Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Marion: Now it's serious. At last it's becoming serious. So I've grown older. Was I the only one who wasn't serious? Is it our times that are not serious? I was never lonely neither when I was alone, nor with others. But I would have liked to be alone at last. Loneliness means I'm finally whole. Now I can say it as tonight, I'm at last alone. I must put an end to coincidence. The new moon of decision. I don't know if there's destiny but there's a decision. Decide! We are now the times. Not only the whole town - the whole world is taking part in our decision. We two are now more than us two. We incarnate something. We're representing the people now. And the whole place is full of those who are dreaming the same dream. We are deciding everyone's game. I am ready. Now it's your turn. You hold the game in your hand. Now or never. You need me. You will need me. There's no greater story than ours, that of man and woman. It will be a story of giants... invisible... transposable... a story of new ancestors. Look. My eyes. They are the picture of necessity, of the future of everyone in the place. Last night I dreamt of a stranger... of my man. Only with him could I be alone, open up to him, wholly open, wholly for him. Welcome him wholly into me. Surround him with the labyrinth of shared happiness. I know... it's you.

 

 

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

Μαρία Πολυδούρη, Γιατί μ’ αγάπησες

 

Να 'ταν και να σ' έβλεπα
στις πτυχές του ανέμου
να μου φωνάζεις σ' αγαπώ
να σε φωνάζω Θεε μου

Κώστας Νίτσος

 

και το ομωνυμο μελοποιημενο κομματι ειναι ομορφο απο την φωνη της αρβανιτακη.
εγω προσωπικα το απεχθανομαι γιατι μας ειχαν τρελανει με αυτο στη λογοτεχνια αλλα εχει ωραια νοηματα

 

Να σου πω την αλήθεια δε θυμάμαι να το κάναμε, αλλά και να το κάναμε στη Λογοτεχνία μάλλον εγώ θα διάβαζα κάνα άλλο κείμενο παρακάτω  

 

κατευθυνσης ηταν ισως για αυτο να μην σου λεει κατι

 

Ε τότε σίγουρα δε το διδάχθηκα ποτέ...

 

Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ’ τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.

Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού
Τάσος Λειβαδίτης, Έρωτας (απόσπασμα)

 

Οἱ μπερντέδες -Ναπολέων Λαπαθιώτης

Καὶ τὰ χέρια σου σφιγγόντουσαν
στὸ κορμί μου γύρω-γύρω
κι ἔπινα μὲς ἀπ᾿ τὰ χείλη σου
γλυκειὰν ἄχνα σὰν τὸ μύρο.

Κι ἔπινα μὲς ἀπ᾿ τὰ χείλη σου
γλυκειὰν ἄχνα σὰν τὸ μύρα
κι ἦταν ἄσπρο τὸ κρεβάτι μας
κι οἱ μπερντέδες σὰν πορφύρα.

Ἦσαν οἱ μπερντέδες κόκκινοι
κι ἦταν ἄσπρο τὸ κρεβάτι.
Κι ὅλο λίγωνε, κι ὅλο μέλωνε
τὸ γλυκό, γλυκό σου μάτι.

Κι ἔτσι, ἀγάπη μου, σὲ γλέντησα
κι ἔτσι τὴ γλυκάδα σου ἤπια,
μέσα στ᾿ ἄνομα ἀγκαλιάσματα,
τὰ ἄνομα τὰ καρδιοχτύπια.

Κι ἀπ᾿ τὴ γλύκα ποθοπλάνταζε
τὸ κορμί σου καὶ τὸ μάτι
κι ἦσαν οἱ μπερντέδες κόκκινοι
κι ἦταν ἄσπρο τὸ κρεβάτι.

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΛΕΙ

Σας απαλλάσσω από το να παρουσιαστείτε ενώπιον της ιδέας που έχω για σας.

Η ζωή σας

Αυτό δεν είναι ο έρωτάς μου, είναι απλώς η ζωή σας.
​

Σας αγαπώ όπως το ηλιοβασίλεμα ή το φεγγαρόφωτο, με την επιθυμία να μείνει αυτή η στιγμή, αλλά χωρίς σ' αυτήν να υπάρχει κάτι δικό μου πέρα από την αίσθηση να την αισθάνομαι.

Μπερνάρντο Σοάρες, Το βιβλίο της Ανησυχίας.

 

και σου λέω ξανά πως εννέα μέρες δεν είναι ποτέ αρκετές
γι’ αυτούς που αγαπάμε
ούτε εννέα μήνες
ούτε εννέα ζωές.
​

Samuel Beckett

 

Ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, γράφτηκε για τον εραστή του Κώστα Γκίκα.
Το όνομα του αγαπημένου του σχηματίζεται απο το αρχικό γράμμα της πρώτης λέξης ανα δύο στίχους.
Μελοποιήθηκε από τον Νίκο Ξυδάκη και το τραγούδησε σε πρώτη εκτέλεση η Ελευθερία Αρβανιτάκη.

Ερωτικό

Καημός αλήθεια να περνώ,
του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου...

Στενό βαθύ και θλιβερό,
που θα θυμάμαι για καιρό,
-τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του;

Ας είν' ωστόσο, -τι ωφελεί;
γυρεύω πάντα το φιλί,
στερνό φιλί, πρώτο φιλί
και με λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα το φιλί - αχ, καρδιά μου!
που μου το ‘τάξανε πολλοί
κι όμως δε μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει.

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ,
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά,
γίνουμε πάλι ταίρι,

Αυτό το ανεύρετο φιλί,
που το λαχτάρησα πολύ,
-σαν μια παλιά της οφειλή
-να μου το ξαναφέρει.