Ψυχολογικός σαδισμός

Απάντηση: Ψυχολογικός σαδισμός

O ψυχολογικός μαζοχισμός είναι σα μια πληγή που πυορροεί διαρκώς, άλλοτε σταγόνα σταγόνα και άλλοτε χειμαρωδώς. Σε αντίθεση με τον σεξουαλικό μαζοχισμό που έχει αρχή μέση και τέλος. Το σώμα έχει την ικανότητα να ξεχνάει. Η ψυχή όχι.

Ευδαιμονισμός και ψυχολογικός μαζοχισμός δεν νοείται, κατά την άποψή μου και μόνο.

 

ο ψυχολογικος σαδισμος θεωρω πως ειναι πιο δραστικος .το χτυπημα δεν εχει απαρρετητα το νοημα του πονου...

 

Απάντηση: Ψυχολογικός σαδισμός

Μόνο την αίσθηση, δίχως το νόημα της.

 

μια δυο απο τις πρακτικές ψυχολογικού σαδισμού που μου έρχονται στο μυαλό είναι η αδιαφορία, η σεξουαλική στέρηση, και, στον αντίποδα, ο εκβιασμός.

 

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, αν όχι η πιο ενδιαφέρουσα ( και σίγουρα πιο δύσκολη και "επικίνδυνη" ) πρακτική για την εκμαίευση ηδονής...
Και γράφω εκμαίευση, γιατί όπως σωστά σημείωσαν κάποιοι/ες συμφορουμίτες/ισες...
Ούτε εγώ πιστεύω ότι κάποιος/α θα συναινούσε, αν ήξερε εκ των προτέρων, ότι ο/η σύντροφος/σεξουαλικός/η παρτενέρ...
Θα τον/την υπέβαλε σε μια "διαδικασία" του είδους...Αν όχι από περιέργεια...
Αλλά σε αυτή την τελευταία περίπτωση η όποια ηδονή θα αντλούσε ο σαδιστής, θα πήγαινε περίπατο πριν καν μπει σε κίνηση το "σκηνικό"...

Για μένα ο ψυχολογικός σαδισμός πρέπει να είναι πλάγιος..."υποχθόνιος" για να μου επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα...Την σεξουαλική διέγερση...
Χρειάζεται πολύ τριβή με το υποκείμενο και τρομερή διείσδυση στην σκέψη και τον ψυχισμό του...
Κάτι που δεν επιτυγχάνεται πάντοτε και με τον/την οποιονδήποτε...
Ανάμεσα στους δυο πρέπει να έχει παρέλθει πάρα πολύ χρόνος...
Και να έχει θεμελιωθεί μια σχέση απόλυτης εμπιστοσύνης και συνενοχής...
Κάτι που η άσκηση ψυχολογικού σαδισμού ίσως και να κάνει να "τρίξουν"...
Γιατί ο "δράστης" πηγαίνει ν'ακουμπήσει χορδές πολύ ευαίσθητες και ίσως αρκετά εύθραυστες...

Να για πιο λόγο, πρέπει να είναι αρκετά "εγκρατής" και συνειδητοποιημένος για τα βήματα που θα έπρεπε ν'ακολουθήσει...
Τα "δωμάτια" που πάει να ρίξει στο σκοτάδι η ν' ανοίξει τα "παράθυρα" τους...
Ψυχολογικός σαδισμός δεν είναι η λεκτική βια, δεν είναι το ν' "ακουμπήσει" κάποιος πιθανά κόμπλεξ του άλλου μέρους...
Αλλά να "χειριστεί" τις φοβίες και τα όποια κατάλοιπα του, με τρόπο τέτοιο που να το φέρει σε μια κατάσταση αγωνίας...άγχους...
Χωρίς όμως να το σπρώξει, σε σημείο που να εκραγεί...
Αλλά να σταματήσει όταν φτάσει το στο χείλος του γκρεμού του και ατενίζει πλέον σαν υπνωτισμένο την άβυσσο...
Και το υποκείμενο πρέπει να είναι άτομο με αρκετά στιβαρό και "δαιδαλώδες/πλούσιο" διανοητικό υπόβαθρο...
Αλλιώς είναι, σαν κάποιος να πυροβολεί στον Ερυθρό Σταυρό...

