Όταν ο Κ αφήνει το υ...

Ανημπόρια και πάλι να τα ζήσουμε και να τα συζητήσουμε στην πραγματική ζωή και ψάχνουμε για υποκατάστατα σαν τα forums.
Στο Αμέρικα είναι φελλοί μάλλον που τα έχουν παρατήσει.....

 

Δεν θα το έλεγα ανημπόρια αλλά άγνοια. Σίγουρα το bdsm είναι βιωματικό και μόνο,
δεν το κατανοείς δηλ. διαβάζοντας σε βιβλία ή forums. Πρέπει να το ζήσεις και να το συζητήσεις
στην πραγματική ζωή.

Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ξεκίνησα να ψάχνομαι πριν αρκετά χρόνια, δεν έβλεπα φώς από
πουθενά. Δεν είχα κάποιον να μοιραστώ εμπειρίες , να ρωτήσω και να μάθω.Έκανα ότι θεωρούσα
σωστό τότε, και τώρα αναγνωρίζω πολλά λάθη.

Δεν είναι κακό το να υπάρχουν forums νομίζω , κακό είναι να μένει κάποιος μόνο σε αυτά
και να μη το ζει στην πράξη .

 

Δεν έχω καταλάβει ακόμα, το ξέρω είμαι εξαιρετικά "αργή", τι είναι αυτή η φροντίδα.

Συνίσταται στο ενδιαφέρον σε ανθρώπινο επίπεδο; Έχει να κάνει με ενδιαφέρον τύπου " ακολουθείς την καθημερινή σου ρουτίνα;" , "πόσα παγωτά έφαγες σήμερα;" .
Τη "φροντίδα" σου τη διαβάζω κάπως τοξική και κακόμοιρη - δεν βρίσκω λέξεις άλλες να σου δώσω να καταλάβεις πώς τη νιάθω.
Υποθέτω πως ο κύκλος του ήλιου, συνετό είναι να μην κάνει αυτή την πορεία για κανέναν. Από όποια θέση κι αν βρίσκεται. Και κάπως με αυτή τη "φροντίδα" - με την επιφύλαξη να μην έχω καταλάβει σωστά - βλέπω το υ να παρακολουθεί τον ήλιο από τα πόδια του μέχρι τον πωπό του.

Ανέκαθεν είχα και εξακολουθώ να έχω την πεποίθηση πως τα υ είναι σαν τα μύδια. Με κέλυφος σχεδόν αδιαπέραστο. Εξαιρετικής δύναμης, τα καταφέρνουν σε όλους τους καιρούς. (Εντάξει, υπάρχουν και τα αλλοιωμένα, τοξικά πολύ μα καταδικασμένα να μην "ανοίξουν" ποτέ.).

 

Νομίζω που λέει η gaby έχει να κάνει κατά μία άποψη με το "ακολουθείς την καθημερινή σου ρουτίνα" αλλά όχι "με το πόσα παγωτά έφαγες σήμερα". Εγώ καταλαβαίνω ότι ο/η Κ φροντίζει ακόμα και μετά το πέρας της σχέσης για την ευημέρια του/της υ από την άποψη του να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του/της και πάλι.

Όπως όλοι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι έτσι δε μποροί και όλοι/ες οι υποτακτικοί/ες να είναι ίδιοι. Άλλοι έχουν λιγότερη και άλλοι περισσότερη εσωτερική δύναμη, αυτό δε τους κάνει λιγότερο ή περισσότερο υποτακτικούς.

 

Η φροντίδα πρέπει να υπάρχει όσο υπάρχει μια σχέση και να είναι αμοιβαία. Ο Κ φροντίζει τον Υ και ο Υ τον Κ, και αυτό είναι αμοιβαίο αν δεν συγκαταλέγονται στα ανθρωποειδή ή στους ιδιοτελείς ανθρώπους. Μετά τον χωρισμό -τι release τι χωρισμός, ένα και το αυτό- ο καθένας το δρόμο του. Αυτές οι κατηγορίες των...¨στοργικών¨...φροντιστών δεν έχουν ιδέα από αφοσοίωση. Η αφοσοίωση σημαίνει σε έναν-μία. Αυτή είναι η αγάπη. Όλα τα άλλα είναι η απόλυτη ρηχότητα και επιδειξιομανία. Αγέλες πρώην σκλάβων να μαζεύουμε για να λένε όλοι ότι είμαστε Κάτι ή καβάτζες.

