Η σκηνοθετική ματιά των φαντασιώσεων.

Το σκηνοθετικό  

 

Απο Δευτερα διαιτα κομενες οι... χυλοπιτες

 

Χαίρομαι που υφίστανται καθαρά "εγκεφαλικά" νήματα μέσα σε αυτό το forum. Αναφέρομαι στο εγκεφαλικό τμήμα διότι κάτι το οποίο δεν έχουν συλλάβει αρκετά άτομα του χώρου (βασιζόμενος στις προσωπικές μου εμπειρίες και όχι στις εδώ απόψεις), είναι πως το BDSM οφείλει να "χτυπήσει" πρώτα και πάνω από όλα, τον εγκέφαλο των ατόμων που λαμβάνουν μέρος σε ένα session, είτε αυτό είναι ένα απλό δέσιμο ματιών, είτε μαστίγωμα, ουρολαγνεία, rough sex, gagballs, wax play ή ό,τι άλλο μπορεί να σκεφθεί το ενδιαφέρον μυαλό σας. Με άλλα και πιο απλά λόγια βοηθά η προσέγγιση "γαμάς πρώτα το μυαλό του αλλουνού/αλληνής και ύστερα το σώμα του/της".

Έχοντας αναφερθεί σε αυτόν τον πολύ σημαντικό (για εμένα) παράγοντα, όντως μπαίνω στη διαδικασία του να "βγαίνω από το κορμί μου" και να υιοθετώ μία "one step back and watch the big picture of the session" στρατηγική. Αυτή η στρατηγική με βοηθά να βλέπω ΚΑΙ τον εαυτό μου το πως κινείται μέσα στο session και τι είναι ικανός να κάνει στο κορμί της, με αποτέλεσμα - και καθαρά πρακτικά πια - να επιβάλλω μεγαλύτερη ηδονή/πόνο/ευχαρίστηση. Δίχως να θέλω να μπω σε μία διαδικασία υπεραπλούστευσης, θα έλεγα ότι έως ένα σημείο, θεωρώ τον εαυτό μου "σκηνοθέτη μίας hardcore porn ταινίας". Οπότε, ναι...δεν υπάρχει κάπου μία συγκεκριμένη εστιασμένη προσοχή, παρά στην όλη εικόνα του session.

Στο μόνο σημείο που δε δύναμαι να το ελέγξω, είναι στη στιγμή της κορύφωσης/οργασμού καθότι ο οργασμός για εμένα λειτουργεί ως κάτι...ακατόρθωτα και ευχάριστα υπερβολικό, δηλαδή αποκόβονται όλες μου οι αισθήσεις, κόβεται η αναπνοή μου, αδυνατώ να αναπνεύσω, χάνω τον έλεγχο του κορμιού (σπασμοί), με αποτέλεσμα και να αδυνατώ να "σκηνοθετώ" πέρα από αυτό το σημείο (το έχω ονομάσει και το "Event Horizon of Orgasm" - οι απανταχού geeks είμαι σίγουρος ότι θα νοήσουν). Χρειάζομαι κάποια λεπτά προκειμένου να επανέλθω στην Πραγματικότητα και στους φυσιολογικούς βιολογικούς μου ρυθμούς και ενώ έχει χαθεί ο "σκηνοθετικός" έλεγχος της όλης σκηνής, δε χαλιέμαι μιας και η όλη διαδικασία έγινε/γίνεται προκειμένου να κορυφωθεί η σύντροφός μου/υποτακτική μου και βέβαια και εγώ. Περιττό να πω πως όταν βλέπω ανάλογες οργασμικές αντιδράσεις από το γυναικείο κορμί που κρατάω σφιχτά μέσα στα χέρια μου, το libido πιάνει νιοστές δυνάμεις, λειτουργεί εποικοδομητικά για το δικό μου κορμί και μπαίνω και σε διαδικασίες αταβισμού (οι κοινωνικές νόρμες καταρρέουν) ώστε να μπορέσω να ανεβάσω και άλλο το επίπεδο των οργασμών μου.

Ζητώ συγγνώμη για το εύρος του σχολίου μου, αλλά το νήμα σου είναι επικά ενδιαφέρον και δυστυχώς είμαι σίγουρος πως όσο πυκνός και αναλυτικός και να είναι ο λόγος μου για καθαρά προσωπικές, εγκεφαλικές, οργασμικές στιγμές, αδικεί να εξηγήσει σωστά το πως μπορούμε να "στήσουμε" τις σεξουαλικές/ερωτικές μας φαντασιώσεις...

