Ο ασφαλέστερος τρόπος να σκοτώσεις ένα όνειρο...

... είναι να το πραγματοποιήσεις. Θα μου πείτε, αν προορισμός της ζωής είναι ο θάνατος, γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και με τα όνειρα.
Στην περίπτωση των ερωτικών φαντασιώσεων, τι ισχύει? Πόσο συχνά η πραγματοποίηση μιάς φαντασίωσης εκπληρώνει τις προσδοκίες μας και πόσο συχνά μας απογοητεύει, μας ξενερώνει? Μήπως ο καλύτερος τρόπος να εξακολουθήσουμε να απολαμβάνουμε τη φαντασίωσή μας είναι να μη την πραγματοποιήσουμε?
Αιρετική άποψη, το ξέρω, και δεν είναι δική μου (μιά μερίδα ψυχολόγων την υποστηρίζει) . Ειδικά σε ένα χώρο σαν κι αυτό, που "θεσμοθετεί" την εκπλήρωση συγκεκριμένων ερωτικών φαντασιώσεων. Ας μην παραξηγηθώ, υποστηρίζω πως οφείλουμε στον εαυτό μας να επιδιώκουμε τη σεξουαλική μας ικανοποίηση. Με τι κόστος όμως? Με ποιές παραχωρήσεις? Οταν τελικά άγγίξουμε την εκπλήρωση, πόσο μοιάζει με αυτό που φτιάξαμε στο μυαλό μας σαν προσδοκία?
Σίγουρα δεν υπάρχει απάντηση που καλύπτει όλες τις περιπτώσεις. Παίζει ρόλο ο βαθμός σπανιότητας της φαντασίωσης, ο βαθμός κοινωνικής αποδοχής και πολλά άλλα.
Θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις/εμπειρίες σας σχετικά...

 

@peleas ο καλύτερος τρόπος για να σκοτώσεις ένα όνειρο, είναι "μειώνοντας" το σε απλή φαντασίωση. Το όνειρο πρέπει να είναι δύσκολο, σχεδόν "άπιαστο" αλλά όχι αδύνατο. Το όνειρο είναι αγώνας, θυσία, επιμονή, κόπος ψυχής, μυαλού και σώματος. Σίγουρα "ξεφεύγω" από τα στενά ερωτικά πλαίσια...Τι κόστος και τι παραχωρήσεις θα ήμασταν διατεθειμένοι να "πληρώσουμε" για να γίνουμε έστω και " Ίκαροι" που καίνε τα κέρινα τους φτερά? Ο καθένας μας θέτει τα όρια του "καταποντισμού" του...Προσωπική εμπειρία? Μέχρι στιγμής μπορώ να πω ότι στα κλεισμένα από λίγο 40 μου, τις σεξουαλικές μου επιθυμίες, κατάφερα ( η μάλλον "το κυνήγησα" ) να τις εκπληρώσω προ πολλού, ακόμα και εκείνες που σε κάποια στιγμή της ζωής μου και να ήταν όνειρα. Πλήρωσα αρκετά για να τις γευτώ, αλλά σε νόμισμα καρδιάς. Από "κοινωνικής" απόψεως "οβολό" ποτέ δεν τον κατέβαλα, ίσως γιατί ποτέ δεν μ' ένοιαξε τι λέει η σκέφτεται η "κοινωνία" ως προς τις σεξουαλικές προτιμήσεις/"διαστροφές" του καθενός μας. Δεν το έχω τούμπανο, αλλά έτυχε κάποιες φορές κάτι δικό μου το πολύ "προσωπικό" να βγει στη θέα από τύχη...και αυτά που υπέπεσαν στην αντίληψη μου, σκέψεις και κρίσεις άλλων, απλά βουή...Συμφωνώ μαζί σου στο έπακρο όταν μιλάς για βαθμό και σπανιότητα της φαντασίωσης...αν και η ζωή μου δίδαξε ότι καμία φαντασίωση δεν "τυραννά" ποτέ μονάχα ένα άτομο...ότι ακόμη και η πιο "τρελή" ερωτική φαντασίωση...έχει κάπου "οικογένεια"...Όλα εξαρτώνται από το πόσο σημαντική είναι η φαντασίωση...γιατί αν κάποιος "πνίγεται" από την μη εκπλήρωση της, κάπου θα βρει την δύναμη για να την πραγματοποιήσει αργά η γρήγορα, όποιο και αν είναι το κόστος για αυτήν του την "αποκοτιά"...Όσον αφορά τις δικές μου που εκπλήρωσα, επέτρεψε μου να τις κρατήσω για μένα...γιατί αν μη τι άλλο όπως ήδη προέγραψα, τις σμίλεψα με κοκάλινο καλέμι στην ψυχή και εκείνη η δυσωδία του ονείρου που ξεψυχούσε κάπου...δίπλα σε κάποια σπάνια κορμιά...σίγουρα δεν οφειλόταν σε νερό που είχε πέσει στο πάτωμα...αλλά ίσως σε "αίμα"....Και επειδή με χαρά είδα, ότι είσαι ένας από εκείνους τους παράφορα "διεστραμμένους" εδώ μέσα που αγαπούν την ποίηση. Σου αφήνω την τελευταία στροφή της "Άρνησης" του Σεφέρη, που κατ' εμέ ταιριάζει γάντι στο νήμα σου ( και που είμαι σίγουρος ότι γνωρίζεις )

