Το παραμύθι "αγάπη" according to Grandfather Σκοτάδιας

Λοιπόν αυτή η κωλολέξη που όλοι μας λίγο η πολύ την έχουμε προφέρει. Αλλά σχεδόν κανείς δεν θα ήταν άξιος, ούτε καν να τη σκέφτεται.
Πως βλέπω εγώ την αγάπη...εγώ...Το οποίο δεν σημαίνει όπως πάντα ότι γνωρίζω την απόλυτη αλήθεια, η ότι η δική μου αλήθεια είναι η σωστή και μοναδική.

Αγαπώ πρώτα το άτομο ( και μετά την γυναίκα η τον άνδρα ), γι' αυτά που κουρνιάζουν στα προσωπικά του Τάρταρα ( γιατί η αγάπη απεχθάνεται την επιφάνεια και λατρεύει να "σκάβει" όλο και πιο βαθιά ), τις πληγές του, τα κατάλοιπα του και τις παραξενιές του. Αγαπώ κάποιον/κάποια και ας μην καταλαβαίνω κάποιες πτυχές του χαρακτήρα του/της.
Κάποιον/κάποια τον/την αγαπώ ολόκληρη/ολόκληρο και όχι σε κομμάτια, πετώντας στα σκουπίδια ότι δεν μου κάνει η ζητώντας του/της να αλλάξει με τρόπο άμεσο η έμμεσο. Αλλά είμαι διατεθειμένος μόνος μου/ μόνη μου ακόμη και να βάλω πράγματα για μένα σημαντικά στην άκρη (η τουλάχιστον να τα μετριάσω ) χωρίς ο/η άλλος/άλλη να το απαιτήσει.
Γιατί ο άλλος/άλλη είναι σημαντικότερος/η για μένα από τ' οτιδήποτε.

Αγαπώ το γέλιο του/της μα περισσότερο το δάκρυ. Τον/την αγαπώ ακόμη και "γυμνό/γυμνή", άφραγκο/άφραγκη, άρρωστο/η, διεστραμμένο/η, κυκλοθυμικό/η, μελαγχολικό/η, αρκεί να είναι "δίπλα" μου.
Τον/την αγαπώ γιατί είναι το "σπίτι" μου, γιατί ομορφαίνει τις μέρες μου και είναι το κεράκι που τρεμοσβήνει στα σκοτάδια μου. Και αν ποτέ στα σκοτάδια της/του χαθεί, λαμπάδα θ' ανάψω ολόκληρος/η για να βρει τον δρόμο του/της και ας μην μου μείνει ούτε σταγόνα από μεδούλι μεσ' τα κόκκαλα.

Δεν τον/την αγαπώ για το πόσο καλά πηδιέται, για την τρύπα η το λουκάνικο ανάμεσα στα σκέλια του/της, για το αν είναι πανέμορφη/ος, δεν την/τον αγαπώ για την κοινωνική του/της θέση, δεν τον/την αγαπώ γιατί μου λύνει τα προβλήματα η υποδύεται για χάρη μου το ρόλο του πατέρα, της μητέρας, του ψυχίατρου η του γελωτοποιού. Τον/την αγαπώ με τις πράξεις, με τις θυσίες και τα λόγια του/της τα λέω μόνο αν είμαι σίγουρος/σίγουρη ότι με πράξεις/θυσίες θα τα συνοδεύσω. Αγαπώ με την άκρατη ειλικρίνεια, ακόμα και εκείνη που σκίζει τα σωθικά του άλλου/άλλης. Γιατί όταν τον/την χτυπάω σε εκείνον/εκείνη φεύγει κομμάτι, αλλά σε μένα η ψυχή ολόκληρη μόνο επειδή τον/την χτύπησα.

Αγαπώ τις αδυναμίες του/της, αγαπώ τα μάτια του/της γιατί μέσα τους ξαναβλέπω τον κόσμο να πλάθεται μπροστά μου και συνάμα να πεθαίνει. Αγαπώ χωρίς μυστικά, χωρίς μάσκες, χωρίς πανοπλίες, χωρίς εγωισμούς και ψωροπερηφάνειες.

