Η εμμονή (;) στο BDSM

Και θα χρησιμοποιήσω το χρόνο που έχω ελεύθερο, καθώς χωνεύω το μεσημεριανό μου και περιμένω να ξεκινήσω και πάλι την δουλειά. Θα προσπαθήσω να χωρέσω στις ακόλουθες γραμμές λίγες σκέψεις που έγιναν αποτέλεσμα προβληματισμού χρόνιου.
Χωρίς να το κουράσω, θα σας πω πως έχω τις εμπειρίες μου (switch-sub-slave) και τις βιβλιογραφικές μου γνώσεις. Δεν μπήκα στο community για να μορφωθώ αλλά για να κοινωνικοποιηθώ. Κατάφερα αρκετά. Κυρίως μέσα στο καλοκαίρι που μας πέρασε και με βρήκε σε ακινησία και με αρκετό ελεύθερο χρόνο.
Σε αυτόν τον χρόνο λοιπόν, "έμπλεξα" κι εγώ στην νοοτροπία του 24/7. Η περιέργειά μου είναι αυτή που με τραβάει σε τέτοια και δεν με έχει σκοτώσει καθώς δεν είμαι γάτα - σκυλίτσα μόνο άντεξα να γίνω αλλά δεν μου ταιριάζει τελικώς η ζωή στα 4.

Και θα ήθελα να μου πείτε, δεν έχω πρόθεση αρνητική, δεν έχω διάθεση επίκρισης, έχω πηγαίο ενδιαφέρον και περίσσια περιέργεια.
Γίνεται να χωράς μόνο σε μία σχέση pure BDSM; Γίνεται ο σύντροφος-BDSM practioner να μην μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σου άλλες ανάγκες που θα έλεγε κανείς vanilla, όπως να πάτε για ένα φαγητό χωρίς πληθυντικούς και anal plugs πχ;
Θα πει κανείς, αν δεν τα θες αυτά, τι κάνεις εδώ; Ή έτσι είναι αυτά, αλλιώς μιλάμε για μία απλώς 'πικάντικη' σχέση.
Εγώ όμως αναρωτιέμαι, που χάνεται στην πράξη η εξ αρχής πρόθεση για μία BDSM σχέση με στοιχεία καθημερινότητας. Αναρωτιέμαι, γιατί θα πρέπει να έχω πάντα άδεια για να πάω τουαλέτα και γιατί δεν γίνεται που και που, άξαφνα να μπαίνουν (και να βγαίνουν στην άμεση συνέχεια) κανόνες και περιορισμοί.
Και μην μου πείτε για την χημεία του ζευγαριού... τα ξέρω και τα ακούω και τα ζω και τα συζητώ και τα μελετώ.
Κάτι υπάρχει που μετά από λίγο ρουφάει τον έναν από τους δύο, τον εγκλωβίζει στο παιχνίδι και την ηδονή του Ds και περπατάνε παράλληλα αλλά ξεχωριστά, μέχρι που να βρει την διάθεση/δύναμη ο άλλος να ανακοινώσει πως δεν είναι πλέον κοντά.

Ψέματα δεν θα πω, συμβαίνει σε κάθε μορφή ή φύση σχέσης αυτό και το γνωρίζω. Νιώθω όμως έναν πιο εμμονικό χαρακτήρα στο μεγαλύτερο μερίδιο των ατόμων που συναντώ στον χώρο του BDSM.
Νά'ναι φόβος; Νά'ναι ανάγκη ελέγχου; Νά'ναι που έτσι ξύπνησε το πρωί;
Ποιος ξέρει...

ΥΓ.: Έχει τύχει να μιλήσω με περίπου το 50% των χρηστών εδώ λόγω του καλοκαιριού μου. Και σε καμία περίπτωση δεν είμαι θύμα της υπεργενίκευσης ή της στερεοτυπίας. Νιώθω όμως την ανάγκη να ευχαριστήσω 3 συγκεκριμένα άτομα με τα οποία έχω επικοινωνία και πραγματική επαφή και μου φωτίζουν δρόμους που-αναπόφευκτα-μου γεννούν ερωτηματικά.