Για μένα δεν είναι ούτε η "αδιαφορία"...
Απλούστατα,γιατί αν αδιαφορείς αληθινά για κάποιον/α δεν λαμβάνεις την παραμικρή ηδονή, να τον "βλέπεις" να υποφέρει η όχι...

Ίσως κάποια είδη εκβιασμού...Αλλά πάντα για τα δικά μου γούστα, αυτός ο τελευταίος θα ήταν ποταπός σαν πρακτική και δεν θα μου "έδινε" τίποτε...

Ίσως το ακραίο push and pull σαν τακτική ψυχολογικού σαδισμού, και να ήταν αρκετά "καυλωτικό"...
Αλλά όντας μέρος του ποιος είμαι...Δηλαδή να εναλλάσσω περιόδους σταθερής και ακατάπαυστης παρουσίας με απότομες και ανεξήγητες εξίσου μακριές περιόδους απουσίας...
Από άποψη "ικανοποίησης" ούτε αυτό μου "έδωσε" ποτέ τίποτε...
Γιατί να συμπεριφέρομαι με αυτό τον τρόπο, είναι για μένα κάτι το φυσιολογικό...
Και δεν το έκανα ποτέ για λόγους καύλας, αλλά "σάπιου εγκεφάλου" και από ανάγκη για απομόνωση και "αέρα"...

Για κάποιους/ες ψυχολογικός σαδισμός είναι και η συνηθισμένη πρακτική της δημιουργίας ενοχών/τύψεων στον άλλον/η...
Ίσως και να ξεκινούν σαν "τιμωρία", σαν σωφρονισμός για κάποιο παράπτωμα...Ίσως και να είναι μια τακτική "ελέγχου"...
Αλλά όχι και τόσο βαθιά...ο "δράστης" ικανοποιείται αρκετά βλέποντας τον "ένοχο" να ταλανίζεται...
Και αυτή είναι άλλη μια έκφραση του ψυχολογικού σαδισμού, που τουλάχιστον εγώ για την αφεντομουτσουνάρα μου, απορρίπτω σαν φθηνή, για να την τελέσω ποτέ μου...


    

 

Αν εχει την καλοσυνη καποιος, μπορει να μου εξηγησει ποια η διαφορα του ψυχολογικου σαδισμού, από την ψυχολογικη κακοποιηση? Γιατι από την στιγμη που ο ψυχολογικος σαδισμος δεν εχει την συναινεση του αλλου(όπως ειπωθηκε πριν) και δεν μπορει να εχει και ασφαλεια( αφου κανεις δεν μπορει να είναι σιγουρος τι είδους ''σημαδια'' δημιουργει ), δεν βλεπω καμια διαφορα.

 

Δεν ειπώθηκε πριν γενικά και αόριστα Jasmin...Εγώ το έγραψα...
Και το λέω για να μην βάλουμε στην μέση κι εκείνους που έγραψαν πριν από μένα...
Αν διαβάσεις όλο το κατεβατό που έγραψα...Θα δεις ότι δεν είναι κάτι που κάνεις στον οποιονδήποτε...Και πάντα με μέτρο...
Δεν είναι πρακτική και δεν είναι για όλους...Και ο συμμέτοχος πρέπει, να είναι τουλάχιστον εξίσου δυνατός ψυχικά και εγκεφαλικά με τον "δράστη"...
Γι΄αυτό θέλει πολύ χρόνο και καταπληκτική γνώση πρώτα του εαυτού μας και μετά του άλλου μέρους...

Ψυχολογική κακοποίηση, τουλάχιστον αν εγώ έχω καταλάβει κάτι ( γιατί δεν έχω σπουδές ψυχιατρικής/ψυχολογίας ) είναι το bullying...
Η έντονη και παρατεταμένη λεκτική βια που φέρνει τον άλλο στα όρια της κατάθλιψης...
Η συνεχόμενη και επαναλαμβανόμενη μείωση της προσωπικότητας του, δια μέσου βάναυσης κριτικής ελαττωμάτων και ελλείψεων του...
Σε σημείο που να του δημιουργούν αισθήματα ανεπάρκειας και σύνδρομα κατωτερότητας...
Η δημιουργία και διατήρηση ενοχών και τύψεων με σκοπό να ελέγχουμε το άλλο μέρος...