Δεν υπομένω, δεν συμβιβάζομαι, δεν βολεύομαι, απλά αγαπώ, χωρίς αν, χωρίς ίσως, χωρίς αλλά, χωρίς μπορεί...Γιατί αν αγαπώ τα μπορώ όλα, αγόγγυστα. Και αν δεν μπορώ, αφήνω μέχρι και την τελευταία μου ανάσα, προσπαθώντας να τα καταφέρω...
Αγαπώ χωρίς σύνορα, χωρίς χρονικούς προσδιορισμούς, χωρίς ταυτότητες, χωρίς προσδοκίες. Το σ'αγαπώ δεν το έχω καραμέλα στο στόμα μου. Δεν το λέω στον κάθε μαλάκα/μαλακισμένη που θα τύχει στο δρόμο μου. Δεν το χρησιμοποιώ για να ρίξω κάποια/κάποιον στο "κρεβάτι" μου, ούτε για να δικαιολογήσω στο μυαλό μου το ότι ήθελα απλά να σκατοπηδηχθώ μαζί της/του η ν' αποκομίσω οποιοδήποτε άλλο όφελος.

Το ν' αγαπάς κάποιον και κυρίως την αγάπη του/της για να την αξίζεις, θέλει "καρύδια". Και ίσως για αυτό το λόγο να είμαι και εγώ ένα από εκείνα τα άπειρα γελοία ανθρωπάκια που το σ'αγαπώ τόλμησαν να το εκστομίσουν. Ενώ στην πραγματικότητα δεν θα ήμουν τίποτε άλλο από ένα ηλίθιο μωρό με ρυτίδες, που κάπου άκουσε τη λέξη αγάπη, του άρεσε ο ήχος της και σαν παπαγάλος την επανέλαβε...χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα του τι σημαίνει.

Σε κάθε περίπτωση η γιαγιά που το παραμύθι περί αγάπης μου το είχε διηγηθεί, έχει αποβιώσει προ πολλού. Και από τη στιγμή που παππούς έγινα πλέον κι εγώ, κατάλαβα ότι θα ήταν καλύτερο, να μην το έλεγα με τη σειρά μου και εγώ στα εγγόνια μου.

Γιατί αν η αγάπη κατά κάποια διαβολική σύμπτωση υπάρχει, ένα πράγμα μονάχα αγαπά και εκείνο είναι η σιωπή...

Υ.Γ. Εγώ ότι αισθανόμουν να πω για το συγκεκριμένο "θέμα", το "είπα"...Όποιος θα ήθελε ν'αφήσει τον "οβολό" του...είναι ευπρόσδεκτος...όπως πάντα...

 

Σ' αγαπώ σημαίνει σε αποδέχομαι. Βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου. Βλέπω τον κόσμο στα μάτια σου. Βλέπω σ' εσένα όλες του χάους τις δυνατότητες. βλέπω ένα σύντροφο, συνοδοιπόρο.
Αγαπώ σημαίνει μοιράζομαι, είμαι μαζί σου στη μέθεξη της ζωής. Είμαστε ένα, αλλά δεν είμαστε ίδιοι. Ζω μέσα από σένα, αλλά όχι για σένα. Σε σηκώνω, αλλά δεν επωμίζομαι το φορτίο σου.
Μέσα από σένα γίνομαι καλύτερος.
Σ' αγαπώ όχι επειδή μ' αγαπάς, αλλά επειδή δε μπορώ να μη σ' αγαπώ...

 

Αγάπα και αγαπήσου χωρίς να είσαι/είναι ανάγκη!

 

Αν βρήκες ποτέ σου κάτι παρόμοιο αγαπητέ μου φίλε...Είμαι αλήθεια χαρούμενος για σένα....