Mε τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

 

Tenebra_Silente, απολαμβάνω τη γραφή σου, έιτε συμφωνώ με όσα γράφεις έιτε όχι.
Η κοινωνική αποδοχή ουδέποτε υπήρξε σοβαρή παράμετρος στο μοντέλο αποφάσεών μου, δε μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός οτι διαμορφώνει συμπεριφορές, άρα και στερεότυπα. Επομένως, περιορίζει τη δυνατότητα εύρεσης ερωτικού παρτενέρ που εντρυφεί σε μιά κοινωνικά μή αποδεκτή πρακτική. Πάρε για παράδειγμα την κοπρολαγνεία, η οποία θεωρείται από τις πλέον αποκρουστικές ερωτικές προτιμήσεις. Ακόμα και στα στενά κοινωνικά πλαίσια των ανθρώπων με διευρυμένους σεξουαλικούς ορίζοντες γίνεται αποδεκτή μόνον εφ' όσον εντάσσεται στο πρωτόκολο μιάς σχέσης Κυρίου-υποτακτικού...

Οσο για τα όνειρα και την ποίηση, παραθέτω κάτι που έγραψα παλαιότερα:

Τα όνειρα κατοικούν στη θλίψη

Καθώς γεννιούνται τα όνειρα στον κόρφο της ανάγκης,
καλπάζουν προς τη λύτρωση, μα τα προσμένει η θλίψη
Αληθινά σα βγουν, ξέθωρη μνήμη ελπίδας μακρινής
και συντροφιάς χαμένης τις νυχτιές της προσμονής

Σα διαψευστούν, σκιές απόγνωσης ωχρές
σε τοίχους καταπράσινους ως χτες
Πληγές που, χαίνουσες καιρό, κακοφορμούν
σκύλοι αλήτες της ψυχής, αιώνια π' αλυχτούν

Κι αν μείνουν άπιαστα, αλώβητα απ της καρδιάς τα βέλη
κόρες ανέραστες, που ζουν σε πύργων φυλακές
στοιχειά τους μέλλει να γενούν, που αλώνουν τις ζωές
εκείνων που δεν τόλμησαν ν' αφήσουν την αγέλη

Ενα παιχνίδι, τα όνειρα, από αρχής χαμένο
αγώνας που ποτέ εσύ δε θά βγεις νικητής
μα ούτε μέρα απ' όνειρα μη σε βρει διψασμένο
γιατί ναι κάθε όνειρο, μια ανάσα της ζωής

 

