Η δεύτερη μελανιά

Μετά από 1,5 εβδομάδα μακριά, έμεναν μόνο 2 μέρες για να βρεθώ πάλι μαζί Του, δίπλα Του, στην αγκαλιά Του. 2 μέρες για να μυρίσω πάλι το άρωμα Του, για να αγγίξω τα χείλη, το λαιμό, το στήθος, τα χέρια Του, για να αφουγκραστώ την ανάσα Του, για να χαθώ στο βλέμα Του.

Και εκεί που είμαι στον μαγνητικό τομογράφο και η έξαψη και ανυπομονησία έχουν φτάσει στο ζενίθ, μου έρχεται μία "καταπληκτική ιδέα": να μη μαλακιστώ και να μη χύσω μέχρι να βρεθούμε. Ενθουσιασμένη αφού τελειώνω τις εξετάσεις στέλνω την ιδέα μου στον Αφέντη μου.

"Θα μαλακίζεσα συνεχώς, αλλά δε θα χύνεις. Θα σταματάς αμέσως πριν και μόλις ηρεμείς, πάλι.. Κατάλαβες πουτανάκι;"

"Mάλιστα Κύριε" η απάντηση μου " έβαλα τα χεράκια μου και έβγαλα τα ματάκια μου" η σκέψη μου.

Το ίδιο βράδυ την ώρα που μιλούσαμε στο τηλέφωνο μου δίνει εντολή να μαλακιστώ. Κάθε φορά που πλησίαζα στην κορύφωση, ύψωνε τον τόνο της φωνής Του και με αυστηρότητα μου έλεγε να σταματήσω. Αυτό με άναβε ακόμα περισσότερο. Δε θυμάμαι πόσες κατάφερα να μην αφεθώ. Μία όμως δεν κρατήθηκα και πλημμύρισα.

"ΕΧΥΣΕΣ;;" τον ακούω από την άλλη μεριά του ακουστικού

" Συγνώμη Κύριε.." απαντάω σαν βρεγμένη γάτα

"20 χτυπήματα με τη βίτσα για κάθε φορά που θα χύσεις"

"Μάλιστα Κύριε"

"Πάω για ύπνο, συνέχισε να μαλακίζεσαι πουτανάκι. Αύριο περιμένω να μου πεις αν θα είναι 20 τα χτυπήματα ή παραπάνω"

"Μάλιστα Κύριε. Καληνύχτα"

Χαιδευόμουν κάμποση ώρα μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Άλλη μία φορά δεν κατάφερα να σταματήσω όταν έπρεπε .
"Ωχ 40.. πολλές δεν είναι;" αγχώθηκα και αποφάσισα να μη το διακινδυνεύσω άλλο και να κοιμηθώ.
Το ίδιο έγινε και το πρωί..
"60 λοιπόν. Σιγά μην αντέξω" σκέφτηκα

Πέρασε από το μυαλό μου να μην πω την αλήθεια αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα το καταλάβαινε.. με ξέρει, ξέρει ότι δεν έχω μάθει ακόμα να κρατιέμαι. Άλλωστε ήμουν ανυπάκουη και έπρεπε να υποστώ τις συνέπειες.

Εκείνο το μεσημέρι ανέβηκα στο τραίνο, με τα πράματα μου και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Σε όλη τη διαδρομή το χαμόγελο δεν πρέπει να έφυγε από τα χείλη μου. Ο ερεθισμός μου βέβαια δεν είχε φύγει ούτε λεπτό. Ένιωθα το εσώρουχο μου να έχει μουσκέψει. Δε μπορούσα να χαιδευτώ φυσικά, αφού πρώτον είχα πολύ κόσμο γύρω μου, δεύτερον οι τουαλέτες ήταν πενταβρώμικες και τρίτον δεν είχα την άδεια Του.

Οι στάσεις δεν περνούσαν και στενοχωριόμουν. Επιτέλους έκανε 10 λπετη στάση για αλλαγή μηχανής, βγήκα έκανα τσιγάρο μπας και ηρεμίσω.

Μία ώρα έμεινε και είμαι κοντά Του.

Συνεχίζεται..

 

Όταν μπορείς όμως δεν χάνεις ευκαιρία , του δίνεις και καταλαβαίνει ε;

 

lol ............καυλώς όρισες!

 

εμένα πάντως μου άρεσε αυτό που διάβασα!