κτλ κτλ κτλ.

Τον όρο συναίνεση των χρησιμοποιούμε όλοι εδώ σαν πανάκεια...
Γνωρίζουμε αληθινά πια είναι τα όρια της?
Πότε πρέπει να φρενάρουμε για να μην βλάψουμε τον άλλο?
Και ας μας την είχε πρότερα δώσει?

Αν το δούμε εντελώς "ωμά"...
Οι περισσότερες BDSMικες πρακτικές εμπεριέχουν μια ελαφρύτερη η βαρύτερη μορφή κακοποίησης....ψυχολογικής η σωματικής
Γνώμη άφησα, τίποτε άλλο...

Πάντως αν θέλεις, ξαναδιάβασε με...Και αν έχεις χρόνο και διάθεση...Ρίξε μια ματιά και στις προηγούμενες παρεμβάσεις...

Στην περίπτωση του ψυχολογικού σαδισμού...Αν κάποιος δεν τον δέχεται, μπορεί απλούστατα, να σε στείλει στα τσακίδια...
Και δεν μιλάω για ακραίες μορφές οι οποίες και θα συνιστούσαν καθαρά αξιόποινες πράξεις...
Π.χ. η απαγωγή και εγκλεισμός κάποιου...Με όλα τα παρεπόμενα...
Είπαμε BDSM, όχι κτηνώδεις και ανεξέλεγκτες συμπεριφορές...

Και έτσι για το ξεκάρφωμα...Δεν υφίσταται κανείς ψυχολογική κακοποίηση καθημερινά? Εκτός BDSM εννοώ...
Απλά ο καθένας έχει τα κουμπιά του και τα "ακάλυπτα" νεύρα του...

Για να κλείσω...εκείνος που τελεί ψυχολογική κακοποίηση, δεν θέτει πουθενά κανένα φραγμό...Και δεν αποσπά κανενός είδους ηδονή...Απλά δρα και τέρμα...

Ο ψυχολογικός σαδισμός είναι ίσως κάτι το ακραίο...Αλλά ο "πράττων" και σύνεση τουλάχιστον κατ' εμέ πρέπει να έχει και κάτι αποσπά όσον αφορά την ικανοποίηση του/της...
Γιατί ίσως και να μην σκοπεύει να μείνει στο "σκηνικό" αλλά να εμπλέξει και το σεξ πριν, κατά τη διάρκεια η μετά...

Βέβαια αν κάποιος/α είναι τόσο τρομερός/η mind controller που να κατάφερνε να "αποδομήσει/κατεδαφίσει" το μυαλό κάποιου/ας άλλου/ης...Εγώ ειλικρινά του/της υποκλίνομαι...
Για κάποιους/ες το όποιο BDSM/τόμπολα/μπιρίμπα πείτε το όπως θέλετε...Πάει πολύ πέρα από τα μαστίγια, τις σφαλιάρες και τα δεσίματα ( που καλά και άγια είναι...αλλά δεν αρκούν σε όλους, ούτε έχουν την πρωτοκαθεδρία για εκείνους/ες )...
Είναι κυρίως εγκεφαλικό "παιχνίδι"....Και τους αρέσει "περίπλοκο" και όσο γίνεται πιο "μέσα" όχι μόνο στο κορμί, αλλά και στο μυαλό του/της συντρόφου τους...
Όπως και θα ήθελαν κι εκείνη/ον μέσα στο δικό τους το μυαλό...

Θέμα γούστου...

Αυτά...

Υ.Γ. Ως προς το αληθινό παράδειγμα/εμπειρία δική μου επί του θέματος...
Θα είναι μέρος ενός μίνι διηγήματος, που θα βάλω στο φόρουμ κάποτε μετά τις γιορτές...
Ίσως μ' εκείνο τον τρόπο να είναι περισσότερο "εύπεπτο" και σίγουρα πιο κατανοητό...

    

 

Συμφωνω απολυτα με τα παραπανω αποσπασματα και να συμπληρωσω οτι..

Για εμενα...