 

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί η @gaby, θα μας πει η ίδια όταν ξαναμπεί. Από διάφορες ιστορίες που έχω διαβάσει εδώ, αλλά και αλλού, μου έρχεται στο μυαλό περίπου το εξής: πολλές υ σε κάποια φάση της ζωής τους αφέθηκαν, για διάφορους λόγους. Παράτησαν σπουδές, φορτώθηκαν με πολλά παραπανίσια κιλά, η καλή τους ψυχολογία πήγε περίπατο. Ώσπου βρέθηκε αυτός που τις έβγαλε από αυτό το τέλμα (το γιατί δεν μπορούσαν να βγούνε μόνες τους, δεν μας αφορά) και τις βοήθησε να κάνουν σημαντικές αλλαγές.
Ένας άνθρωπος λοιπόν που νοιάστηκε τόσο γι' αυτές, ώστε να τις πάρει από το χέρι και να τις καθοδηγήσει, για να κάνουν μια νέα αρχή, εκτός όλων των άλλων που μοιράστηκαν, είναι δυνατόν να μην νοιάζεται για το τι θα γίνει όταν χωρίσουν; Δεν θα θέλει να ξέρει ότι στέκονται στα πόδια τους και δεν θα ξαναγυρίσουν στα ίδια; Αν ποτέ νοιάστηκε πραγματικά, αυτή δεν είναι η αναμενόμενη συμπεριφορά;

 

Για να χώρισαν, σημαίνει ότι δεν νοιαζόταν ένας από τους δυο, δεν θα την προικίσει κιόλας για τον επόμενο. Δεν είναι ο μπαμπάς της, ο Κ Της είναι. Αυτό που κάποτε υπήρξε αγάπη και ενδιαφέρον δεν σημαίνει ότι παραμένει για πάντα. Αν παρέμενε, δεν θα χώριζαν. Αν θέλετε να πιστεύετε ότι είναι δυνατή η φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας που υπήρξαν εραστές, τι να πω...πρέπει να ζω σε άλλο πλανήτη. Συμφέροντα έχουν για να παραμένουν φίλοι.

 

Είμαι πολύ κακός άνθρωπος γιατί αυτό το "να σταθεί στα πόδια του και πάλι" σχεδόν με εξοργίζει. Δεν μπορώ να κατανοήσω πως κάποιος με τόσο μεγάλη εσωτερική δύναμη που του επιτρέπει να παραδώσει τον έλεγχο σε κάποιον άλλο, στο πλαίσιο της ασυμμετρίας, θα αδυνατεί να σταθεί στα πόδια του και θα θέσει εαυτόν σε αυτήν την μίζερη θέση.

Κανείς δεν είναι όμοιος με κανέναν, το αυτό ισχύει και για τις σχέσεις.

 

@Black Butterfly
η περίπτωση που αναφέρεις, νομοτελειακά, θα είχε δυο εναλλακτικές : ή να πατώσει ολότελα ως φάλαινα της Ανταρκτικής ή να σωθεί από τον επίμονο ψαρά. Μιας και η εναλλακτική "ει πως είσαι έτσι; " δεν παίζει στο μυαλό της ή δεν θέλει να παίξει γιατί είναι και δυσκολάκι, εδώ που τα λέμε (εξαιρουμένων παθολογιών).

 

Οποιος στέκεται στα πόδια του μόνον επειδή τον στήριξε κάποιος άλλος (δίκην πατερίτσας) θα είναι μονίμως εξαρτημένος, άρα ανάπηρος.

 

Πρώτα απ' όλα, έκανα απλά μια υπόθεση, σίγουρη δεν μπορώ να είμαι ούτε για τον εαυτό μου, πόσο μάλλον για τους άλλους.
Ναι, δεν παραμένει για πάντα η αγάπη και το ενδιαφέρον. Αλλά έχω βαρεθεί να διαβάζω εδώ πόσο δυνατές είναι αυτές οι σχέσεις, συγκρινόμενες ειδικά με τις αντίστοιχες vanilla που είναι ένα τίποτα μπροστά τους και πόσο δυνατό είναι το δέσιμο και ένα σωρό άλλα ωραία. Με βάση αυτά, φαντάζομαι ότι μετά το τέλος κάτι τέτοιο θα συμβαίνει. Αν δεν ισχύει, τότε γιατί γράφονται όλα αυτά, έτσι απλά να έχουμε να λέμε;

 

Λίγα τέτοια άτομα ξέρεις; Εγώ πολλά.