"Γιάντα ετσά γουστάρνω"!

Όταν μιλάω για τέτοια θέματα εννοώ D/s και όχι παιχνίδια που μπορείς να παίξεις και με μια vanilla. Για να φτάσω στο σημείο να λέω ό,τι θες εσύ καλή μου, αφέντρα μου, Κυρία μου, αγάπη μου, όπως και να το πω, θα πρέπει να με έχει πείσει - ή να με παραπλανήσει, να έχει αποκτήσει δύναμη πραγματική επάνω μου, ψυχολογική, εσωτερική, να υπάρχει δεσμός και να νοιώθω ασφάλεια συναισθηματική. Δεν πάω να γίνω χαλάκι της κάθε παρανοικής ή αναίσθητης κρουέλας-κουρέλας. Αλλιώς Vanilla for ever.

 

Ο παραπανω χρηστης οπως κι εγω ειμαστε vanilla (εγω ψαχνομαι αλλα δεν εχει train τιτλο τι να κανω).
Οποτε επρεπε να ξεκαθαρισουμε το υφος του "γουσταρω".

 

Για να σας βγάλω από τη δύσκολη θέση της εκπροσώπησής μου, ο παραπάνω χρήστης ήταν κάποτε σκληροπηρυνικός bdsmer σε ακραία μοντέλα M/s μάλιστα βιωματικά, απλά έχει μπουχτίσει και επειδή κοντεύει να γίνει κωλόγερος θα προτιμούσε κάτι πιο ήπιο και ανθρώπινο είτε σε D/s είτε σε Vanilla γιατί πέρα από σοκολάτες και βανίλιες εκτιμά πολύ το χαμομήλι του γήρατος. Σκλαβαφέντης με ορίζοντα δεκαετίας δηλαδή.

 

Κερναω κολυβα γουσταρς???? Ε δεν τρωγεσαι εσυ με τίποτα  

 

Ναιιιιιιιιιιιιιι είναι πεντανόστιμα τα άτιμα.

 

Δε στο λεω για πλακα. Οντως μολις μου φερανε κ ειναι φοβερα.
Στο θεμα μας γτ θα το φαμε το ξυλο απο τους κυριαρχους του φορουμ

 

Είναι καθαρά θέμα αισθητικής, αγαπητέ νηματοθέτη. Αν το ζευγάρι ή τα ενδιαφερόμενα μέρη απολαμβάνουν τη συζήτηση εκτός από την πράξη, τι πιο φυσικό από το να συζητούν μια εντολή. Έχω πάντως την εντύπωση πως μια τέτοια συζήτηση γίνεται μετά από την εκτέλεση της εντολής και όχι πριν. Από την άλλη, υπάρχουν Κυρίαρχοι που θέλουν να συζητούν μεν την επικείμενη εντολή αλλά - και καλά κάνουν - να παίρνουν τις αποφάσεις μόνοι τους και οι αποφάσεις του Κυρίαρχου δεν είναι αντιστρέψιμες, το πολύ να έχουν κάποια περιθώρια ευκαμψίας.

Οι περισσότεροι κώδικες ανάμεσα σ ένα ζευγάρι του χώρου νοηματοδοτούνται από το ίδιο το ζευγάρι, όχι από αλλού. Tough luck αλλά έτσι έχω την εντύπωση ότι είναι. Για τον λόγο αυτό είναι λογικό κάποιος από τους δύο να πει "εγώ αυτό το βλέπω σαν μια δερμάτινη ζώνη, βλέπεις κι εσύ το ίδιο πράγμα;" Και για τις εντολές, όπερ έδει δείξαι.

Το "γιατί μου το ζητάτε αυτό" εγώ θα το χειριζόμουν απαγορεύοντας τη χρήση πληθυντικού για κάποιο χρονικό διάστημα. Γιατί η ερωτώσα δεν έχει νιώσει για ποιο λόγο χρησιμοποιεί τον πληθυντικό. Ενδεχομένως να την έβαζα να ρέψει στη συγγραφή επεξηγηματικών κειμένων επ αυτού του θέματος, μήπως και της έρθει κατραπακιά απ το υπερπέραν, την ώρα που γράφει ξεθεωμένη, και καταλάβει για τί πράγμα μιλάει. Οι πιο πολλές υποτακτικές στις αρχικές και μεσαίες φάσεις τους λατρεύουν, έτσι και αλλιώς, αυτές τις κατραπακιές απ το υπερπέραν. Κοινώς, είναι έλλειψη σεβασμού, αυτή η ερώτηση. Τουλάχιστον στα μάτια μου.

