Όταν ο Κ αφήνει το υ...

@Nemo , είναι περίπου έτσι αλλά όχι ακριβώς έτσι. Αγαπώ κάποιον, ακόμα και όταν λόγω κάποιας ασυμβατότητας δε μπορώ πλέον να συμβιώσω με αυτόν. Απλά και ανθρώπινα. Εξαιρώ τις περιπτώσεις όπου παραπλανήθηκα εντελώς στη γνώμη που σχημάτισα γι αυτόν. Επομένως είναι φυσικό να με ενδιαφέρει η τύχη του στο εξής. Αν μπορώ να τον βοηθήσω, σε ανθρώπινα πλαίσια, γιατί να μην το κάνω....

 

Μα ο σωστός Κυρίαρχος έχει φροντίσει από πριν να μην είναι "πατερίτσα" αλλά να προσπαθήσει να αναδείξει τις εσωτερικές δυνάμεις του /της υ, που θα την κάνουν να λειτουργεί αυτοδύναμα. Αν βέβαια εκεί υστερεί ( δεν είναι όλοι οι υ ανίκανοι να διαχειριστούν τέτοια θέματα από μόνοι τους).

Άλλο αν σε κάποιους είναι βολικό να έχουν τον/την υ εξαρτημένο από αυτούς , καλύπτοντας
έτσι δικές τους ανασφάλειες και αδυναμίες.

 

Μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο, να υπάρχουν υποτακτικά άτομα που να τα βολεύει να αφήνουν τον έλεγχο της ζωής τους σε άλλους. Φεύγουν πολλές ευθύνες από πάνω τους, που ίσως δεν μπορούν να τις αντέξουν.

 

Αναρωτιόμουν αν θα έλεγα κάτι γί αυτό, τώρα όμως, θέλω δεν θέλω...  

δεν υπάρχει πιο D/s πράγμα, πιο σαφής, ατόφιος αν και ήπιος ελεγκτικός σαδομαζοχισμός - δεν υπάρχει πια το στοιχείο suspense - από αυτήν την ματιά του Κυρίαρχου στην πρώην υποτακτική. Αναρωτιέμαι πόσο βοηθάει αυτό την @lexy, στους προβληματισμούς της.

Περισσότερα το βραδάκι που θα είμαι σε υπολογιστή  

 

AL, δεν έχεις λάβει υπόψιν τον βασικό κανόνα εδώ μέσα: "Assuming is not allowed"  

 

Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο, ενώ αν ο Κ επιδιώκει να έχει ένα άβουλο υ,
και βολεύεται με αυτό δεν δείχνει αυτόματα την αδυναμία της κυριαρχίας του ;

 

Γιατί να είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο; Άλλο παραδίνομαι σε κάποιον επειδή το θέλω και άλλο επειδή δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου.
Δεν ξέρω πώς λειτουργεί ένας Κ, βασικά δεν ξέρω πώς λειτουργεί ο κάθε άνθρωπος, όποια ταμπέλα και αν έχει βάλει στον εαυτό του. Εμένα προσωπικά με απωθούν τα άβουλα πλάσματα, είτε είναι υ, είτε είναι vanilla.

 

Οι σκλάβοι εκφράζουν την κορυφαία αντίφαση. Πανίσχυροι και εντελώς αδύναμοι ταυτόχρονα. Ισχύουν και τα δυο στο ίδιο πρόσωπο.

 

Επειδή πολύ συχνα,καλώς ή κακώς, αυτές οι σχεσεις καταλήγουν να είναι σχέσεις εξάρτησης,είναι λογικο αυτος/η που εχει συνηθισει να ενεργεί μονο κατοπιν εντολης και να ζηταει αδεια για τα όλα στην καθημερινοτητα του,μετα την αποδέσμευση να νιωθει μετέωρος/η και αποπροσανατολισμένος/η.Γι΄αυτό είναι ευθύνη του/της Κ να προετοιμασει τον/την Υ του πριν την αποδεσμευση και ακομη και μετα να τον/την βοηθησει να σταθει αυτονομα πλεον.

 

Μεθαδόνη.

 

ευστοχο το σχολιο σου Nemo,αλλα σκεψου το λιγο...Πόσο ευκολο είναι να σταματήσεις κατι που εχεις συνηθισεις να κανεις και μαλιστα όταν αυτό το κατι σου αρεσε,το προσδοκούσες και οριζε την καθημερινοτητα σου?Πολυ δε περισσοτερο,όταν η αποφαση να σταματησει δεν είναι δικη σου,αλλα καποιου αλλου...

 

Πολύ απλά αυτός που παραδίνεται σε κάποιον επειδή το θέλει,έχει ήδη αποδεχτεί το να αφήσει
ένα μέρος του φορτίου του (μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία)σ' αυτόν. Αυτό φυσικά δεν τον
χαρακτηρίζει υποχρεωτικά και άβουλο , ούτε σημαίνει οπωσδήποτε, ότι δεν μπορεί να τα βγάλει
πέρα μόνος του.
Είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο για τον Κ να αναλάβει το φορτίο αυτό και να το διαχειριστεί.