 

Δε θα υπήρχε η ανάγκη λοιπόν να ρωτάς κάθε φορά που θες να πας τουαλέτα, αν υπήρχε συμβατότητα με τον Κυρίαρχό σου. Τι σημαίνει αυτό τώρα.
Η συμβατότητα δεν είναι μονάχα ερωτική. Συμβατότητα είναι να ταιριάζει και το στυλ της Κυριαρχίας του με το στυλ της υποτακτικότητάς σου.
Όταν λοιπόν έχουμε έναν Κυρίαρχο που επιθυμεί micromanagement με μία υποτακτική/σκλάβα που δεν το αντέχει, υπάρχει ασυμβατότητα.
Εκεί ζητάς ένα release, κρατάς το μάθημά σου για την επόμενή σου σχέση και επίσης αναζητάς έναν Κυρίαρχο που και δε θα επιθυμεί το micromanagement και που θα ταιριάζετε και στις "vanilla" ανάγκες, αφού και αυτές είναι μέσα στα δικά σου ζητούμενα. Δεν είναι καθόλου απαγορευτικό στη σχέση να μοιράζονται το Κυρίαρχο μέλος και το υποτακτικό του τέτοιες στιγμές. Καμία σχέση δε μπορεί να κρατήσει δίχως να είναι ικανοποιημένα τα δύο, τρία, όσα μέλη την αποτελούν τελικά.
Και το D/s δεν εξαιρείται του κανόνα τούτου.

Οι κανόνες που μπαίνουν καλώς μπαίνουν, καθώς αποτελούν την επιθυμία του Κυρίαρχου μέλους. Το ζήτημα είναι, ταιριάζεις με τον Κυρίαρχό σου στο στυλ της Κυριαρχίας του,
γιατί εσύ μπορεί να θες ένα πιο χαλαρό πλαίσιο όπου να λειτουργείς, ενώ εκείνος ένα πολύ πιο αυστηρό και ελεγκτικό των κινήσεών σου.
Δεν υπάρχει ένα D/s, αλλά πολλές μορφές του όπου οι όροι και οι συνιστώσες του σμιλεύονται σταδιακά
από τα ίδια τα μέλη της σχέσης και τη δυναμική που ξεδιπλώνεται μεταξύ τους. Αυτές τις δυσκολίες σου τις εξέφραζες στους εκάστοτε Κυρίαρχους και αν ναι,
τι αποκρίσεις είχες;

 

Αυτό είναι το αστείο, πως ενώ εκφράστηκαν οι ενστάσεις μου υπήρξαν στιγμές που τις μετέφρασαν σε μία ακόμη δυσκολία μου να αποδεχθώ αυτό που πραγματικά είμαι και όταν εξήγησα πως δεν μου...κάθεται καλά και δεν κάνω νάζια, η συμπεριφορά ήταν η αυστηρή, ελεγκτική και Micromanagmental που αναφέρεις και πραγματώθηκε ως κλείσιμο κάθε επικοινωνίας και release- "για να μην κουράζετε κανείς από τους δυο μας".
Δεν έχω καμία κακία ή κάτι τέτοιο, ίσα ίσα.

Ίσως αν θες, ήθελα να δω κατά πόσο υπάρχει πραγματικά αντίληψη πως κάθε είδος D/s σχέσης περιέχει συναίσθημα το οποίο καλούνται και οι 2 πλευρές να διαχειριστούν.

 

Συμφωνώ σε αυτά που παρέθεσες.
Συν το ότι βρίσκω άστοχο τον χαρακτήρα του εμμονικού(sic). Αν δεν ταιριάζει σε κάποιον το συγκεκριμένο μοντέλο Κυριαρχίας, καλά θα κάνει να κρατήσει αποστάσεις. Αυτά άλλωστε δε γίνονται με το ζόρι.

Ακόμα, έχω βαρεθεί ν'ακούω το τσιτάτο "εμείς δεν έχουμε μία αμιγώς BDSMική σχέση, είναι πρωτίστως συντροφική". Λες και το ένα αναιρεί το άλλο ή μειώνει τη δυναμική του. Άλλωστε η εννοια της "συντροφικότητας" είναι αρκετά σχετική και υποκειμενική.

 

Να και ένα ενδιαφέρον θέμα, μετά από καιρό   Χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν ...