@peleas εγώ απολαμβάνω και την γραφή σου και τις σκέψεις σου, όσο και να μην με βρίσκουν σύμφωνο κάποιες φορές. Σε αυτή την περίπτωση και μιλώντας για γενικά πλαίσια, σου δίνω δίκιο. Αλλά ζήτησες και την προσωπική μας άποψη κι εγώ στην έδωσα. Όσον αφορά τα "στεγανά" που υπάρχουν ακόμα και σ'ενα χώρο σαν αυτό που βρισκόμαστε τώρα ( δεν λέω δικό μας, γιατί τίποτε δικό μου δεν νιώθω που να με περιορίζει σε "κουτάκια" ), ακόμα και την σχέση Κυρίου-Υποτακτικής εγώ την βιώνω με ένα τρόπο που για έναν "καθαρό" BDSMer θα ήταν σίγουρα "βλάσφημος" ( χωρίς να λέω ότι τα πρωτόκολλα είναι λάθος η ότι εγώ θ'αλλάξω τους όρους του παιχνιδιού, δεν με ενδιαφέρει καθόλου )...Εν τέλει, εμένα πάντοτε μου άρεσε να δοκιμάζω και νέα πράγματα, γιατί η στασιμότητα μου προκαλεί ανία μεγάλη. Εμένα...για τους άλλους δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν η τι πιστεύουν από την στιγμή που δεν με αφορά και δεν τους αφορά το πως αντιλαμβάνομαι εγώ κάποια πράγματα ( και ούτε με αφορά πως τα αντιλαμβάνονται εκείνοι ). Είμαι τελείως "άναρχος" στις "διαστροφές" μου και σε διαβεβαιώ ότι οι "φανατικοί" και οι "καθαροί" υπάρχουν και σε άλλους χώρους των σεξουαλικών/ψυχολογικών παρεκκλίσεων. Σου φέρνω το παράδειγμα του crossdressing το οποίο απολαμβάνω με διαφορετική συχνότητα και "ένταση". Τον τελευταίο καιρό δεν επιδίδομαι σε πλήρη "μεταμόρφωση" (η καλύτερα προσπάθεια της τελευταίας), απλά γιατί ανακάλυψα ότι είναι πιο κοντά στις χορδές μου η μίξη, το ανδρόγυνο της εμφάνισης ( όσο και να φαίνεται στους περισσότερους ακόμη γελοιότερο από το crossdressing το ίδιο ), γιατί από πλευράς ψυχολογικής δεν με ενδιέφερε ποτέ να "νιώσω γυναίκα", αφού η ανδρική μου ψυχολογία ( η καλύτερα η "άρρωστη" και σίγουρα διαφορετική ανδρική μου φύση ) με καλύπτει πλήρως. Για πολλούς "φανατικούς" crossdressers αυτό το ανακάτεμα είναι "έγκλημα" που τιμωρείται δι' εξοστρακισμού αν όχι με καύση στην πυρά. Κι εγώ θεωρώ κάποιες "πρακτικές" πέρα από τα γούστα μου, αλλά δεν τις κατακρίνω. Όσον αφορά παράδειγμα της κοπρολαγνείας που ανέφερες, εγώ δεν θα δοκίμαζα ποτέ το "άθλημα", σε κάποιους αρέσει, να είναι καλά. Ίσως θα ήμουν περίεργος να συζητήσω με κάποιον/κάποια ( αν ποτέ τύχει ένα τέτοιο θέμα συζήτησης με κάποιον ) για να μάθω τι του "βρίσκει", τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Υ.Γ. μου αρέσουν πολύ τα κείμενα σου. Εγώ ήδη είχα "βάλει" εδώ κάποιο δικό μου, αλλά το γεγονός ότι μετά δεν θα μπορούσα να το αφαιρέσω, με αποτρέπει από το να ξαναβάλω εδώ κάτι άλλο δικό μου. Γι'αυτό σου δίνω τα λόγια ενός άλλου ( κατ'εμέ ) αληθινά μεγάλου...Του Κ. Καρυωτάκη και σ'ευχαριστώ για τον όμορφο διάλογο.

Αποστροφή

Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα
πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.
Κομψά, ρόδινα μέλη πλαστικές
γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.

Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.
Στα χείλη μόνο οι λέξεις των παθών.
Ένα έχετ’ όνειρο: τον αγαθόν
άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια.

Χορός ημιπαρθένων, δυο δυο,
μ’ αλύγιστο το σώμα, θριαμβευτικά,
επίσημα και τελετουργικά,
πηγαίνετε στο ντάνσιγκ ή στο ωδείο.

Εκεί απειράριθμες παίρνετε πόζες.
Σαν τη σελήνη πριν ρομαντικές,
αύριο παναγίες, όσο προχτές,
ακούοντας τη «Valenzia», σκαμπρόζες.

Ένα διάστημα παίζετε το τέρας
με τα τέσσερα πόδια κολλητά.
Τρέχετε και διαβάζετε μετά
τον οδηγό σας «δια τα μητέρας».

Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλη,
μέγα ρόδο κάποιας ώρας χρυσής,
ή να βυθομετρούσατε και σεις
με μια φουρκέτα τ’ άδειο σας κεφάλι!

Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα,
γλοιώδη στόματα υποκριτικά,
ανυποψίαστα, μηδενικά
πλάσματα, και γι’ αυτό προνομιούχα…

 

Tenebre, η συμφωνία και η ταύτιση απόψεων δεν είναι κατ' εμέ το ζητούμενο. Η σύνθεση ως απότοκο της διαλεκτικής, αυτό είναι το ζητούμενο. Μία και μοναδική αλήθεια δεν υπάρχει. Γι αυτό αποκτά ενδιαφέρον η άποψη του καθενός, γιατί συνεισφέρει στη συνολική εικόνα.