Εγώ μέχρι στιγμής έχω βρει :

Σ'αγαπώ γιατί θέλω ένα μαλάκα να μου γεμίζει τα κενά, ένα κομμάτι κρέας να με σκατοπηδάει, μέχρι να βρω ένα άλλο κομμάτι κρέας που να με πηδάει καλύτερα η διαφορετικό γιατί το ίδιο πιάτο το σιχάθηκα. Σ'αγαπώ έως ότου δέχεσαι όλα μου τα καπρίτσια και τα ελαττώματα (αλλά μην περιμένεις να δεχτώ εγώ τα δικά σου), όσο "σκύβεις το κεφάλι" στην κάθε μου μαλακία...Όσο σε "γαμάω" και μου λες και ευχαριστώ και "σφάξε με αγά μου ν'αγιάσω"....Σ'αγαπώ όπως σε θέλω εγώ, αγαπώ την εικόνα που για σένα έχω πλάσει και σάλτα και γαμήσου αν δεν δέχεσαι τους όρους μου (η την εικόνα που σου έχω φτιάξει πας να μου την χαλάσεις και ας μην έκρυψες ποτέ το αληθινό σου πρόσωπο...και το "όμορφο" και το "άσχημο". Κρατάω το πρώτο και κοίτα να εξαφανίσεις το δεύτερο και ας μην σου το λέω ευθέως...στο λέω εμμέσως για να μην μου πεις ότι πάω να σε αλλάξω και από πάνω. Γιατί θέλω να έχω την "συνείδηση" μου καθαρή ), γιατί εγώ είμαι μια Θεά, χρυσομούνα, πανέξυπνη, μοναδική και ανεπανάληπτη. Επιπλέον σε ανέχομαι και σου κάνω την ύψιστη τιμή να σ'έχω γύρω μου...Σιγά μην βρεις ποτέ καλύτερη μου - και εδώ ακούγεται ο ήχος της κάλτσας της που σκίζεται χαχαχα - .

Σε αγαπώ γιατί κάνεις την αυτοκριτική σου αλλά συγχώρα με αν εγώ είμαι τέλεια και ουέ κι αν τολμήσεις να βάλεις στη μάπα μου τον καθρέφτη και μου δείξεις πόσο μίζερη και λίγη είμαι...Σ'αγαπώ όσο είσαι βράχος, γελωτοποιός και σάλτα ξανά και γαμήσου επειδή τόλμησες να "πέσεις" και εσύ κάπου και να με ήθελες και "δίπλα" σου η να ήθελες να απομονωθείς και να τα βγάλεις πέρα μόνος σου ( αν και τα προβλήματα σου τα γράφω στα καρύδια που δεν έχω. Σε θέλω σε φόρμα για να ασχολείσαι μόνο με τα δικά μου )...Σ'αγαπώ όσο γαμάς τη ζωή σου για χάρη μου και εγώ είμαι στη βολή μου και δεν ιδρώνω τίποτε...Σ' αγαπώ όσο μου φέρεσαι σα το σκουπίδι και μου βγάζεις την Παναγία...αλλά σε περιμένω στη γωνία για να σε ξεσκίσω με την πρώτη ευκαιρία που θα μου δοθεί ( γιατί αν μου φερθείς καλά, δεν είσαι άντρας αλλά τρισάθλιο και βδελυρό υποκείμενο που δεν αξίζει ούτε να το φτύσω...Εγώ τον άντρα πρέπει να τον σέβομαι...δηλαδή να μου φέρεται λες και είμαι σπερματοδοχείο/τασάκι/παρκετέζα...για να έχω το δικαίωμα μετά να του βγάλω τα άχτια μου και να τον "στολίζω" μέχρι να βαρεθώ η να του κουρελιάσω τα νεύρα. Για να φορτωθώ μετά από ένα σημείο στον πρώτο ηλίθιο που θα μου κάτσει και να του βγάλω όλα τα "ψυχολογικά" μου για τις μαλακισμένες επιλογές που έκανα στο παρελθόν. Αλλά για τα οποία δεν φταίω πουθενά εγώ, αλλά αποκλειστικά και μόνο τα γουρούνια οι άντρες...που δεν με κατάλαβαν ποτέ... )...Σ'αγαπώ όσο σε φλομώνω στο ψέμα και στη μπούρδα και κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις...Και αν κοιμόσουν στ' αλήθεια και επιτέλους ξύπνησες από το λήθαργο, μην και τολμήσεις να με κριτικάρεις ούτε και να εκνευριστείς...Γιατί έτσι αντιδρούν μόνο οι ανώριμοι, τα καθίκια και οι ανισόρροποι...Όχι, ο άντρας ο σωστός πρέπει να είναι πολιτισμένος και να στέκεται στο ύψος του, δηλαδή να είναι και "μαλάκας και δαρμένος και ευτυχισμένος"...

