Το παραμύθι "αγάπη" according to Grandfather Σκοτάδιας

Έχεις σκεφθεί πως ίσως να μην υπάρχει άνθρωπος που να αξίζει όλα αυτά που περιγράφεις στη 2η παράθεση;

Είναι ένα εναλλακτικό σενάριο στην ιδέα του είμαστε ανίκανοι ή λίγοι για να τα αισθανθούμε.

 

"...Αγάπη Πανάρχαιο Δράμα....Αγάπη τι Δύσκολο Πράγμα..."
( που τραγουδά και ο γνωστός Ασματοποιός! )

 

Δράμα μέχρι να στερέψουν τα μάτια...μετά απλά γέλιο...ίσως πικρό αλλά γέλιο πάντα...Και πάνω που νόμιζα πως μόνο εγώ βρυκολάκιασα σήμερα χαχαχα

 

@Elysium αν είναι να σκεφθώ και σχετικά με τα συναισθήματα, κάηκα...Το ακουμπάς με το "χέρι" το αν αξίζει η όχι...Να μιλήσουμε λογικά? Κανείς άνθρωπος δεν θ' άξιζε ούτε το ένα χιλιοστό από τίποτε που έγραψα στο Post...Επαναλαμβάνω ότι για αυτό την ονόμασα παραμύθι...

 

Είχα ξεχάσει το κορυφαίο των κορυφαίων "σ'αγαπώ"...εκείνο των δύο που είναι ήδη με άλλους και πρέπει να "περιμένουν" ο ένας τον άλλον να "κανονίσει" ο καθένας το "θέμα" του ( η ο ένας είναι "δεσμευμένος" και ο άλλος κάνει τον Διογένη στο πιθάρι )...Το έζησα κι αυτό και στο παρελθόν αλλά και προσφάτως, κάποια φορά εν πλήρη γνώση μου και κάποια άλλη προσπάθησαν να μου "το ζήσουν" ( η κρύβοντας την ύπαρξη της "σταθερής αξίας" η κάνοντας με από δεύτερο μέρος "εντελώς από το πουθενά" το τρίτο πρόσωπο )...Και δυστυχώς η ευτυχώς ούτε κουτόχορτο τρώω, ούτε είναι η πρώτη φορά που βλέπω στη ζωή μου τέτοια "έργα"...Και επιστρέφουμε στο μοναδικό αξίωμα...Οι άλλοι δεν μας κάνουνε κακό...την δουλειά τους κάνουν και μαγκιά τους...είμαστε εμείς που τους το επιτρέπουμε...Μερικές φορές απλά τα θέλω δεν συμπίπτουν ρε αδερφέ...τι να κάνουμε...Ε αν ξέφυγε και κανά σ'αγαπώ ( κάτι σαν ας ρίξουμε και ένα πέοντα χαχαχα )...Δε γαμιέται? Πλέον είναι σαν το καλημέρα...Το πεις, δεν το πεις αλλάζει και τίποτα? Κούφιο είναι anyway....και τα δικά μου κούφια φαίνεται ότι ήτανε...Έτσι για να μην κριτικάρουμε μόνο τους άλλους...