Ρωτάς αν είναι θέμα εμπιστοσύνης, χημείας ή συναισθηματικής ασφάλειας (γιατί αυτό σημαίνει το "χρόνος μαζί") η συζήτηση των εντολών. Έχω πει πιο πάνω πως είναι θέμα αισθητικής. Τα άλλα είναι ποιοτικές παράμετροι που ενδεχομένως λαμβάνονται υπόψη προκειμένου να δοθεί η εντολή.

Όσον για τη διαφορά προσεγγίσεων, εδώ αγγίζουμε ένα τεράστιο θέμα που άπτεται της βιοθεωρίας του κάθε Κυρίαρχου. Άλλος - συνήθως - δέχεται να προσαρμόσει κάποια πράγματα στην υποτακτική, άλλος δεν κάνει τέτοιο πράγμα με τίποτα. Σίγουρα, η έμπειρη υποτακτική μπορεί αλλιώς να δεχτεί και κυρίως να ΑΠΟΛΑΥΣΕΙ τον Κύριό της σε domineering φάσεις...

 

Παλιότερα είχα την αντίληψη ότι όποιος/α δεν είναι έτοιμη να αντέξει αυτή την κατάσταση δνε θα έπρεπε να επιχειρεί να μπει σε D/s σχέση.

Αυτο δηλαδη συνεπάγεται έναν χρόνο εκπαίδευσης πολύ μεγάλο πριν την έναρξη της σχέσης, επισήμως.

Εν ευθέτω χρόνω κατάλαβα ότι όταν η υ είναι υ, της είναι εντελως αυθόρμητο το ότι θέλει να ικανοποιήσει τον σύντροφό της. Είναι άλλωστε αυτό που ικανοποιεί την ίδια.

Μετά κατάλαβα ότι ούτε ο /η Κ μπορεί να είναι ικανοποιημένοι αν ο/η υ δεν ικανοποιείται και μένει κενός/η.

Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις προσποίησης. Ή οι περιπτώσεις που ένας/μία υ είναι τόσο δοτικοί που όταν δεν ικανοποιούνται πλήρως κάνουν υπομονή ελπίζοντας ότι ο/η Κ κάποτε θα τους νοιώσει/καταλάβει και θα δεχτεί να τους ικανοποιήσει.

Άλλωστε τι ανεβάζει περισσότερο τη αυτοπεποίθηση κάποιου από το να είναι αυτος/η που ικανοποιεί στο έπακρον τον/τη σύντροφό του . Περισσότερο από τους άλλους/προηγούμενους. Τόσο που ο/η υ παρακαλάνε για αυτό.

Χμμμ…Μα..για στάσου…σκέφτηκα…μοιάζουμε τόσο πολύ δηλαδή ;

Άρα όλα είναι ρόλοι; Οι ανάγκες είναι παρεμφερείς αλλά έχουν άλλα προσωπεία , ταμπέλες κτλ;

Μέχρι να τα σκεφτώ όλα αυτά λοιπον, επειδη σκέφτομαι αργά, είχα κάνει μια σχέση που είχε προχωρήσει και που η άλλη με ήξερε τόσο καλά , που όταν με ρωτούσε γιατι, και της απαντούσα «γιατί ετσι γουστάρω» εν τέλει ήταν η στιγμή που αυτό μας καύλωνε.

Αυτό μάλλον σήμαινε ότι κι εγώ την ήξερα αρκετά καλά ώστε αντιλαμβάνομαι ότι τώρα έχει ανάγκη από σεξ και όχι συζήτηση και ότι το θέμα είναι τέτοιο που θα είναι καύλα να της απαντήσω έτσι.

Αν πάλι ήξερα ότι δεν θα το πάρει καλά γιατί έχει άλλες ανάγκες αλλά ήθελα να δω την αντίδρασή της και ήθελα να την φέρω στο να χαλαρώσει και να παίξει , δεν φιλοσοφούσα πανω στο αν εχω το δικαίωμα σαν Κ να το κάνω και αν έχει το δικαίωμα σαν υ να μου πει να παω να γαμηθώ.

Της το έλεγα, μου έλεγε να πάω να γαμηθω, αυξανόταν η ένταση, η τριβή,η σύγκρουση, το παιχνίδι, οι ρόλοι , το σεξ, όλα σουπερ χωρίς διαγράμματα και αυταπόδεικτα καθολικά δικαιώματα.

