...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα `χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

 

" Mortuary "


Vietato bisbigliare - per assurdo
mi rivolgo a te, ora che so impossibile
tu dia al monologo risposta - . Continuo a
levigare cieli, di ferro battuto ed affettuosi
calci sulle palle. L’ammetto, nemmeno io ci
son riuscito la bestia a domare, ogni tanto
la castigo nella superficie delle
labbra scivolosa - cucendo pensieri senza filo e delle
costrizioni l’ago in felice isteria -.
Pur quanto stupido lamentarsi con i morti della
vita, papà, ci son arrivato anch’io. La solitudine
è una mignotta che lavora instancabile ( non esige ferie o
pagamento ). Ti succhia volentieri il cazzo, mentre stai
in vuota compagnia, premurosa ti rimbocca le coperte, prepara solo
per te la cena. E quando t’ammali di troppo sole
flacido, pazientemente lei ti cura, sgorgando pestate
lune dalla fica, vigliaccherie abortite su misura...


" Mortuary "

Απαγορεύεται το ψιθύρισμα - αν και παράλογο
εγώ μιλώ σε σένα, τώρα που γνωρίζω ότι είναι αδύνατο
στον μονόλογο απάντηση να δώσεις - . Συνεχίζω να
λειαίνω ουρανούς, από κατεργασμένο σίδερο και αγάπης
κλωτσιές στ' αρχίδια. Το παραδέχομαι, ούτε κι εγώ
κατάφερα το κτήνος να δαμάσω, κάθε τόσο
σε τιμωρία το βάζω στην γλιστερή επιφάνεια των
χειλιών - ράβοντας σκέψεις δίχως κλωστή και
των αναγκασμών τη βελόνα σε ευτυχισμένη υστερία -.
Όσο κι αν είναι ηλίθιο να παραπονείσαι στους νεκρούς για
τη ζωή, πατέρα, το κατάλαβα κι εγώ. Η μοναξιά
είναι μια πουτάνα που δουλεύει ακούραστα ( δεν ζητά διακοπές, μήτε
πληρωμή ). Το πέος ευχαρίστως σου ρουφάει, ενώ βρίσκεσαι με
άδεια παρέα, με φροντίδα σε σκεπάζει με κουβέρτα, μόνο για σένα
ετοιμάζει δείπνο. Και όταν αρρωστήσεις από ήλιο μαλθακό
πολύ, υπομονετικά εκείνη σε γιατρεύει, ρέοντας ποδοπατημένα
φεγγάρια απ' το μουνί, ματαιωμένες στα μέτρα σου δειλίες...

 

Μέρες μέρες να χτυπήσει το τηλέφωνο
μήνες, χρόνια;
Δεν ηχείς.

Εκλήθη ο έμπιστος μου ωριλά
μου έκανε ακουόγραμμα
μια χαρά, μου λέει, ακούς
τι σ’έπιασε. Εκλήθη εν συνεχεία ξανά ο τεχνικός.
Δε χτυπάει του είπα.


Σε ξεβίδωσε, σ’εκανε φύλλο και φτερό
καλώδια μπαταρίες
λάδωμα στη φωνή σου


εντάξει η συσκευή

η ζημιά είναι από μέσα
σ’το είπα και την άλλη φορά
θριαμβολόγησε ο ηλεκτρολόγος
έχει βλάβη η επαφή
πρέπει να σκάψω


- ας’το αφού είναι η επαφή θα σκάψω εγώ ξέρω να τη θάψω δεν είναι τίποτα ξέρω.

Κική Δημουλά

 

Ήλιε μου έλα να σωθώ
και μη με αφήνεις μέσα στη νύχτα να χαθώ
Έλα βαθιά στο σώμα μου

 

There's no end
There is no goodbye
Disappear
With the night

 

Eνα εκτροχιασμένο τρένο
να τι είμαι,σε κάποιαν άγνωστη γραμμή
που χάνεται στις ζούγκλες...

 

[..] Σου λέω... Έχω το σκοτάδι μέσα μου.
Ναι αυτό που λαμποκοπάει εβένινο, που τραβάει τις νυχτοπεταλούδες.

Είμαι κόρη της νύχτας, γεννημένη όταν το βασίλεμα της διαρκεί περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή του χρόνου.
Και για αυτό πολύ αγαπημένη κι ακόμη σκοτεινότερη .

Μη, μη κοιτάς στα μάτια μου! θα αντικρίσεις το απόλυτο σκοτάδι . Κανένα φως δε το διαπερνά.
Θα βρεθείς εκεί που χάνεις το χρόνο , το χώρο και μένεις πλέον τυφλός. Γυμνός από κάθε σου αίσθηση απατηλή.
Στην άβυσσο μου...

Αν αντέξεις, θα δεις τη στιλπνότητα του εβένινου σκοταδιού μου...
Τότε... θα γίνουν ετερόφωτα τα μάτια σου.

Θα αντανακλούν την αλήθεια μου, θα την αντιληφθούν όπως είναι , δίχως τα φίλτρα του φωτός σου.

Γραμμένο μια νύχτα σκοτεινή, πιότερο από τις άλλες, μαύρη σαν τη ψυχή μου.

Αφιερωμένο σε μια ψυχή που έγινε η μούσα μου άθελά της.
Ξέρεις εσύ  
Siren_Peisinoe,
21.01.2015




​

  ​

 

Είσαι το παιδί που θα μπορούσαμε να έχουμε επιλέξει...ελπίζω κι εμείς να είμαστε οι γονείς που θα διάλεγες...

 

Only my shadow knows
How I feel about you
Only my shadow goes
Where I dream of you and me
Should I go or wait?
Is it too soon, too late?
Cause only my shadow knows..