πως αρχισα

Ειδικά όταν είσαι και το μοναδικό μωρό σε μεγάλη οικογένεια και όλα τα υπόλοιπα είναι μεγαλύτερα σου εκεί να δεις. Διαπράττονταν κατάφορες αδικίες εις βάρος των υπόλοιπων ξαδερφιών.

 

Το προσυπογράφω...

Άσε που είχε πέσει σύρμα από τον πατέρα μου να μην με ακουμπάει κανείς από τους μεγάλους (θείους-γιαγιάδες)...

Ωραία χρόνια...

 

Ωραία αλλά μοναχικά... Σπανίως με θυμάμαι να έκανα παρέα με παιδιά της ηλικίας μου.. Τα θεωρούσα χαζά.. Εγώ ήθελα να κάθομαι με τους μεγάλους, έτσι είχα συνηθίσει..

 

Ναί, εμένα μου άρεσε αυτή η μοναχικότητα, την επιδιώκω τις περισσότερες φορές και τώρα..

(εγώ πάλι καθόμουν και κάθομαι στις μεγαλύτερες μου   )

 

Και μετά έρχονται τα μικρότερα και σου παίρνουν λίγη αίγλη μεν, αλλά παραμένεις το αγαπημένο παιδί , ανίψι, εγγόνι έως που γίνεσαι η αγαπημένη ξαδέρφη και τα μικρά σε λατρεύουν επίσης... Αυτές ναι, είναι ωραίες στιγμές.. Ειδικά όταν στην κλασική έκθεση για το αγαπημένο μέλος οικογένειας βάζουν πάντα εσένα και σε θεωρούν και πρότυπο. Ωραία πράγματα.. (Πως ένα περίεργο πράγμα , εμένα πάλι μου κάθονται οι μεγαλύτεροι   )

 

Μα έτσι είναι γενικά οι μπαμπάδες. Μεγάλη αδυναμία στις κόρες.
Το αντίθετο θα ήταν η εξαίρεση

 

Είναι και οι πατεράδες που νιώθουν αμηχανία με τις κόρες, δεν ξέρουν πως να το χειριστούν και είναι οι αυστηροί . Με αυτούς οι κόρες σπάνια έχουν καλή σχέση και οι καυγάδες είναι αναπόφευκτοι.

 

Ναι, υπάρχει και αυτή η κατηγορία. Αλλά γενικά ο κανόνας είναι αυτό που ανέφερα. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω σχηματίσει εγώ

 

τετοιες καταστασεις ειναι ευπροσδεκτες σε ολους μας!!!