Το παραμύθι "αγάπη" according to Grandfather Σκοτάδιας

Να 'σαι καλά βρε φιλαράκι...Δεν μπορούσα ν' αφήσω αναπάντητο το χαιρετισμό σου...
...Καλό ταξίδι και σε σένα...
...Και στα μάτια σου οι ομορφότεροι ουρανοί να ζωγραφίζονται...

Εγώ αποχωρώ "σιγά σιγά"...όχι το vanillaκι μου...Και όσο βρίσκει ακόμα γούστο...Καλά κάνει και μένει εδώ...  

Y.Γ....Αφιερωμένο σε σένα το song....Over and out....  




Carry on my wayward son

Once I rose above the noise and confusion
Just to get a glimpse beyond this illusion
I was soaring ever higher, but I flew too high

Though my eyes could see I still was a blind man
Though my mind could think I still was a mad man
I hear the voices when I'm dreaming,
I can hear them say

Carry on my wayward son,
There'll be peace when you are done
Lay your weary head to rest
Don't you cry no more

Masquerading as a man with a reason
My charade is the event of the season
And if I claim to be a wise man,
Well, it surely means that I don't know

On a stormy sea of moving emotion
Tossed about, I'm like a ship on the ocean
I set a course for winds of fortune,
But I hear the voices say

Carry on my wayward son
There'll be peace when you are done
Lay your weary head to rest
Don't you cry no more no!

Carry on,
You will always remember
Carry on,
Nothing equals the splendor
Now your life's no longer empty
Surely heaven waits for you

Carry on my wayward son
There'll be peace when you are done
Lay your weary head to rest
Don't you cry,
Don't you cry no more,

No more!

( Original song by Kansas )

 

Δεν ξέρω αν αυτή η λέξη ( ή κάποια άλλη ) περιγράφει κάτι ( άλλωστε οι λέξεις καμιά φορά γίνονται νεκροταφείο συναισθημάτων - δεν ξέρω ποιος το έχει πει αυτό.. μπορεί να το έχω ακούσει/διαβάσει κάπου, αλλά ίσως είναι τόσο καλό για να πιστέψω ότι είναι δικό μου   ), ωστόσο, σίγουρα, το να χαίρεσαι με την ευτυχία του Άλλου είναι σπουδαίο πράγμα. Νιώθω όμορφη πολύ όταν αισθάνομαι αυτό το πράγμα. Διότι πολλοί συμπαραστεκόμαστε σε "δύσκολες στιγμές και μπλα μπλα μπλα", αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, λίγες φορές χαιρόμαστε με την ευτυχία κάποιου. Εγώ το έχω νιώσει ελάχιστα και πραγματικά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ αυτούς που μου το προσφέρουν..

Πείτε το "αγάπη", "σεβασμό", "ό,τισκατάθέλετε", πάντως εκτίμησα ότι ταίριαζε εδώ αυτή η παρέμβαση.

 

Το τελευταίο παραμύθι στο οποίο πιστεύω. Πείτε με αφελή.
Ακόμη δεν έχω χάσει την ελπίδα.  
Το έζησα μια, ήταν πολύ αληθινό. Γιατί όχι και δεύτερη;

Είμαι πάρα πολύ μικρή σε ένα πάρα πολύ μεγάλο κόσμο!

 

Δεν είσαι αφελής...Απλά μέσα σου δεν έχει πέσει χαλάζι, να σου καταστρέψει όλη τη "σοδειά"...Και μην "ακούς" κάτι κόπανους σαν και την μούρη μου...
Γιατί κατά βάθος ο/η κυνικός/η δεν είναι τίποτ' άλλο από έναν ηλίθιο/α...
Που λαχταρά, να βρεθεί στον δρόμο του/της κάποιος/α, να του/της "βιάσει" την ψυχή και την καρδιά...
Κάτω από την πανοπλία που φοράει...
Να την πάρει στις γροθιές, για να βγει από το λήθαργο...

