Moναξιά ή ελευθερία;

Η απόλυτη ελευθερία συνάδει με τη μοναξιά;

 

 

Εξαρτάται από το τι θεωρεί ελευθερία κάποιος/α.
Για μένα θα ήταν, να είμαι 100 % ο εαυτός μου.
Δεν ξέρω σε τι ποσοστό έχω φτάσει στην προσωπική μου σκάλα.
Αλλά εκείνο που έχω "πιάσει" το έχω ήδη πληρώσει πολύ ακριβά.
Και μόνο στην μοναξιά μου μπορώ να είμαι όσο γίνεται περισσότερο, εκείνος που θέλω και νιώθω,
χωρίς "ζόρια" ότι κάποια την "βαραίνω", την βραχυκυκλώνω, η την πνίγω.

Το ζήτημα είναι να μην λαχταράς, αλλά να γεύεσαι εκείνο, που τα δόντια σου παλεύουν για να δαγκώσουν
Και ας "σπάσουν" στο τέλος.
Οι λαχτάρες είναι επιθυμίες, που δεν είχαμε το κουράγιο να κοιτάξουμε κατάμουτρα, μην και δεν καλύψουν τις προσδοκίες μας.
Και όπως λέει και ο λαός μας...." Βρέξει κώλο, φάει ψάρι"...

Υ.Γ. Εντάξει, σήμερα με τα νήματα σου...χωρίς καφέ...Το έχω ξεσκίσει να γράφω παπαρολογίες δίχως νόημα...  

 

η μοναξιά ειναι άτιμο πράγμα,και μακάρι να μην τη ζήση ποτέ κανείς σας  
ξέρετε ποσο σκληρό ειναι να μπαίνεις στο σπίτι σου και να μην έχεις εναν άνθρωπο να σε κάνει μια πίπα  

 

Μοναξιά ή ελευθερια ....;
Του ατόμου ή συναισθηματική ...;;;
Η ελευθερία δεν προϋποθέτει παντα κ μοναξιά ... Σιγουρα η φύση του ανθρώπου ειναι ανικανοποίητη κ παντα προσπαθεί να ανεβάσει τον πήχη των επιθυμιών του . Ζητάει συνεχεια περισσότερα κ περισσότερα γιατι προφανώς συνηθίζει την καταςταςη που βριςκεται κ πλέον δεν ικανοποιουνται οι επιθυμίες / ανάγκες / θελω , ανάλογα τα νεα ερεθίσματα που λαμβάνει την δεδομένη στιγμή αναζήτησης .....
Τυχερός ειναι αυτος που μπορει μεσα απο μια σχεςη να ακολουθεί κ να ακολουθείτε στις νέες αναζητήσεις του κ η ικανοποίηση να έρχεται παρεα με τον άλλον ....
Οταν δεν συμβαίνει αυτο .... Για ποιον λογο να καθεσαι με κάποιον αφου περισσότερο μόνος σου θα νιώθεις απο οτι κυριολεκτικά να εισαι ....
Η μοναξιά της ψυχής ,όση ελευθερία κ να σου δωθει ,δεν φτάνει για να καλυψει το κενό αν δεν συμμετέχουν κ οι δυο ....

 

Ξέρεις πόσο σκληρό είναι να μπαίνεις σπίτι σου και να βρίσκεις έναν άνθρωπο, που το μόνο που θα ήταν ικανός να σε κάνει, θα ήταν μια πίπα και τίποτ' αλλο συν κουμπάρε?
Προτιμώ να συνεχίσω με τα τσιγάρα μου και την πίπα την ξύλινη σ' εκείνη την περίπτωση χαχαχα...  

 

εμένα συν κουμπαρε μετα την πίπα για 2 ώρες ειμαι σε έκσταση και δεν με νοιάζει τπτ  
μετα το δίωρο ναι, εχεις δίκαιο  
εκτός βέβαια αν μετα με ξανα γλυψει το πουλάκι  
εκει πάω πάσο  

 

Αν λοιπόν αυτά τα ατελή πλάσματα, που σκέφτονται έτσι, με το συναισθηματικό τους σακατιλίκι, της επιδίωξης του πρακτικά ανέφικτου και του ιδεατού, είναι καταδικασμένα να μένουν μόνα, τότε πως πρέπει να καθορίσουν την πορεία τους στη ζωή?