Ας συνεισφέρω, λοιπόν, κι εγώ, το κάτι τις μου  

Πολλά kinks και πολλές καταστάσεις ανταλλαγής ελέγχου γίνονται εμμονές μέχρι να βρουν διέξοδο να εκφραστούν real life και να δοκιμαστούν. Αν τα ποθούμενα και αναζητούμενα ήταν τόσο εκρηκτικά ηδονικά όσο υπόσχονταν όταν ήταν ακόμα φαντασιώσεις, τότε δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν, είτε παίρνουν τη θέση τους στο παλμαρέ των επιθυμιών του καθένα είτε ικανοποιήθηκαν και πέρασαν.

Αυτό είναι ένα κομμάτι και θα έλεγα, χωρίς πρόθεση εξωραϊσμού όλων των BDSMικών καταστάσεων ότι ναι, περιέχουν συναίσθημα οι D/s σχέσεις το οποίο διαχειρίζονται και οι δύο πλευρές. Πολλά, πάρα πολλά συναισθήματα. Και όποιος δεν το ξέρει ας δοκιμάσει να προσβάλει τη σκλάβα κάποιου όταν αυτή υπηρετεί. Δεν ξαναβλέπει το φως του ηλίου όσον αφορά αυτή τη σκλάβα και τον Αφέντη της, ακόμα και αν δεν το καταλάβει ποτέ του αυτό, γιατί τι είχε τι έχασε. Ανεξαρτήτως του ποιος είναι ο Κυρίαρχος και ποιος ο υποτακτικός οι δύο αυτοί άνθρωποι δεν βιώνουν το συναίσθημα με τους ίδιους τρόπους, δεν του δίνουν την ίδια θέση στη ζωή τους, και πιθανότατα και οι δύο λογαριάζουν την Κυριαρχία και την υποταγή και τις εκφράσεις αυτών περισσότερο από το συναίσθημα. Μια σκλάβα π.χ. μπορεί να τα δίνει όλα, να πεθαίνει για μια νύχτα στο κρεβάτι με τρυφερό έρωτα με τον Αφέντη της. Δεν είναι όμως γι αυτό σκλάβα του, είναι επειδή αν στη σχέση της δεν θα μπορούσε να υπηρετεί εν γνώσει και συναίσθηση και των δύο αυτών ανθρώπων τότε δεν θα ήθελε να έχει αυτή τη σχέση.

Και ναι, ίσως αυτό θα μπορούσε να το θεωρηθεί εμμονή. Οπότε; Ψυχανάλυση κόστους ενός αυτοκινήτου μεσαίου και βάλε κυβισμού μέσα σε πέντε χρόνια, θεραπεία και μετά; Ίσως μοναξιά. Γιατί αν φύγει η εμμονή δεν είναι βέβαιο ότι θα αντικατασταθεί με τον κοινωνικά ορθό δρόμο. Εξαρτάται από πολλά. Πόσο εμμονή, πόσος σεβασμός στο άλλο πρόσωπο, πόση ευγνωμοσύνη για αυτά που προσφέρει το άλλο πρόσωπο που χωρίς αυτό θα ήταν αυνανιστικά φετίχ και φαντασιώσεις τα περισσότερα, πόσος ερωτισμός, πόση ερωτική ωριμότητα με την έννοια ότι έχει φύγει ο φόβος και το δέος προς τον Άλλο και έχει μείνει η αγάπη και η στοργή. Είναι εντυπωσιακό το πόσοι πολύ θυμωμένοι άνθρωποι και πόσοι συναισθηματικά μουγκαμένοι κυκλοφορούν στον χώρο ως Κυρίαρχοι και μάλιστα μερικοί ως Κυρίαρχοι με περγαμηνές...
[μια φορά στα δέκα χρόνια την είπα την μπηχτή μου... τι να πω πάει χάλασα κι εγώ   ]

Σε κάθε περίπτωση, το πιο δύσκολο πράγμα σε μια BDSM σχέση είναι η εναρμόνιση με την υπόλοιπη ζωή και τις βανίλλα συναισθηματικές και άλλες ανάγκες του καθένα.