Πάντως και το άλλο αξίωμα...δηλαδή ότι ανάμεσα στους δυο που καβγαδίζουν, στο τέλος κερδίζει ο τελευταίος αφιχθείς τρίτος...Εκείνο και αν είναι μαλακία σαν αξίωμα...Tο είδα προσφάτως και αυτό το εργάκι...και από τις τρεις...στο τέλος με τον ένα τρόπο η με τον άλλο...βγήκαν off και οι τρεις ( η βγήκα off εγώ για αυτές...δεν έχει σημασία...)...και η πρώτη και "σταθερή" και οι δυο επόμενες...Τουτέστιν? Αν σε μια κατάσταση λείπει από την αρχή το ένα "πόδι"...όσο και να προσπαθήσεις να την κάνεις να τσουλήσει...βρε χίλια σ'αγαπώ να πεις για να δουλέψεις την πάρτη σου, ότι αξίζει να το παλέψεις...θα διαλυθεί που να χτυπάς τον πισινό σου στο πάτωμα...Αν κάτι σε χαλάει, σε χαλάει, basta...Δεν πάει να έχει ο άλλος του κόσμου τα προτερήματα...αν το timing και οι επιθυμίες δεν συμπίπτουν, βράσε όριζα...Θα εμφανιστεί ένας "πειρασμός"...θα εμφανιστεί "δεύτερος"..."τρίτος"? Θα "συνυπάρξουν" όλοι μαζί ταυτόχρονα ? ( γιατί παίζει και αυτή η υπόθεση )...Όπως θα σβήσουν όλοι με την μια...θα σβήσει και η "σταθερή αξία" στο τέλος...Σε κάθε περίπτωση από την στιγμή που δεν κάνω ηθικές κρίσεις της δεκάρας επί του θέματος, ίσως επειδή η ηθική μου πλέον είναι εντελώς χάρβαλη και αν κάποιος φταίει γι'αυτό, είμαι εγώ και κανείς άλλος...δεν δέχομαι ούτε εγώ ηθικές κρίσεις του πισινού από κανέναν επί του συγκεκριμένου θέματος πάντα...Γιατί όσο και να θεωρούμε εαυτούς μοναδικούς...κάποια "εργάκια" είναι και τετριμμένα μέχρι εμετού και ελεεινά επαναλαμβανόμενα...και τα "εργάκια" και οι πρωταγωνιστές τους ( o "serial killer" η Καζανόβας των οπισθίων, η "μαύρη χήρα" της πεντάρας, το αντρικό "θύμα" που έγινε "θύτης" και φταίνε "οι καριόλες" οι γυναίκες - ποτέ αυτός - , το γυναικείο "θύμα" που έγινε "θύτης" επειδή έτσι την κάναν "τα γουρούνια" οι άντρες ...- δεν φταίμε ποτέ και πουθενά εμείς -. Εγώ ξέρω ότι τα λάθη πληρώνονται και αυτό ισχύει για όλους...Έκανα μαλθακία? Το βουλώνω και την πληρώνω...Ας πρόσεχα...Έκανε μαλθακία ο άλλος? Το βουλώνει και την πληρώνει...απλά πράγματα... )...αλλάζουν μόνο οι μούρες, οι ηλικίες, η γλώσσα, οι τόποι και τα ονόματα...αλλά η ουσία μένει απαράλλακτη...Τα θέλουμε όλα και κυρίως ευκολότατα...Και αν μη τι άλλο μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια...Για αυτό...αγάπη...ωραία στην ποίηση, στο μυθιστόρημα και στις ταινίες...στην πραγματικότητα? Για πάρα μα πάρα πολύ λίγους...

Για μένα αυτό το νήμα όχι απλά έκλεισε...αλλά έκλεισε σιχαμερά...Θα το ξανεπισκεπτόμουν πλέον, μονάχα αν ερχόταν κάποιος να μου πει ότι αυτό το Ιερό Δισκοπότηρο το βρήκε σαν άλλος Πάρσιφαλ...Πρώτα για να του βγάλω το καπέλο, και δεύτερο για να χαρώ για αυτόν η για αυτή, γιατί σίγουρα θα το κέρδισε με τον ιδρώτα της ψυχής του...κάτι το οποίο εγώ σιγουρα δεν ήμουν, ούτε είμαι ( και πιθανώς να μην είμαι ποτέ ) ικανός να κάνω...

 

Η μοναδική φορά που ένιωσα τι είναι αγάπη ήταν όταν έφαγα ένα μπλε δελφίνι. Θα μου πει κάποιος ψεύτικη; Δεν ξέρω ψεύτικη ή αληθινή ξέρω πως η μια και μοναδική φορά που ένιωσα αγάπη ήταν τότε....

 

Η ζωή μας δίδαξε ότι η αγάπη δε συνίσταται στο να κοιτάμε ο ένας τον άλλο, αλλά στο να κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση.

είπε ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ.

 

Sorriso Η ζωή στον καθένα δίνει διαφορετικές διδαχές...εμένα μου έδωσε να καταλάβω ότι τα είχα μάθει πολύ λάθος τα πράγματα...δηλαδή πίστευα ότι είναι όπως τα λες εσύ...Αλλά το να κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση η συντριπτική πλειοψηφία το εκλαμβάνει ως κοιτάμε και οι δυο προς την μεριά του ενός...ούτε ο ένας τον άλλον...Αλλά επαναλαμβάνω...ο καθένας με την αλήθεια του, τα βιώματα του και τις ιδέες του...

