Κάπου...έτσι...στο πόδι...σίγουρα απ' ανάγκη...20/7/2014...γύρω στις 04.30 τη νύχτα

...Και είμαι δυο σκαλοπάτια μακριά από την κρεβατοκάμαρα...στο σπίτι της...
Με την καύτρα του τσιγάρου φάρο στα σκοτάδια...
Εκείνη τώρα κοιμάται και μην με ρωτάς πως τη λένε...Μου φαίνεται Άννα...
Την είχα γνωρίσει πριν δυο μήνες όταν είχα έρθει εδώ σαν αντιπρόσωπος της αρχής για τις εκλογές...
Συνάδελφος που είχε αναλάβει αντιπρόσωπος κι εκείνη στο διπλανό τμήμα απ' το δικό μου...
Είχαμε ανταλλάξει κάρτες, όπως επιβάλει η ηλίθια επαγγελματική ετικέτα...
Και ξέρεις τις ετικέτες πόσο τις απεχθάνομαι...

Πριν λίγες ώρες αντιμετώπισα στο κορμί της την ομορφιά...και δεν την φοβήθηκα...
δεν με εξύψωσε...δεν μου προκάλεσε κανένα σκίρτημα...
Την ρούφηξα σαν το ναρκομανή που τριγυρνούσε με την σύριγγα αδειανή
και το λάστιχο να κάνει την φλέβα ν'ασφυκτιά...

...αναζήτησα την ομορφιά και την σιχάθηκα...ανακατεύτηκα καθώς της δάγκωνα το στήθος
πάνω στα καθαρά σεντόνια...Αηδίασα, γιατί μέσα στα πράσινα της μάτια είδα εσένα...
Χθες θα ήταν 7 χρόνια που θα ήμασταν μαζί, 5 μήνες που δεν είχαμε επαφή καμία...γιατί μου έστειλες
εκείνο το μήνυμα? Σα και δεν είχα ήδη αρκετά μνημόσυνα στο ημερολόγιο μου...
Γεύτηκα την ομορφιά στους σκαλισμένους της γλουτούς και την σιχάθηκα...γιατί μου έμεινε το δικό σου το μήνυμα στις κόγχες...

Μην με ρωτάς τι ώρα είναι...περασμένες 04.30 και το ένα τσιγάρο να διαδέχεται το άλλο...το πόδι νευρικά να χτυπάει στο τσιμέντο, ρυθμικά...μελωδία της μοναξιάς, της δυστυχίας, δίχως χορδές, πλήκτρα η πνευστά, την τελευταία μου ανάσα την άφησα στο στόμα της και τώρα αυτή κοιμάται...
Και συνεχίζω να σου γράφω μια επιστολή που ποτέ σου δεν θα λάβεις...γιατί στο μήνυμα σου δεν απήντησα και ούτε θα το κάνω...Πηγαίνω μονάχα στο αυτοκίνητο...να πιάσω εκείνο το κουτάκι, το φυλαχτό μου το μονάκριβο που όταν σου εξήγησα μετά από τρία χρόνια που ήμασταν μαζί...σου κόπηκαν τα χείλη...
Να ψηλαφίσω δυο κορδέλες - μια ροζ, μια μπλε -, της Νάντιας το δαχτυλίδι...εκείνο που μου χάρισε σ' ένα αεροδρόμιο στην Ιταλία ένα Γενάρη μακρινό...πριν φύγει για Λονδίνο...και έπειτα να προσφερθεί βιολί, σε σύννεφα δοξάρια...
Μα τη δικιά μας βέρα εγώ την πέταξα ένα Δεκέμβρη πίσω, τσαλακωμένη μέσα σε γράμματα, φωτογραφίες, υποσχέσεις, εκεί στο μόλο του πρώτου ταξιδιού μας στην Τεργέστη...

Και μετά αναρωτιόσουν τι βρίσκω στο χειμώνα...πως γίνεται το ψύχος να λατρεύω και στη βροχή να ψάχνω τη γαλήνη...Το λοιπόν και τώρα βρέχει και δεν με νοιάζει μούσκεμα κι αν γίνω...
Γιατί πριν λίγες ώρες στο δέρμα τ'αλαβάστρινο κάποιας που δεν είναι εσύ...την ομορφιά ίσως και μετά από μήνες να την συνάντησα στ' αλήθεια...και δεν με τρόμαξε...δεν μου έσκισε τα σωθικά...απλά επειδή δεν χρειαζόταν να μιλήσει...
και την αγάπη πια δεν τη σιχαίνομαι, τα όνειρα, τα γέλια...Πως γίνεται να νιώθεις αποστροφή για κάτι που δεν γνωρίζεις? Και γίναν οι μέρες μου αλάτι που έκαψε τις ρίζες...
Αυτό το γαμημένο μήνυμα τι το θελες να στείλεις...εκτός από μια επέτειο πτώμα και τα γενέθλια σου είχες...Νομίζεις πως το ξέχασα, για δώρο τι σου αφήνω? Εκείνες τις δυο κορδέλες στο κουτάκι και διάλεξε το χρώμα...για κείνο το πλάσμα που το φως ποτέ του δεν το είδε...

