Το αιδοίο έχει κατηγορηθεί ότι σέρνει καράβια και καταστρέφει Αυτοκρατορίες. Συμφωνείτε ή υπερβολή;

Για μια στεγνή, στυγνή κι ανούσια ηδονή κουρελιάστηκαν οι ψυχές....

QUOTE="Madeleine Rk, post: 457092, member: 9034"] Isiliel Salus
«Αν ντυνόταν το αιδοίο σας, τι θα φορούσε;» «Αν το αιδοίο σας μπορούσε να μιλήσει, τι θα έλεγε με δυο λέξεις;» «Με τι θα παρομοιάζατε τη μυρωδιά του αιδοίου σας;» «Τι χαϊδευτικό όνομα έχετε για το αιδοίο σας;»

Αυτά είναι μονάχα μερικά από τα ερωτήματα που έθεσε η Ηβ Ενσλερ στο «Αιδοίων μονόλογοι» στο θεατρικό που αργότερα έγινε βιβλίο και είναι ο καρπός των 200 περίπου συνεντεύξεων που πήρε από γυναίκες απ' όλο τον κόσμο τις οποίες ρώτησε για τη σχέση τους με το αιδοίο τους.

«Στην αρχή οι γυναίκες ήταν λίγο ντροπαλές. Λίγο απρόθυμες να μιλήσουν. Αλλά όταν πήραν φόρα, δεν μπορούσες να τις σταματήσεις. Οι γυναίκες λατρεύουν να μιλούν για το αιδοίο τους. Κυρίως επειδή κανένας δεν τις ρώτησε ποτέ πριν...»


Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε από μια φιλική συζήτηση μεταξύ γυναικών: «Μιλούσα με μια ηθοποιό για το θέμα της εμμηνόπαυσης και ξαφνικά αναφέρθηκε στο αιδοίο της με περιφρόνηση. Αναρωτήθηκα: «Μα έτσι σκέφτονται οι γυναίκες;». Άρχισα να ρωτάω τις φίλες μου και άκουγα τη μία απίθανη ιστορία μετά την άλλη. Πήρα την απόφαση να συγκεντρώσω τις ιστορίες τους».

Η Ένσλερ λέει: «Το αιδοίο έχει το δικό του μυαλό. Υπάρχει ένα είδος σοφίας μέσα του, μια δύναμη. Τα παιδιά έρχονται από εκεί, είναι η αρχή των τόπων, εκεί από όπου όλοι ξεκινήσαμε. Είναι το μέρος των επιθυμιών μας. Πιστεύω ότι ως γυναίκες έχουμε εκπαιδευτεί στο να μην έχουμε επιθυμίες. Γιατί οι επιθυμίες έχουν δύναμη. Για την καταπίεση των επιθυμιών μας έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορα μέσα. Ένα από αυτά είναι η κατασκευή ενοχής. Οι γυναίκες αισθάνονται ένοχες για τη σεξουαλικότητά τους. Σκεφθείτε όλους αυτούς τους μύθους που υπάρχουν για τις πόρνες. Η δική μου προσπάθεια μέσω του βιβλίου και της παράστασης ήταν να παρακινήσει τη γυναίκα να επανασυνδεθεί με τις επιθυμίες της και κατά συνέπεια με τη σοφία και τη δύναμή της. Βλέπετε, όταν ενώνεσαι με τις επιθυμίες σου δεν έχεις άλλη εκλογή από το να δράσεις στον κόσμο, να κάνεις επιλογές, και οι περισσότερες γυναίκες δεν επιλέγουν».

Το Αιδοίων Μονόλογοι αποτελείται από μονολόγους που απαγγέλλονται από γυναίκες. Κάθε μονόλογος σχετίζεται με το αιδοίο μέσω του σεξ, του έρωτα, του βιασμού, την εμμηνόρροια, τον ακρωτηριασμό , τη γέννα, τον οργασμό και τέλος των διαφόρων ονομάτων που δίδονται στο αιδοίο.

Μερικοί από τους μονολόγους είναι οι ακόλουθοι:
I Was Twelve, My Mother Slapped Me: Γυναίκες που περιγράφουν την πρώτη φορά που είχαν περίοδο.

My Angry Vagina: Μια γυναίκα που χιουμοριστικά αναφέρεται στις «αδικίες» εναντίον του αιδοίου, όπως τα ταμπόν, οι ειδικές πλύσεις και τα εργαλεία του γυναικολόγου. (Το απόσπασμα στο link είναι από το βιβλίο).