Εχει ενδιαφέρον αυτό που προκύπτει απο τα λεγόμενά σου, δηλαδή η φυσική τάση των ανθρώπων να βάζουμε κανόνες ακόμα και σε όσα χαρακτηρίζουμε ως "παρέκκλιση" από τους κοινωνικούς κανόνες. Καταλήγουμε έτσι να μιλάμε για ορθόδοξες πρακτικές σε διαδικασίες που αυτοπροσδιορίζονται ως ελεύθερη έκφραση. Με αυτό τον τρόπο όμως περιορίζουμε το διονυσιασμό, την "εκτός πλαισίου" έκφραση, την ίδια τη χαρά της ζωής. Συνέχισε επομένως να εκφράζεσαι πέρα από το "πολιτικά ορθό", επιλέγοντας το προσωπικά ορθό....

Ο Καρυωτάκης είναι από τους αγαπημένους μου. Μόλις πρόσφατα ξεπέρασα την αντιπάθεια που έτρεφα για τον άνθρωπο και επικεντρώθηκα στη δηκτική γοητεία του ποιητή. Παρ' όλο που το ποίημα που παρέθεσες είναι άκρως μισογυνικό (ο ίδιος δεν είχε σε μεγάλη εκτίμηση το γυναικείο φύλο), έγραψε και ένα άλλο με εντελώς αντίθετη θεώρηση:

Οι Αγάπες
Θα 'ρθουν όλες μια μέρα, και γύρω μου
θα καθίσουν βαθιά λυπημένες.
Φοβισμένα σπουργίτια τα μάτια τους,
θα πετούνε στην κάμαρα μέσα.
Ωχρά χέρια θα σβήνουν στο σύθαμπο
και θανάσιμα χείλη θα τρέμουν.
«Αδελφέ» θα μου πουν «δέντρα φεύγουνε
μες στη θύελλα, καιπια δε μπορούμε,
δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας.
Ενα θάνατο πάρε και δώσε.
Εμείς, κοίτα, στα πόδια σου αφήνουμε,
συναγμένο από χρόνια, το δάκρυ.
«Τα χρυσά πού 'ναι τώρα φθινόπωρα,
πού τα θεία καλοκαίρια στα δάση;
Πού οι νυχτιές με τον άπειρον, έναστρο
ουρανό, τα τραγούδια στο κύμα;
Οταν πίσω και πέρα μακραίνανε,
πού να επήγαν χωριά, πολιτείες;
»Οι θεοί μας εγέλασαν, οι άνθρωποι,
κι ήρθαμε όλες απόψε κοντά σου,
γιατί πια την ελπίδα δεν άξιζε
το σκληρό μας, αβέβαιο ταξίδι.
Σα φιλί, σαν εκείνα που αλλάζαμε,
ένα θάνατο πάρε και δώσε.»
Θα τελειώσουν. Επάνω μου γέρνοντας,
θ' απομείνουν βουβές, μυροφόρες.
Ολοένα στην ήσυχη κάμαρα
θα βραδιάζει, και μήτε θα βλέπω
τα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους
που γεμίζανε φως τη ζωή μου...

 

"αξιζει φιλε μου να ζεις για ενα ονειρο και ας ειναι η φωτια του να σε καψει"... αυτο τα λεει ολα για μενα

Πορτο Ρικο , Παπακωνσταντίνου ή Μεσημέρης. Διαλέχτε  


Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ’ το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου `χε γράψει:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας την φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ’ αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

 

Αγαπητή libens, (παραφράζοντας τον τίτλο μιάς ταινίας) οι όμορφοι άνθρωποι όμορφα καίγονται.

Ασπάζομαι απόλυτα τα λόγια του Κέρουακ:
«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό».