Τώρα πάνω από κείνη στέκομαι και την παρατηρώ ενώ κοιμάται...μονάχα με την δεξιά την κόρη μου να ρέει κι ένα κόμπο στο λαρύγγι...
Γιατί το καταραμένο σου το μήνυμα εσένα δεν μου θύμισε...αλλά εκείνον που ίσως κάποτε να ήμουν...
...και την ασχήμια μου την τωρινή...το ατελείωτο κενό μου αντίκρισα...και με σιχάθηκα και τρόμαξα...
Και γι'αυτό σ'ευχαριστώ...Te ne ringrazio dal profondo...και αυτά τα τελευταία, σίγουρα τα μόνα λόγια που εσύ μπορείς να καταλάβεις...Αλλά δεν πειράζει...Κανείς και τίποτε ξανά, εσένα μην πειράξει...
Το λοιπόν, χρόνια σου πολλά γλυκιά μου και αν δεν σου γράφω ευτυχισμένα μας 7, συγχώρεσε με...
Όταν γυρίσω σπίτι μου, κεράκι θ'ανάψω και σε σένα...αλλά νερό μην περιμένεις...
Γιατί, μέσα μου τις ταφόπλακες όσο κι αν κάποτε τις πότισα...
Οι δικοί μου οι νεκροί, ποτέ τους δεν ανθίσαν...

Και τι απέμεινε στο τέλος απ΄τους δυο μας?
Κάποιες χαμένες νοσταλγίες, στιγμιαίες...ένα σάλτο της ίριδας μηχανικό...
το σώμα που εδώ και 9 μήνες σαν τρύπιο καλάθι, συσκευασμένες ηδονές ξανά μαζεύει σε σάρκινα παντοπωλεία...
...και στο λαρύγγι μόνο κόμποι, που τα λιμάνια απομακρύνουν...

 

Μου θυμίσες κάποια δικά μου συναισθήματα. Πολύ όμορφα δοσμένο. Να σου εξομολογηθώ ότι δάκρυσα, αν ήμουν μόνη και σπίτι μου, παίζει να είχα κλάψει κανονικότατα.

 

Να είσαι καλά που μου άφησες ένα χνάρι σου...Λυπάμαι από τη μια αν σε συγκίνησα...αλλά από την άλλη χαίρομαι γιατί σου "άφησα" κάτι...Δεν ήθελα ούτε το αγοράκι με τα σπίρτα να το παίξω..ούτε μάγκας...Αλλά...όπως έγραψα στον τίτλο...μετέφερα απλά δυο μαλακίες που έγραψα χθες το βράδυ...στα σκαλάκια εκείνου του σπιτιού...Χύμα...χωρίς ειρμό, χωρίς παύσεις...γράφοντας στην οθόνη του κινητού ( βίτσιο που έχω από χρόνια )...με το τσιγάρο στα χέρια...έτσι...σίγουρα από ανάγκη...κάτω από τη βροχή...ενώ εκείνη κοιμόταν...Ευτυχώς που όταν ξύπνησε, δεν με βρήκε...αλλά μόνο ένα καφέ που της άφησα στο τραπέζι και ένα σημείωμα...

