The Irresistible force paradox

“What happens when an irresistible force meets an immovable object?”
Ή αλλιώς, τι συμβαίνει όταν μια ασταμάτητη δύναμη συναντά ένα ακλόνητο αντικείμενο; Από φιλοσοφικής πλευράς θεωρείται παράδοξο. Και σκέφτομαι… τι θα γινόταν αν η ασταμάτητη δύναμη ήταν η σαδιστική ενέργεια μέσα μας και το ακλόνητο αντικείμενο η πίστη του σκλάβου μας σε εμάς; Τι θα γινόταν αν εξαπέλυες πλήρως την ενέργεια από μέσα σου και στόχος της ήταν ο άνθρωπος που στέκεται γονατιστός μπροστά σου, με όλη του την εμπιστοσύνη για σένα φορεμένη στο ήρεμο πρόσωπό του;

 

Απάντηση: The Irresistible force paradox

Ως γυναίκα, ρωτώ "και μετά, και μετά;"

Χρειάζεται αυτοπειθαρχία σκληρότατη για να αποφύγει ο σαδιστής να δώσει το τυφλό σαδιστικό χτύπημα, ιδίως όταν είναι κάτι που το νιώθουν να 'ρχεται και οι δύο και το προσδοκούν. Κάπως σαν το υπερσύγχρονο όπλο μαζικής καταστροφής και ημιάγνωστης τεχνολογίας και λειτουργίας που παίρνει θέση βολής αργά, θεαματικά για όσους έχουν όραση σ εκείνο το πεδίο και σχεδόν αδυσώπητα. Σαγηνεμένοι και οι δύο, περιμένουν το τραύμα, που δεν αργεί.

Το θέμα είναι, αν εξαπολύσεις στο σκλάβο κάτι που στην ουσία δεν ελέγχεις πλήρως, πώς περιμένεις να μπορείς μετά να ελέγξεις ό,τι αυτό το πλήγμα θα επιφέρει;

Μετά τι γίνεται, όμως

 

Απάντηση: The Irresistible force paradox

Οι έννοιες της «ασταμάτητης δύναμης» και του «ακλόνητου αντικειμένου» δε συναντώνται στη φύση συνεπώς μόνο από φιλοσοφική άποψη θα μπορούσε να εξετασθεί το θέμα.
Επειδή όμως η φιλοσοφία δε δίνει ποτέ απαντήσεις σε φυσικά φαινόμενα…

 

Απάντηση: The Irresistible force paradox

Νομίζω ότι δεν υπάρχουν ούτε ακλόνητα αντικέιμενα ούτε ασταμάτητη δύναμη παρά μόνο ως θεωρητικές έννοιες. Η συνδιαλλαγή βέβαια και η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο υποθέσεων - όπως θα τις χαρακτήριζα- είναι αυτή που διαμορφώνει τον κόσμο την ιστορία και τον άνθρωπο.
Σε επίπεδο σαδισμού οι συγκεκριμένες υποθέσεις ανήκουν νομίζω στη σφάιρα της συζήτησης περί ορίων. Ακόμα και υποτιθέμενα ακλόνητα όρια υπάρχουν δυνάμεις που με τρόπο όχι σαφώς κατανοητό μπορούν να μετακινήσουν. Και το ανάποδο βέβαια καθώς υπάρχουν όρια τα οποία ακόμα και ακλόνητες δυνάμεις δεν μπορούν να διασπάσουν. Θα έλεγα ότι αυτά -σε διάφορα επίπεδα- βέβαια εξαρτώνται από τα ένστικτα της επιβίωσης της αυτοπροστασίας αλλά και της αξιοπρέπειας. Τα ένστικτα αυτά υπάρχουν ακόμα και στα πιο προχωρημένα παιχνίδια σαδομαζοχισμού.

 

Απάντηση: The Irresistible force paradox

Πάντως εάν δεν φιλοσοφήσουμε, δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε απαντήσεις (που οι ίδιοι θα τις καταλαβαίνουμε) σχετικά με τα φυσικά φαινόμενα...

Η ασταμάτητη δύναμη είναι ασταμάτητη διότι δεν έχει μέχρις σήμερα σταματηθεί από κάποιον, δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσει να είναι εις αει ασταμάτητη..

και τα ακλόνητα αντικείμενα είναι ακλόνητα μέχρι να κλονιστούν από κάποιον... προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι ακλόνητο.. ειδικά με τον ψυχισμό των ανθρώπων, όπου κλονίζεται και εκφράζεται μέσω συναισθημάτων πάρα πολλές φορές μέσα σε μία ημέρα...

Φιλικά πάντα....Μ

 

Απάντηση: The Irresistible force paradox

Όλοι οι άνθρωποι "σπάνε". Κάποιοι πιο εύκολα απ' άλλους.

Κατ' εμέ, το πιο σημαντικό απ' όλα, είναι ο σαδιστής ως ο φέρων την "ενέργεια" πάνω στην "πίστη" του υποτακτικού, να προσέξει να μην μπερδέψει την "πίστη" που του προσφέρετε ανιδιοτελώς και να την χρησιμοποιήσει ως άλλοθι για να παραβλέψει τις όποιες νευροσωματικές ιδιαιτερότητες και τα όποια ψυχολογικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έχει απέναντί του.

Συνήθως οι "παθιασμένοι" υποτακτικοί δεν μπορούν να οριοθετήσουν σωστά τα σωματικά και ψυχολογικά όρια του εαυτού τους, με αποτέλεσμα στο τέλος να υπάρχει κακομεταχείριση τους.

