Τα άπλυτα στη φόρα: Τολμήστε και λυτρωθείτε

Αν μας ζητήσει κάποιος να περιγράψουμε τον εαυτό μας, οι περισσότεροι καταφεύγουμε σε κλισέ του τύπου “είμαι πολύ ειλικρινής και αυτό μου έχει κοστίσει”, “είμαι χαζός γιατί δίνομαι στους άλλους αλλά κανείς δε νοιάζεται για μένα, γι αυτό θα γίνω σκληρός κι εγωιστής”, “έχω καλές προθέσεις αλλά ο κόσμος είναι σκατά γι αυτό στο εξής θα κοιτάω την πάρτη μου”, “είμαι θύμα των περιστάσεων/των άλλων/του συστήματος”, “είμαι καλό παιδί αλλά έχω το μαλακομαγνήτη, όλο σε κάφρους πάω και πέφτω”, “όλες οι σχέσεις μου στραβώνουν γιατί σήμερα οι άντρες/γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν” και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Ολα αυτά δείχνουν ένα πράγμα: οτι δεν έχουμε ιδέα για το ποιοί είμαστε και τι μας συμβαίνει. Ας κάνουμε μιά ειλικρινή ενδοσκόπηση. Ας αυτογνωριστούμε. Ας αναρωτηθούμε “εντάξει, ο γιαλός είναι στραβός, εγώ όμως πώς αρμενίζω?” Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, όχι για να αυτομαστιγωθούμε, αλλά για να λυτρωθούμε. Ας απλώσουμε τα εσώψυχά μας σε κοινή θέα. Εξ άλλου, μεταξύ μας είμαστε... 

Ξεκινάω πρώτος, με την ελπίδα πως αυτό μου θα μοιραστώ ενδιαφέρει και άλλους πλην εμού.
Μετά από προσεκτική ενδογεώτρηση, απεφάνθην οτι η διαταραχή μου περιγράφεται ως “ναρκισίζουσα επιτιμητική αυτοϋπονόμευση”. Τουτέστιν, ενώ θέτω ρεαλιστικούς στόχους (είτε πρόκειται για σχέσεις, είτε για δουλειά, είτε για μόρφωση/διασκέδαση), βάζω ο ίδιος πολύ ψηλά τον πήχυ και εγκαθιστώ έναν αυστηρό κριτή που γκρινιάζει και επικρίνει κάθε μου προσπάθεια. Αποτέλεσμα, το κυνήγι του στόχου καταντά διαδικασία αγχωτική, άχαρη και καταδικασμένη σε αποτυχία. Ολα αυτά συμβαίνουν γιατί δε με αγαπώ και δε με εκτιμώ αρκετά. Η θέση της αυτοεκτίμησης έχει καταληφθεί από το ναρκισισμό. Κι εδώ διευκρινίζω πως νάρκισος δεν είναι αυτός που αγαπά τον εαυτό του. Είναι αυτός που αγαπά το είδωλό του, δηλαδή την αντανάκλαση του εαυτού του μέσα στα μάτια των άλλων. Γι αυτό ο νάρκισος επιζητά διαρκώς την αποδοχή των άλλων και όταν δεν την εισπράττει τα βάζει με εκείνους και με τον εαυτό του. Αν όμως δε μάθω να αγαπώ εμένα, ένα κομμάτι της αγάπης που λαμβάνω από τους γύρω μου θα γίνεται τροφή για το ναρκισισμό μου.

Ο επόμενος, παρακαλώ...

 

Δεν ξέρω τι τίτλο θα έδινα , όπως πολύ ευστοχα εκανες εσύ , υποθέτω..

Υπερβολικός ενθουσιασμός για οτιδηποτε μου τραβήξει το ενδιαφέρον , υπερβολική αναλυση και 'στησιμο' αυτού στο μυαλό μου , τοποθέτηση του σε βάθρα ψηλά στον ουρανό .
Στη συνέχεια παλέυω να τα φτάσω , με κάθε τρόπο , στη διαδικασία ζορίζομαι , αγχώνομαι , τσιτώνομαι , στεναχωρίεμαι ( πολλες φορες) αλλα ζώ μέσα απο αυτή τη διαδικασία.
Συνήθως ( με ελαχιστες εξαιρεσεις) καταφέρνω να τα φτάσω , κάτι που μου προσφέρει την απολυτη ικανοποιηση και χαρά ( ομοια της δεν βρίσκω σχεδόν πουθενα) και τότε...
απλά συνειδητοποιω οτι εξ αρχής ήταν κάτι που εγώ δημιουρηγσα, εγώ 'τοποθετησα' τόσο ψηλά και παρόλο που έχω τη χαρά οτι το εφτασα ξαφνικά δεν βρίσκω νόημα ..γιατι ήταν ''δικό μου παιχνίδι'' και στην ουσία εγω το διαμοφωσα. Κάτι που με κάνει να απελπίζομαι καθώς ΠΑΛΙ δεν αφεθηκα σε μια κατασταση , απλά την δημιουργησα για να αφεθώ, ΠΑΛΙ δεν επαιξα σε ρεαλιστικό παιχνίδι αλλα σε αυτό του μυαλού μου.