 

Πελέα η όσμωση είναι σημαντική, αλλά έχει αποτέλεσμα μονάχα όταν οι απόψεις διίστανται. Να διαφωνούμε για να διαφωνούμε έως και εκεί που συμφωνούμε δεν έχει νόημα. Στο συγκεκριμένο "ζήτημα" βρεθήκαμε σύμφωνοι. Μπορούμε όμως ο καθένας μας να θέσει την δική του πινελιά στην παλέτα χρωμάτων που μοιάζουν, αλλά εντελώς ίδια δεν είναι. Κι όμως φαίνεται ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη από τα "κάγκελα" του για να νιώθει σιγουριά. Ότι ακόμη και στην "παρέκκλιση", πρέπει να οριοθετεί. Μα το σημαντικό είναι ο "Διονυσιασμός", αλλά και εδώ υπάρχουν οι διχογνωμίες. Κάποιοι βιώνουν την παρέκκλιση τους ακολουθώντας τυφλά και με θρησκευτική ευλάβεια τους κανόνες, πιθανώς γιατί τους αρέσει η γιατί τους κάνει να νιώθουν "ασφάλεια" και άλλοι που αρέσκονται στο "κύμα και στον άνεμο" της εξερεύνησης και του απροόπτου ( έχοντας πάντα ως κύριο γνώμονα τον σεβασμό απέναντι στον παρτενέρ. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τίτλοι η όχι, "διαστροφές" που μοιράζονται η όχι. Πάντα με ανθρώπους έχουμε να κάνουμε και κάποια όρια τα θέτει από μόνη της η ανθρώπινη φύση. Π.χ. ακόμα και γνωρίζοντας ότι κάποια αρέσκεται στο ξύλο η στο μαστίγωμα, θα ήμουν παντελώς ηλίθιος αν την χτυπούσα αλύπητα με τις ώρες μόνο για να δω μέχρι που αντέχει ). Εγώ πλέον ξεχωρίζω το έργο του καλλιτέχνη από το άτομο του, γιατί ειδάλλως τον Baudelaire που λατρεύω σαν ποιητή, ούτε που θα τον διάβαζα ( επειδή για εμένα είναι ένα θλιβερό υποκείμενο ). Το ποίημα του Καρυωτάκη που σου παρέθεσα πριν, μιλάει για τις γυναίκες, αλλά εγώ το έβαλα εδώ, αναφερόμενος και σε γυναίκες και σε άνδρες. Αν ο αγαπητός Καρυωτάκης ήταν μισογύνης, κακό του κεφαλιού του. Εγώ τις γυναίκες τις λατρεύω. Αγαπάω την "θηριώδη" τους και ανελέητη φύση. Την ικανότητα τους να σε στέλνουν στα ύψη ακόμα και αν χρειαστεί να γίνουν οι ίδιες τα φτερά στις πλάτες σου. Για να αποκοπούν άξαφνα και να γελάνε με την ψυχή τους κοιτώντας σε ενώ τσακίζεσαι στο έδαφος. Λίγος Charles το λοιπόν, ίσα για να ρίξουμε φως και στην ανδρική "θηριωδία"

Ο ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟΣ

Θα σε χτυπήσω διχως οργή
Δίχως μίσος, σα χασάπης,
σαν το Μωυσή το βράχο!
Θα κάνω απ' το βλέφαρό σου


Για να ποτίσω τη Σαχάρα μου
Ν'αναβλύσουν του πόνου τα ύδατα.
Ο πόθος μου. θρεμμένος μ' ελπίδα,
Στ' αλμυρά δάκρυά σου θα επιπλεύσει

Σαν πλοίο που στο πέλαγος ξανοίγεται,
Και στην καρδιά μου, που θα μεθύσουν
Οι προσφιλείς σου λυγμοί, θ' αντηχήσουν
Σαν τύμπανο που έφοδο χτυπά!

Μήπως δεν είμαι μια παράφωνη συγχορδία
Μες στη θεία συμφωνία,
Χάρις στην αδηφάγο Ειρωνεία
Που με κινεί και με δαγκώνει;

Είναι μες στη φωνή μου, τη βροντόλαλη!
Είναι όλο μου το αίμα. τούτο το μαύρο φαρμάκι!
Είμαι ο δυσοίωνος καθρέφτης
Όπου κοιτάζεται η Μέγαιρα!

Είμαι η πληγή και το μαχαίρι!
Είμαι το χαστούκι και το μάγουλο!
Είμαι τα μέλη κι ο τροχός,
Και το θύμα και ο δήμιος!

Είμαι της καρδιάς μου ο βρικόλακας,
-Ένας απ' αυτούς τους μεγάλους εγκαταλειμμένους,
Στο αιώνιο γέλιο καταδικασμένους,
Που δεν μπορούν πια να χαμογελάσουν.

 

Θ Ε Ι Κ Ο

 

Παντα τα καλυτερα  

 

Μας κακομαθαίνεις Libi...  

 

Ναι σας κακομαθαινω για να μην μπορειτε μετα χωρις εμενα :Ρ