Άρα θα έλεγα ότι όλα εξαρτώνται από τη δυναμική της σχέσης και την χρονική στιγμη. Δεν είναι απαραίτητο το manual, εκτός αν κι αυτό μας καυλώνει. Επίσης κανένα manul και καμία λογική επιχειρηματολογία / εξήγηση δεν αρκεί για να επιβληθεί κανείς. Το μόνο που χρειάζεται είναι τη συναίνεση του συντρόφου που έχει επιλέξει. Και για να υπάρξει αυτή συναίνεση πρέπει μάλλον να υπάρξει η πεποίθηση ότι θα περάσει καλά.

Έστω υποφέροντας.

 

Ταπεινή μου γνώμη πάντοτε αυτή που παραθέτω. Εκτός από τις όποιες εντολές που απευθύνονται στο υποτακτικό μέρος της σχέσης, η χρήση τύπων στυλ πληθυντικού στα δικά μου τα μάτια τουλάχιστον φαντάζουν γελοία ( δίχως να θέλω να θίξω αυτόν που τους χρησιμοποιεί/ του αρέσουν ). Θα συμφωνήσω με τους χρήστες που λένε ότι ο ρόλος του κυριαρχικού κερδίζεται και σίγουρα δεν λαμβάνεται αυτεπαγγέλτως. Όσο αφορά τα όρια η την διαπραγμάτευση τους, πιστεύω ότι είναι κυρίως θέμα χρόνου και διάθεσης στο να "ψαχουλέψουν" και τα δύο μέρη το ένα τον χαρακτήρα του άλλου. Στο κάτω κάτω της γραφής κανείς δεν "μαθαίνει" χωρίς κάποια " ατοπήματα". Πάντα κατά την άποψη μου φτάνει λίγη ωριμότητα, αρκετό ενδιαφέρον και η κατάλληλη δόση αυτοσυγκράτησης. Αν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία καθώς και τα δύο στοιχεία να μην υποδύονται απλά ένα ρόλο, αλλά να είναι από φύσης τους Κ και Υ, η "διευκρίνηση" του γιατί κάποιων εντολών θα είναι κάτι το σπάνιο. Σε κάθε περίπτωση οι κώδικες ( όπως σωστά έχουν ήδη πει αρκετοί χρήστες ) διαφέρουν από ζευγάρι σε ζευγάρι και ο καθένας ακολουθεί εκείνους που θεωρεί πιο κοντινούς στις "χορδές" του

 

Αναβίωση τώρα το λεπόν...
Θα βγάλω και θ΄αφήσω τα θεωρητικο-φιλοσοφικά μου εργαλεία, μαζί με τα παπούτσια μου στην είσοδο και θα το προσεγγίσω ξυπόλητη το θέμα, με τις αντιδράσεις επί του αυθορμήτου, πάνω από τις σκέψεις, με ότι μπορώ να ανασύρω βιωματικά...

1. Έτσι γουστάρω ανυπερθέτως...Για να σταματήσουν όλες οι χαζές, υπεραναλυτικές συζητήσεις που εγώ βάζω με το μυαλό μου...Σε ανύποπτο χρόνο θα καταλάβω, ελπίζοντας να μου εξηγηθεί κάαααααποια στιγμή, ή απλά θα πάρω χαμπάρι στο βρακί μου (λέμε τώρα κι εμείς οι ξεβρακωσουά ), ότι η καύλα του είναι και η καύλα μου χωρίς γιατί και διότι...

2.Το γιατί, είναι πάντα μία ερώτηση άνευ ουσίας, το θέμα είναι να μην μπω στην διαδικασία καν να σκεφτώ ότι θα το ρωτήσω, αλλέως φασκελοκουκούλωστα...(Μπορώ να το αναλύσω και περαιτέρω αυτό, αλλά δεσμεύτηκα εξ΄αρχής να μην το πράξω)

3.Η εμπιστοσύνη αποκτιέται με τον χρόνο, η χημεία όχι, μου έχει τύχει να μου ζητηθεί κάτι πολύ ακραίο, πολύ νωρίς, αλλά επειδή υπήρχε αυτή η ανεξήγητη έμπνευση, να το κάμω και να πω κι ένα τραγούδι απ΄την χαρά μου...Όσο περνάει ο καιρός, θέλει σύνεση για να διαχειριστούμε το ξεφούσκωμα του αρχικού μας ενθουσιασμού, τύπου ''καινούριο κοσκινάκι μου και που να σε κρεμάσω''...Κι όμως εγώ είμαι πολύ πιο ανοιχτή όταν εμπιστεύομαι, άρα, αν θέλει να το τραβήξει και λίγο απ΄τα μαλλιά, (μιας που τα δικά μου είναι κοντά και δεν πολυμπορεί) είναι εύκολο να το κάνει προϊόντος του χρόνου, μακάρι να μην έχει χάσει το καινοτομικό του ενδιαφέρον του για μένα και να το κάνει, εγώ θα πετάξω εν πολλοίς τη σκούφια μου...