Ίσα για να βγάλω λίγο από το δηλητήριο που πλέον είμαι σίγουρος, ότι κουβαλάω ακόμα μέσα μου...Και φαίνεται ότι είναι πάρα πολύ το γαμημένο και δυστυχώς με δαύτο κατάφερα, να δηλητηριάσω και άτομα που στο κάτω κάτω της γραφής δεν μου φταίξαν και σε τίποτα...Και δεν λέω ότι λυπάμαι για εκείνα ( γιατί σιχαίνομαι να με οικτίρουν και δεν μου αρέσει να νιώθω οίκτο για κανέναν )...Αλλά ίσως λίγο και να νιώθω άσχημα για το πως τους φέρθηκα ( ελάχιστοι υδρατμοί συνειδήσεως ), αλλά μεγάλα παιδιά σαν εμένα ήτανε και είναι...Για την πάρτη μου κυρίως λυπάμαι και το επίπεδο της αναισθησίας στο οποίο έχω περιέλθει...Και για αυτό μονάχα εγώ ευθύνομαι...Και αυτό το κωλομήνυμα της πρώην μου στο κινητό μου χθες...( το οποίο επαναλήφθηκε για δεύτερη φορά σε λίγες μέρες μέσα )....με τσάκισε...Και την ευχαριστώ που μου υπενθύμισε ότι τα όμορφα μπορεί πλέον και να μην μπορώ να τα διακρίνω...αλλά να τα βρωμίζω και να τα μαγαρίζω με τα ίδια μου τα "χέρια"...αλλά αν μη τι άλλο...είμαι ικανός ακόμα λιγάκι να πονάω κι εγώ...Και μόνο γι αυτό ίσως και να είμαι ακόμη ζωντανός...και όχι μονάχα μια ωρολογιακή βόμβα με πόδια...Τελικά την καρδιά όσο και να προσπαθείς να την πατσαβουριάσεις...να την πατήσεις...τις αναμνήσεις να τις κάψεις...κάποια κομμάτια τους...κάπου...επιβιώνουν...Και δεν πειράζει αν είναι πλέον αδέσποτα...φτάνει που είναι ακόμα κόκκινα...κι ας είναι αρρωστημένα...η "στυφά"...

 

Xρειαζεται και αυτο μερικες φορες.... Ειναι απαραιτητο... Πιστεψε με πραγματικα απολαυσα ενα κειμενο σου... Μου θυμιζει κατι απο εμενα, κατι δικα μου γραπτα που δεν προκειται ΠΟΤΕ να δωσω σε δημοσιευση... Συνεχισε το , κανεις καλη δουλεια ....

 

Εμένα τα αληθινά προσωπικά...τα κρύβω βαθιά μέσα μου φίλη μου...και ειναι εκείνες οι στιγμές...οι σκέψεις...που μείναν δίχως λόγια και δίχως λόγια θα μείνουνε για πάντα...Γιατί έτσι πρέπει...να είναι σιωπηλές...

Επικοινωνία είναι και αυτή εδώ...και τι θα σκεφτεί όποιος διαβάσει...δεν με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως...Αν κάποιον τον ακούμπησε κάτι από τα λόγια μου, χαίρομαι...αν έμεινε αδιάφορος η με πήρε για μαλάκα, χαλάλι του επίσης...Ένα θραύσμα δικό μου άφησα...σαν μπάλα από παγωτό...σαν χυμό η σαν κούπα με καφέ...δώρο...Όποιος γουστάρει το παίρνει και το κάνει ότι θέλει...το πίνει...το δαγκώνει...το πετάει στο πάτωμα...

Υ.Γ. Σπανιότατα κείμενο μου δεν είναι προσωπικό...Μόνο που ξανάρχισα να γράφω στα ελληνικά εδώ και ελάχιστους μήνες...και να βλέπω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου στη γλώσσα μας...μου κάνει κάπως...Και στην άλλη γλώσσα όταν έγραφα και γράφω ακόμη..."ξεσκίζει"...Αλλά στα ελληνικά, ομολογώ ότι "αποτεφρώνει"...

Να είσαι καλά και σ'ευχαριστώ για τα ευγενικά σου λόγια... 

 

Συμφωνω, αν και πολλες φορες το ξεγυμνωμα της ψυχης δινει μια εκθεση λυτρωτικη, απο οσο εχω παρατηρησει...
χρησιμοποιεις δυνατες λεξεις... Και αυτο ειναι που μου αρεσε τοσο στο κειμενο σου.. Εχει μια ωμη ομορφια... Διαφαινονται και αλλα απο κατω, αν καποιος μπει στο κοπο να βαλει την διαισθηση του να δουλεψει.... Τα κραταω ομως για μενα οσα μου δειξε το κειμενο σου...  
Προσωπικα για μενα μονο η ελληνικη ειναι τοσο πλουσια ωστε να εκφρασει τις σκεψεις και τα συναισθηματα μου, καμια αλλη... Βεβαια καθε γλωσσα εχει την ομορφια της και καλο ειναι να εκφραζουμε τις πιο μυχιες σκεψεις μας σε εκεινη που "μιλαει" πιο πολυ μεσα μας... Γιατι τοτε δινεται η αληθινη του διασταση..