 

Συμφωνώ με όλα και εξάλλου συγκεκριμένα εσύ είσαι ένα άτομο με το οποίο μπορώ να...επικοινωνήσω   Αλλά...αυτά, αυτά τα τελευταία είναι τα βασικά που ήθελα να περάσω και ίσως να έχασα στις χιλιάδες και μπλεγμένες σκέψεις μου.
1. "Είναι εντυπωσιακό το πόσοι πολύ θυμωμένοι άνθρωποι και πόσοι συναισθηματικά μουγκαμένοι κυκλοφορούν στον χώρο ως Κυρίαρχοι και μάλιστα μερικοί ως Κυρίαρχοι με περγαμηνές..."
2. "Σε κάθε περίπτωση, το πιο δύσκολο πράγμα σε μια BDSM σχέση είναι η εναρμόνιση με την υπόλοιπη ζωή και τις βανίλλα συναισθηματικές και άλλες ανάγκες του καθένα."

Στα δικά μου μάτια μάλιστα, αυτά τα δύο είναι άκρως συνδεδεμένα και εξηγούν το ένα το άλλο, θεωρώ όμως πως μπορώ να κάνω ένα άλλο ολόκληρο community για αυτό, εφαρμοσμένο όχι μόνο στις BDSM πλευρές του καθένα μας.

 

Πραγματικά ενδιαφέρον θέμα, που χωράει πολύ ανάλυση και κουβέντα.

Είναι αλήθεια ότι για έναν Κυρίαρχο είναι μοναδικό το συναίσθημα της πλήρους επιβολής
πάνω στο υ Του , επιβολής που αρέσκεται να την τεστάρει διαρκώς και με συνεχόμενες
δοκιμασίες. Προσπαθεί έτσι να χορτάσει την ανάγκη Του ,να είναι εκείνος ο ρυθμιστής των
εξελίξεων. Από τη στιγμή που ένα υποτακτικό μέλος μπει σε μια τέτοια σχέση, οφείλει να το
γνωρίζει και να το λάβει σαν δεδομένο. Και αυτό είναι στην ευθύνη του Κ να το ξεκαθαρίσει.

Τώρα στην πράξη υπάρχουν και λειτουργούν μια χαρά, διάφορα μοντέλα bdsmικών σχέσεων.
Σχέσεις σε απόσταση , που τα δύο μέλη ενώνει ένα τηλεφωνικό καλώδιο, σχέσεις της μιας ή
δυο φορές το μήνα συνεύρεσης, ευκαιριακές , καθημερινές , 24/7, άλλες πιο χαλαρές και
άλλες πιο σκληροπυρηνικές. Νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να επιλέξει το μοντέλο που του
ταιριάζει και να ψάξει να το βρει και να το βιώσει.

Λες ότι έχεις μιλήσει με το 50% των χρηστών στο φόρουμ και έχεις οδηγηθεί σε κάποια
συμπεράσματα. Ίσως δεν υπολόγισες ότι τα λόγια εδώ μέσα είναι συνήθως απλά ευσεβείς
πόθοι και ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις και δεν κοστίζει τίποτα να λέγονται.

Είμαι σίγουρος πως όταν βρεις τον κατάλληλο Κυρίαρχο για σένα , δεν θα σε απασχολεί
η εμμονή Του ή όχι στο bdsm , αλλά θα απολαμβάνεις την κάθε στιγμή που σου προσφέρει.

 

@gaby, πολλά kudos για τη συγκεκριμένη εκπεφρασμένη σκέψη: "Γιατί αν φύγει η εμμονή δεν είναι βέβαιο ότι θα αντικατασταθεί με τον κοινωνικά ορθό δρόμο".
Once bitten...

 

Θα συμφωνήσω με όλα τα υπόλοιπα, μόνο να σχόλια αυτό για να μην υπάρχει παραφωνία.
Χρησιμοποιώ τον όρο εμμονή, αρχικά ορμώμενη κυρίως από τις περιπτώσεις των θεωρητικών φίλων μας.  

 

Πιστεύω ότι στην πράξη τα πράγματα διαφοροποιούνται αρκετά , ειδικά μετά από το πέρασμα
του πρώτου χρονικού διαστήματος , όταν η σχέση φαίνεται να αντέχει και να αποκτά άλλο
ενδιαφέρον και για τους δύο.

 

Αυτό συμβαίνει σε κάθε μορφή σχέσης, ακόμη και μεταξύ μητέρας και παιδιού.
Μόνο που στην προκείμενη περίπτωση, από την πράξη δεν θα πάρεις μυρωδιά αν δεν περάσεις πρώτα από την θεωρία- κάτι το οποίο δεν κρίνω ως κακό.

 

προσυπογραφω