4.Νομίζω πως ναι, αλλά άμα τον ελέω Αφέντη, δεν του χω εκχωρήσει στο τζάμπα τον τίτλο, είμαι βέβαιη πως για να μου το ζητάει, έχει καλό λόγο, και φρονώ πως δεν θα μου αλλάξει τα μπρέκια, τουλάχιστον όχι άνευ λόγου και αιτίας...έστω κι αν αυτός ο λόγος είναι η καύλα του, δεν είναι ανάγκη να υποκρύπτει πολύπλοκη μπιντιεσεμική διδασκαλία ή μάθημα ζωής...Βεβαίως, εγώ δεν είμαι και πολύ χιουμιλιεσουά τύπος, αλλά το ανάλογο φαντάζομαι, ότι θα ισχύει και για τον δικό μου Κ, άλλωστε άμα δεν ταιριάζουμε, δεν συνντιεσιάζουμε...
Τα παραπάνω δεν ισχύουν για τον Κύρη, τον Πασάκα ή τον Κυριαρχούκο, ξηγημένα πράγματα, εκεί το σεναριάκι γράφεται και παίζεται κάπως αλλιώς...

 

1. Πριν αποφασίσουμε να "δεθούμε" και για όσο καιρό διαρκέσει ( αυτό κανείς δεν το ξέρει ) σε D/s σχέση, θα γίνονταν μια ή περισσότερες συζητήσεις, όπου θα έμπαιναν τα πάντα στο τραπέζι.
Τουτέστιν τι γουστάρω, τι δεν γουστάρω, μέχρι που θα ήμουν διατεθειμένος να φτάσω τουλάχιστον σε κείνη την χρονική περίοδο.
Τα ίδια θα ήθελα να γνωρίζω από την "υποψήφια" υ μου και όχι, δεν θα ήταν συνέντευξη εργασίας για κανέναν απ' τους δυο.
Απλά οι καθαροί λογαριασμοί που λεν.
Όλα θα ήταν ευάερα κι ευήλια και θα ήξερε ότι θα της ζητούσα και πράγματα που ίσως και να μην της άρεσαν. Σε κείνη η απόφαση αν θα ξεπερνούσαν τα όρια και τις κόκκινες γραμμές της.
Αν τα βρίσκαμε, θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στα πρώτα "αληθινά" βήματα. Ξεκάθαρα πράγματα απ' το πρώιμο στάδιο, καμία ανάγκη εξήγησης από μέρους μου πια.
Γουστάρω, γουστάρεις να γουστάρω, ζητώ, κάνεις.

2. Το "γιατί μου το ζητάτε αυτό" θα είχε τρεις αιτίες.

α) Δεν θα ήταν αρκετά κατασταλαγμένη ως προς τα θέλω και την όποια ροπή της προς της υποταγή. Καθώς και αν αλήθεια την κάλυπτε μια σχέση D/s ή ένα D/s μαζί μου.
β) Ένα κάποιο μου αίτημα ή εντολή θα ήταν καταφανέστατα ηλίθιο, ή παράλογο ή θα έπαιζε γροθιές με τα ήδη συμφωνηθέντα.
Ή πιθανότατα μια συμπεριφορά μου θα ερχόταν σε αντίφαση, με όσα θα είχαμε ήδη συζητήσει/αποδεχθεί και οι δυο.
γ) Και τα δυο παραπάνω μαζί.

Σε καθεμία απ' αυτές τις περιπτώσεις μια ενδελεχέστατη συζήτηση θα ήταν πια αναπόφευκτη.
Πόσο μάλλον, αν το "γιατί το ζητάτε αυτό" θα ξεπρόβαλε σαν το σαλιγκάρι μετά την βροχή στην παραμικρή εντολή ή αίτημα μου, ακόμα και στα πιο "ελαφριά".
Και πιθανότατα και να ήταν η αρχή του τέλους, αφού μάλλον εγώ κι εκείνη μαζί δεν θα "λειτουργούσαμε" καλά.