Εννοείται ότι όταν κάτι πηγαίνει σταθερά χάλια ( και όταν κάτι επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση ), τρία είναι τα τινά...Η είναι σταθερά λανθασμένες οι επιλογές μας, η σίγουρα κάπου βάζουμε το "χεράκι" μας πάντα και εμείς, η απλά και τα δύο μαζί...Και άντε, μέχρι μια ηλικία...θες η απειρία, θες η ανωριμότητα μπορεί και να μας δώσει δικαιολογία...Ε από τα 30 και πάνω τουλάχιστον για όπως το βλέπω εγώ οι δικαιολογίες είναι ανεπίτρεπτες ( και για μένα που πλέον είμαι 40 όπως και για οποιαδήποτε άλλη που συνάντησα ήδη η που θα συναντήσω στο μέλλον. Γιατί με γυναίκες κάτω μιας ηλικίας δεν είχα ποτέ να κάνω. Και εγώ σε μια γυναίκα άνω των 30 την ωριμότητα και την ικανότητα της για αυτοκριτική, είναι πράγματα που τα θεωρώ αυτονόητα. Και η απουσία τους δεν συγχωρείται για κανέναν λόγο...)...Όχι για το τι θα πει ο άλλος και ο κάθε άλλος...Στο κάτω κάτω της γραφής όλοι είναι "σημαντικοί" και ουδείς αναντικατάστατος...Με τη μάπα μας πρέπει να τα βρούμε...γιατί αν από τα λάθη μας δεν μαθαίνουμε ποτέ τίποτα και ρίχνουμε μονίμως τα φταιξίματα στους άλλους η σε εξωγενείς παράγοντες...Μόνο εμείς θα μένουμε μονίμως χαμένοι...Ο άλλος και ο κάθε άλλος δεν είναι υποχρεωμένος να μας ανέχεται...Θα σπαστεί για λίγο, θα πάρει το καπελάκι του και θα φύγει και καλά θα κάνει...

Τα λέω κυνικά? Ελεεινά κυνικά...Μου αρέσει? Καθόλου....Φταίω εγώ που τα βλέπω έτσι? Κατά το 60 % ίσως και περισσότερο...

Το λοιπόν σήμερα το μεσημέρι είχα με ένα συνεργάτη μια κουβεντούλα περί των πλέον θρυλικών μπλε και κόκκινου χαπιού του Μάτριξ...Εκείνος μου είπε ότι κάποια φορά προσπάθησε να καταπιεί το "δικό του κόκκινο χάπι", εκείνο που σε επαναφέρει στην πραγματικότητα ( και δεν μιλάγαμε μόνο για σχέσεις αλλά γενικότερα περί ζωής ), αλλά το κράτησε ανάμεσα στα χείλη, ίσως το πιπίλισε λιγάκι, για να πάρει βουρ το μπλε μετά. Εγώ το κόκκινο το είχα πάρει πριν σχεδόν μια δεκαετία...ίσως από σπόντα - μου είχε γλιστρήσει φαίνεται -. Έμεινα στην πραγματικότητα για δυο χρονάκια, τρελάθηκα, κιότεψα και πήρα το μπλε τρέχοντας....Το λοιπόν εδώ και σχεδόν ένα χρόνο ξαναφρίκαρα και συνειδητά ξαναπήρα το κόκκινο και όχι μόνο το κατάπια, αλλά πριν το καταπιώ, το δάγκωσα κιόλας για να "ξυπνήσω" και να μην "ξανακοιμηθώ"...Γιατί προτιμώ πλέον την "αηδία και την ερήμωση" που τουλάχιστον είναι αληθινές...παρά την ψευδαίσθηση...την οποιαδήποτε ψευδαίσθηση...

 

...ορμώμενη από όσα διάβασα εδώ μέσα.....θα μιλήσω μόνο με ένα τραγούδι και επιτρέψτε μου αυτήν την παρατυπία....

 

Καθόλου παρατυπία, τουναντίον, εξέφρασες την γνώμη σου περιεκτικά και με πολύ ωραίο τρόπο...Μου έφερες την όρεξη να βάλω και εγώ δύο τραγουδάκια του θηβαίου που ίσως και να φανούν άσχετα...αλλά που στο τέλος άσχετα και να μην είναι...





( Κάποιοι φιλήσανε τον Ιούδα εκεί στο μέτωπο
κι άλλοι ψαρέψανε ουρανό σε ένα πηγάδι
άλλοι κρεμάσαν σαν δικτάτορα ένα φυλαχτό
στις φυλακές πάντα ονειρεύονται το βράδυ )

( Κάναμε έκτρωση σε ό,τι αθώο μας απέμεινε
κι εσύ συνέλαβες με ένα άρωμα τυχαίο
μα τα τριαντάφυλλα που σου έστειλα λίγο έλειψε
χαράματα να σκοτωθούν σε ένα τροχαίο )

Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ’ την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής
γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με
γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις

Κάποια πατρίδα τα χείλη μου τα φίλησε
φτηνά και με έσπρωξε γελώντας προς τη μάχη
κι όσοι της δώσαν το κορμί τους για παράσημο
αυτή έναν τάφο τους κάρφωσε στη ράχη

Όσα θηρία με ζυγώσανε τους έφτασε
να χορτάσουν μοναχά με τη στολή μου
μα οι άνθρωποι μ’ άφησαν ήσυχο σαν έμαθαν
πως γυάλιζα ένα πολυβόλο στην αυλή μου

Όσο αξίζει...