Η διαφορα ψυχολογικου σαδισμου στα πλαισια του bdsm και ψυχολογικης κακοποιησης ειναι το εξης απλο. Ο λογος για τον οποιο γινονται ολα.
Περα απο την καυλα, και την ικανοποιηση τοσο σωματικη η και εγκεφαλικη ο σκοπος του ψυχολογικου σαδισμου (με τον καταληλο Κ) ειναι να βοηθησει τον -την υ , να πανε ενα βημα παρακατω να αντιμετωπισουν σκοτεινες πλευρες τους , να .. να.. ενα σωρο πραγματα μπορω να σκεφτω. Η ψυχολογικη κακοποιηση μπορει να μην εχει καν σκοπο, ειναι απλα μια αναγκη μερικων ατομων και ακομα και αν εχει ειναι ο ακριβως αντιθετος απο τον παραπανω. Ειναι η ψυχολογικη εκμηδενηση του ατομου ωστε να νιωθει ανημπορο και μονο.

Ειναι τοσο "αστειο" πως δυο συγγενης πρακτικες μπορουν να εχουν τοσο διαφορετικα αποτελεσματα αναλογα με τον σκοπο τους και σε συνδιασμο με το δεσιμο και το συναισθημα που απαιτειται (για εμενα οπωσδηποτε) μεταξυ Κ και υ , για να "παιξεις" τοσο βαθεια και κυριως...να εχει αποτελεσμα.

Και το επομενο που θελω να θηξω ειναι το αν υπαρχει συναινεση και πως στον ψυχολογικο σαδισμο.
Παντα προσωπικη αποψη μεσω συγκεκριμενης εμπειριας. Θεωρω οτι μπορει και πρεπει να υπαρχει συναινεση στον ψυχολογικο σαδισμο οπως και σε ολες τις πρακτικες που ασκουνται στα ορια μιας τετοιας σχεσης.
-Πρεπει να συζητιεται ?και να υπενθυμιζεται συνεχως στο υ οτι ολα ειναι μερος του "παιχνιδιου"?
Οχι. Εκει ειναι που σταματα να εχει και νοημα και ισως και αποτελεσμα.θεωρω οτι τα πραγματα πρεπει να ξεκαθαριζονται μια φορα στην αρχη και απο εκει και περα...μονο οταν ειναι αναγκαιο, αν παραξεφυγουν τα πραγματα καποια στιγμη και κυριως αν ο \η υ επηρεαστει τοσο πολυ που δεν μπορει να το αντιμετωπισει. Εκει πρεπει να παρεμβει ο /η Κ και να ξεκαθαρισει να θυμισει κτλ

Ο Ψυχολογικος σαδισμος ειναι λαθος αν προσφερει ικανοποιηση και στο υ?
Φυσικα και οχι. Ισα ισα..οπως και ο σωματικος πονος μπορει να προκαλεσει ηδονη ετσι και ο ψυχολογικος. Προσωπικα το απολαμβανω υπερβολικα και σαν καυλα αλλα κυριως μετα..μετα το ξεσπασμα και ολα ποσο πιο δυνατη νιωθω . Και θεωρω οτι μονο σε περιπτωσεις που και το υ βρισκει ικανοποιηση μεσω αυτου, μπορει να δουλεψει, ειδαλως εχουμε ενα υ που δεχεται κατι αρκετα :βαρυ: καθαρα και μονο για να κανει το χατιρι του Κ του και δεν ξερω κατα ποσο αυτο (στην συγκεκριμενη πρακτικη του ψυχολογικου σαδισμου) ειναι σωστο και εν τελη καλο(και για τους δυο).

Λεπτα τα ορια?
Ναι. Σιγουρα. Πανευκολα ξεφευγει καποιος απο τον ψυχολογικο σαδισμο ατην κακοποιηση...για εμενα τα παντα ειναι το ζευγαρι. Η χημεια. Η επικοινωνια . Ανθρωποι ειμαστε ολα μπορουν να συμβουν ..και ο Κ πρεπει να κανει αυνεχως την αυτοκριτικη του και να ξερει τι και γιατι το κανει..αλλα και να εχει το νου του τι αποτελεσμα τελικα εχει αυτο στο υ του. Αλλα και ο ^/η υ πρεπει να ξερει πολυ καλα τον εαυτο του η να εχει διαθεση να τον μαθει , να μην φοβαται , να ειναι ειλικρινης με το πως τον κανει καθε τι να νιωθει *στο τελος* και (ναι δεν βλαπτει) να εχει και στο νου του τον /την Κ του. Να βλεπει. Να παρατηρει . Εκεινο τον-την ξερει και τον νιωθει...πολλες φορες η δυναμη ειναι μεγαλο πραγμα , σε τρελαινει καλο θα ηταν και το υ να προσεχει τον Κ του.