Ε το λοιπόν φίλτατε έχω 100000 ελαττώματα, παραξενιές και διαστροφές, σίγουρα πολύ περισσότερες από τον μέσο όρο....αλλά δεν έμεινα ποτέ μόνο στο περιτύλιγμα, αλλά "έσκαψα". Ούτε περίμενα ευχαριστώ, ούτε φορτώθηκα στην πλάτη καμίας...Αλλά ποτέ δεν δέχθηκα και να παίξω τον ρόλο της καβάτζας η της ασπιρίνης η του ρυζιού που να γεμίζει την ντομάτα/ζωή/μουνί καμιάς και δεν θα το κάνω σίγουρα ούτε στα 40 μου πλέον...( Τον ψυχολόγο η τον Παπά τον υποδύθηκα και αυτό μέχρι πριν κάποιους μήνες και πλέον θυμήθηκα, ότι έχω άλλο επάγγελμα και ότι δεν αξίζει σε καμία να ξαναπαίξω αυτούς τους άχαρους ρόλους...όσο και να τις νοιάζομαι και όσο και αν θα μου ξαναερχόταν αυθόρμητο. Θυμήθηκα ότι είμαι άνθρωπος και όχι το τείχος των δακρύων...Εκείνο είναι στο Ισραήλ...όποια θα ήθελε να "κλαφτεί" η ας ψάξει άλλο μαλάκα...η ας βγάλει αεροπορικό εισιτήριο...Ας κάνει ότι θέλει, μόνο να το κάνει μακριά από μένα... )...

Γιατί καλά να είμαι, το μουνί ποτέ δεν μου έλειψε, ούτε από θεογκόμενες, ούτε από μέτριες, ούτε από πατσαβούρες και όσο και αν είναι άσχημο "κτήνος" η μοναξιά, ποτέ δεν με τρόμαξε...Οι άνθρωποι μου έλειψαν και συνεχίζουν να μου λείπουν...Και όταν κάποιος πεθαίνει από δίψα δηλαδή καρδιά/επίπεδο/ωριμότητα σκέψης/ψυχή...όσο κρέας και να του προσφέρεις δηλαδή μουνί/κώλο/επιδόσεις στο "κρεβάτι"/εμφάνιση, δεν τον δελεάζεις...Γιατί καλά και σημαντικά αυτά τα τελευταία και μην είμαστε υποκριτές, λέγοντας ότι δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου....αλλά δεν φτάνουν και όποιος τα έχει χορτάσει, τα βάζει σε δεύτερη και σε τρίτη και σε τέταρτη μοίρα...
Εκείνες και κάθε εκείνη καλά έπραξαν...Αν κάποιος μας κάνει "κακό" φταίμε εμείς που του το επιτρέψαμε...Απλό το ζήτημα...Ο καθένας κοιτάει τον πισινό του και καλά κάνει...

