Τι σημαίνει για εσένα ο πόνος;

Και το "παράδοξο" του πόνου...Θα ήταν δυνατό να ραγίσει στο ελάχιστο εκείνος που τον προσφέρει? Δηλαδή να είναι ο σωματικός πόνος εκείνου που τον δέχεται μικρότερος από τον ψυχικό πόνο εκείνου που τον προκαλεί (όσο και αν αυτόν τον τελευταίο να τον "εξύψωνε"/ολοκλήρωνε) ?

Τουτέστιν, αλλού οι πληγές/μελανιές να φαίνονται και σε άλλο μέρος...κρυφό...να μένουν "τυπωμένες" ? Λένε ότι ο πόνος εκείνους που τον αποζητούν τους λυτρώνει, σαν ένα είδος έκστασης κάποιες φορές ( όπως έγραψε και ο @Nemo )...Τι γίνεται όμως με εκείνους που τον πόνο τον προκαλούν? Πέρα από την όποια ηδονή νοιώθουν έστω κι ένα ψήγμα ύστερης ενοχής? Όσο και αν είχαν την συναίνεση του "άλλου" μέρους?

Εγώ μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να μιλήσω...Και λέω, ότι αφού δεν ξεπερνώ ποτέ τα όποια όρια, ενοχές δεν έχω για τίποτε...Αλλά...αλλά κάθε χτύπημα είναι και μια νέα χώρα στον κοινό χάρτη που χαράζουμε μαζί με την σύντροφο μου...Κάθε μικρό της δάκρυ, αέρας στα πανιά μας...Και κάθε αγκαλιά που της δίνω μετά το τέλος κάθε μας "πλοήγησης", κάθε χάδι στους μώλωπες της...Αμπάρι δικό μου μόνο που γεμίζει όλο και περισσότερο, με νέα φορτία ευθύνης και πραγμάτων που θεωρώ ότι πρέπει να της αποδείξω...

 

Ο πόνος είναι πόνος. Αυτό δεν αλλάζει. Οι φυσικοί νόμοι δεν αλλάζουν.. Το θέμα είναι αν αυτός που σου τον προσφέρει είναι ζωγράφος και σε κάνει να μοιάζεις με έργο τέχνης ή αν είναι μακελάρης και σε κάνει να μοιάζεις με σφαχτό...

 

Έχω την αίσθηση ότι δεν έγινα κατανοητός. Εγώ έγραψα (Από τα συμφραζόμενα αντιλαμβάνομαι ότι όπως και νάχει το απολαμβάνεις απλά όχι με την ίδια ηδονή....)πως σύμφωνα με το κείμενο σου, μπορεί να απολαμβάνεις τον πόνο άλλοτε λιγότερο ή άλλοτε περισσότερο (ανάλογα με αυτόν που στον προσφέρει ή στον προκαλεί) αλλά πάντα για σένα είναι απόλαυση & ηδονή. Κατάλαβα λάθος?

 

Ναι, κατάλαβες εν μέρει λάθος κάποια πράγματα. Όταν ο σύντροφος δεν ξέρει να χτυπάει, του ζητάω εγώ να το κάνει και το κάνει και άτσαλα, τότε ο πόνος δεν είναι ηδονικός. Όταν ο σύντροφος έχει αυτοκυριαρχία τότε ο πόνος είναι ηδονικός. Πονάω, αλλά γουστάρω.
Ενώ στην περίπτωση ενός "σάχλα" πονάω. Και χαλιέμαι. Και ξενερώνω.

 

να σου πώ την αλήθεια κι εγώ τώρα κάπως μπερδεύτηκα, συγκλίνω κάπως προς τον @ManMasterFirst , κατάλαβα στο πρώτο σου πόστ ότι το απολαμβάνεις όταν γίνεται από ένα συγκεκριμένο άτομο και μόνο. Όπως συμβαίνει και στην δική μου περίπτωση που αν δεν με χτυπάει εκείνη, όσο ωραία και να χτυπά ο άλλος δεν με φτιάχνει, βέβαια εγώ τον αντιμετωπίζω εγκεφαλικά τον πόνο.