Πρέπει άραγε να κατασταλάξουν ότι οφείλουν να είναι μόνοι για να μην εμπλέξουν και άλλους ανθρώπους στον μικρόκοσμό τους ή πρέπει να δοκιμάσουν να μείνουν με έναν/κάποιους ανθρώπους μόνο και μόνο για να νικήσουν τον φόβο της μοναξιάς?

Για μένα προσωπικά το δεύτερο συνιστά μία από τις χειρότερες ήττες.

Δεν αναζητώ πάντα το αντίθετο από αυτό που έχω. Έχω μάθει να μετράω τις ευλογίες μου. Το γεγονός όμως ότι συνεχίζω να θέλω και διαφορετικά πράγματα πέρα από αυτό που έχω, βάζει ένα δίλημμα. Μένω εκεί , αποδεχόμενη ότι αυτό που έχω είναι στατιστικά καλό (σύμφωνα με την δική μου θεώρηση του τι είναι καλό) και καλύπτει τις όποιες ανάγκες μου ή ακολουθώ τον δρόμο του καμένου τμήματος του εγκεφάλου που μου λέει ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος (ή και περισσότεροι ενδεχομένως) με τον οποίο θα μπορούσε εν δυνάμει να υπάρχει η ''τέλεια επικοινωνία'' σε όλα τα επίπεδα?

Η ηλικία νομίζω ότι παίζει τον ρόλο της στο να αποφασίσεις. Και βάσει της ωριμότητας στην οποία έχεις φτάσει, αλλά και βάσει της όποιας ανασφάλειας σε γεμίζει ή όχι η μοναξιά.

Μία εναλλακτική πάντως είναι το κοινόβιο. Όταν συμ-βιώνεις με άλλους ανθρώπους, αλληλεπιδραστικά καλύπτεις τις ανθρώπινες ανάγκες για τρυφερότητα, συντροφικότητα, μοίρασμα και όλα τα άλλα συναισθηματικά ή πρακτικά θέματα που έχεις να διαχειριστείς.

Μπορείς να ''καείς'' λοιπόν στις προσωπικές σου σχέσεις,δοκιμάζοντας τα όριά σου με λιγότερους συμβιβασμούς, με λιγότερες εκπτώσεις ως προς το '''άπιαστο'' που έχεις στο μυαλό σου...

Δεν ξέρω κιόλας, σκέψεις κάνω, αλλά φίλε @danos θα συμφωνήσω με τον @Tenebra_Silente ότι η πίπα είναι το λιγότερο. Αυτό θαρρώ πως μπορεί να λυθεί με πολλούς τρόπους... 

ΥΓ Ο φόβος της μοναξιάς είναι ίσως από τους ελάχιστους μεγάλους φόβους μου, κατατάσσεται στο νούμερο δύο νομίζω, μετά την αρρώστια και αρκετά πιο ψηλά από τον θάνατο.
'Αλλωστε για μένα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. ''Το να φεύγεις είναι λίγο σα να πεθαίνεις...''

 

δεν έχουμε το ιδιο πουλάκι αγαπητή μου  
αν το είχαμε να εισαι σίγουρη οτι θα συμφωνούσες μαζί μου[/QUOTE]

 

Το κάθε πουλάκι αγαπητέ μου είναι διαφορετικό...το είδος του μορίου σου και τις απαιτήσεις του δεν τα γνωρίζω, απλά έκαστος γνωρίζει τα του ''οίκου'' του...   
Μη νομίζεις ότι και τα αιδοία δεν έχουν παρόμοιες ιδιαιτερότητες....
Αν λοιπόν είχαμε όλοι το ίδιο, θα σκεφτόμασταν όλοι με τον ίδιο τρόπο? (Ω, μα τι ανυπόφορα βαρετό που θα ήταν...)

 

η μοναξιά για μένα ειναι καθαρά θεμα επιλογής
η ελευθερία ειναι πάλι επιλογή αλλα θέλει πολυ προσπάθεια και κατάλληλο περιβάλλον για να επιτευχθεί
και τα δυο ειναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους όμως

 

δυστυχώς ναι
τα περισσότερα γι αυτο γίνονται
και μην νομίζεις οτι συμφωνώ με αυτο ,αλλα ετσι ειναι

 

με την μοναχικότητα και την συναισθηματική ανεξαρτησία, πιθανώς.