Όταν ο Κ αφήνει το υ...

Μα άμα βγάλεις τα Κ και τα Υ...το παρόν νήμα δεν θα είχε λόγο ύπαρξης...Να είναι κάποιος κ η υ δεν είναι πάντα ρόλος...Αλλά απόσταγμα της προσωπικής του πορείας...και ενός κυκεώνα παραγόντων που κουβαλάει στη "βαλίτσα" του...Πολλοί είναι κ η υ, χωρίς να είναι βουδουσουμιάρηδες...και μιλώ για τα εκτός σεξουαλικής σφαίρας...Τώρα τι μάσκα φοράει ο καθένας μας...

Αλλά συχνά αντιμετωπίζουμε το σύνηθες "ράσο που κάνει τον παπά" και όχι το αντίστροφο...

Και ουέ αν κάποιος αναφωνήσει Homo locum ornat, non hominem locus...Κραδαίνεις μαστίγιο? Είσαι Κ...Γουστάρεις ν' αναφέρεσαι στον εαυτό σου στο ουδέτερο? Είσαι Υ...Κουτουλου κουτουλου....Ε όποιος θέλει, ας αφήσει τον ρόλο να μιλήσει για κείνον...Όπως τα βλέπω εγώ, κάποιους ανθρώπους ο ρόλος τους βοηθάει, να εκφραστούν καλύτερα...Και ίσως ο ρόλος που αληθινά υποδύονται, δεν είναι ο βουδουσουμο/φετιχιστικός, αλλά εκείνος που παίζουν στην "κοινωνική" τους καθημερινότητα...Χωρίζει διαφορετικά το κ από τον Υ ( μεγάλε @Nemo αυτό με την αναστροφή των κεφαλαίων και του ουδέτερου, είναι απλά άπαιχτο χαχαχα ) από τους υπόλοιπους ανθρώπους ? Φαίνεται πως ναι...Όπως και αναπνέουν διαφορετικά, κάνουν την ανάγκη τους διαφορετικά και πάει λέγοντας...Ο καθένας με την προσωπική του μυθολογία...Καλά να είμαστε όλοι μας και ο καθένας στον κόσμο του...

 

@peleas

η επιλογή του προσωπικού - ερωτικού σχετίζεσθαι, για κάποιους, αποτελεί στάση ζωής και ικανοποίηση αναγκών προκειμένου να επιτυχούν εσωτερικές ισορροπίες. Δεν πρόκειται περί ρόλων.
Ο Γιάννης και η Μαρία αντιλαμβάνονται εαυτούς, στην μεταξύ των σχέση, μόνον ως Κ και υ. Δεν υποδύονται ρόλους, είναι αυτό που είναι. Ο Γιάννης και η Μαρία θα κατέληγαν να υποδύονταν - ανεπιτυχώς - ρόλους, αν επιχειρούσαν να λειτουργήσουν εκτός του συγκεκριμένου πλαισίου που τους ισορροπεί.

Εδώ, συμφωνώ απόλυτα.

 

@lexy , στην περίπτωση που αναφέρεις, ο Γιάννης και η Μαρία δεν έχουν ανάγκη να χαρακτηρίσουν εαυτούς ως κ και υ, παρότι κάποιοι τρίτοι θα τους χαρακτήριζαν έτσι. Στην περίπτωσή τους ο ρόλος διαλύεται μέσα στην προσωπικότητα.

Στην ερώτηση "ποιός είσαι?" ο ετερόφωτος θα οριοθετήσει τον εαυτό του μέσα από τους ρόλους του: Εϊμαι πατέρας, μηχανικός, φυσιολάτρης, αναρχικός, κυρίαρχος/υποτακτικός, καλλιτέχνης κ.λ.π. Ο αυτόφωτος θα απαντήσει: "Είμαι αυτός που είμαι".

Ψιλά γράμματα, θα μου πεις. Προσωπικά τα θεωρώ σημαντικά. Ισως αποτελώ εξαίρεση. Ισως δεν ανήκω εδώ...

 

Ακριβώς!

 

"Ο καθένας είναι ότι δηλώσει"...Τρομερά επαναλαμβανόμενη τσίχλα που αναμασιέται σε άπειρα στόματα...

