Απιστία;

πφφ που να δεις και το σηκωτι μου 

 

Οι περισσότερες απόψεις για την απιστία που έχω διαβάσει κατά καιρούς θυμίζουν άρθρα του κοσμοπόλιταν. Υπεραπλούστευση, μονοδιάστατη θέαση της πραγματικότητας, απολυτότητα. Οι σχέσεις -με τον εαυτό και με τους άλλους- είναι πιό πολύπλοκες από όσο εκφράζεται από δηλώσεις του τύπου "με απατά, άρα δεν τον καλύπτω, άρα τον χωρίζω", ή "ξενοπήδημα κοινεί συναινέσει δεν είναι απιστία" ή "στη σχέση μου παρέχω και απαιτώ αποκλειστικότητα". Οχι πως δεν εκφράζουν την αλήθεια οι φράσεις αυτές, αλλά η πραγματικότητα είναι πιό πολυδιάστατη (και ευτυχώς, γιατί έτσι είναι και πιό ενδιαφέρουσα). Εν τέλει, απόψεις σαν αυτές είναι απλά wishful thinking, που δοκιμάζεται σκληρά στη βάσανο της ζωής.

Η πίστη δεν είναι αποκλειστικότητα. Αν νιώθω ξένος με το σύντροφό μου αλλά του είμαι πιστός από καθήκον, λόγω αρχών και προσωπική ηθικής, παιδιών, οικονομικών συνθηκών, ασφάλειας, φόβου της μοναξιάς κ.λ.π. σημαίνει πως του είμαι πιστός?
Αν ξενοπηδάω ασύστολα εν γνώσει του συντρόφου μου εξ αρχής, αλλά τον αγαπώ και του το εκφράζω, είμαι πάντα εκεί γι αυτόν, τον αποδέχομαι, του συμπαραστέκομαι χωρίς να τον επικρίνω, δείχνω συνέπεια και υπευθυνότητα, τότε θεωρούμαι άπιστος? Αν ο σύντροφός μου αποδέχεται τα ξενοπηδήματά μου, το κάνει από άποψη, ή επειδή συνεκτιμά τα υπόλοιπα στοιχεία της σχέσης? Πόσο μπορεί να το αντέξει?

Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ είχε με το Σαρτρ μιά ελεύθερη σχέση, πρότυπο της εποχής εκείνης. Και οι δύο πήγαιναν με άλλους με κοινή συμφωνία και η σχέση τους λειτουργούσε άψογα. Ηταν εραστές, φίλοι και ενωμένοι με βαθιά αγάπη. Επρεπε να φτάσει στη δύση της ζωής της για να παραδεχτεί οτι ένιωσε πληγωμένη από το σύντροφό της.

Είμαι πιστός σημαίνει πρώτα από όλα είμαι συνεπής με τις αρχές και τις απόψεις μου. Ξέρω τι θέλω και το εκφράζω ανοιχτά. Θέτω όρια και τα τηρώ. Είμαι ανοιχτός στις ανάγκες και τις επιθυμίες του συντρόφου μου. Είμαι έτοιμος να αντμετωπίσω το απρόοπτο στη ζωή μου, κάθε στιγμή. Πόσοι από εμάς διαθέτουν αυτές τις ποιότητες χωρίς να κλονίζονται και να αμφιταλανεύονται ούτε μία φορά στη ζωή τους?

Το "για πάντα" είναι μεγάλη κουβέντα. Το ίδιο και το "ποτέ". Καλό είναι λοιπόν να μιλάμε γιά πίστη και απιστία με όρους "ανήκειν", αλλά ας έχουμε υπ' όψη μας οτι οι αρχές μας δοκιμάζονται συνεχώς και συχνά αναθεωρούνται. Το ίδιο και οι σχέσεις μας. Ας είμαστε λιγότερο άκαμπτοι και περισσόερο διαλεκτικοί και έτοιμοι να επανεκτιμούμε τη σχέση με το σύντροφό μας ανά πάσα στιγμή.