Και πλέον μιλώντας για μένα...έχω "διακόπτη", όσο λάθος και αν είναι...Φτάνει να κάνεις κάτι για να με ξενερώσεις, κάτι που για τους άλλους μπορεί και να μην είναι τίποτε...Και εγώ "έσβησα" και σου περνάω στο δευτερόλεπτο το σφουγγάρι...To δικό μου το "τρένο" περνάει πλέον μόνο μια φορά...έχει τους δικούς του χρόνους και τις "αργοπορίες" η τα λάθη δεν τα συγχωρεί..."Παιχνιδάκια του κώλου" δεν τα σηκώνω...και όποια διανοηθεί και μόνο ότι μαζί μου θα μπορούσε να παίξει, η να με καβαλήσει...Βγάζω από το "υπόστεγο" τον οδοστρωτήρα...και ο νοών νοείτω...Και αν κάποια φορά κάνω και λάθος και μαζί με τα ξερά, κάψω και τα χλωρά...ας πρόσεχα...

Στο κάτω κάτω της γραφής ο κόσμος είναι γεμάτος από άντρες απείρως καλύτερους μου από χίλιες απόψεις...Δεν χάνει η εκάστοτε εκείνη...δεν χάνω ούτε κι εγώ...Γιατί επαναλαμβάνω...Από κινούμενες τρύπες έξω, άλλο τίποτα...φτάνει να απλώσεις το χέρι και αργά η γρήγορα κάτι "ψαρεύεις"...όσο μαλάκας η χάλιας και αν είσαι...



...Για αυτό έγραψα ότι ίσως και η αγάπη να είναι όλα όσα "είπα" στο post...Απλά εγώ παραδέχομαι ότι ν'αγαπήσω ικανός δεν είμαι και ίσως και να μην ήμουνα ποτέ...Για αυτό πιπέρι στο στόμα επειδή το σ'αγαπώ τόλμησα να το πω...και την επόμενη φορά που ίσως και να το ξανακάνω, ας βρεθεί κάποιος να μου κόψει και την γλώσσα....Το παραμύθι όμως δεν το καταπίνω πλέον ούτε από καμιά..."δώσαμε"...Αν τα μεγάλα λόγια που μου έχουν πει κατά την διάρκεια των χρόνων άξιζαν το καθένα ένα λεπτό του ευρώ...Τόσα που έχω ακούσει και από τόσες...θα ήμουν δισεκατομμυριούχος τώρα...Ενώ από πράξεις τους...είμαι εντελώς χρεοκοπημένος...

Ένα πράγμα σίγουρα έμαθα μετά από άπειρα λάθη και τις ακόμη περισσότερες ψευδαισθήσεις...να μην απογοητεύομαι από τους άλλους...οποιονδήποτε άλλον...ακόμα και από την ίδια μου τη μάνα...Πόσο μάλλον από μια ξένη στο τέλος, που κατά τύχη η από λάθος επιλογή δική μου, βρέθηκε στη ζωή μου για λίγο η πολύ χρόνο...Γιατί απογοήτευση σημαίνει προσδοκία και εγώ πλέον δεν περιμένω τίποτε από κανέναν και δεν με ενδιαφέρει ποσώς αν οι άλλοι από εμένα θα περίμεναν κάτι που μόνο στο μυαλό τους θα υπήρχε...Και αν ποτέ βρω επιτέλους έναν άνθρωπο πρωτίστως και μετά γυναίκα ( και όχι απλά άλλο ένα κακομαθημένο, ανώριμο, κενό, βιαστικό, εγωιστικό θηλυκό ) θα πάψω ν'αντιλαμβάνομαι το "είδος" ως μία ευτελέστατη και άνοστη στρατιά από κινούμενες μπριζόλες και θα ξαναγίνω παρανάλωμα για χάρη της...Επειδή θα της άξιζε και θα μου το αποδείκνυε "μοχθώντας" (Οι εκπτώσεις και τα δώρα μου τελείωσαν)....Και ας μην μου δώσει τίποτε μετά για αντάλλαγμα..αν και όταν θα την αγαπούσα στ 'αλήθεια...με πράξεις και όχι μόνο λόγια από μέρους μου...

...Γιατί η αγάπη είναι κάτι εντελώς δικό μας και αν και όταν υπάρχει και μόνο που μας γεμίζει...φτάνει και περισσεύει...