Λες και όλοι ζούνε για το χειροκρότημα η την αποδοκιμασία των άλλων...χωρίς τα οποία δεν θα υπήρχαν σαν οντότητες...Και ότι χρειάζεται για οτιδήποτε αφορά την προσωπική μας ζωή...ακόμη και για το ποιοι είμαστε, η "Παπική βούλα" η το "Φιρμάνι του Σουλτάνου " των άλλων...

Εγώ θα έλεγα...Βάλτε που και που τα δαχτυλάκια στις τσέπες...Μην τα χρησιμοποιείτε, μόνο για να "δείχνετε"...Γιατί αν μη τι άλλο η αγκύλωση ελλοχεύει...Πιστεύω ότι σε πολλούς, θα έφτανε η εγκεφαλική που ήδη έχουν...Και ότι την καμπούρα του κάποιος δεν μπορεί να την δει...Δεν σημαίνει, ότι δεν μπορεί και να την ακουμπήσει...Και αν κάποιος έχει την "πλατούλα" λεία...Τι να κάνουμε, υπάρχουν και οι καμπούρηδες και έχουν το ίδιο δικαίωμα ύπαρξης με όλους τους άλλους...

Κάποιοι χωρίζουν σαν Κ και Υ...άλλοι χωρίζουν σαν ταραμάς και σαλάτα...Άλλοι σαν αυγό και ταραχή...Εμείς μόνο να εκφέρουμε γνώμη η άποψη μπορούμε και μόνο όταν ο εκάστοτε ενδιαφερόμενος/η, μας το ζητεί...Το αν συμφωνούμε η όχι, είναι δικιά μας κολοκυθόπιτα...που την εκφράζουμε η όχι, πάντα δική μας παραμένει...

Έτσι...αυτές οι τελευταίες μαλθακίες για να επιστρέψω on topic ( παπαριές...αλλά τουλάχιστον προσπάθησα χαχαχα )

 

Όσον αφορά τα περί ρόλων...Φίλε μου καλέ...Εγώ όπως κι εσύ προτιμούμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε σαν Αναξίμανδρος και Παρμενίδης ( τα βαφτιστικά μας ) και τα υπόλοιπα μας έπονται...

Άλλοι είναι πρωτίστως Κ η Υ και τα υπόλοιπα τους έπονται...Εκείνο προτιμούν...

Και μιλώντας για μένα...Ας είναι καλά εκείνοι και μένα ποσώς μου πέφτει λόγος, για το πως θα ήθελαν να είναι...Το πως αγαπιούνται η το πως δεσμεύονται η αποδεσμεύονται...Μόνο η ανταλλαγή απόψεων μ' ενδιαφέρει και αν είναι δυνατόν, ο ευχάριστος διάλογος...Και γιατί όχι...ν' αποκομίσω γνώση...Απ' όλους και απ' όλα έχει να μάθει κάποιος...Αρκεί ν' αφήσει τις παρωπίδες/εμπάθεια/κόμπλεξ/ξερολισμό στο συρτάρι του κομοδίνου   

Καλημέρα σε Μικρούς και μεγάλους χαχαχα    

 

@peleas

τα πάντα είναι ρόλος, ακόμα και η μάνα ρόλος έιναι.

@Tenebra_Silente

εμένα, αν μου έπεφτε λόγος, θα με ενοχλούσαν οι υποδηλώσεις Κυρίαρχου και υποτακτικού με ένα αρχικό γράμμα. Με την έννοια πως αν κάποιος δεν μπαίνει στη διαδικασία να πληκτρολογήσει μία λέξη γιατί θα νοιαστεί να αναζητήσει το νόημά της. Αλλά δεν θεωρώ ότι για τους άλλους είναι έτσι όπως το βλέπω εγώ. Με την ευκαιρία, κατά τη γνώμη μου πάντα, ο Κυρίαρχος διαφέρει ουσιωδώς από τον κυριαρχικό  

 

