7-11-1915 ( F.Pessoa )

Ίσως αυτή να είναι
Η τελευταία μέρα της ζωής μου.
Το χέρι το δεξί μου σήκωσα τον ήλιο χαιρετώντας.
Μα δεν τον χαιρετούσα για αντίο.
Ήμουν χαρούμενος
Που να τον δω ακόμα μια φορά μπορούσα.
–Αυτό ήταν όλο.

 

Μπρρρ  

 

Χαχαχχα, και όμως ήταν ένα κείμενο αγάπης...η μάλλον για μια αγάπη μεγάλη που ήταν...Ok, μου φαίνεται ότι έκανα καλά που το αφαίρεσα και στη θέση του έβαλα κάτι του Πεσσόα...Για να πέσει λίγο το ψύχος...

 

Ε ναι.. 

 

Χαχαχα, το πήρα το μήνυμα ( τηλεπαθητικά )...εδώ μπορούμε να λέμε τα πλέον απίθανα...αλλά...Μαθαίνω γρήγορα...Τεσπα...Σίγουρα δεν είναι ορθότατα αυτό το "μέρος" και δεν έχει νόημα να αλλοιώνουμε τα πράγματα... 

 

Γι' αυτό και η λογοτεχνία είναι η απόδειξη πως η ζωή δεν είναι αρκετή.

 

Πεσσόα, Πεσσόα, Πεσσόα... μας την πέσανε αθρόα  

 

Ανάλογα πως τη ζει ο καθένας από εμάς @sorriso solare . Ο καθένας με τις επιλογές του, με τις ικανοποιήσεις και τις "απώλειες" του. Σίγουρα όμως ακολουθώντας τα όσα έγραψε ο μέγιστος Αλεξανδρινός...Εγώ τουλάχιστον στα "γεράματα" μου εκείνο προσπαθώ να κάνω...

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντας την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντας την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σαν μια ξένη φορτική.