 

Η φαντασίωση εξ ορισμού, δεν σχετίζεται απαραίτητα με την πραγματικότητα, άρα πέρα από τις αναμενόμενες (ως προς την βασική μας επιλογή) φαντασιώσεις και εικόνες, που προφανώς μας έλκουν ερωτικά, ο εγκέφαλος έχει δικό του τρόπο λειτουργίας...

Όταν λοιπόν επιλέγει το μυαλό να δημιουργήσει, δε νομίζω ότι γνωρίζει "σκηνοθετικά" εμπόδια ή περιορισμό ρόλων...
Τα τραβηγμένα σενάρια είναι σίγουρα εικόνες που φτιάχνουμε στο μυαλό μας είτε αυτόβουλα, είτε με την συνδρομή (εκούσια ή ακούσια) άλλων προσώπων.
Για μένα, η κορωνίδα των έντονων φαντασιώσεων είναι αυτή που προκύπτει από την αλληλεπίδραση και την συνδιαμόρφωση του σεναρίου με ένα άλλο πρόσωπο, καθώς σ´αυτήν την περίπτωση ο ένας αποτελεί από τη μία την έμπνευση του άλλου και από την άλλη υπάρχει η απελευθέρωση που σου προσφέρει το πρόσωπο που γίνεται εικόνα ή ακόμη και αίσθηση...

Λατρεύω αυτό το είδος και για μένα είναι καθοριστικής σημασίας για το δέσιμο δύο ανθρώπων, ως προς την ταύτιση των μύχιων τους επιθυμιών...

Δεν ξέρω πόσο θα ζούσε μία σχέση που ο ένας ή ο άλλος δεν επιθυμεί, φαντασιώνεται/σκηνοθετεί τον άλλον...

Στο δικό μου μυαλό, δεν θα μπορούσα να οπτικοποιώ μόνο εμένα, χωρίς παρτενέρ, ή πλαίσιο συμμετεχόντων...

Τώρα επί του θέματος της "θετικής οπτικοποίησης", νομίζω ότι συνεπάγεται από την ναρκισσιστική και προσωπική εικόνα του καθένα για τον εαυτό του!

Άλλωστε ποιος ξέρει τα δυνατά μας σημεία καλύτερα από μας για να μπορεί να εστιάσει σ´αυτά υπό ιδανικές συνθήκες;;;;;  

Συγνώμη για την εκτενή μου απάντηση, αλλά και για μένα το θέμα παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον!   

 

Χμμμ η σκηνοθεσία μιας φαντασίωσης, προσωπικά μια πρακτική τόσο υδάτινη όσο και η ιδιοσυγκρασία μου. Οι μόνες σταθερές είναι η προσήλωση στην partener κατά κύριο λόγο και στο τι γίνεται κατά δεύτερο. Η δε ατμόσφαιρα έχει πάντα κάτι το, μελαγχολικό. Ο χώρος, τίνει να είναι ασταθής καθώς έπιπλα, δωμάτια, αντικείμενα εμφανίζονται και χάνωνται ανάλογα με τις ανάγκες του σεναρίου. Όσο για το άτομό μου, πάντα παρών. Άλλωτε όπως είμαι τώρα, άλλωτε σε προγενέστερη εμφάνηση και (πολλές φορές τώρα τελευταία) σε μεταγενέστερη κατάσταση. Πρόσφατα δε έχει αρχίσει να είναι έντονη και η παρουσία μουσικής, κάποιες φορές άκρως ακατάλληλης για την όλη ατμόσφαιρα but what can I say?

Όταν βέβαια έρχεται η ώρα να γίνουν αλήθεια απλά το μυαλό μου τρέχει σαν τον Βέγγο για να μαζέψει τα κατάλληλα στοιχεία ώστε να γίνουν όσο πιο πιστές μπορούν στην αρχική εικόνα.

 

