Το πύραμα

Στεκόταν στη μεγάλη βεράντα μαζί με τους βασικούς παίκτες του πάρτι που διαδραματιζόταν στον 4ο όροφο της Οδού Αμαλίας. Νεοκλασικό με επιβλητική διακόσμηση με κυματιστά κάγκελα να το στολίζουν από γύρω γύρω σαν κορδέλες. Ήταν ξεκάθαρο πως δεν ήθελε να βρίσκεται εκεί. Τα πιεσμένα αστεία της όμως έδιναν φρεσκάδα στην μονότονη συζήτηση για την λάθος ελληνική νοοτροπία. Όλα τα είχε ξανακούσει και ήταν εμφανές από τα ντροπιαστικά χασμουρητά που με μανία προσπαθούσε να κρύψει κλείνοντας με πίεση το στόμα της.

Το συγκεκριμένο πάρτι ήταν προς τιμήν γνωστού φωτογράφου από τα εξωτερικά που έκανε την τιμή στο Ίδρυμα Γραμμάτων Και Τεχνών να παρουσιάσει δουλειά του με θέμα ‘’Πυράματα’’. Η ψεύτικη κουλτούρα γύρω της όλο και πιο έντονα την έσπρωχνε στο εσωτερικό μπαρ του κτιρίου για να μειώσει την δίψα της με το πολυπόθητο κόκκινο κρασί σε πλήρη αντίθεση με το κατάλευκο φόρεμα που φορούσε. Έβαλε τα δυνατά της εκείνο το βράδυ να μειώσει την αντίληψη πως βρίσκεται έξω από τα νερά της. Ήταν ένα φόρεμα μακρύ και αέρινο που βοηθούσε το πρόσωπό της να χλομιάζει περισσότερο.


Βρισκόταν στην βεράντα με την πλάτη γυρισμένη στο εσωτερικό του διαμερίσματος, στέλνοντας απαξιωτικά μηνύματα στα κρεμασμένα φουλάρια λαιμού που είχε ανέμελα τοποθετημένα η αφρόκρεμα της κουλτούρας αυτής της πόλης. Η ώρα ήταν μία μετά τα μεσάνυχτα όταν αποφάσισε την τελευταία εισβολή της στο εσωτερικό του νεοκλασικού. Με μία βαθιά ανάσα και γρήγορο βηματισμό κατευθύνθηκε στο μπαρ. Ζήτησε ακόμη ένα ποτήρι κρασί, χωρίς όμως να υπολογίσει τις μοίρες για την σωστή ορθή γωνία των δακτύλων της με το ποτήρι του κρασιού. Εκείνη την ώρα στο δωμάτιο επικρατούσε ησυχία καθώς ένα ζευγάρι ήταν όρθιο προς αποχώρηση. Οι ευγενείς είχαν σταματήσει τις συνομιλίες έως ότου αποχωρούσαν οι καλεσμένοι.

Στον ήχο του ποτηριού που σπάει, όλα τα βλέμματα κατευθύνθηκαν πάνω της με γοργό ρυθμό. Ένιωσε μέσα της όλη τους την διαδρομή από το ένα αντικείμενο παρατήρησης στο άλλο. Το κόκκινο κρασί σχημάτισε ήδη ένα αφηρημένης τέχνης σχέδιο στο κάτω μέρος του φορέματος της. Έκανε μία γρήγορη περιστροφή στο χώρο προσπαθώντας να παρηγορήσει τον εαυτό της πως δεν την κοιτούσαν όλοι. Όταν αντιλήφθηκε την ματαιότητα της πράξης της, τα μάγουλά της κοκκίνισαν και πήραν φωτιά. Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν και τα μάτια της βούρκωσαν από την ακινησία καθώς βρίσκονταν προσηλωμένα στο δάπεδο. Έσκυψε και μάζεψε τα σπασμένα γυαλιά. Με γρήγορες κινήσεις τα τοποθέτησε προσεκτικά στην άκρη του τραπεζιού, επαναλαμβάνοντας συγνώμες στον ευγενικό μπάρμαν που προσπαθούσε να κρύψει τα γέλια του, φουσκώνοντας με αέρα τα μάγουλά του. Έκανε μία κίνηση υπόκλισης και έφυγε σχεδόν τρέχοντας από το δωμάτιο επιστρέφοντας στην βεράντα.


Φεύγοντας όμως δεν έδωσε σημασία σε ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Δύο μάτια παρακολουθούσαν με ευλάβεια το δρώμενο και έλαμψαν όταν το κορμί της σαν αέρας πέρασε από μπροστά τους.


