Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

Η Πολυάννα στην Κόλαση

Και εξαπλώνεται...
Δεν σταματάει πουθενά
Παρασύρει ό,τι βρίσκει μπρος της
το τσακίζει
αφανίζει εξαπλώνεται και
Ασταμάτητη Ασταμάτητη Δεν υπάρχει
περίπτωση
ποτέ να
Σταματήσει.

-Πολυάννα κορίτσι μου,τι;
-Mαμά,πότε θα σκάσεις για πάντα;
-Γιατί δεν παίζεις με τη νέα σου κούκλα;
-΄Ολες ακέφαλες,εσύ είσαι η νέα μου κούκλα.(Γδουπ)

Εξαπλώνεται.
Δεν σταματάει πουθενά.

-Αγαπώ αυτό που δεν κινείται.
-Αγαπώ τα μικρά κοριτσάκια! Πιάσε χρυσούλι μου εδώ.
-Κύριε κινείται,δεν το αγαπώ.
-΄Ετσι σκροφίτσα μου,έτσι.....
-(Γδουπ)

Παρασύρει ό,τι βρίσκει μπρος της
το τσακίζει
αφανίζει εξαπλώνεται και

-Σ' αγαπώ γιατί δεν μοιάζεις με καμιά.
Ξέχνα τα περασμένα αγάπη μου.
-Και τι εννοείς;
- Βασανισμένο μου...Ορφανό και αναμορφωμένο μου!
Σκληρή σαν τσιμέντο,μαλακιά σαν πέτρα.
-Τσιμέντο να γίνεις.
-Και τι εννοείς;
-Παντρέψου με!

Και Ασταμάτητη Ασταμάτητη Δεν υπάρχει
περίπτωση
ποτέ να
Σταματήσει.

-Πολυάννα,δεν αντέχω.
-Χμμ.
-Δεν αντέχω άλλο!
-Αχά....
-Είσαι η κόλασή μου.
-Να σε απαλλάξω από αυτήν την κόλαση; (Γδουπ )

Εξαπλώνεται.
Δεν σταματάει πουθενά.

-Συλλυπητήρια !
-Ναι.
-Ήταν καλός σύζυγος.
-Λίγο μαλάκας ήταν.
-Είστε κάπως αναπάντεχη.
-Δεν με γνωρίζεις μάλλον καλά.

Παρασύρει ό,τι βρίσκει μπρος της

-Μαμά,πότε θα πεθάνεις κι εσύ;
-Nομίζω μου έμοιασες γιέ μου!
-Μαμά σ' αγαπώ. Πότε κι εσύ ;
-΄Οχι πριν από σένα (Γδουπ)

το τσακίζει
αφανίζει εξαπλώνεται και
-Μόνη επιτέλους!

Ασταμάτητη Ασταμάτητη

-Κυρία μου λυπάμαι... Καρκίνος στο συκώτι.
-Αποκλείεται.
-' Εχετε...
-Αποκλείεται να λυπάσαι.

Δεν υπάρχει
-Δεν υπάρχω πια,ναι

Περίπτωση ποτέ να σταματήσει.

-Κανείς εδώ,ευτυχώς...!
Κανείς εδώ,ευτυχώς,φοβάμαι.
Φοβάμαι!Κανείς εδώ...
Α
'Όμως
Να
Κι ένας καθρέφτης μπρος
Μου (Ε
γώ 

Εξαπλώνεται.
Δεν σταματάει πουθενά
Παρασύρει ό,τι βρίσκει μπρος της
το τσακίζει
αφανίζει εξαπλώνεται και
Ασταμάτητη Ασταμάτητη Δεν υπάρχει
περίπτωση
ποτέ να

-(Γδουπ)
-(Γδουπ)
-(Γδουπ)
-(Γδουπ)
-(Γδουπ)
-(Γδουπ)
-(Γδουπ)
-(Γδουπ)

ποιητική συλλογή "Τριαντατρία", Βασίλης Αμανατίδης

http://www.lifo.gr/team/crying/38721

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ναι αγαπημένη μου, εμείς γι’αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε.
Για να μπορούμε να’χουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί, ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να έχουμε έναν έρωτα που να μην μας τον λερώνουν, ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.
Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας, πατάνε πάνω στον έρωτά μας.
Πριν πούμε το τραγούδι μας, μας σκοτώνουν.
Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε, φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε, φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας, φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά και να μοχθούν αντρίκια.
Φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη, φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί.
Μας φοβούνται, αγάπη μου, και όταν μας σκοτώνουν νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.


''Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν''
Τάσος Λειβαδίτης.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Η μοναξιά είναι σαν τη βροχή.
από τη θάλασσα τα βράδυα ανεβαίνει
από κάμπους που απόμακροι είναι και χαμένοι
πάει προς τον ουρανό, που πάντα κατοικεί.
Κι από τον ουρανό, στην πόλη πέφτει,
τις ερμαφρόδιτες ώρες,
όταν το πρωί τα σοκάκια σπίτι σε γυρίζουν,
κι όταν τα σώματα,
που δε βρήκανε τίποτε, χωρίζουν
θλιμμένα κι απογοητευμένα
κι ακόμη, όταν οι άνθρωποι,
που ο ένας τον άλλον μισούνε,
πρέπει στο ίδιο κρεββάτι κι οι δυό να κοιμηθούνε
πάει τότε η μοναξιά όπου πάνε οι ποταμοί

Rainer Maria Rilke

 

Απάντηση: Ποιήματα

 

Απάντηση: Ποιήματα



Υπέροχο αφηγηματικό ποίημα.

 

ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ , Κική Δημουλά
Ἄρχισε ψύχρα.
Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση.

Ἡ πρώτη μέρα τοῦ Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σὲ κάποια ὑδρορροή.
Ὡς χθὲς ἀκόμα ὅλα ἔρχονταν.
Ζέστες, ἡ διάθεση γιὰ φῶς,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωῆς.
Γονιμοποιοῦνταν κάθε βράδυ τὰ φεγγάρια,
πολλοὶ διάττοντες ἔρωτες
ᾖρθαν στὸν κόσμο τὸν περασμένο μήνα.

Τώρα ἡ γνωστὴ ψύχρα
κι ὅλα νὰ φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, ἡ διάθεση γιὰ φῶς.

Φεύγουν τὰ πουλιά, ἀκολουθοῦν τὰ λόγια
ἡ μία ἐρήμωση τραβάει πίσω τῆς τὴν ἄλλη
μὲ λύπη αὐτοδίδακτη.
Ἤδη ἀποσυνδέθηκε τὸ φῶς ἀπὸ τὴν ἐπανάπαυση
κι ἀπὸ τὶς καλημέρες σου.
Τὰ παράθυρα ἐνδίδουν.
Τὸ χέρι τοῦ μεταβλητοῦ κλείνει τὰ τζάμια,
ἄλλοι λὲν ὡς τὴν ἄνοιξη,
ἄλλοι φοβοῦνται διὰ βίου.

Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;
Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.
Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».
Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».
Ἄρχισε ψύχρα.
Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.

 

Γράμματα στη Génica Athanasiou ( Antonin Artaud )

Κι αν ποτέ η ζωή μας χώριζε, οι ψυχές μας θα
μπορούσαν να επουλωθούν με τον καιρό, αλλά
θα έμεναν κατώτερες.

Tη θαμπή απόχρωση του δέρματος σου και τα λαμπερά
σου μάτια, σαν ένα νερό μέσα από φρέσκα φύλλα.
Η ζωή μου όλη είναι κόλαση, εάν δε μου γράφεις. Θέλεις
να έχεις ελεύθερη τη ζωή σου, θα την έχεις, μα δεν θα
σου φέρει ευτυχία το να την αρχίσεις με τη ρημαγμένη
ζωή ενός ανθρώπου στο κατώφλι σου. κι αυτός να είμαι εγώ.

Έξω από σένα δεν θα υπάρχει πια ολοκλήρωση για μένα
σε τίποτα μέσα σ’αυτή τη ζωή που αποτραβιέται άλλωστε
από μένα κάθε μέρα, κεραυνοβόλα, μες στους
πόνους μιας παράλογης γέννας. Αποτρόπαιος τοκετός
φαντασμάτων.