 

Για την απιστία δεν ξέρω, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι τελικά όλοι διαβάζουν κοσμοπόλιταν.  

 

Κι εγώ απόλυτος είμαι στα περί απιστίας. Δεν διαπραγματεύομαι την αποκλειστικότητα όταν κάποια την έχω βάλει μέσα μου.
Δεν είμαι ξενοδοχείο για να "μπαινοβγαίνει" ούτε στο κορμί μου, ούτε στην καρδιά μου, ούτε στο μυαλό μου.
Η πραγματικότητα του καθενός μας είναι διαφορετική. Δεν υπάρχει ελεύθερη σχέση κατ' εμέ.
Αλλά μπορεί να υπάρχει κάτι που σε σχέση, να μοιάζει.
Το για πάντα έχει συγκεκριμένη διάρκεια, αλλά μας αρέσει/νιώθουμε να το πούμε, γιατί είναι σαν να βγάζουμε την γλώσσα στον θάνατο.
Το ποτέ, το λέμε γιατί θέλουμε να πιστεύουμε, ότι έχουμε πάντα τον έλεγχο.
Ένα για μένα είναι το πιο σημαντικό, να μην ζούμε τις σχέσεις, η "σχέσεις" μας με ενοχές και με το να κρύβουμε πράγματα από τον/την άλλο/η.
Όσο είναι δύσκολο να μην θελήσουμε να "ξενοπηδήσουμε" και αρκετές φορές γιατί η/ο σύντροφος δεν μας καλύπτουν σε όλα.
Άλλο τόσο είναι δύσκολο στον/την σύντροφο να μην κρύψουμε τίποτε και να προσπαθήσουμε να ικανοποιήσουμε τα θέλω μας μόνο μαζί του/της.
Υπάρχουν και οι προτεραιότητες και τα κότσια στην ζωή.
Και να γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, δεν είναι ούτε Cosmopolitan, ούτε For Mens Magazine.
Και δεν χρειαζόμαστε την "έγκριση" κανενός/καμίας για να είμαστε άπιστοι/ες, ούτε την επικρότηση τους.
Αλλά ο καθένας μας με τις σκέψεις, τις ανάγκες και τον τρόπο λειτουργίας του/της.
Που δεν είναι ούτε καλύτερος, ούτε χειρότερος από εκείνες των άλλων.

Να είμαστε πιστοί στον εαυτό μας και ότι αυτό συνεπάγεται, είναι σωστό και για μένα.
Αλλά μου φαίνεται "ευκολάκι", όταν θέλουμε να δικαιολογήσουμε την απιστία μας αναφορικά με κάποιον/α.
Αγαπάω κάποιον/α και ξενοπηδάω, αλλά είμαι δίπλα του/της, τον/την αποδέχομαι κτλ. Μου μοιάζει σαν τον γονέα που δεν ασχολείται με το παιδί του, γιατί δουλεύει για το καλό της οικογένειας κτλ κτλ.
Και για να καλύψει τις ελλείψεις του το γεμίζει δώρα...

Αγαπάμε έναν/μια...Υποτίθεται ότι μας καλύπτει στα περισσότερα...γι' αυτό τον/την επιλέξαμε και καταλήξαμε να τον/την αγαπήσουμε...
Δεν χρειαζόμαστε κανέναν άλλο/η σε κείνη την περίπτωση.
Εγώ τουλάχιστον έτσι λειτουργώ...Και τα θέλω μου, όλα μου τα θέλω...μόνο με την σύντροφο μου...
Δεν τα ψάχνω "αλλού"...Αν φτάσω στο σημείο "αλλού" να τα ψάξω, χωρίζω...

Υ.Γ. Γουστάρω και Cosmopolitan και λοιπά χαζοπεριοδικά χαχαχα

 

Παπάρια μάντολες/μέντολες!.. Eίμαι κομπλεξική και Νάρκισσος..    

