Όταν ο Κ αφήνει το υ...

χμμ αντε να βρω τωρα εναν Τσε 

 

Μου δίνει την εντύπωση πως έχει καεί από το χυλό και φυσάει και το γιαούρτι.
Αν πάλι κάνω λάθος ζητώ συγνώμη.

 

Μην με κοιτάς, δεν έχω χρόνο για τέτοια.  

 

γμτ

 

Χμ.. Περίπου 9 χρόνια φαγούρα και συνήθως οι συζητήσεις περί «ορθών συμπεριφορών» στο bdsm καταλήγουν σ' αυτή τη φράση: «Αυτό που λες εσύ δεν είναι bdsm».

Και τι είναι "bdsm";
Μία είναι η απάντηση:
That is not fucking that, this is fucking this.

 

Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Απλά μου φαίνεται απαράδεκτο, τόσο να σε κρατάει κάποιος με το ζόρι αν δεν θες να παραμένεις εσύ, και να σου κόβει την τύχη για τον επόμενο, όσο και το να σε σουτάρει με το έτσι θέλω πονηρά αφού έχουν ικανοποιηθεί οι επιδιώξεις του μόνο και μόνο επειδή το πρωτόκολλο του δίνει την εξουσία να το κάνει όποτε του καπνίσει, ακόμα και μετά από μια εβδομάδα ¨γλέντι¨. Από αγάπη κανείς δεν διώχνει, κοντεύουμε να ανατρέψουμε τους νόμους του σύμπαντος. Η αγάπη ελκύει, δεν απωθεί.

 

Το πρωτόκολλο είναι αυτό που δίνει την εξουσία σε κάποιον να σε διώξει όταν σε βαριέται; Να θυμηθώ να το πω για παρηγοριά, την επόμενη φορά που θα μου κλαίγονται άλλα βανιλλοειδή σαν και μένα στο τηλέφωνο, επειδή τα βαρέθηκαν και τα σούταραν.  

 

Δεν ειναι καθολου ευκολο... ποναει σα διαολος, το στερητικο συνδρομο ειναι ψυχολογικο και σωματικο.
Εκει ειναι ευκαιρια για ενδοσκοπηση και αυτοκριτικη... Να δεις που, πως και πότε απεκτησες δεκανικι.
Δεν ειναι ευκολο, ομως με συνειδητη προσπαθεια και ωριμοτητα καταφερνεις να σταματησεις αυτη τη ¨κακια¨ συνηθεια...

 

Οταν μιά σχέση τελειώνει, οι άνθρωποι χωρίζουν (αν και παρουσιάζεται όλο πιό συχνά το φαινόμενο "έξακολουθούμε να συζούμε, αλλά ο καθένας τη ζωή του"), είτε αυτό λέγεται αποδέσμευση, είτε συναινετικός χωρισμός, είτε αγάπη-μου-σε-χωρίζω, είτε όξω-ρε/μωρή. Κάθε άλλο σχήμα του τύπου "τελειώσαμε, αλλά κάτσε μέχρι να φύγεις", ή "χωρίζουμε, αλλά όταν σου πω εγώ" είναι εγωιστικό και ανεύθυνο. Ο ρόλος (κ ή υ) δεν αυξάνει/μειώνει την ευθύνη του καθενός απέναντι στον εαυτό του και στον άλλο (με αυτή τη σειρά).

Μπορεί κανείς να μην είναι υπεύθυνος για τη ζωή του (πρώην) συντρόφου του, αλλά είναι υπεύθυνος για το πώς θα του φερθεί πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη σχέση.

 

Διαβάζω αυτό το νήμα αρκετά προσεκτικά από την στιγμή που άνοιξε...Στο τέλος καταλήξαμε ( όπως πολύ συχνά γίνεται ) στην κλασική "διαμάχη" περί βουδουσουμιάρικης ορθότητας....Ο καθένας παρέθεσε την σκέψη του...ο καθένας επιχειρηματολόγησε υπέρ της "θέσεως" του...Και οι περισσότεροι ( και δεν βγάζω την "ουρά" μου απ' έξω ) "μουλάρωσαν"...διεκδικώντας με έμμεσο η πιο άμεσο τρόπο την "απόλυτη αλήθεια"...Μέγα σφάλμα και κάνοντας την αυτοκριτική μου, δέχομαι ότι πιθανότατα πάτησα την "μπανανόφλουδα" κι εγώ...Δικαιολογίες θα είχαμε όλοι...Αλλά εκείνο που μετράει, είναι το αποτέλεσμα...Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είναι δυνατόν ούτε στο μυαλό των άλλων να μπούμε, ούτε να κρίνουμε προθέσεις...πόσο μάλλον να επιβάλλουμε "τρόπους λειτουργίας"...

Κάποιοι "χρησιμοποιούν" το ίδιο πλήθος από "ξύλα" που βρίσκουν σ' ένα ξέφωτο, για να φτιάξουν μια σκάλα...Άλλοι το ίδιο πλήθος από ξύλα το χρησιμοποιούν, για να φτιάξουν μια καλύβα...Άλλοι για να κατασκευάσουν οδοφράγματα...Ο καθένας πράττει για τον εαυτό του και έχοντας ως μέλημα την ωφέλεια του...

Κάποιοι το ΒουΔουΣουΜου το επέλεξαν σαν τον απόλυτο τρόπο ζωής αποδεχόμενοι τις "γραμμές" του σε κάθε τους λεπτομέρεια...άλλοι όχι...Όλοι σωστοί είναι κατ' εμέ...

