και μετά τον χωρισμό τι?

η ταβανοθεραπεια ειναι για τα βαρια περιστατικα προσωπικα ...

 

http://olykoskaihkokki.blogspot.gr/2009/03/blog-post_13.html

 

Ναι, βεβαίως, συμφωνώ, αλλά με ζαλίζει το ταβάνι.  
Ενώ ο τοίχος φάτσα απέναντι είναι πιο βολικός.

 

Εγώ ετσά επρόλαβα την υγρασία που αχνοφαινόταν στη γωνιά του ταβανιού προτού αρχίσει το χαλάζι  

 

Ηρεμία, επικέντρωση στην ζωή μας ( δουλειά, χόμπυ, περισυλλογή, "ανεύρεση" του εαυτού μας ), "καθαρός αέρας" γιατί αν μια σχέση τελειώνει, πολλές φορές είναι, επειδή είχε καταντήσει τοξική.
Και πάμε γι' άλλα και την/τον επόμενη/ο πρώην.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλούμε σε καταστάσεις, που αποδείχθηκαν/κατάληξαν ανούσιες.
Και κανείς δεν πεθαίνει, επειδή μια σχέση τελείωσε.
Εντάξει, ανάλογα με το τι βάρος/είχε πιστέψει/είχε επενδύσει κάποιος/α στον άλλο/η.
Κάθε σχέση έχει τον μεγαλύτερο η μικρότερο της κύκλο, απλά.
Μετά, η αυτολύπηση δεν βγάζει ποτέ πουθενά, ούτε τα πένθη.
Βέβαια όποιος/α πει ότι δεν έγινε ποτέ του/της "κομμάτια" για κάποιον χωρισμό.
Καπέλο του/της βγάζω.
Εγώ ομολογώ ότι στο παρελθόν και κομμάτια έγινα και θρύψαλα.
Όχι πια, απλά δεν μου "βγαίνει", για κανέναν λόγο.

 

 

Πιο σημαντικη ερωτηση ειναι το: "πριν τον χωρισμο, τι"?

 

ψεμματα?

 

Πριν το χωρισμό πολλές φορές ο ύπνος του δικαίου και το να παίρνουμε τον/την άλλο/η σαν δεδομένο/η.
Να θεωρούμε ότι θα είναι πάντα δίπλα μας, ότι κι αν του/της κάνουμε.
Και πολλές φορές να "παντοφλιάζουμε"/βγάζουμε τα όποια τίγκα μας πάνω του/της.
Να έχουμε κοινή ζωή μόνο στο "κρεβάτι", στα υποκοριστικά και στις ώρες τις ανίας.
Να μοιραζόμαστε τα προβλήματα και τις όποιες ανησυχίες μόνο στα λόγια.
Και όταν ο/η άλλος/η μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και όχι με ηλίθια "σημάδια", αλλά λέγοντας μας το ξεκάθαρα. Να έχουμε τ' αυτιά "βουλωμένα".

Σχέση με αυτόματο πιλότο δηλαδή. Τώρα αν πολλές φορές ο τελευταίος παθαίνει εμπλοκή και βρισκόμαστε με το "αεροπλάνο" καρφωμένο στο έδαφος.
Αυτό πολλές φορές το καταλαβαίνουμε από ποτέ η στην καλύτερη περίπτωση, αρκετά μετά τον χωρισμό.

Άσχημο και αιμοβόρικο κτήνος η αυτοκριτική, πόσο μάλλον η όρεξη να "ζοριστούμε" και να βάλουμε λίγο τον εγωισμό μας στην άκρη, πριν η σχέση να πάει στα τσακίδια.
Βέβαια, η γλύκα τις περισσότερες φορές είναι στην ευκολία.
Και το μεταγενέστερο "κλάμα" εξίσου τις περισσότερες φορές είναι απλά μέρος του "θεατρικού μονολόγου"...

My two cents

 

ενα πραγμα που εμαθα ειναι να φευγω απο μια κατασταση πριν να γινει τοξικη...
γιατι να συρω τον εαυτο μου και τον αλλο μεσα αυτο, οταν ξερω οτι ετσι θα καταληξει;
ειτε αλλαζω τις συνθηκες, ειτε αλλαζω ...περιβαλλον!
δεν ειναι το ευκολο, αλλα ειναι το πιο εντιμο...!

 

Γιατί αν την "πάτησες", είναι δύσκολο να "αποχωρήσεις". Ο γαμημένος ο μυς μέσα στο στέρνο, έχει εντελώς δική του λογική. Και όσο έμπειρος/η να είναι κάποιος/α.
Αν την πατήσει, την πάτησε. Και είναι σίγουρα εγωιστικό να τραβιέσαι στους βούρκοι και να τραβάς και τον άλλον/η μαζί σου.
Αλλά όσο και να το βλέπεις ότι η κατάσταση πηγαίνει/πήγε στο απροχώρητο, ελπίζεις/πλάθεις ψευδαισθήσεις, ότι κάτι θα κάνεις/γίνει ως εκ θαύματος και θα σωθεί.
Που ποτέ δεν σώζεται. Δυστυχώς η ευτυχώς, αν κάτι "στουμπώσει", σημαίνει ότι κάτι είναι εκτός "θέσης".
Και όσο και να πολεμάς να το επαναφέρεις, δεν επανέρχεται.
Το ζήτημα είναι, να μην φτάσεις στο αδιέξοδο.
Να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι, πριν φτάσει η κατάσταση στο αμήν.
Εκεί πια δεν είναι θέμα, να κατεβάσεις τα χέρια η να το παλέψεις.
Στα πτώματα όσα φιλιά της ζωής και να δώσεις, δεν ανασταίνονται.

Δεν ξέρω αν είναι έντιμο, σίγουρα είναι έξυπνο και για τους δυο να αποχωρούν, πριν γίνει τοξική μια κατάσταση.

 

 

Σε μισώ όταν έχεις δίκιο. 

 

συμφωνω φιλε μου αλλα δε βλαπτει να προσπαθησεις οσο μπορεις να νικησεις τον εγωισμο σου...!