Μου αρέσει η πρωτιά και δεν θα ήθελα με τίποτα να είμαι το τρίτο πρόσωπο. Ότι Θέλω το Θέλω δικό μου.-

ps: Αγαπάμε ''Cosmopolitan''.

 

Φίλε @Tenebra_Silente , θα το θέσω ωμά. Για μένα η πίστη κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Αν χρειαστεί να περάσω από τη φάση της απιστίας για να μπορέσω να εκτιμήσω τη σχέση μου, προτιμώ να το κάνω και να μην το κουβαλάω ως απωθημένο. Το ίδιο ισχύει για τη σύντροφό μου. Δε θεωρώ την αιώνια πίστη ως μία από τις βασικές και αδιαπραγμάτευτες ποιότητες της σχέσης. Στο τέλος της ημέρας είμαι με κάποιον από επιλογή, όχι επειδή μου ανήκει και του ανήκω.

 

Δηλαδη αν η σύντροφός σου που εμπιστέυεσαι ,σέβεσαι και θεωρεις πως ειναι αμοιβαιο σε απατησει με καποιον αλλον πχ κρατάει παράλληλη σχέση κρυφα, τι συμπέρασμα θα βγάλεις για τη σχέση σας;

 

Ειλικρινά αγαπητέ για μένα @peleas ( και μου είχαν λείψει οι σκέψεις σου εδώ ). Δεν λέω ότι η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απεβίωσε.
Αν φτάσω στο σημείο έστω να σκεφτώ "πολύ" κάποιαν άλλη, η σχέση μου τελείωσε.
Πόσο μάλλον αν απιστήσω.
Δεν κρατάω κάτι για μένα νεκρό, ούτε ημιθανές.
Γι' αυτό δεν έχω απωθημένα όσον αφορά την συναισθηματική/ερωτική μου ζωή.
Τις φόρες που κάποια άλλη την ακούμπησα, την σύντροφο μου, δεν μπορούσα μετά να την ξαναγγίξω.
Άρα η σχέση πήγαινε περίπατο.

Εγώ και στην αρχή και στην διάρκεια και στο τέλος της ημέρας είμαι με κάποια από επιλογή.
Απλά πριν κάνω την τελειωτική μου επιλογή, ζυγίζω αν με καλύπτει στα βασικότερα για μένα σημεία.
Συζητάω μαζί της τα πάντα και δεν της κρύβω τίποτε, πριν "αφεθώ" τελείως.
Και δεν συμβιβάζομαι, αφήνοντας ανοιχτό το παραθυράκι να την κερατώσω για τα σημεία που δεν με καλύπτει.
Αλλά κέρατο δεν είναι, αφού την αγαπάω.
Και αν με αγαπάει και κεινη, πρέπει ν' αποδεχτεί το γεγονός ότι αφού σε όλα δεν με καλύπτει, αν θέλει να είμαι ευτυχισμένος, μπορώ να "καλυφτώ" αλλού.
Για μένα η πίστη είναι αδιαπραγμάτευτη όταν είμαι σε σχέση και όχι σε "σχέση". Δεν την επιβάλλω, δεν περιμένω να είναι αιώνια.
Όταν πάψει να υφίσταται για μένα, η για εκείνη, αποχωρώ.
Επιλογή είναι κι αυτή με τα υπέρ και τα κατά της.

 

Ε, όχι και κομπλεξική επειδή δεν θες να μοιράζεσαι τον άνθρωπο που επέλεξες.
Το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο είναι.
Σε λίγο θα μας κάνουν να απολογούμαστε επειδή δεν αντέχουμε να έχει αυτός που θέλουμε δίπλα μας άλλες 10, εκτός από μας.

 

Οτι ντρέπεται να τον καλέσει στο σπίτι για καφέ.

 

Ε μα ειδες; δημιουργείς ενοχές στη σύντροφο σου.Απαράδεκτο

 

Ακριβώς.