 

Απάντηση: Η δεύτερη μελανιά

Το μεγάφωνο του τραίνου ακούγεται :

" Οι επιβάτες με προορισμό, (ας την πούμε) την Κωλοπετινίτσα, να ετοιμαστούν για αποβίβαση"

Τακ τουκ η καρδιά μου, θέλω να αρχίσω να χοροπηδώ μέσα στο τραίνο. Κατεβαίνω από το τραίνο. Εκείνος βρίσκεται στην άλλη άκρη της αποβάθρας. Στο ενδιάμεσο δεν υπάρχει πολύς κόσμος αλλά με εκνευρίζει η ύπαρξη τους γιατί καθυστερούν την επικείμενη αγκαλιά που τόσο επιθυμώ. Χώνομαι επιτέλους ανάμεσα στα χέρια Του, με τυλίγει στην αγκαλιά Του, τον μυρίζω και δε θέλω να συνεχίσει ο χρόνος, θέλω να μείνω εκεί για πάντα. Σηκώνω το κεφάλι μου, σηκώνομαι και στις μύτες των ποδιών μου και καταφέρνω να Τον φιλήσω. Δε θέλω να σταματήσω αλλά τα πόδια μου κουράζονται και έτσι επιστρέφω απότομα στην πραγματικότητα.

Πεινάμε και οι δύο πολύ αλλά η κάψα υπερνικά το αίσθημα της πείνας και έτσι καταλήγουμε γρήγορα στο κρεβάτι. Μετά από λίγο σταματάει και μου λέει με σοβαρό ύφος :

" Βάλε τη στολή σου και ας είναι ελλειπής προς το παρών"

Σηκώνομαι βγάζω τις γόβες και τις κάλτσες από το σακίδιο. Με χαμηλωμένο βλέμμα γδύνομαι όσο λιγότερο άτσαλα μπορώ και μένω μόνο με τα εσώρουχα, κάθομαι στο κρεβάτι βάζω μία μία τις κάλτσες και τέλος τις γόβες. Έτσι στήνομαι μπροστά Του, με τα χέρια πίσω από την πλάτη.

Με πλησιάζει, με χαιδεύει ξεκινώντας από τα πόδια μου φτάνοντας ως το λαιμό μου, παιρνάει τα χέρια Του από το στήθος μου και αφαιρεί το σουτιέν μου. Χαιδεύει το στήθος μου, τραβάει τις ρώγες μου και έπειτα τις παίρνει μία μία στο στόμα Του και τις δαγκώνει. Παίρνει μανταλάκια από το κομοδίνο και βάζει ένα σε κάθε ρώγα, ένα κάτω από το στήθος και ένα στα πλάγια.

" Πονάει; " με ρωτάει. Δε νομίζω ότι τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα.
" Όχι Κύριε, καθόλου"

Με διατάζει να γονατίσω πάνω στο κρεβάτι, να σκύψω μπροστά για να τουρλωθεί ο κώλος μου και να φέρω τα χέρια πίσω από την πλάτη μου. Βγάζει τη ζώνη Του και μου δένει τα χέρια.

" Ώρα για την τιμωρία σου. 60 δεν είπαμε; "
" Μάλιστα Κύριε μου "
" Θα τις μετράς μία μία, εντάξει; "
" Όπως θέλετε Αφέντη "
" Έτοιμη για τη δεύτερη μελανιά σου; "
" Μάλιστα Κύριε "

Δεν έχω οπτική επαφή και έτσι δεν ξέρω τι γίνεται γύρω μου. Ακούω την πόρτα της ντουλάπας να ανοίγει. Μάλλον βγάζει τη βίτσα Του. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Με αναστατώνει που δεν ξέρω πότε θα έρθει το πρώτο χτύπημα.
Και εκεί που είμαι χαμένη στις σκέψεις μου, νιώθω το πρώτο χτύπημα στο αριστερό μου κωλομέρι. Βγάζω μια κραυγή πόνου. Ήταν πιο δυνατό απ'ότι περίμενα. Δε μπορώ να αρθρώσω λέξη. Εκείνος περιμένει υπομονετικά να με ακούσει να μετράω. Μετά από λίγο :

"Ένα " λέω μέσα από τα δόντια μου.

Συνεχίζει.. 2,3,4... Τσούζει πολύ. Πανικοβάλομαι ελαφρώς γιατί πονάω περισσότερο από όσο περίμενα και δεν ξέρω αν θα αντέξω 60 χτυπήματα.

10,11,12.. Ξέρω ότι δεν είμαι σωστή. Θα έπρεπε να μένω ακίνητη αλλά δεν αντέχω. Κουνιέμαι για να αποφύγω να με πετύχει σε σημείο που με έχει ξαναχτυπήσει.

" Αν δεν αντέχεις να μου πεις να σταματήσω."
Δεν απαντάω. Δε θέλω να σταματήσει. Θέλω να αντέξω.

Συνεχίζει.. 16,17... Βουρκώνω. Δάκρυα αρχίζουν να γεμίζουν τα μάτια και αρχίζω να κλαίω. 20

" Θα φας 30 σήμερα. Άλλες 10 έμειναν, υπομονή. "

Συνεχίζει.. 21,22,23,24.... Δεν αντέχω. Ο κώλος και τα μπούτια μου έχουν πάρει φωτιά. Τραβάω τα χέρια μου και τα απελευθερώνω από τη ζώνη.