Και τα όποια κατάλοιπα που μαζεύει κάποιος/α με την ηλικία...
Όσο και την καρδιά να την ξεραίνουν...
Όσο και τις αντοχές να τις ελαττώνουν...
Αν κάποιος/α είναι "άρρωστος/η"...
Έχει πράγματα μέσα του/της...
Έστω και τα ελάχιστα που του/της απόμειναν...
Δεν έχει άλλη λύση από το να δώσει και να τα ξαναδώσει κάπου...κάποτε...
Και ας πάνε φαινομενικά στράφι...
Τίποτε δεν πάει στράφι...Ότι "παράγουμε" εμείς...Ότι βγαίνει από μέσα μας...
"Όμορφο" η "άσχημο"...
Αρκεί να είναι αληθινό...

Μούστο κανείς? Ξανάρχισα με τις αμπελοφιλοσοφίες του πέοντα χαχαχα...

 

Είσαι πολύ μικρή ακόμα (ηλικιακά εννοώ φυσικά) για να χάσεις την ελπίδα ή να πεις ότι αυτή είναι η τελευταία φορά.
Φυσικά και θα ζήσεις κάτι όμορφο μια δεύτερη, αλλά επίσης θα ξαναφάς και δεύτερη "σφαλιάρα", γιατί έτσι πάνε αυτά, καλώς ή κακώς.
Εμένα, πάντως, το τέλος της χρονιάς με βρίσκει πιο κυνική από ποτέ και νομίζω ότι μου αρέσει αυτό.

 

Ο κυνισμός υπάρχει πάντα μέσα μου. Δε φεύγει με τίποτα ! Πάραυτα αν χάσω την ελπίδα θα ναι η καταστροφή μου...
Και δεύτερη , δε με πειράζει.... Σα τη πρώτη να μην είναι μόνο, και θα αντέξω...!

 

αυτο που βλεπω εγω ειναι οτι το 'κλεινω πορτες' εχει αρχισει να γινεται της μοδας γενικως...
και, δεν λεω, καποιοι μπορει να εχουν παθει χοντρα πραγματα που δεν τα εχω παθει εγω, αλλα κατα τ αλλα ας μην τα μαυριζουμε ολα τοσο.
ολοι καποια στιγμη τα δωσαμε ολα και πηραμε τα τρια μας αλλα οκ, καποια στιγμη παμε παρακατω.
να μην τολμιζω να πω οτι τα σημαδια ηταν εκει απ την αρχη και καναμε οτι δεν τα βλεπαμε...

 

Ετσι... αλλά και εμείς που πάθαμε χοντράδες μη νομίζεις.. εκεί ήταν τα σημάδια.. στη περίπτωση μου μόνο αν ήμουν γιατρός ή πιο έμπειρη στη ζωή ή καχύποπτη και ψαχούλευα θα μπορούσα να το είχα προλάβει.
Αλλά έχω πει απο δω και πέρα, όταν το ένστικτό μου μιλάει, θα ψαχουλεύω.
Καλύτερα να προλάβω μια κατάσταση, κι ας φανώ περίεργη.
Κι αν βρω κάτι που με ενοχλεί, να μην έψαχνα. Δε τα ρίχνουμε στους άλλους.
Ψάχνει μόνο όποιος μπορεί να αντέξει την αλήθεια.

 

Οι λέξεις είναι νεκροταφεία συναισθημάτων...Οι σκέψεις πολλές φορές είναι νεκροταφεία αποφάσεων...Οι δειλίες σχεδόν πάντα είναι οι δολοφόνοι...
Αρκετές φορές η ψωροπερηφάνεια είναι ο ηθικός αυτουργός...
Δυστυχώς συχνά πυκνά συγχέουμε την αγάπη με τον έρωτα...Και αυτό δεν σημαίνει ότι η αγάπη δεν είναι εγωιστική...
Αλλά όταν κάποιος/α γίνει κομμάτι σου...Φίλος/η, σύντροφος ίσως και κάποια πράγματα και από κείνους να σε απομακρύνουν...Να σε πικράνουν...
Μα θες δεν θες...και ας μην το ξέρουν...στη σιωπή ακόμη...Τους τα συγχωρείς κάποτε...
Και δεν μπορείς να μην χαρείς έστω και λίγο με την χαρά τους...Να μην λυπηθείς έστω και λίγο με τη λύπη τους...
Πηγάζουν και ρέουν...αυθόρμητα...Για κείνους τους ελάχιστους...