Υ.Γ. Έσβησα και συμπλήρωσα πράγματα τόσες φορές σε αυτή την απάντηση, που πλέον έγινε post στο post ( εκτός από πάπυρος χαχαχα )

 

Όλα αυτά είναι;

Υπερβολικά δεν είναι; Δίνεις θεϊκά χαρακτηριστικά σε μια συνηθισμένη ανθρώπινη ψυχική διάθεση που λίγο ή πολύ, συχνά ή όχι, όλοι αποκτούν. Για ποιο λόγο την ορίζεις έτσι (σχεδόν αφύσικα) κι όχι ως κάτι περισσότερο ανθρώπινο;

 

Τι να σου πω βρε @Elysium τόσο θεϊκά τα χαρακτηριστικά που της έδωσα κατ' εμέ δεν είναι...Είμαστε εμείς που είμαστε τόσο λίγοι που και εκείνα τα ελάχιστα της στάνταρ της δεν μπορούμε ( η καλύτερα δεν θέλουμε η δεν νοιώθουμε ) να τα πιάσουμε....Γιατί αυτά που έγραψα αφύσικα δεν είναι...Εμένα μου φαίνονται και φυσιολογικά και απλά....Και κάπου τα έχω δει σε κάποια σπάνια ζευγάρια....και δύο φορές τα είχα ζήσει κι εγώ για κάποιο χρονικό διάστημα και αρκετά μεγάλο θα έλεγα...Πριν πάρα πολλά χρόνια....Ανθρώπινη ψυχική διάθεση είναι ο έρωτας ( πάντα κατ'εμέ )....Η αγάπη πηγαίνει πολύ παραπέρα....Το ζήτημα είναι ότι και εμένα πλέον η αγάπη έτσι όπως την περιέγραψα, μου φαίνεται αδύνατο να υπάρχει...αλλά και πιο "εύκολη" να την περιέγραφα....Πάλι ως αδύνατο να υπάρχει θα την εκλάμβανα...Εξ ου και την θεωρώ πλέον παραμύθι...Πάντως σίγουρα δεν είναι αιώνια...Και όποιος το πιστεύει, πλανάται πλάνη οικτρά...Αλλά σίγουρα εγώ είμαι ένας κυνικός ηλίθιος και επειδή κάτι ισχύει για μένα, δεν σημαίνει ότι πρέπει να ισχύει και για τους υπόλοιπους...

 

Αγάπη...τόσο δύσκολο να τη νιώσεις...τόσο δύσκολο να τη δώσεις έτσι απόλυτα...δείγμα της κάποτε όλοι νιώθουμε.Την απόλυτη, απέραντη αγάπη όμως, λίγοι. Την εχω δει να υπάρχει σε κάποια ζευγάρια αλλά είναι τόσο σπάνια και συμφωνώ με τον @Tenebra_Silente πως ακόμη κι όταν υπάρξει δυστυχώς δεν είναι για πάντα..Το χειρότερο όμως είναι όταν κάποιοι νομίζουν πως αγαπούν,μπερδεύουν τη συνήθεια, το "σε ποθώ", "σε γουστάρω", "έχω συνηθίσει να σε έχω δίπλα μου" με την αγάπη... όχι, σε καμία περίπτωση δεν είναι έτσι η αγάπη...

 

Προσωπική γνώμη: Αγάπη είναι μία. Απόλυτη. Όχι ερωτική. Δεν διαχωρίζω την αγάπη της μητέρας,από την αγάπη του συντρόφου. Την διαφορά την κάνει ο έρωτας. Αγαπάς εκείνα τα λίγα άτομα πάνω στον πλανήτη που θα τους έδινες τη ζωή σου...Βασική προϋπόθεση να αγαπήσεις πρόσωπα,είναι αρχικά να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Ωραία όλα αυτά τα ρομαντικά που άκουγα μικρή λοιπόν για την αγάπη, για το δούναι και λαβείν της...Αλλά ψεύτικα..

