Σημαδια η πονος?

Μεγάλα λόγια......!

 

Και τα 2! Με μεγαλύτερη αδυναμία στα σημάδια, ένδειξη ότι άντεξα για Εκείνον   Τα κοιτάζω στον καθρέφτη και νιώθω περίφανη!

 

και τα 2 ειναι αποδεκτα και ομορφα οσο κινουνται μεσα στα ορια που εχουν θεσει και οι δυο

 

Πολύ σωστή!

 

κι ομως οσο πονας τοσο πιο ευκολο γινεται..τα σημαδια μενουν ο πονος ξεπερνιεται οσο προχωρας πιο εντονα

 

Πειράματα έχουν αποδείξει ότι η επανάληψη ενός συγκεκριμένου τρόπου δημιουργίας πόνου καταγράφονται όχι μόνο στην προσωρινή αλλά και στη βαθύτερη μνήμα του ατόμου. Επανάληψη του αιτίου δημιουργεί αυτόματα ανάκληση της αντίστοιχης μνήμης με αντίδραση του ατόμου ακόμα και εάν δεν ολοκληρωθεί η πράξη βίας.

 

ναι αλλα η επαναληψη σκληραγωγει το ατομο οποτε αντεχει περισσοτερο ..εκτος εαν καθε φορα αυξανεται η ενταση του πονου

 

Δεν θα διαφωνήσω στις περισσότερες περιπτώσεις πράγματι συμβαίνει.
Υπάρχουν και άλλες που δεν συμβαίνει αλλά δεν αφορούν τον χώρο π.χ. ένα ισχυρό ηλεκτροσόκ δεν το συνηθίζεται, αντίθετα και μόνο στην ιδέα του, το άτομο που το έχει υποστεί το πιάνει φοβία και πανικός.

 

ναι οκ μιλαμε για καπως "φυσιολογικα"..ηλεκτοροσοκ ειναι κατι που δε συνηθιζεται ειναι πιο εξεζητημενο και αν καποιος το κανει μια φορα σιγουρα μπορει να του προκαλεσει ενα αισθημα πανικου στην ιδεα να το ξαναπερασει

 

...να σου αφήσουν σημάδια στο σώμα,
θέλεις να σε μαστιγώσει στην πλάτη και μετά να φύγεις από το σπίτι του
και να βγεις βόλτα με το αίμα να ματώνει το λευκό σου φόρεμα...
Χρειάζεσαι σημάδια στο κορμί σου…
Πρέπει με κάποιο τρόπο
κάποιος
να αφήσει σημάδια στο κορμί σου
για να βρεις τον δρόμο να επιστρέψεις σε αυτόν....
Δεν έχει σημασία αν θα’ ναι από πόνο ή από αγάπη ή από λύσσα...

t.s.m.v.

 

Σαν καλός ξενέρας που είμαι, προτιμώ την πρόκληση πόνου...
Και πάντα μέσα σε λογικά όρια, μην ξεπερνώντας ποτέ την αντοχή της άλλης...
Και σίγουρα φρενάροντας αν και όταν εκείνη βλακωδώς, ίσως και να 'θελε, τα όρια της να τ' αγνοήσει...

Τα εξωτερικά σημάδια μου αρέσει να είναι προσωρινά... - όσο χρειάζεται, για ν' ικανοποιούνται οι ματαιοδοξίες και των δυο - ...σαν την παλίρροια...
Αλλού θα ήθελα ν' αφήσω τα "σημάδια" μου...σε μέρη που δεν φαίνονται...κι εκείνα μόνο για τον καιρό που κάποια θ ήταν μαζί μου...
Έπειτα, δεν θα της ευχόμουν, να κουβαλάει το "φάντασμα" μου...Ούτε με θεώρησα ποτέ τόσο καταπληκτικό, που να μπορούσα να μείνω σε κάποια αξέχαστος...
Κι ούτε μ' ενδιέφερε ποτέ να με "θυμούνται"...

 

Ο πόνος μου αρέσει αλλά είναι στιγμιαίος, τα σημάδια τα αγαπώ γιατί διαρκούν... Λατρεύω το να κοιτάζω στον καθρέφτη και τα ψωμάκια μου να φέρουν κόκκινες ρίγες, όχι μόνο γιατί θυμάμαι αλλά γιατί είναι κάτι δικό μου και δικό του, ένα μικρό μυστικό που κρύβεται κάτω από τα ρούχα μου. Το αγαπημένο μου όμως είναι όταν ο σημαδεμένος πισινός μου πονάει όταν κάθομαι σε καρέκλα, λειτουργεί εκείνη την ώρα σαν μία φωνούλα που μου λέει "Τι έκανες πάλι χθες;" και γελάει πονηρά μέσα στο αυτί μου, ασυναίσθητα γελάω πονηρά κι εγώ ενώ ανακαλώ εικόνες και φυσικά του στέλνω μήνυμα για να γελάσει πονηρά κι αυτός   Δυστυχώς σβήνουν μετά από δύο περίπου μέρες και στην αρχή μου κακοφαίνεται πολύ