Οι Κ είναι απολύτως υπεύθυνοι γι' αυτό. Αν τώρα δε τους αρέσει η ευθύνη των πράξεών τους, ας πάνε να βρούνε άλλο "παιχνίδι".

 

Απάντηση: The Irresistible force paradox

Φυσικά, γι'αυτό άλλωστε και θεωρείται παράδοξο. Είτε ο ένας είτε ο άλλος θα "ραγίσει". Θα έλεγα θα μείνουν στάσιμοι, αλλά δεδομένης της "ασταμάτητης" δύναμης δεν υφίσταται αυτό.
Δεν μπορείς να ελέγξεις το αποτέλεσμα γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρξει αποτέλεσμα. Προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου μια εικόνα και μου ήταν αδύνατο, αν λάβουμε κυριολεκτικά τις λέξεις.

Σε βάζει όμως σε σκέψεις... όπως είπα και πριν, προσπαθούσα να σκεφτώ αν θα είχε κάποια εφαρμογή εδώ και δεν τα κατάφερα.

Ακριβώς αυτό... όπως λέει και παρακάτω ο manos, όσον αφορά στον ψυχισμό των ανθρώπων, είναι "υποτιθέμενα" όπως είπες κι εσύ τα όρια.

Σε αυτή τη θεωρία mano, που είναι μόνο θεωρία και τίποτα άλλο, το α το στερητικό προσδίδει αιώνιο χαρακτήρα. Αλλά έχεις δίκιο, ο ψυχισμός του ανθρώπου δεν παίρνει α στερητικό...

Χμμμ... δηλαδή ο Κ έχει την ευθύνη των πράξεών του πάντα γιατί δεν υποκύπτει στον ίδιο πειρασμό που υποκύπτει ο υ; Να αφεθεί; Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν; Τα ίδια πάθη δεν έχουν και οι δύο; Έστω αντιστρόφως ανάλογα. Εξάλλου, κι εσύ το είπες, όλοι οι άνθρωποι "σπάνε".

 

Απάντηση: The Irresistible force paradox

Εντάξει, δεν έχει προχωρήσει ακόμη η συζήτηση. Δεν γνωρίζουμε την κατάληξή της  

 

Re: Απάντηση: The Irresistible force paradox

Η ευθύνη είναι και στους δύο πιστεύω. Παρά τα ειδικά χαρακτηριστικά της σχέσης Κ/υ αυτή εξακολουθεί να είναι αμφίδρομη.

 

Απάντηση: The Irresistible force paradox

ο Κ έχει πάντα την ευθύνη των πράξεων του σε ότι αφορα το υ του, ναι δύο μέτρα και δύο σταθμά, δεν είπε κανείς ότι η σχέση είναι ισότιμη.

 

Απάντηση: The Irresistible force paradox

Θα διαφωνήσω, ο καθείς έχει τις ευθύνες του. Ισότιμη μπορεί να μην είναι η σχέση, αλλά αντιστρόφως ανάλογες είναι οι ευθύνες. Φυσικά εξαρτάται και από τη φύση της σχέσης, σε κάποιους δεν αρέσουν οι σκλάβοι που είναι έρμαια των καταστάσεων, σε άλλους ναι. Εγώ π.χ. που δεν θέλω ο άλλος να είναι άβουλος, δεν το δέχομαι να μην προσέχει τον εαυτό του όπως θα τον πρόσεχα εγώ γιατί θα παραβεί τη σημαντικότερη εντολή του: Να προσέχει το παιχνίδι μου. Δηλαδή, τον εαυτό του.

 

Απάντηση: The Irresistible force paradox

Mε βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η άποψή Σας ότι πέρα από τις ακραίες καταστάσεις ο σκλάβος δεν είναι ένα άβουλο πλάσμα χωρίς ευθύνες. Άλλωστε έχει πολλές περισσότερες ευθύνες καθώς είναι αυτός που "εκτελεί" επιθυμίες και εντολές του/της Κ. Θα ήθελα όμως να σημειώσω ότι οι ευθύνες του/της Κ είναι περισσότερο βαρύνουσες έστω και εάν "αριθμητικά" είναι λιγότερες. Νομίζω ότι και μόνο το γεγονός ότι κάποιος έχει αναλάβει την ευθύνη -στο μέτρο βέβαια που ο/η υ έχει επιτρέψει- της διαχείρισης και της κατεύθυνσης των πνευματικών και σωματικών ορίων κάποιου η ευθύνη είναι δυσανάλογα μεγάλη και ισχυρή σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ευθύνη έχει ο/η υ. Και αυτήν την ευθύνη δείχνουν πολλοί και πολλές Κ να μην την αντιλαμβάνονται και να μην την εκτιμούν.
Και φυσικά μη αντιλαμβανόμενοι τόσο το μέγεθος όσο και το ποιόν της συγκεκριμένης ευθύνης και έχοντας πάντα την ψευδαίσθηση της ακλόνητης και ανυπέρβλητης δύναμης δεν μπορούν εύκολα να διαχειριστούν το οποιοδήποτε ακλόνητο εμπόδιο. Σε συνέχεια του παραπάνω εκφράζω τη γνώμη ότι η ακλόνητη δύναμη είναι μία δύναμη που αντιλαμβάνεται την ευθύνη του και έτσι και μόνο έτσι ίσως να μπορέσει να υπερνικήσει ένα ακλόνητο όριο.