Εγώ μιλώ, έχοντας σαν βάση την δική μου εμπειρία...αναφορικά με τις σχέσεις που εγώ είχα, βουδουσουμιάζουσες η μη...Σίγουρα η οπτική μου είναι τέρμα "ξερή", κυνική...Στην θεωρία, θα ήταν αλήθεια όμορφο, μετά το τέλος μιας σχέσης να ήμασταν πάντα και όλοι, πολιτισμένοι, "σωστοί", κτλ. ...Να εκτιμούσαμε εκείνα που ο άλλος/άλλη για χ,ψ, ω χρόνο μας είχε χαρίσει...Αλλά ίσως και να είναι η φύση των σχέσεων per se τέτοια, που να μην αφήνει περιθώριο σε κανένα "νόημα" μετά την λήξη τους...Στο τέλος, γιατί είμαστε με κάποιον/α? Γιατί είμαστε "καλά"...Να είναι "καλά" ο καθένας μας μεμονωμένα...Αν μια σχέση λήγει, σημαίνει ότι η "ωφέλεια" όχι μόνο είχε πάψει να υφίσταται για ένα η και για τα δυο μέρη της, αλλά και πολλές φορές είχε ήδη δώσει την θέση της σε αρνητικά συναισθήματα...

Εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι όλοι, όσο και ν'ακολουθούμε πρωτόκολλα η κανόνες, σε κάποιες αντιδράσεις μας, παραμένουμε πάνω απ' όλα άνθρωποι...Και όσο και να προσπαθούσαμε να πράξουμε κατά τρόπο "ορθό"...Στο τέλος ( και συχνότατα ) δεν επικρατούν οι "τίτλοι", η οι "ρόλοι" που ίσως και να είχαμε επιλέξει...πόσο μάλλον οι συνυφασμένες με εκείνους συμπεριφορές...αλλά το βαθύτερο εγώ του καθενός μας...

Το λοιπόν, το βαθύτερο εγώ κάποιων και όσο και να φάνταζε "παράλογο" σε κάποιους άλλους, είναι BDSMικό στο μεδούλι...
Για κάποιους άλλους το BDSM είναι αρκετά σημαντικό, αλλά δεν τους ορίζει...έχοντας ανάγκη και από "οξυγόνο αλλότριο" ανά διαστήματα και πάντα ανάλογα με την διάθεση η την χρονική συγκυρία την οποία θα βίωναν ( και σ' αυτή την κατηγορία θα έβαζα και την αρχοντομουτσουνάρα μου )...
Άλλοι το βλέπουν μονάχα σαν "παιχνίδι"...μην έχοντας να κάνουν τίποτε οι ετικέτες που επέλεξαν με τον αληθινό τους χαρακτήρα....

Ο καθένας με τα θέλω του...Αν κάποιος αποδέχεται το release και τα "παρεπόμενα" του...Καθώς και όλες τις "φράσεις" του ΒουΔουΣουΜικου Ευαγγελίου μέχρι και στο παραμικρό τους σημείο στίξης...Να ζει αυτός καλά και οι υπόλοιποι καλύτερα και τ' αντίστροφο...

Ο διάλογος είναι ειλικρινά κάτι το θεσπέσιο...Η τυφλή και στείρα αντιπαράθεση...η ανούσια επίδειξη τσίγκινων γαλονιών...τα "χωσίματα"...Μονάχα χάσιμο χρόνου...Δεν έχουμε κανένα λόφο να κατακτήσουμε...καμία σημαία να τοποθετήσουμε στην "γη/πλάτη" κανενός...Και αν κάποιο "λόφο" έχουμε να υπερασπιστούμε, εκείνος είναι ο δικός μας...Αλλά τουλάχιστον εγώ..."εχθρούς παντού" δεν τους διακρίνω...Θα είμαι τυφλός...η απλούστατα μαλθάκας...

Εγώ ομολογώ, ότι κάπου ξέφυγα ( Το " ίσως " δεν το χρησιμοποιώ, γιατί θα μου έκανε φτηνή δικαιολογία/υποκρισία σ' αυτή την περίπτωση...Και οι φτηνές δικαιολογίες ποτέ δεν μου άρεσαν, πρωτίστως για τον εαυτό μου...)...Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για τις παρωπίδες των άλλων...Και να παραβλέπουμε το γεγονός, ότι ίσως να φοράμε και μεις το ωραίο μας το ζευγάρι...Και εγώ μιλάω για τις δικές μου τις παρωπίδες...Λιγότερο η περισσότερο διάφανες δεν έχει καμία σημασία...όχι για μένα τουλάχιστον...Δεν θα πρεπε, να τις φοράω καθόλου...Αλλά αυτό είναι ένα θέμα, που θα επεξεργαστώ με την βλακόφατσα μου...Όπως και το αν και με πιο τρόπο θα τ' αντιμετώπιζα  

 

...Δεν ξέρω, ποιον παλεύω να νικήσω,
φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου.
Νιώθω τα μάτια σου, να με τραβάνε πίσω,
να μ' αγαπάνε δυο φορές, για να γυρίσω,
σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου.

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
κι όσα σου είπα, δεν μπορώ να τα πιστέψω.
Να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου,
να μην φοβάσαι, η ζωή είναι μπροστά σου.
Πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω,
τι μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω...

 

Μερικές ερωτήσεις για τους της post-release "φροντίδος" υποστηρικτάς:
-μέχρι πόσο καιρό πρέπει να παρέχεται η φροντίδα αυτή; Ή επ' άπειρον, μέχρι να βρεθεί επόμενος Κ;
-τι γίνεται αν το release δόθηκε ακριβώς για να απαλλαγεί ο Κ από ένα high maintenance ή τοξικό υ;
-υπάρχουν περιπτώσεις που η βέλτιστη "φροντίδα" θα ήταν clean cut, μάυρη-πέτρα-πίσω-μου κατάστες; Και περιπτώσεις που η χείριστη "φροντίδα" θα ήταν η αφτερχωρισουά παρουσία;