3. Είναι και θέμα εμπιστοσύνης και θέμα χημείας και θέμα χρόνου. Αλλά όπως η πρώτη ίσως και να προσφέρεται, αλλά για να κρατηθεί, κάποιος την ιδρώνει καθημερινά. Η δεύτερη ή τυχαίνει ή δεν τυχαίνει.
Και η πάροδος του χρόνου βοηθάει, να αναμιχθούν και οι δυο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν βρίσκω τίποτε το παράλογο, κάποια να έκανε γρήγορα μαζί μου κάτι για κείνη "ακραίο".
Αφού ίσως και να το απέδιδα στην ύπαρξη χημείας. Σίγουρα όμως θα της έλεγα, να μην μ' εμπιστευτεί ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα. Και η όποια "βιασύνη" της σε κάποια πράγματα, για μένα δεν θα ήταν καλό σημάδι.
Η "βιασύνη" στο δικό μου το μπλοκάκι σημειώνει-1.

4. Σίγουρα είναι διαφορετική η προσέγγιση ανάλογα με το είδος της εντολής ή το είδος και την ένταση των πρακτικών ανάλογα και με την υποτακτική και την φάση της σχέσης.
Αλλιώς θα φερόμουν σε κάποια αρκετά έμπειρη, με άλλους χρόνους και σίγουρα θα ήμουν πιο "χαλαρός".
Αλλιώς θα φερόμουν σε κάποια λιγότερο έμπειρη και που ίσως να χρειαζόταν διαφορετικό "ροντάρισμα", περισσότερη υπομονή και σίγουρα περισσότερη ανάλυση.
Κυλώντας ο καιρός, κάποια πράγματα θα έρεαν πιο ανεμπόδιστα και φυσικά.
Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος για επαναδιαπραγματεύσεις/ενστάσεις αναφορικά με θέματα αρκετά σημαντικά, θα υπήρχε πάντα και θα ήταν ένας από τους κύριους κανόνες.
Και δεν θα το έκανα από καλοσύνη μου αλλά από καθαρό συμφέρον. Αφού μια ανικανοποίητη/δυσαρεστημένη τα μάλα υ, αργά ή γρήγορα θα έκανε και σε μένα "δύσπεπτη" την σχέση, ή χειρότερα ακόμη, με πολύ άσχημη γεύση.

Εν κατακλείδι, μου παραχωρείς μια κάποια εξουσία επάνω σου η οποία είναι και αιρετή ανά πάσα στιγμή.
Δεν σε κρατάω δέσμια μου. Ξέρεις τα θέλω μου, ξέρω τα όρια και τα θέλω σου.
Τις αμφιβολίες τις δέχομαι, την κριτική σου την θέλω.
Δεν δέχομαι όμως την συνεχόμενη εμπλοκή σου στα πόδια μου.
Σε σέβομαι, με σέβεσαι, γουστάρω, γουστάρεις.
Συζητάμε όσο χρειάζεται, δεν το κάνουμε φύλλο και φτερό μέχρι εμέτου.
Δεν υστεριάζεις, δεν γίνομαι ασύδοτος, δεν είμαι Θεός, δεν είμαι τύραννος, αλλά δεν είμαι ούτε το παιχνιδάκι σου.
Μην προσπαθήσεις να με αλλάξεις. Με γνώρισες ψάρι και ψάρι θα συνεχίσεις να βλέπεις, μέχρι ν' αποφασίσεις ότι μπούχτισες ή ότι δεν σου κάνει.
Εγώ είμαι που κάνω τον "ράφτη" όχι εσύ και πάντα σε λογικά πλαίσια, δεν θέλω να σε μεταλλάξω.
Δεν θέλω ν' αναποδογυρίσω το είναι σου. Δεν είμαι τρελός, για να το σκεφτώ καν.
Βάζω λιθαράκι, για να περάσω πρώτα καλά εγώ κι εσύ μετά μαζί μου.
Το οικοδόμημα εσύ, είναι δικό σου μέλημα να το χτίσεις, όχι δικό μου.
Άντε να βάλω καμία πόρτα, ίσως έναν όροφο. Η πολυκατοικία σου είναι δικό σου ζήτημα.

 

"Έτσι γουστάρω"... όχι!*
Αλλά "γιατί έτσι λέω Εγώ"  

*απλά θέμα αισθητικής της λέξης δηλαδή