Ο Κυρίαρχος διαφέρει από τον Κυριαρχικό για το άτομο πάνω στο οποίο την Κυριαρχία του ασκεί...Σέβομαι απολύτως την γνώμη σου περί πληκτρολογήσεως, αλλά για μένα ένας Κυριαρχικός που θα ενοχλούταν επειδή κάποιος δεν θα παρέθετε τον "τίτλο" του καθ' ολοκληρίαν, θα ήταν απλά τυπολάτρης...Μετά μπορεί κάποιος να είναι κάλλιστα Κυρίαρχος...Αλλά σίγουρα δεν είναι δικός μου...Και τον όποιο σεβασμό, θα τον έδειχνα στο άτομο του...Κάτι που πράττω με όλους ανεξαρτήτως ετικέτας...Και σίγουρα δεν θα του τον έδινα σαν αναγνώριση της Κυριαρχίας του...Απλά γιατί τέτοιου είδους εξουσία επάνω μου...Δεν την έδωσα και ούτε σκοπεύω να την δώσω ποτέ σε κανέναν...  

Y.Γ. Όσον αφορά το κ και τον Υ...και λίγο χιούμορ δεν βλάπτει που και που...( αν και προσωπικά συνεχίζω να μην δέχομαι την χρήση του ουδέτερου η του μικρού για τον/την Υ )

 

@Tenebra_Silente

Ο Κυρίαρχος διαφέρει από τον κυριαρχικό ως προς τον αυτοπροσδιορισμό του, που αφορά τον ίδιο και ως προς αυτό που υποδηλώνει στο άτομο με το οποίο σχετίζεται ή επιδιώκει να σχετιστεί.

 

Αυτό λέω κι εγώ. Η επισήμανση που έκανα αφορά την ταύτιση ή όχι με το ρόλο.
Διευκρινίζω: Ρόλος είναι εξ ορισμού μιά κοινωνική σύμβαση. Επομένως, όταν ταυτίζομαι με το ρόλο, προσαρμόζω τη συμπεριφορά μου σε αυτά που μου υπαγορεύονται από το ρόλο. Οταν είμαι ο εαυτός μου, προσαρμόζω το ρόλο στο δικό μου αξιακό σύστημα. Καταλαβαίνεις τη διαφορά...

 

Η Κυριαρχία εδραιώνεται, δεν φτάνει η υποδήλωση της...Κυρίαρχος χωρίς υποκείμενο απλά δεν είναι Κυρίαρχος ( και όταν βρισκόμαστε στο στάδιο της προσέγγισης/γνωριμίας, κάποιος μπορεί να είναι Κυριαρχικός, αλλά σίγουρα δεν είναι ακόμη Κυρίαρχος...)

Όσον αφορά τον Κυριαρχικό...Κάποιος είναι τέτοιος βάσει του χαρακτήρα του και η ετικέτα δεν του χρειάζεται, ως Κυριαρχικός για να φέρεται ( ούτε η ταυτόχρονη ύπαρξη μιας οποιαδήποτε άλλης ετικέτας η "ιδιαιτερότητας" θα μπορούσε ν'αλλοιώσει, πόσο μάλλον να εξαλείψει αυτό το χαρακτηριστικό του )...Το να είναι κάποιος Κυριαρχικός, δεν είναι ρόλος, αλλά μέρος του ποιος είναι...

Κυρίαρχος κάποιος γίνεται, όσο και ν' αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος. Έως ότου δεν έχει κάποιον που να του υποτάσσεται ( θέλω να πιστεύω εθελούσια...Γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα μιλούσαμε γι' αδίκημα ποινικά διωκόμενο και όχι για BDSM ), το περιτύλιγμα του παραμένει δίχως ουσία...Αλλά αν λέμε ότι κάποιος είναι Κυρίαρχος του εαυτού του...Δηλαδή ότι υποτάσσει τα όποια βλαβερά για τον ίδιο πάθη/στοιχεία του χαρακτήρα του...Τότε ναι, κάποιος είναι Κυρίαρχος ακόμη και όταν αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος εν τη απουσία υποταγμένου σ' εκείνον ατόμου...

 

Ήταν σκόπιμο χιούμορ, αλλά δεν ήταν μόνο χιούμορ  

 

Λέγεται ότι ένας γάτος ή μια γάτα αφήνει συνήθως τον αφέντη/αφέντρα του, εκτός αν είναι ευνουχισμένος. Ένας σκύλος ή μια σκύλα δυσκολότερα...Και άμα θέλει επιστρέφει ο γάτος...Άμα...