 

Συμφωνώ σχεδόν σε όλα που έγραψες...Η δική μου εμπειρία...Γιατί μόνο με μια γυναίκα έγινε και δεν νομίζω να επαναληφθεί...
Γιατί εκτός από το αληθινά βαθύ συναίσθημα...Ούτε εγώ πια είμαι εκείνος που ήμουν, όταν ήμασταν μαζί...
Ούτε νομίζω ότι θα ξαναβρώ άτομο με κάποια χαρακτηριστικά εκείνης...
Και ίσως και να είναι καλό αυτό το τελευταίο...
Το πρώτο "σκηνικό" διαδραματίστηκε μετά από 3 χρόνια σχέσης...3 χρόνια που είχαμε τριφτεί σε σημείο απίθανο...Και όχι μόνο σεξουαλικά...
Και δεν ήταν το υ μου...Ούτε εγώ ο Κ της...Οι ρόλοι είχαν έρθει από μόνοι τους μέσω της αλληλεπίδρασης...
Και δεν χρειαζόταν συναίνεση για κάποια πράγματα...Η σχέση μας από ψυχολογικής πλευράς ήταν από την αρχή έως το τέλος πολύ "βίαια"...
Είχαμε μπει τόσο πολύ ο ένας μέσα στο κεφάλι του άλλου ( και όχι μόνο στην καρδιά και στο κορμί )...που γνωρίζαμε το παραμικρό μαύρο "σημείο" του άλλου...
Και ωθούσαμε ο ένας τον άλλο στα όρια του...
Χωρίς safe word...Γιατί απλούστατα ο σεβασμός και η αγάπη ήταν πάντα πάνω απ' όλα...
Τις ελάχιστες φορές που κόντευα να ξεφύγω...Ο κώδωνας έκρουε από μόνος του...
Και σίγουρα δεν έκανε ποτέ κάτι που θα την έβλαπτε ανεπανόρθωτα μόνο για να μου κάνει το χατήρι...Η για να ικανοποιήσει την όποια καύλα μου...
Επαναλαμβάνω...Για μένα και όπως αντιλαμβάνομαι εγώ κάποια πράγματα ( που δεν σημαίνει ότι είμαι εγώ σωστός και οι άλλοι λάθος )...Σαν εμπειρία ήταν πολύ δυνατή και για μένα που "χτυπούσα"...
Και στα σκοτάδια μου βούταγα κι εγώ μαζί της...Και δεν την άφηνα μόνη της...
Ούτε εκείνη άφηνε "μονάχο" εμένα...
Σωστή...Ο ένας πρέπει να "φροντίζει" τον άλλον...

Ο καθένας με τον τρόπο του...Και όχι μόνο κοιτώντας την πάρτη του...
Πόσο μάλλον όταν το "ζήτημα" χοντραίνει πολύ... 

    

 

Αααακριβως αυτο . Τα ΠΑΝΤΑ ειναι το ζευγαρι .!

 

Τα πάντα στο συγκεκριμένο θέμα είναι η δύναμη των μονάδων...Η καλή γνώση του εαυτού τους και των ορίων τουςς...Και μετά τα η συνοχή της ένωσης τους...Πάντα κατ' εμέ... 

 

Το εγραψα και αυτο παραπανω.
Απλα για εμενα, η σειρα προταιρεοτητας ειναι διαφορετικη απο τη δικη σου. Γιατι μπορει ενα υ(παραδειγμα) για διαφορους λογους (ηλικια, εμπειριες κτλ κτλ) να μην εχει τελεια γνωση του"μεσα του" αλλα η φοβερη επικοινωνια και χημεια με τον Κ του να το βοηθησει. Οποτε πρωτα το ζευγαρι για εμενα. Μετα γνωση και ειλικρινια πρωτα στον εαυτο μας . Και μετα μπορουν ολα να ειναι υπεροχα !

***παραεγινα αισιοδοξη τωρα χαχα αλλα δε βαριεσαι..χαχα