 

Και όταν γράφω στα ιταλικά ( γιατί περί ιταλικών μιλάω ) μου έχουν πει ότι είμαι αρκετά "ωμός"...Το ζήτημα είναι αυτό, για να γράψω, πρέπει κάτι να με κατατρώει...Δεν γράφω ποτέ επειδή "πρέπει"...αλλά επειδή "πνίγομαι"...είμαι έτοιμος να εκραγώ...και πολλές φορές το κάνω αφού πρώτα έχω "σπαταληθεΙ" αλλιώς...και φαίνεται ότι δεν μου έφτασε...ότι θα ένιωθα την ανάγκη να "πετσοκόψω" κι άλλο από μένα...και στο "χείμαρρο" δεν χωρούν κανόνες η φιογκάκια...Αλλιώς χάνει την δύναμη της αμεσότητας του...Αν κάποιος μπει στον κόπο..θα δει πολύ περισσότερα..έχεις δίκιο...Σε κάθε περίπτωση δεν διηγούμαι..."μεταφέρω"...και κάτι για να μπορείς να το μεταφέρεις...πρέπει πρώτα να το έχεις ζήσει...να σε έχει ακουμπήσει με κάποιον τρόπο, έμμεσα η άμεσα...

Όσον αφορά την γλώσσα μας σου δίνω απόλυτα δίκιο...αλλά είναι θέμα του που βρίσκομαι στην στιγμή που γράφω...Όταν ζούσα σταθερά στην Ιταλία...για χρόνια...είχα σχέσεις σχεδόν αποκλειστικά μόνο με ντόπιους...είχα φτάσει σε ένα σημείο που μέχρι και η σκέψη μου ήταν στη γλώσσα τους...Και το δηλητήριο μου...όπως ήταν εξίσου λογικό...στα ιταλικά έσταζε...Και ακόμα στάζει μπορώ να πω, έχοντας κρατήσει δυνατούς δεσμούς με εκείνον τον τόπο...Ας πούμε ότι εκείνη την χώρα την νιώθω ακόμη σπίτι μου...Η Ελλαδίτσα βέβαια πάντα η πατρίδα μου...αλλά η Ιταλία σπίτι μου...για άπειρους λόγους...Παραδόξως, πιο εύκολα γράφω στα ιταλικά παρά στα ελληνικά...ίσως γιατί τα τελευταία τα "φοβάμαι" όπως σου έγραψα πριν...Όσον αφορά την έκθεση...το ξεγύμνωμα...ναι...ίσως κάπου και να λυτρώνει...σου δίνω δίκιο και σε αυτό...

Σε κάθε περίπτωση το συγκεκριμένο δεν είναι κείμενο...αλλά χυμαδιό...

Y.Γ. ...Η αλήθεια...πίσω και μέσα στις πράξεις και στα λόγια...η αλήθεια των στιγμών...των συναισθημάτων...η αλήθεια του ποιος είναι η δεν είναι κάποιος...Αν θέλουμε να ασχοληθούμε...να "σκαλίσουμε" και να μην μείνουμε στην επιφάνεια μονάχα...σε εκείνο που φαίνεται...αλλά ίσως και πάντα να μην είναι...Η αλήθεια όσο και να την καλύψουμε με περιττώματα...η να την καθαρίσουμε και αλείψουμε με μύρα...Έχει το "κουσούρι" να αποκαλύπτεται πάντα...αρκεί να θέλουμε να την γνωρίσουμε...και να είμαστε διατεθειμένοι να "ιδρώσουμε" λιγάκι...

 

.............. με "δανεικό" κομμάτι θα "μιλήσω"..... χρειάζονται ανάσες και χρόνος @Tenebra_Silente .....

 

@Niamh-Alysia και εγώ τώρα σε "ακούω ενώ μου μιλάς" και "δανεική" ποτέ δεν είναι η "φωνή" και ας βγαίνει από "στέρνο ξένο"....Τρομερό κομμάτι...Σ'ευχαριστώ...και είναι ακόμη μόνο στο 2.14 ... ανάσες χρειάζονται και χρόνος...πόσο δίκιο έχεις...Αλλά κάπου...κάποτε...πρέπει να αρχίσουμε ν'αντιδρούμε...και να κοιτάξουμε μέχρι τα βάθη της αβύσσου μας...γιατί μόνο σ'εμάς υπάρχει το σωσίβιο...και σε κανέναν άλλο...