Σε κάποιο άλλο νήμα είχα πει...ότι "σε αφήνω να φύγεις γιατί δεν σ'αγαπάω πια"..Γιατί "σάπισα"...γιατί γιατί...
Όχι γιατί σε αγαπάω...Αγάπη και "αποχωρισμό" τα θεωρούσα έννοιες στους αντίποδες...
Αλλά...Αν κάποιον/α τον/την αγαπάς αληθινά...Κατάλαβα...Στα γεράματα πλέον και εκεί που δεν το περίμενα...
Ότι δεν τον/την αφήνεις να φύγει...Ούτε τον/την διώχνεις...Γιατί απλούστατα πάντα σε μια γωνίτσα μέσα σου τον/την κρατάς...

Και αν αλήθεια αγαπάς κάποιον/α...Αφού "σκοτωθείτε", αν νιώσετε να κάνετε κι εκείνο...
Του/της ετοιμάζεις μια βαλιτσούλα...Βάζεις μέσα κανά ρουχαλάκι ζεστό και κάτι πιο λεπτό...
Ένα μπουκαλάκι νερό...Και κανονίζεις να μην έχει κανενός είδους ενθύμια...Για να είναι ο δρόμος του/της ελαφρύς...Δίχως το φάντασμα σου...
Και δεν είναι αλτρουιστικό...καθόλου...Απλά...Καλώς η κακώς κάποιοι/ες γίνονται κομμάτι μας...
Και τίποτε να μην τους ευχηθούμε...Ούτε το κακό τους θα μπορούσαμε να θελήσουμε...
Σαν εκείνες τις πόλεις που κάποτε εζήσαμε...Τριγυρίσαμε στους δρόμους τους...
Κλάψαμε, γελάσαμε, σωριαστήκαμε μεθυσμένοι η κοντοσταθήκαμε για να μιλήσουμε με κάποιον περαστικό...
Που μας έδωσαν ότι είχαν να μας δώσουν...Βουβά...Και μας ξεπροβοδίζουν πλέον με τα μάτια...
Δίχως κουβέντα άλλη...Και μας ευχαριστούν που τους κρατήσαμε "παρέα"...
Και δώσαμε λίγη ανάσα στα τσιμέντα, τα δέντρα και τους υπονόμους τους...
Με τα χάρτινα καραβάκια/ψίχουλα της ζωής μας....
Και έμειναν εκεί...Έστω και δίχως πλήρωμα η καπετάνιο...Και κανείς δεν θα μπορέσει να τους τα πάρει...

Αν ποτέ αγαπήσεις κάποιον/α...δεν δίνεις κάτι σε κάποιον/α έξω από σένα...Δεν το σπαταλάς...Και ας μην ήταν εκείνος/η...
Γιατί το δίνεις στον εαυτό σου τον ίδιο στο τέλος...
Απλά το αφήνεις σε κάποιο συρταράκι...Που όσο και να "σκονιστεί"...Δεν παύει να είναι κάτι πολύτιμο...
Όπως όλα τα "βήματα" του "δρόμου" μας...
Είναι πολύ άσχημο να κοιτάζεις την "παραλία" στις "πλάτες" σου...Και να μην βλέπεις ούτε ένα χνάρι...Η να περίμενες να δεις δυο ζευγάρια...
Γιατί αν ποτέ αλήθεια κάποιος αγάπησε...η αγαπήσει...Τα χνάρια του/της ήταν/είναι πάντα μονά...Τα δικά μας...
Γιατί ο άλλος "περπατούσε"/"περπατάει" μπλεγμένος στο "δέρμα" και τα "οστά" μας...όχι δίπλα μας...

 

μπορω και να βαλω το χερι μου στη φωτια για το ποσο συμφωνω με αυτο

 

στους άλλους δεν ξερω αν αρεσει  

 

Ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι άλλοι, παρά μόνο αυτοί που έχω ξεχωρίσει.