Εγώ σαν ο καλός ξενέρωτος, απλά δεν φαντασιώνομαι. Και τα όποια όνειρα μου σπανίως είχαν σεξουαλικό περιεχόμενο...
Βέβαια ποτέ μην λες ποτέ, αν και στα "γεράματα" το κόβω λιγάκι δύσκολο...
Είμαι περισσότερο του ακραίου και ζωντανού αυτοσχεδιασμού...
Ας πούμε ότι "σκηνοθετώ" ταυτόχρονα με την πράξη...
Ένα είδος αστρικής προβολής με ανοιχτά μάτια όπου κι εγώ και η όποια παρτενέρ μου είναι οι πρωταγωνιστές του "σεναρίου" μου...
Σαν να μας "παρατηρώ" έξω από τον ίδιο μου τον εαυτό...
Υπάρχουν κάποιες "πρακτικές" καθώς και κάποιες στάσεις που μου αρέσουν περισσότερο από τις άλλες...
Κάποια μέρη και ωράρια που προτιμώ...
Αλλά αν απεχθάνομαι κάτι, είναι το "προγραμματισμένο"...η "αντανάκλαση" της όποιας φαντασίας στην πραγματικότητα...
Γιατί -και για μένα πάντα- ότι πιο όμορφο παραμένει το "αναπάντεχο", το "ακατέργαστο"...
Και οι όποιοι ρόλοι...Εκείνοι είναι θέμα χαρακτήρα κυρίως...
Τεσπα, επικεντρώνω πάντα κυρίως στην παρτενέρ...
Αν βέβαια η "συμπρωταγωνίστρια" εμπνέει αρκετά την "σκηνοθετική μου φλέβα"...
Και είναι διατεθειμένη να με ακολουθήσει στην "τρέλα" μου...

Μου αρέσει να την "σπρώχνω" στα όρια της...
Να την πετάω στα "σκοτάδια" της...
Και σίγουρα δεν είναι πρωταρχικής σημασίας για μένα η σωματική βία...
Αλλού είναι που θέλω να "χτυπήσω"...
Μυαλό, φοβίες, κατάλοιπα...Στην ψυχή?
Μεγάλη κουβέντα...

Ζητώ συγνώμη αν βγήκα εκτός θέματος...

  

 

Εντός

Εντός, εκτός και επί ταυτά...και ποιος σου είπε ότι δεν φαντασιωνόμαστε φόβους, φοβίες, κατάλοιπα κλπ?
Τρελαίνομαι για την οπτική των χτυπημάτων...
Βέβαια η ψυχή θέλει μάστορα κι όχι Μάστερα, καθώς ως γνωστόν ελλοχεύουν διάφοροι κίνδυνοι... 

 

Μαστεράς δεν είμαι σίγουρα ( σιχαίνομαι τις ετικέτες, πόσο μάλλον τις ακραίες )...
Ως προς το μάστορας...Ανάλογα με το ποια έχω απέναντι μου...τι νιώθω για κείνη και πόσο καιρό είμαι μαζί της...
Εκεί έχω τον τρόπο μου να "μπαίνω" πάντα μέσα της...
Και αν ορέγομαι κάτι...Είναι οι φοβίες, τα κατάλοιπα και η "κόλαση" της...
Και όταν έχω αρκετό υλικό στα "χέρια" μου...
Σκηνοθετώ ζωντανές "ταινίες"...πανέμορφης φρίκης και ίσως ηδονής...
Αρκεί η άλλη να με εμπιστευτεί...
Κυρίως σε ημίφως...χώρους "στεγνούς"...και αν γίνεται μελαγχολικούς...
Βέβαια κάποιες έχουν άλλα γούστα...
Και κάποιες φορές τις "ικανοποιώ"...
Με τρόπο που να φαίνεται "δικός" τους...αλλά με στοιχεία που είναι ολόδικα μου...
Ο "έλεγχος" είναι πάντα στα δικά μου χέρια...
Και ας μην είναι ξεκάθαρο...
Αυτή δεν είναι η δουλειά του καλού "σκηνοθέτη" στο τέλος?
Να βάζει την "σφραγίδα" του...αλλά με τρόπο που να μην "πνίγει" τα "τοπία", το σενάριο και τους ηθοποιούς?

  

 

Η απόλυτη ηδονή...

 

Η μουσική είναι το τρίτο "αόρατο" χέρι που χτυπάει ανελέητα τα κωλομέρια της ενώ είναι καθηλωμένη. Πάντα έχει υποστηρικτικό ρόλο...

 

Ευχαριστώ για την τοποθέτηση.
Εξήγησέ μου, το παραπάνω, αν επιθυμείς. Ίσως να εννοήσα λανθασμένα και δε θα ήθελα ν'ανταπαντήσω βεβιασμένα.

 

Η θετική οπτικοποίηση συνεπάγεται ότι κάνουμε θετικούς συνειρμούς και εικόνες για το τι θα διαμοιφθεί στην εξέλιξη των πραγμάτων (για να έλξουμε την καλύτερη για μας εκδοχή).
Τωρα σε ότι αφορά την ναρκισσιστική και προσωπική εικόνα, αναφέρομαι στην "ιδανική" μας εικόνα, αυτή που έχει όλα τα πραγματικά μας μεν στοιχεία, στην καλύτερη όμως εκδοχή τους, και ως φυσικά και ως ψυχικά χαρακτηριστικά!