Όπως και να έχει ευχαριστώ για τις απαντήσεις σου.

 

Υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω. Αν κάποιους τους χαλάει ο ατζαμής πανωχεράς, αυτός που κακοβαράει και που δεν είναι ο άνθρωπός μας, τότε πώς στην ευχή τον βρήκαν, τα βρήκαν και του έκατσαν;

Βλέπω πάντως ότι όσο και να παλεύει να σταθεί η αντίληψη ότι την μέγιστη σημασία έχει ποιος προκαλεί τον πόνο, γιατί τον αγαπάμε κλπ κλπ κλπ στην πραγματικότητα αυτό που επικρατεί είναι η S (εκ του S/M) ικανότητα του προσώπου αυτού, η καλλιτεχνία του στην πρόκληση του πόνου και γενικότερα τι κάνει και πώς το κάνει και όχι τόσο ποιος ή ποια είναι. Χώρια που η μεγάλη έμφαση στην καλλιτεχνία ενδεχομένως να δείχνει ότι ακόμα τον τεστάρουμε. Συμβαίνει και αυτό. Τα είκοσι πρώτα sessions κάπως έτσι πηγαίνουν...

 

Ας το θέσω διαφορετικά...
Είναι το ίδιο αν σε χτυπήσω εγώ και ίδιο αν σε χτυπήσει η Αφέντρα σου;

 

Δεν επιτρέπω σε άλλον να με χτυπάει, οπότε δεν μπορώ να σου απαντήσω. Σε οποιονδήποτε επέτρεπα να με χτυπήσει ήμουν ενωμένος συναισθηματικά, δεν γνωρίζω τι γίνεται σε σέσσιον κτλ οπότε δεν έχω γνώμη.

 

Η φράση και η έννοιά της «πονώ, άρα υπάρχω» ανήκει στον Ντοστογιέφσκι, Αλλά και αυτό το «αγαπώ, άρα υπάρχω» δεν είναι αντίθετο με το «πονώ, άρα υπάρχω»;
Ποθούμε την λύτρωση και τη εξυγίανση;

@Tenebra_Silente : ...Τι γίνεται όμως με εκείνους που τον πόνο τον προκαλούν? (στα πλαίσια του βδσμ)

Μια λέξη, ηδονή.

 

Ικανοποιητική απόδειξη αφοσίωσης και ανανέωσης της εμπιστοσύνης που με κάνει να χαμογελάω.
Και επίσης παρότι όλοι θα διαφωνήσουν, είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις.
Άνθρωπος που στη ζωή του δεν έφαγε ξυλο ( απο καταστάσεις) είναι αδύνατο να εκτιμήσει πόσο όμορφη είναι η ζωή, πόσο απεριόριστες είναι δυνατότητες και πόσο υπέροχα μοναδική μπορεί να είναι η κάθε μέρα.

 

Im so proud of you, αρκετά βαθυστόχαστος και συνηδητοποιημένος, bravo!...: -)

 

Madeleine Rk 1ο θαυμάζω την ειλικρίνεια σου ( gay, ξάδελφος κτλ), ο πολύς κόσμος δυστυχώς δεν είναι έτσι και είσαι ελπίδα.
Τώρα, για όποιον έχει χάσει στη ζωή του δικούς του ανθρώπους ή έχει πέσει στα σκατά και σηκώθηκε ή έχει πάει στον Αγιο Σάββα έστω και για επίσκεψη αργά είναι θέμα χρόνου να καταλάβει πόσο προνομιουχος είναι που απλά ζει, που στην ουσία τίποτα δεν τον εμποδίζει να κάνει πραγματικά αυτό που θέλει.
Το μυστικό είναι να έχεις κύκλο με ανθρώπους με θετική ενέργεια, που το πρόβλημα είναι πρόκληση και η σύγκρουση ευκαιρία για δημιουργία λολ. (καλά το κατάλαβες εγω τα γράφω στον Αλέξη λολ)