( θυμάμαι κάποτε στα μάτια σου κυνήγησα
τον εαυτό μου με ένα μαχαίρι της κουζίνας
μα μόνο η τρέλα, μόνο η τρέλα μου με ξέπλυνε
σαν καταρράκτης απ’ το αμάρτημα της φτήνιας )

( Κι έτσι του κόσμου τα μπαλκόνια ερωτεύτηκα
αυτά που αγγίζουνε το βλέμμα με το στόμα
μα δεν ξεχνάω τα υπόγεια που κυλίστηκα
γι’ αυτό η φτέρνα μου έχει δέσει με το χώμα )

Όσο αξίζει...

Απόψε πότισα τις ρίζες που ονειρεύτηκες
και τους καρπούς που εγκυμονούσε η τροχιά σου
κυρά, δε βρήκα μουσική που να σου άξιζε
πόνος στη γέννα προσκυνώ την αρχοντιά σου

Θα χαραμίσω τη ζωή μου περιμένοντας
να `ναι πολύ αργά για να τη διορθώσω
και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας
τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω

--------------------------------------------------

( Κανείς δεν είναι της γης το αλάτι
κι όμως όλοι μας μες στη ζωή
κρύβουμε αυτό το ανεκτίμητο κάτι
που είναι το αλάτι της για μια στιγμή

Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι
Ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές
Μα θά `ταν όμορφο καθώς ξημερώνει
κι οι δύο τους να ανήκαν στο χθες

Τίποτα δε χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να ήταν η άμμος πέτρα

Μη την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια
γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί
μέσα σε μια μέρα μονάχα
χίλιες φορές για να σωθεί

Κι αν θα σε βάλει σε πειρασμό το κορμί σου
συγχώρεσέ το κι άκου τι λέει
τι κρύβει το σώμα, τι κρύβει η ψυχή σου
αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ

Τίποτα..

Ούτε η εκδίκηση ούτε η συγγνώμη
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά
Η λησμονιά είναι η μόνη συγγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά

Ρίξε τα μαργαριτάρια στ’ αγρίμια
Δως την καρδιά σου εκεί στα σκυλιά
όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται
Δίνονται, δίνονται κι είναι αυτό που μετράει

Τίποτα..

Ευτυχισμένοι, τέλος, όσοι αγαπάνε
κι όσοι αγαπιόνται δεμένοι σφιχτά
ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπόρεσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά

Τίποτα...)

 

Ποτέ δεν ξέρεις, ποτέ... αυτό από μένα...






Βαδίζω τυφλά με λέξεις κεριά
Αφήνω να ακουστεί η ομορφιά στη σιωπή
Φροντίζω να πέφτει αργά

Μου λείπεις γιατί
Σε θέλω γιατί
Με κάνεις να τρέμω από φόβο μη σε χάσω πριν σε ξεπεράσω

Μα είσαι δικιά μου και πάντα θα είσαι
Κι ας είσαι κοντά μου και ας μην είσαι
Ψάχνω τρόπο μες στα όνειρά μου
λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου
να σου δείξω πως τα `χω χαμένα
για να σε σώσω, να σωθώ από μένα

Βαδίζω απαλά με λέξεις κλειδιά
Σφραγίζουν πόρτες, κλειδώνουν γερά
Θωρώ το πρόσωπό σου να γελά

Μου λείπεις γιατί
Σε θέλω γιατί
Είναι πικρό να πίνεις τα δάκρυά σου, τώρα ξεκουράσου

Μα είσαι δικιά μου και πάντα θα είσαι
Και ας είσαι κοντά μου και ας μην είσαι
Ψάχνω τρόπο μες στα όνειρά μου
λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου
Να σου δείξω πως τα `χω χαμένα
για να σε σώσω, να σε σώσω από μένα
Πως να σε σώσω από μένα

 

Σ' ευχαριστώ για το ωραίο πέρασμα που έκανες από εδώ...