Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

ΛΗΘΗ(ΕΛΕΝΗ ΜΑΥΡΟΓΟΝΑΤΟΥ)


Ρίξε πάνω σου,
πρόχειρη εσάρπα,
τη λήθη.
Φυσάει απόψε
περασμένους έρωτες.


Αλύτρωτοι έρωτες καταχωρούνται σε μητρώα άστρων που κατοικήθηκαν σε ασύνορα περιγράμματα. Στρατιές ποιημάτων κατέφθαναν να καταλάβουν ψυχές και σώματα στη αυλή των θαυμάτων. Μοιρασμένα αποθέματα, έγιναν λόγος λίγο πριν ξημερώσει. Φθαρτά σώματα ντυμένα με στίχους μετασχηματίστηκαν σε άφθαρτα ποιητικά σώματα στη ροή του χρόνου. Δικαιωμένοι κι αδικαίωτοι πόθοι στις γραμματοσειρές ενός απαγορευμένου ονείρου.

 

Cymbeline

Fear no more the heat o' th' sun
Nor the furious winters' rages;
Thou thy worldly task hast done,
Home art gone, and ta'en thy wages.
Golden lads and girls all must,
As chimney-sweepers, come to dust.

The sceptre, learning, physic, must
All follow this and come to dust.

Fear no more the frown o' th' great;
Thou art past the tyrant's stroke.
Care no more to clothe and to eat;
To thee the reed is as the oak.
The sceptre, learning, physic, must
All follow this and come to dust.

All lovers young, all lovers must
Consign to thee and come to dust.

Fear no more the lightning flash,
Nor th' all-dreaded thunder stone;
Fear not slander, censure rash;
Thou hast finished joy and moan.
All lovers young, all lovers must
Consign to thee and come to dust

( William Shakespeare )

*Για την Ν.

R.I.P.

 

I will find you in water,
I will be the way you breathe.
- Charles Jensen, from “All Answers to the Same Question”
 
Daehyun Kim, "Sinking of You"

 

1. Μικρές στιγμές

Μικρές στιγμές ανεπανάληπτες,

αρχίζουν με δυνατό καλπασμό

και σβήνουν στην απαλή κίνηση

του κύματος πάνω στην άμμο.

Μικρές κραυγές πρωτόγονες

μεταφράζουν στην ίδια πάντα γλώσσα

την αιώνια λειτουργία ζωής και γέννησης.

Τα μέλη παραδομένα στην εξουσία του ιδρώτα

μάταια αποπειρώνται ν’ αδραχτούν

από τα κρόσσια του πορφυρού χιτώνα της

Εσύ κι’ εγώ

σμαράγδια καρφιτσωμένα

στο γκρίζο φόντο της μνήμης.

 

δικό σου??????????????????

 

οχι το δανειστηκα..... καποτε εγραφα και εγω αλλα παει πολυς πολυς καιρος.... 

 

το ηθικά σωστό είναι να αναφέρεις τον ποιητή/συγγραφέα...

 

Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα- Μενέλαος Λουντέμης

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.
Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο
καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι,
ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο,
γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνας Ερωτας.
Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας
ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη,
γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο
γιὰ νὰ πει τὸ καημό του.

«Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν
ἄλλων ματιῶν μεθύσια
καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια
περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά;
Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε,
Ἔρωτα χρυσομάλλη,
ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη,
ἦταν ἡ Λησμονιά».

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας,
δὲν ἦταν ἕνας πόνος.
Ἦταν μισὸς ἔρωτας -μισὸς πόνος-
καὶ μιὰ μισὴ πλάκα,
πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό:
«Ἔρωτα μὴ σὲ... Ἔρωτα μὴ σὲ...
ἔρωτα μισέ... ἔρωτα μισέ...»

Θέ μου!
Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι!
Ἕνα πονετικὸ χέρι,
γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα
καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά,
ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας,
ὁλόκληρο τὸ τραγούδι:

«Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν
τὰ μαγεμένα βέλη;
Ἔρωτα Μακιαβέλλι.
Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν,
μὲ δάκρυα πικραμένα,
καρφιά ῾ταν πυρωμένα
καὶ μπήχτηκαν βαθιά».