Οταν δε ..δεν τα καταφέρω , ερχεται η εμμονή σε κάτι και με κάτι που στην ουσια δεν υπάρχει ( η τουλαχιστον στο βαθρο-βαθμο που εγώ η ιδια το εχω τοποθετήσει) και τότε το πιθανότερο είναι ( επιτηδες) να το ανεβάσω και αλλο τόσο ώστε να έχω την 'δικαιολογια' οτι ''παραείναι υπερβολικά ψηλά για εμενα'' .

Όλος ο παραπάνω συλογισμός αν μη τι αλλο δείχνει εγωκεντρισμό . Δεν είναι οτι βλέπω τα πραγματα μόνο απο τη δική μου πλευρα..ειδικα τις λεπτομερειες ..θα μάθω τα πάντα για αυτό που θα μου κινήσει το ενδιαφέρον ,τα πάντα και θα τα αναλυσω και θα τα μάθω και θα τα καταλαβω και ίσως μάθω να σκέφτομαι όπως εκεινο , να επιρεαστώ απο αυτο οσο δεν παει και να το αγαπήσω και μετά θα το πάρω και θα το κάνω 'θεο' ...αλλα η γενικότερη ουσια είναι εγωκεντρική , είναι δικη μου επιλογή το να τα 'λατρεψω' τόσο και φυσική συνεπεια όταν επιτελους βγω απο την πλάνη και το παιχνίδι που στήνω μόνη μου να με απογοητευσει ακόμα και αν δεν είναι αξιο για απογοητευση.

Η υπερβολική , υπερβολική ιδιοτητα που τους δίνω εγω καθιστα αδύνατο να με ικανοποιήσουν αυτά απο μόνα τους χωρίς να το επιτρεψω , εν τελη , εγω.

Δεν ξέρω καν αν βγάζει νοημα το παραπάνω κείμενο.
Ζητώ συγγνωμη για το ασυναρτητο του λόγου μου.

 

Η επιμονή μου να επαίρομαι για το ξεχωριστό της ύπαρξής μου ενώ γνωρίζω ότι δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο... ή το ανάποδο;  

 

Αυτοκριτική δεν σημαίνει να πληγώνουμε και να κατακρίνουμε τον εαυτό μας. Η αυτοκριτική είναι ένα μέσο για να μπορέσουμε να αλλάξουμε οπτική για την ίδια μας τη ζωή και να αναγνωρίσουμε επιτέλους την πραγματική αξία της.
Συμπαθώ και εκτιμώ τους ανθρώπους που κάνουν αυτοκριτική. Τους συμπαθώ ακόμα περισσότερο ή καλύτερα τους αγαπώ αν αυτό το κάνουν με έναν αυτοσαρκαστικό τρόπο, χωρίς να φοβούνται να τσαλακώσουν την εικόνα τους. Ακούγοντας έναν άνθρωπο που κάνει την ειλικρινή αυτοκριτική του, εμένα μου εμπνέει εμπιστοσύνη. Ακούγοντας έναν άνθρωπο να λέει ότι αυτός όλα καλά τα έκανε, αλλά οι άλλοι φταίνε, μου προκαλεί αποστροφή.
Στην Ελλάδα έχει πέσει λίγο παραπάνω δόση εγωισμού στα γονίδια μας, έτσι ώστε η αυτοκριτική να εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Πότε παραδεχθήκεμε το λάθος μας; Οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Συνήθως αντιδρούμε σαν τα μικρά παιδιά που κάνουν τη ζημιά και μετά λένε «Δεν το έκανα εγώ, αυτός φταίει…». Έτσι έχουμε καταλήξει να είμαστε μια κοινωνία όπου βασική επιδίωξη δεν είναι να δημιουργήσουμε κάτι, αλλά να προσέχουμε «να μην γίνει η στραβή».
Στη ζωή του καθενός μας η αυτοκριτική δεν θα έπρεπε να κρύβεται κάτω από την κουβέρτα του εγωισμού. Η καριέρα και η ζωή μας γενικά δεν είναι το κατοστάρι της μια αναπνοής. Είναι μάλλον ένας μαραθώνιος. Όποιος λοιπόν προσπαθεί να κάνει πράγματα, αναπόφευκτα κάνει και λάθη. Τα λάθη όμως δεν τον βγάζουν από το παιχνίδι, αρκεί να μπορεί να μάθει από αυτά. Και το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει για αυτό είναι αυτοκριτική. Η παραδοχή των λαθών και η αυτοκριτική είναι μια πράξη μέγιστης ευθύνης και αξιοπρέπειας. Αφενός είναι λυτρωτική για αυτόν που την κάνει, αφετέρου φανερώνει έναν ειλικρινή και ευθύ χαρακτήρα που δεν διστάζει να «πάρει πάνω του» τις αστοχίες του, και όχι να ψάχνει σαν παιδάκι να τις σκορπίσει στους γύρω του. Μπορεί κάποιος να χάσει μια μάχη, αλλά η αυτοκριτική τον βοηθάει να μην χάσει τον πόλεμο.
Δεν είναι εύκολο να παραδεχθείς ότι έκανες λάθος. Πόσες φορές το έχουμε παραδεχθεί οι ίδιοι δημοσίως; Πόσες φορές κάναμε δημόσια αυτοκριτική για τα λάθη μας; Όχι στον καθρέφτη, αλλά μπροστά στο σύντροφό μας, στους φίλους ή στους συνάδελφούς μας; Κι όχι για λάθη που κάναμε επειδή δεν προβλέψαμε σωστά, αλλά για λάθη που κάναμε ενώ ξέραμε το σωστό, αλλά προτιμήσαμε το εύκολο.
Η αυτοκριτική απαιτεί μια γενναιότητα και καμιά φορά αυταπάρνηση που δεν την βρίσκουμε εύκολα γύρω μας. Απαιτεί να βάλεις το «εγώ» κάτω από την αλήθεια κάτι που δεν είναι προφανές σε όλους. Για πολλούς το «εγώ» είναι σημαντικότερο κι από την αλήθεια και η αυτοκριτική είναι μια γη που ποτέ δεν θα πατήσουν. Η ζωή μας άλλωστε είναι ένα άθροισμα σωστών και λάθος αποφάσεων. Όσο περισσότερες είναι σωστές τόσο το καλύτερο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και οι λάθος. Το χειρότερο όμως είναι να προσπαθούμε από εγωισμό να δικαιολογήσουμε τις λάθος αποφάσεις, προσθέτοντας ακόμα μεγαλύτερα λάθη.
Πολλές φορές ακούγεται «Δεν είναι ώρα για αυτοκριτική, αλλά για αποφάσεις». Αυτά τα δύο δεν είναι αλληλοαποκλειόμενα, αλλά μάλιστα πολλές φορές η αυτοκριτική οδηγεί σε καλύτερες αποφάσεις. Αν ο καθένας μας όταν κάτι πήγαινε στραβά αναρωτιόταν «Τι δεν έκανα εγώ καλά;» κι όχι «Πού να ρίξω τώρα το φταίξιμο;» θα ήμασταν μια πολύ καλύτερη ομάδα. Και η ζωή, όπως και να το κάνουμε, είναι ομαδικό άθλημα…Το ίδιο και οι σχέσεις...Σχέσεις φιλικές...Σχέσεις ερωτικές...