Το χρόνο που περνούν οι άλλοι για να ζήσουν, εγώ
τον περνώ για ν΄ απογοητεύομαι.
Και σε λατρεύω. Έχω χαραγμένο το βλέμμα σου μες
στο μυαλό μου, πιο βαθύ κι από μαχαιριά.
Πρέπει να μου βρεις ηρωίνη με κάθε τρόπο και πρέπει
να σκοτωθείς να μου την φέρεις εδώ.-Να που
βρίσκονται τα πράγματα-

 

Semper Eadem

-«Ποῦθ᾿ ἡ ἀλλώτικη», ἔλεγες, «ἡ θλίψη αὐτὴ σὲ πιάνει,
ποὺ λούζει σὰ τὴ θάλασσα τὸ βράχο τὸ γυμνό»;
Ἅμα ἡ καρδιά μας μιὰ φορὰ τὸ τρύγημά της κάνει,
καὶ ζεῖ κανεὶς εἶν᾿ ἄσκημο! τὸ ξέρουν ὅλοι αὐτό·

εἶν᾿ ἕνας πόνος ξάστερος, δὲν εἶναι κρύφιος! ἔλα!
σὰ τὴ δική σου τὴ χαρά, φαίνεται στὴ στιγμή.
Πάψε λοιπὸν νὰ μὲ ρωτᾶς, περίεργη κοπέλα,
κι ἂν κι ἡ φωνή σου εἶναι γλυκιά, σώπα, ὡραία μου σύ.

Σώπαινε, ἀνίδεη ψυχή, μ᾿ ὅλα ξετρελαμένη!
στόμα μὲ γέλιο παιδικό! Οἱ ἄνθρωποι εἶναι δεμένοι
πιότερο μὲ τὸ Θάνατο παρὰ μὲ τὴ Ζωή.

Ἄστη καρδιά μου, ἄστηνα στὸ ψέμα νὰ μεθύσει!
στοῦ ὥριου ματιοῦ σου τ᾿ ὄνειρο τ᾿ ὡραῖο ν᾿ ἀρμενίσει,
καὶ στῶν βλεφάρων σου τὴ σκιὰ πολὺ νὰ κοιμηθεῖ!

( Charles Baudelaire )

 

" Σ' αυτό χρειάζεται "

Είναι όλα τόσο απλά,
ναι, ήτανε τόσο απλά,
είναι τόσο πρόδηλο
που σχεδόν δεν το πιστεύω.
Σε αυτό χρειάζεται το σώμα,
μ'ακουμπάς η δεν μ'ακουμπάς,
μ'αγκαλιάζεις η με απομακρύνεις.
Τα υπόλοιπα είναι για τους τρελούς

( Πατρίτσια Καβάλι )

 

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού
και μόνο όταν μας αγαπήσει κάποιος,
ερχόμαστε για λίγο..."
Τ. Λειβαδίτης

Καλό σας βράδυ...

 

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.(Ν.Χριστιανοπουλος)

 

«Λάθος εποχή», μου είπες, μα ούτε κι εσύ δεν άκουσες τα λόγια.
«Είδες το ένστικτο?» σκέφτηκα. «Σαν έχει ορμή, οι συγκυρίες φθίνουν».
Μετά, ήρθαν οι σκοτεινοί μήνες και ο ουρανός έριξε λάσπη. Οι άψητες λέξεις έκλαψαν στο φλας εκείνης της στιγμής και η υπερηφάνεια ντύθηκε μελοποιημένη πόρνη.
«Θαρρώ πως χρωστώ μισό ηλιοτρόπιο», ψελλίζω χωρίς καν να το φαντάζεσαι. «Αγρυπνώ στα λίθινα φρικιά σου. Προσφέρω την καύτρα στη νοτιά σου, ακούς?»
Τι άλλο να κάνω για να ανασάνεις?
Είμαι του χαλασμού. Εσύ το αποτύπωμα.
Φταίμε κι οι δυο, έρωτα.

Αγγελίνα Ρωμανού