Ποιήματα

πάλι θα μου ζητήσεις
λογική εξήγηση,
πάλι θα σου απαντήσω ότι
να αντέξεις είναι το ζητούμενο
όχι να καταλάβεις.
~Κική Δημουλά

 

ΩΔΗ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΕ ΗΧΟ ΠΛΑΓΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Θα στρώσω κι απόψε τα λινά σεντόνια
Θα λευτερώσω τελετουργικά τ’ ανομολόγητα πάθη
ψάλλοντας της Μοναξιάς τα απηχήματα.
Κι όταν εκείνη στο κάλεσμά μου αποκριθεί,
θα σταθούμε αντικριστά, σαν εραστές και σαν θηρία.
Γυμνοί θα ψηλαφούμε τις παλιές πληγές,
ώσπου ν’ αναδυθούν οι ξεχασμένες ευωδιές
-σμύρνα, αρισμαρί και κάρδαμο.
Κι εκεί, παραδομένοι στου δειλινού τη χαύνωση,
θα σμίξουμε δαγκώνοντας και γλύφοντας και μπήγοντας τα νύχια…

Να γεύεσαι το άδηλο σημαίνει να πονάς, να σκίζεσαι,
μέσα σε μια στιγμή ν’ αποζητάς και ν’ αποδιώχνεις.

Κι όταν στο τέλος γείρουμε αποκαμωμένοι,
τη γλώσσα θα ταξιδέψω στα πληγωμένα χείλη
τη γεύση της ζητώντας, που πήρε τη νύχτα και χάθηκε…
Μιά θλίψη για ότι έφυγε στο χτες
και μιά ελπίδα που γίνεται λεπίδα
χαράσσοντας το αύριο στο κορμί…

 

Ομολογώ ότι είναι φορές που δεν σε "πιάνω"...που όσο και να σε "πηγαίνω", ευχαρίστως θα σε κουτούλαγα ( ίσως έτσι να είναι οι μεγάλες αγάπες χαχαχα...Η έτσι να ξεκινούν οι "βαθιές" φιλίες...)...Αλλά όταν διαβάζω τα κείμενα σου...κάποια σαν κι αυτό...Δεν μπορώ να μην πω, χαλάλι...Και "ρε τον πούστη, τι έγραψε"...Η τελευταία στροφή απλά απίθανη....χωρίς να σημαίνει ότι οι υπόλοιπες είναι για "πέταμα"...αλλά η τελευταία ξεχωρίζει...

Ένα απλό ευχαριστώ για το δώρο αυτών σου των στίχων...δώρο που έκανες και σε μένα...

Υ.Γ. φίλτατε @peleas εγώ "συμμάζεψα" εδώ...αν θέλεις, κάνε το ίδιο  

 

Φίλε Σκοτάδια, το δικό σου "ευχαριστώ" μετράει διπλά. Γιατί έρχεται από κάποιον που, παρά το ψευδώνυμό του, αγαπά το φως...

Οσο για τις κουτουλιές, είναι αναμενόμενες όταν υπάρχουν άνω του ενός κυρίαρχα αρσενικά κριάρια στο κοπάδι. Επειδή όμως εδώ δεν είναι κοπάδι και οι αξιότιμες συμφορουμίστριες δεν είναι κατσίκες, επιλέγουμε αντί κεράτων τα επιχειρήματα.  

 

Η εντύπωσή μου είναι πως φωτίζεις ακόμα και τις σκιές όπου κατοικείς. Αλλά αυτό είναι προσωπική εκτίμηση.

Το να κάνεις τους άλλους να γελούν είναι δώρο κι ευλογία. Και επειδή το κάθε τι στη ζωή εμπεριέχει το αντίθετό του, οι έντονα εξωστρεφείς άνθρωποι βιώνουν και στιγμές έντονης εσωστρέφειας. Καλά κάνεις πάντως που γράφεις. Η γραφή είναι έκφραση και εκτόνωση.