ΥΓ1...Τώρα μπορώ να ομολογήσω ότι είμαι αλάνθαστη...
ΥΓ2...Δε χρειάζομαι λύτρωση οι άλλοι χρείαζονται βελτίωση...

 

το ευθύ

 

Με διαπιστωμενη την διαταραχη μου θα φωναξω δυνατα....Ειμαι ιστριονικη!!!!
Δραματουργος και υπερβολικη στην εκφραση των συναισθηματων μου, ειτε ειναι θετικα ειτε αρνητικα.
Μιλαω πολυ και ακαταπαυστα.Ακουω λιγοτερο και αυτο μου στοιχιζει.
Ειμαι εγωιστρια, ναι. Θεωρω οτι οι αλλοι εχουν λιγοτερα και πιο ασημαντα θεματα στην ζωη τους απο μενα, αρα αξιζω περισσοτερη προσοχη και....ενασχοληση.
Χρησιμοποιοω την σεξουαλικοτητα μου για να προσελκυσω οποιονδηποτε ακομα κι αν δεν τιθεται θεμα ερωτικης συναναστροφης.
Νομιζω το θεατρο χανει που δεν μ εχει.....και αυτο ειναι ασχετο με την υποκρισια την οποια δεν....εξασκω, αλλα σχετικο με το ταλεντο-ελαττωμα μου μου να αναλαμβανω ρολους.

 

επειδη δεν βγάζει νοημα νομιζω οτι πρεπει να τιμωρειθεις λιγο. έχουμε κανόνες εδω πέρα.
Οι κανόνες που μπαίνουν καλώς μπαίνουν, καθώς αποτελούν την επιθυμία του Κυρίαρχου μέλους.
Το ζήτημα είναι, ταιριάζεις με τον Κυρίαρχό σου στο στυλ της Κυριαρχίας του,
γιατί εσύ μπορεί να θες ένα πιο χαλαρό πλαίσιο όπου να λειτουργείς,
ενώ εκείνος ένα πολύ πιο αυστηρό και ελεγκτικό των κινήσεών σου.

 

Δεν νομιζω οτι καταλαβαινω που αναφερεσαι.

 

βαριέμαι το bdsm

 

Νάρκισσος, ερωτευμένη με τον εαυτό μου.

 

 

i'm kinda fucked up  

 

Μ' αρέσει η τροπή που παίρνει το νήμα.
Συνεχίστε.