Το βλέμμα στράφηκε στο κορμί με το με το θόρυβο του σπασμένου ποτηριού και δεν το άφησε ως το τέλος της βραδιάς. Τα μάτια γάζωσαν το οπτικό πεδίο που βρισκόταν το λευκό φόρεμα , παρατηρώντας παράλληλα την αντίθεση του φορέματος με το χρώμα των αναψοκοκκινισμένων μήλων της. Σε όλη τη διάρκεια του γεγονότος ένα έντονο μειδίαμα, έδινε έναν παράξενο τόνο στο ψυχρό πρόσωπο του κατόχου των ματιών. Οι έντονες γωνίες του προσώπου του ήταν ο φράχτης στο ήδη έντονο συνονθύλευμα περίεργα ψυχρών εκφράσεων του. Πολύ δύσκολα μπορούσε κάποιος να μαντέψει τις σκέψεις του αλλά ήταν ξεκάθαρο πως κρατούσε απόσταση από κάτι που του άρεσε πολύ.


Ο αέρας είχε ήδη φτάσει στην βεράντα με τον γρήγορο βηματισμό του. Είχε χαιρετήσει, θαρρείς και το τυχαίο γεγονός νωρίτερα την έβγαλε από τη δύσκολη απόφαση να μείνει λίγο ακόμη στην συγκέντρωση. Σκυμμένη προς την καρέκλα, έβαζε γρήγορα μέσα στην τσάντα της τα αντικείμενα που είχε αφήσει στο στρογγυλό τραπέζι, κατοχυρώνοντας τη θέση της από την ώρα που μπήκε. Καπνός, αναπτήρας, κινητό, ένα μικρό κλιψάκι μαλλιών που συνηθίζει να κρατάει και να δαγκώνει, βρίσκονταν στο εσωτερικό της τσάντας, καθιστώντας την έτοιμη για αποχώρηση. Καθώς σηκώθηκε και γύρισε απότομα προς την ελεύθερη δίοδο, ένα αγέρωχο, επιβλητικό, ψηλό τείχος που θύμιζε άνθρωπο της έκοψε το δρόμο, κρατώντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Με το βλέμμα του της έδειξε να το ποτήρι και της έγνεψε να το πάρει χωρίς να πει λέξη.


Τον κοιτούσε απορημένα. Το ύφος του την φόβισε και ένα ρίγος με αφετηρία τα πέλματά της άρχισε να εξαπλώνεται προς τα πάνω, κάνοντας δύσκολη την συγκέντρωση της να καταφέρει να αρθρώσει οποιαδήποτε λέξη. Τα δευτερόλεπτα εκείνα ήταν ικανά για να την εξετάσει από κοντά. Τα άρτια χαρακτηριστικά, συνδεδεμένα μεταξύ τους με γεωμετρική ασφάλεια και τα μαύρα μακριά μαλλιά ολοκλήρωναν το σκηνικό ενός όμορφου θηλυκού σε μία τυχαία συνάντηση με ένα αρσενικό.

<<Καλύτερα να μην σπάσω τίποτα άλλο απόψε>> του είπε, όταν με έναν ελιγμό κατάφερε να απομακρυνθεί. Το χαμόγελο του ήταν πλέον εμφανές όσο παρατηρούσε τον κορμό της να φεύγει από κοντά του ή καλύτερα να οπισθοχωρεί. ‘’Πνευματώδης’’ σκέφτηκε. ‘’τι περίεργος τύπος’’ ψέλισσε εκείνη καθώς άνοιγε με δύναμη την πόρτα του ασανσέρ.

Έφτασε στο ισόγειο, βγήκε έξω και άρχισε να κατευθύνεται προς το αυτοκίνητό της, όταν για κάποιο αδιανόητο λόγο, σήκωσε το βλέμμα της προς την βεράντα, αδυνατώντας όμως να δει.. Τα δύο άλλα μάτια από ψηλά.. που κοιτούσαν χαμηλά, συντροφεύοντας το κορμί της να φτάσει με ασφάλεια στο αυτοκίνητο..

''Αυτό το κείμενο να το αφήσετε ήσυχο...γιατί δεν συνεχίζεται''



-O-

 

Κι ομως εγω θα ήθελα πολυ ... Να μάθω την συνέχεια του ...   ειμαι σίγουρη οτι θα με συνεπάρει το ίδιο οπως ... Κ η αρχή του !!!

 

Eάν είχε βάλει όντως φωτιά στο νεοκλασσικό φεύγοντας, η ιστορία θα αποκτούσε μια σχεδόν ενδιαφέρουσα τροπή

 

πείραμα  ,πύραμα εκ της πυράς???   να τους κάψεις όλουσ στον τέταρτο  

 

μην το λες .. Μια μυθοπλασια χωρις ενα τελος... ειναι σαν τουρτα χωρις σαντιγη....

 

μολις περιεγραψες την σοκολατινα

 

Κάτι μού λέει πως συνεχίστηκε..

 

Υπέροχη ιστορία... Σαν ένα ποθητό όμικρον...

Α.