 

@Anastasia33 έμαθα απλά να μην κατακρίνω πλέον εκείνους που τ' όνομα της το χρησιμοποιούν αλόγιστα...Υπήρξαν στιγμές στην ζωή μου...κάποιες ελάχιστες...που αυτά που έγραψα στο post τα έπραξα κατά λέξη και ίσως ακόμη περισσότερα...Αλλά βλέπεις η αγάπη και επαναλαμβάνω, αν υπάρχει κάπου...είναι παιχνίδι για δυο...και αν και αιώνια δεν είναι...για να διαρκέσει όσο γίνεται περισσότερο...Να σέρνει το "καρότσι" ο ένας, δεν γίνεται...Φτάνει ένα σημείο που κουράζεται και ρίχνει λευκή πετσέτα εντελώς στραγγισμένος...Και εγώ πλέον ομολογώ ότι δυνάμεις για να δω αν αλήθεια υπάρχει, πλέον δεν τις έχω...ούτε αντοχές για άλλη "κλωτσιά", που θα έπαιρνα από την διάψευση φρούδων ελπίδων...Να την έχεις στη ζωή σου αν είναι αληθινή, είναι δώρο...Να έχεις μια απομίμηση της απλά σου αφαιρεί...Να μην την έχεις καθόλου, δεν είναι ότι θα σε σκότωνε...Και αν δεν συμβιβάζομαι σε κάτι...είναι με τα συναισθήματα...εκεί δεν δέχομαι ούτε εκπτώσεις...ούτε μου αρέσουν τα υποκατάστατα...Προτιμώ την αλήθεια των πραγμάτων..."Πεινάω", βγαίνω για "κυνήγι"...πηδιέμαι, τέρμα...Δεν χρειάζομαι ετικέτες, και ούτε θέλω μεγάλα λόγια...Γιατί το σ'αγαπώ και εγώ το έχω πει άκαιρα και άκυρα...Και δεν είναι σίγουρα παράσημο για να το βάλω στο πέτο μου...Πλέον παραδέχομαι η μηχανή/καρδιά ρετάρει και θα έπρεπε ήδη να την είχα πάει για απόσυρση εδώ και πολύ καιρό...Γιατί αν εξαιρέσω κάποιες σπάνιες και παροδικές "εκλάμψεις"...Θα έλεγα ότι πλέον είμαι συναισθηματικά off και μου είναι πλέον αδύνατο να "νιώσω κανονικά"...Όχι επειδή φρενάρω τον εαυτό μου...αλλά επειδή δεν μου "έρχεται"...έτσι απλά...

 

Απλά σωστότατη...Και να ήθελα να σου πω κάτι άλλο, δεν θα είχα τίποτε...

 

@Tenebra_Silente δεν κατακρίνω όσους το βλέπουν έτσι, απλώς επειδή έτσι το βίωσα εγώ, ως απομίμηση όπως σωατά αναφέρεις, με πόνεσε δεν με λύτρωσε...και ναι πάντα είναι παιχνίδι για δύο και δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω απ το παιχνίδι.Πιθανόν να μην έδωσα όσο έπρεπε για να πάρω ότι ζητάω.Τυχεροί λοιπόν όσοι την βιώνουν έστω και για λίγο, στο απόλυτο.Πάντα ότι γράφω είναι μέσα απο δικά μου βιώματα και πάντα όπως τα βλέπω εγώ, δεν κατηγορώ, δεν κρίνω κανέναν  .

 

@Anastasia33 δεν είπα ότι κατακρίνεις κάτι βρε συ...για εμένα μίλησα...Μην αμυνόμαστε με το παραμικρό βρε παιδιά...Είναι αυτονόητο ότι ο καθένας εκφέρει προσωπική άποψη και μιλάει με βάση τις εμπειρίες του...Άντε να σου βάλω καμιά χαζή φατσούλα, να γελάσουμε και οι δύο ( και όχι για να ειρωνευτώ την απάντηση σου...που κάλλιστα θα μπορούσα να την είχα γράψει tale quale εγώ )...