αγάπη και πόνος-προσωπική προσέγγιση...

Τύμμα τύμματι τίσαι. Αιχύλος
Κι αν τελικά την πληγή με πληγή την πληρώνεις με τον πόνο τι γίνεται? Τον πληρώνεις κι αυτόν με πόνο? Και η αγάπη που χωράει? Πληρώνεται η αγάπη με αγάπη ή μόνο με πόνο?

 

το παραμύθι για να δικαιολογήσουμε την όποια διαστροφή μας μόνοι μας το τρώμε....στην καλύτερη περίπτωση...στην χειρότερη μας το φυτεύει κάποιος άλλος... (κι αυτό ναι ανήκει σε μένα εξ΄ολοκλήρου...)

 

Λίγοι μένουν πιστοί την ώρα του πόνου. Και αυτοί είναι νομίζω όσοι τον αγαπούν. Αν δεν είσαι bdsmer στην ψυχή, λακίζεις. Αν είσαι, το ανακαλύπτεις...
Αν το ξέρεις, το εξελίσσεις, ψάχνοντάς το...να παραμένεις νηφάλιος και να θυμάσει να αμφισβητείς τα πάντα γιατί ευκολίκια σ΄αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν....

 

Η διαστροφή δεν πέφτει σε λήθαργο όπως η Χιονάτη στα παραμύθια.

 

Ευκολίκι δεν υπάρχει σε τίποτε που ν' αξίζει...
Το λένε και οι Πυξ Λαξ...Ότι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο...
Το θέμα είναι τι αξίζει για τον καθένα από εμάς...

 

Στην ώρα του πόνου δεν μπορείς να λακίσεις...Σε παραλύει...δεν έχει πόδια τόσο γρήγορα που να του ξεφύγεις...

 

εγκρίνω και επαυξάνω...επίσης αλήθεια ότι επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, όσο την τροφοδοτείς, τόσο θεριεύει...κι αυτό είναι μεν υπέροχο, αλλά είναι και δύσκολο...

 

θεωρω πως ο ψυχολογικος πονος στον οποιο αναφερεται το νημα ειναι απορροια ανικανοποιητης προσδοκιας...
Αν μιλουσαμε για ανιδιοτελη συναισθηματα δεν θα μιλουσαμε για πονο...θεωρω πως η αγαπη,και η αποψη μου προκειπτει απο αντικειμενικα γεγονοτα και οχι προσωπικα βιωματα,ειναι το πλεον εγωιστικο συναισθημα για αυτο και η απωλεια-θανατος-καταστροφη αυτης αποφερει τεραστειο ψυχικο πονο.

 

Ο πόνος είναι πάντα "σκληρό νόμισμα"...δεν ανταλλάσσεται...δεν ξεχρεώνεται...Κάποιος/α τον κάνει ανάληψη από την τράπεζα της ψυχής του/της....
Και ο καριόλης έχει μόνο ΑΤΜ, για να τρέμει το χέρι από το κρύο καθώς ακούς τα κέρματα να πέφτουνε στον τσίγκο...
Γιατί μέχρι κι εκεί πρέπει να τον μετράς...κέρμα κέρμα...

Η αγάπη δεν πληρώνεται ούτε κι εκείνη...Είναι μια από κείνες της πουτάνες που σε διαλέγουν για να σου δωθούν τζάμπα...
Να σε φιλήσουν στο στόμα...Και έχουν ξεχάσει πως γίνεται, γι' αυτό και σε δαγκώνουν...άθελα τους...

 

σ΄ευχαριστώ για την κατάθεση της δικής σου εμπειρίας-αντίληψης, αλλά εγώ δεν αναφέρομαι μόνο στον ψυχολογικό πόνο....θα ήθελα πραγματικά να διαβάσω την άποψη των πιο ακραίων σε θέματα πόνου για να ανοίξω κι άλλο την γνώση μου σ΄αυτό....

 

χμμμμ...ο σωματικος πονος για εμενα παιζει τεραστειο ρολο....για πολλα χρονια απεφευγα πραγματα που πονουσαν με τον φοβο οτι ωωω ποναει!καποια στιγμη θελησα να δω αν οντως ποναει...και ναι ηταν πραγματικοτητα....οσο πιο πολυ πονουσα τοσο πιο μεγαλη ηταν η ελξη μου για αυτον που μου προκαλουσε τον πονο.....φυσικα δεν μιλαμε σε κανενα σημειο για αγαπη,οποτε ισως βγαινω εκτος θεματος...στο δικο μου το μυαλο ομως,αυτο που για καποιους ειναι αγαπη για μενα ειναι η κτιση,και ναι το να με ποναει σωματικα κ κτιτορ μου θεωρω πως ειναι η μεγαλυτερη μου απολαυση....ειναι το μεγαλυτερο ξεκλειδωμα ψυχης που μπορεις να προσφερεις σε καποιον....

 

ότι υπάρχει στη φύση υπάρχει στην ζωή...είχα μία γάτα την Αμάντα, μία υπέροχη σιαμεζούλα, που η μαμά της για να την διώξει, της έκοψε την ουρά...
έτσι λέγεται ότι οι γάτες απογαλακτίζουν τα κολλημένα πάνω τους γατάκια....
για την μαμά ο πόνος ήταν επιβεβλημένος....το έκανε όμως από αγάπη....
το γεγονός ότι η Αμάντα δεν ξεπέρασε ποτέ εκείνο τον πόνο που τον εξέλαβε ως απόρριψη όμως είναι η παράπλευρη απώλεια...
τα απρόσμενα αποτελέσματα του πόνου, ακόμη και μέσα από την αγάπη....
προφανώς η Αμάντα δεν ήταν έτοιμη για αυτό που έγινε, την στιγμή που έγινε....