" Λίγο ακόμα έμεινε μωρό μου " με εμψυχώνει.

25, 27..

"Ξέχασες το 26" και χτυπάει λίγο πιο δυνατά.

27,28,29,30

Καταρρέω πάνω στα μαξιλάρια.Αφήνει τη βίτσα Του, με αγκαλίαζει, με φιλάει και σκουπίζει τα δάκρυα μου.. Βάζει το χέρι Του ανάμεσα στα πόδια μου. Είμαι μούσκεμα.. Δε το περίμενα η αλήθεια είναι.

Με αφήνει λίγο να ξεκουραστώ και με ξαναστήνει στα τέσσερα. Νιώθω να βάζει λιπαντικό στην πίσω τρύπα μου και χώνει σιγά σιγά το δονητή μου μέχρι μέσα. Έρχεται μπροστά μου, έχοντας βγάλει τον καυλωμένο πούτσο Του από το παντελόνι. Αρχίζω να Τον γλείφω και να Τον ρουφάω λαίμαργα. Ξεχνάω το πόσο καίει ο κώλος και τα μπούτια μου από τα χτυπήματα. Τον παίρνω όσο πιο βαθειά μπορώ . Με πνίγει, δε μπορώ να αναπνεύσω αλλά δε με νοιάζει.

Κάποια στιγμή νιώθω το δονητή να γλιστράει από μέσα μου. Με διατάζει να Τον καβαλήσω. Αρχίζω να Τον χώνω μέσα μου σιγά σιγά. Μπαίνει πιο εύκολα απόσο περίμενα. Είμαι ερεθισμένη. Χοροπηδάω πάνω Του για ώρα. Χύνω ξανά και ξανά. Με στήνει στα τέσσερα και με παίρνει έτσι, άγρια, όπως πρέπει να πάρει τη σκυλίτσα Του. Επιταχύνει και καρφώνεται με δύναμη στον κώλο μου, αδειάζοντας τα χύσια Του μέσα μου.

Εξουθενωμένοι και οι δύο πέφτουμε μπρούμυτα στο κρεβάτι. Χαιδεύει την πλάτη μου μέχρι χαμηλά στη μέση, παρατηρώντας τα κοκκινισμένα οπίσθια μου.

" Μάλλον θα έχεις παραπάνω από μία μελανιά αυτή τη φορά "

 

Απάντηση: Η δεύτερη μελανιά

ετσι ειναι. αν δε ξερεις να γαμας χτυπας. η να το πω και διαφορετικα:αν δε μπορεις να παρεις ηδονη απο τον πουτσο, παιρνεις απο τη βιτσα. αυτο ειναι σαδομαζοχισμος, και καμια σχεση δεν εχει με την υποταγη.και εγω νοιωθω κυριαρχος, και θα ηθελα μια σκλαβα, αλλα καποια πραγματα δε θα μπορουσα να τα κανω ποτε. αντλω και παιρνω ηδονη και απο αλλα πραγματα. παντως παω πασο.βιτσια ειναι αυτα. παντως θεωρω πως αν η υποταγη υπαρχει μονο στο σεξ, και οχι σα στοιχειο του χαρακτηρα, τοτε θα πρεπει να αναζητησουμε αλλου τη λυση(πχ σε εναν καλο εραστη)..σημ:με αφορφη τν αναρτηση σου ειπα την γνωμη μου γενικα πανω στ αθεματα της υποταγηςδεν αναφερομαι μονο σε σενα, αλαλ γενικα σε ολες αυτες τις ιστοριες που διαβαζω εδω. μπορει να ειμαι νεος εδω, αλλα οσο διαβαζω, τοσο σιγουρευομαι πως υπαρχουν αιτιες που οδηγουν την υποταγη σε τοσο ακραιο σημειο. δε λεω ο πονος κρυβει και ηδονη,σιγουρα ομως, οχι μεγαλυτερη απο ενα χαδι η ενα γλυψιμο. αν κρυβει παραπανω, τοτε δε παιρνουμε το χαδι και το γλυψιμο που σας αξιζει. οκ οκ ισως ακυρωνω αυτο που εχετε στο μυαλο σας ως υποτακτικοτητα,αλλα για μενα αυτο λεγεται μαζοχισμος και σαδισμος, και δε προκειται ποτε να αλλαξω την ετυμολογια των λεξεων. αλλο υποτακτικοτητα, αλλο μαζοχισμος. αλλωστε οι καλοι σκλαβοι ποτε δεν εφαγαν ξυλο απο τον καλο αφεντη τους και ιστορικα αν το δουμε ( το ξερω θα με μισησετε τωρα χαχαχα.απλα τη γνωμη μου λεω και το λεω με καλη διαθεση πιστεψτε με.. φιλοδοξωντας ισως μεσα απο τα επομενα σχολια να φουντωσει η συζητηση και να μαθω και εγω καποια πραγματα)