Δεν είναι απαραίτητο να διεκδικούμε κάποια. Το κουτούλημα είναι ενστικτώδικη αντίδραση της ζωώδους πλευράς του αρσενικού. Ούτως ή άλλως η αναφορά μου σε αυτό ήταν χιουμοριστική.

Υ.Γ. Επειδή είμαστε εκτός θέματος, προτείνω στους διαχειριστές να μετακινήσουν τα τελευταία σχόλια στο δικό σου νήμα περί αγάπης, αν συμφωνείς κι εσύ.

 

Μισή Ώρα

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω
ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.
Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.
Έτσι στο μπαρ προχθές —βοηθώντας κιόλας
πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός—
είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.
Και το κατάλαβες με φαίνεται,
κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.
Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί
μ’ όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,
χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,
χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά.

 
(Κ.Π. Καβάφης, Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

 

Η ώρα μια την νύχτα θάτανε,
ή μιάμισυ.

Σε μια γωνιά του καπηλειού·
πίσω απ’ το ξύλινο το χώρισμα.
Εκτός ημών των δυο το μαγαζί όλως διόλου άδειο.
Μια λάμπα πετρελαίου μόλις το φώτιζε.
Κοιμούντανε, στην πόρτα, ο αγρυπνισμένος υπηρέτης.

Δεν θα μας έβλεπε κανείς. Μα κιόλας
είχαμεν εξαφθεί τόσο πολύ,
που γίναμε ακατάλληλοι για προφυλάξεις.

Τα ενδύματα μισοανοίχθηκαν — πολλά δεν ήσαν
γιατί επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας.

Σάρκας απόλαυσις ανάμεσα
στα μισοανοιγμένα ενδύματα·
γρήγορο σάρκας γύμνωμα — που το ίνδαλμά του
είκοσι έξι χρόνους διάβηκε· και τώρα ήλθε
να μείνει μες στην ποίησιν αυτή.
Κ. Καβαφης

 

Τι όμορφη που είσαι.
Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι:
Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα.
Καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται,
λάμπει πάνω απ' τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ, τα ναυτικά οινομαγειρεία.
Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.
Μιά γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.
Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.
Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ' το αέτωμα στα ξερά χόρτα.
Μιά γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μιά λεκάνη με ζεστό νερό.
Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.
Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.
Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.
Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.
Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μιά μοναχική παγκόσμιαν ένωση.
Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου.

Γ. Ρίτσος

 

Απο τα αγαπημενα του Ριτσου.

 

Μαύρη πέτρα πάνω σε μια άσπρη πέτρα" - Καίσαρας Βαλιέχο


 
Θα πεθάνω στο Παρίσι με μιά νεροποντή,
μιά μέρα που τηνε θυμάμαι κιόλας τώρα.
Θα πεθάνω στο Παρίσι -και δεν τρέχω να φύγω-
ίσως, σαν σήμερα, μια Πέμπτη φθινοπώρου.

Ναι, Πέμπτη θα 'ναι, γιατί Πέμπτη σήμερα που γράφω
αυτούς τους στίχους, φόρεσα τόσο άθελά μου
τις ωμοπλάτες και ποτέ σαν σήμερα δεν είδα,
μόλο το δρόμο μου, τον εαυτό μου τόσο μόνο.

Ο Καίσαρας Βαλιέχο είναι νεκρός, τονε χτυπούσαν
όλοι χωρίς εκείνος να τους έχει κάμει τίποτα'
τον χτυπούσαν σκληρά μ' ένα σκληρό ραβδί,

επίσης και μ' ένα σκοινί, είναι μάρτυρές μου
οι μέρες Πέμπτες και τα κόκαλα της ράχης,
η μοναξιά, η βροχή, οι δρόμοι...

 

COGITO ERGO SUM?

Οι σκέψεις, ψηφίδες
σ' ονείρων σελίδες
σχισμένες ελπίδες
βουβές καταιγίδες

Οι σκέψεις, ρυτίδες
γριές παλλακίδες
καθρέφτες παγίδες
σ' ερώτων αχτίδες

Οι σκέψεις, κηλίδες
σε ηρώων χλαμύδες
ριγμένες ασπίδες
για όσα «ουκ οίδες»