Ο ασφαλέστερος τρόπος να σκοτώσεις ένα όνειρο...

Κάποιοι/ες είναι ψοφίμια πριν γαμηθούν.
Οι υπόλοιποι θα σου είναι αιώνια ευγνόμωνες.

 

Πόση επιθυμία μπορεί να γεννά η προσδοκία;
Πόση απόσταση υπάρχει από το «έχω φανταστεί» στο «έχω νιώσει»;
Ποιο είναι τελικά πιο δυνατό;
Μη βιαστείς να απαντήσεις, το δεύτερο. Η επιθυμία όπως ίσως γνωρίζεις, είναι συναίσθημα.
Θέλεις κάτι και ή το έχεις ή όχι. Είτε μπορείς να το αποκτήσεις, είτε όχι.
Η προσδοκία αντίθετα, είναι σκέψη......Ι.Γκαν.

 

Λένε πως τα όνειρα πολλές φορές είναι αυτό που η ζωή μας στερεί.
Θα συμφωνήσω, ως ασυμμόρφωτη ονειροπόλος.
Σκοτώνοντας τα, σκοτώνεις κομμάτια του εαυτού σου, ίσως και τα πιο αυθεντικά...
Από την άλλη σκέφτομαι πως πολλοί άνθρωποι έχουν την ανάγκη να σκοτώνουν.
Δεν μπορούν τους άλλους,δεν μπορούν τον εαυτό τους και τα βάζουν με τις προσδοκίες τους.
Φαίνεται αναίμακτο, οι γύρω γύρω δεν το καταλαβαίνουν καν...
Θα θυμηθώ όμως ένα κορίτσι που στην παιδική ηλικία πήγαινε για ύπνο από τις 8 το απόγευμα,γιατί στα όνειρά της ήταν αυτό που ήθελε..
Αν βρεις τον τρόπο να σκοτώνεις με ασφαλή τρόπο τα όνειρά σου, θα χαρώ να το μοιραστείς.
Πολύ θα ήθελα να δω εκείνο το κορίτσι ματωμένο στο πάτωμα.

 

Ούτε και θυμάμαι πόσους Όνειρους έχω σκοτώσει. Για πότε χάθηκαν στο φως μιας μαύρης μέρας, με τη βουβή κραυγή τους να αντηχεί μόνο μέσα στο ταραγμένο μου νου.
Πως έπιασα τους λευκόκρινους λαιμούς τους και τους στραγγάλισα με ένα μένος πρωτόγνωρο.
Ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Έπρεπε να βεβαιωθώ, να μαι σίγουρη... Να μην ξανα κλωθογυρίσουν στη ψυχή μου.
Ποια ψυχή μου... Και αυτή λίγο λίγο πέθαινε μαζί τους. Και το κενό στη θέση της ολοένα μεγάλωνε.
Και η καρδιά μου... Λίγο λίγο έχανε τους ζωηρούς χρωματιστούς χτύπους της. Και ολοένα απολιθωνόταν και άρχιζαν να γίνονται ράθυμοι και εβένινοι οι χτύποι της.
Ώσπου δεν άντεχε άλλο το σκότος και την μοναξιά που τρύπωναν μέσα της.
- ΟΧΙ , φώναξε. Όχι. Δεν σκοτώνω ξανά για σένα. Δεν θα είμαι άλλο ο δολοφόνος σου. Αν θες συνέχισε, αλλά θα το κάνεις χωρίς εμένα. Εγώ μόλις σου τελείωσα,
και άρχισε να επουλώνει τις τρύπες που η ίδια είχε κάνει στις σάρκες της.

 

Μια φορά φόνος..Για πάντα δολοφόνος...Θα το ξανακάνεις και θα το ξανακάνεις αφού βρήκες τον τρόπο. Τα όνειρα είναι προσδοκίες,επιθυμίες αλλά είναι και γαμημένες ανάγκες που σε συνδιασμό με μνήμες σε κάνουν τον πιο υποτακτικό χαρακτήρα του ίδιου σου του εαυτού. Και από αυτό δεν γλιτώνει κανείς.

 

Ξερεις ποιο ειναι το αστειο με τη ζωη και το θανατο; Οταν πεθαινει κατι γενιεται ενα αλλο.... Ετσι και με τα ονειρα μου...

 

Πώς αλλιώς;Οπότε από το να αναζητούμε ασφαλής τρόπους για δολοφονίες ονείρων, ας συμβιβαστούμε με την φύση μας που πάντα δημιουργεί καινούρια. Δεν είμαι της άποψης ''κάτω από το χαλάκι'' αλλά αν τα ξεριζώσουμε και όλα θα θυμόμαστε ποιοι είμαστε μόνο από φωτογραφίες. Ενώ τα όνειρά μας είναι ίσως το μοναδικό de facto που μπορούμε να εμπιστευτούμε σε κρίσεις ταυτότητας ή συνείδησης.  

 

Καταρχάς με μια πρώτη ανάγνωση το θέμα έχει ενδιαφέρον, αλλά...

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εμπλέκονται τα όνειρα ενός ανθρώπου με τις ερωτικές του φαντασιώσεις;
Δηλαδή τι όνειρο μπορεί να έχει κάποιος; Να υπηρετήσει μια κυρία;
Θεωρείται όνειρο αυτό;

Το αναφέρω, γιατί τα όνειρα ενός ανθρώπου τα θεωρώ ως μια ανώτερη επιδίωξη που απορρέουν από την κοσμοθεωρία και τις αξίες κάποιου. Έχω την εντύπωση λοιπόν ότι εδώ χρησιμοποιήθηκαν σε σχέση με τις σεξουαλικές φαντασιώσεις απλά ως παράδειγμα.

 

Η εισαγωγή περί ονείρων διαβάζεται είτε ως παραπομπή στο θέμα των ερωτικών φαντασιώσεων, είτε αυτούσια. Ο καθένας επιλέγει να εστιάσει όπου φλέγεται. Αλλωστε, αυτό καταμαρτυρά η "εκτροπη" του νήματος επί τω ποιητικότερον. Ας μη λησμονούμε οτι οι λέξεις όνειρο και ονείρωξη έχουν κοινή ετυμολογική προέλευση...

 

Η σκέψη γεννά συναίσθημα.
Η σκέψη είναι η μετάφραση του αισθητού κόσμου μέσω του νου. Ακολουθεί εντολή στην υπόφυση, έκκριση ορμονών και ....εγένετο συναίσθημα!
Η ανόθευτη επικοιωνία οφείλει νά ναι ανάμεσα σε ψυχή και σώμα.
Ο νους όμως παρεμβαίνει και μεταφράζει κατά πως κρίνει.
Γι αυτό οι άνθρωποι είμσστε μπερδεμένοι.
Γιατί είμαστε χαμένοι στη μετάφραση...

 

Σκοτώνουν τα όνειρα όταν γεράσουν...

Στα όνειρα κουρνιάζουν η ενοχή και η αθωότητά μας.
Γιατί τα όνειρα δεν είναι ούτε αθώα ούτε ένοχα.
Τα όνειρα αιμοδοτούν τη ζωή, μα δε μπορούν να ζουν στη θέση της.
Ονειρεύομαι, σημαίνει ζω.
Μα για να συνεχίσω να ζω, οφείλω να σκοτώσω τα όνειρά μου...

 

...κι όταν έπαψε να σκοτώνει την επλίδα, σκότωσε τον εαυτό της...

Οι πληγές του κορμιού κάποτε επουλώνονται. Οσο όμως η ψυχή αιμορραγεί, νέες πληγές θ΄ανοίγουν στη θέση εκείνων που έκλεισαν.