My Vagina Was My Village: Μαρτυρίες γυναικών από τη Βοσνία, που υπέστησαν βιασμούς κατά τη διάρκεια του πολέμου σε «στρατόπεδα βιασμών».

Το 1993, καθώς διέσχιζα ένα δρόμο του Μανχάτταν αντίκρυσα ένα σταντ με εφημερίδες και απορροφήθηκα από μια πολύ σοκαριστική φωτογραφία στο εξώφυλλο του περιοδικού Newsday. Ήταν μια φωτογραφία που απεικόνιζε μια ομάδα έξι νεαρών γυναικών που μόλις είχαν επιστρέψει από μια στρατιωτική βάση όπου τις βίαζαν, στη Βοσνία. Τα πρόσωπά τους φανέρωναν συγκλονισμό και απόγνωση, μα ακόμα πιο ενοχλητικό αποτελούσε το αίσθημα ότι κάθε γλυκύτητα, κάθε αγνότητα είχε για πάντα εξαφανιστεί από τις ζωές τους. Άνοιξα το περιοδικό. Μέσα είχε άλλη μια φωτογραφία των νεαρών γυναικών, κατά την επανένωσή τους με τις μητέρες τους, που στέκονταν σε ημικύκλιο έξω από ένα γυμνάσιο. Ήταν μια μεγάλη ομάδα, αλλά καμιά από αυτές, μήτε μητέρα μήτε κόρη, μπορούσε να δει την κάμερα κατάματα.

Ήξερα ότι έπρεπε να πάω σε εκείνο το μέρος. Έπρεπε να συναντήσω εκείνες τις γυναίκες. Το 1994, χάρη στη βοήθεια ενός αγγέλου, της Λόρεν Λόϋντ, πέρασα δύο μήνες στην Κροατία και στο Πακιστάν, παίρνοντας συνεντεύξεις από τις Βόσνιες πρόσφυγες. Τους έπαιρνα συνεντεύξεις και τους κρατούσα συντροφιά στις κατασκηνώσεις όπου διέμεναν, στα καφενεία και στα προσφυγικά κέντρα. Από τότε, έχω ξαναπάει άλλες δύο φορές.

Όταν επέστρεψα στη Νέα Υόρκη, μετά από το πρώτο μου ταξίδι, ήμουν έξω φρενών. Έξω φρενών, γιατί 20 με 70 χιλιάδες γυναίκες βιάζονταν στην καρδιά της Ευρώπης το 1993, ως συστηματική πολεμική τακτική, και κανένας δεν έκανε τίποτε για να το σταματήσει. Δεν μπορούσα να το κατανοήσω. Μια φίλη με ρώτησε γιατί είχα εκπλαγεί τόσο πολύ. Μου είπε ότι πάνω από μισό εκατομμύριο γυναίκες βιάζονταν κάθε χρόνο στη χώρα μας [Η.Π.Α.] ενώ δεν βρισκόμασταν σε κανένα πόλεμο...

Ο ακόλουθος μονόλογος είναι βασισμένος στην ιστορία μιας γυναίκας. Θέλω, εδώ, να την ευχαριστήσω για την τόλμη της να μοιραστεί την ιστορία της με μένα. Νιώθω δέος μπροστά στο πνεύμα της και τη δύναμή της, όπως νιώθω δέος για κάθε γυναίκα που επιβίωσε αυτών των φοβερών αγριοτήτων που επισυνέβησαν στη Γιουγκοσλαβία. Αυτό το ποίημα είναι γραμμένο από τις γυναίκες της Βοσνίας.



Ο ΚΟΛΠΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ

Ο κόλπος μου ήταν ολοπράσινη, δροσερή απαλή ροζ πεδιάδα,
αγελάδα που μούγκριζε ανέμελα στον ήλιο,
που δίπλα ξάπλωνε ολόγλυκο αγόρι και άγγιζε
ελαφρά μ'ενα ξανθό κι απαλό στάχυ.

Υπάρχει κάτι μεταξύ των ποδιών μου. Δεν ξέρω τι είναι. Δεν ξέρω πού είναι. Δεν αγγίζω. Όχι τώρα. Όχι πλέον. Όχι ξανά.

Ο κόλπος μου ήταν ομιλητικός, ανυπόμονος, τόσο πολύ, τόσα πολλά για να μιλήσει, λέξεις να πει, προσπαθούσε χωρίς παραίτηση να μιλά χαρούμενα ω ναι, ω ναι!

Όχι από τότε που ονειρεύομαι ότι ένα νεκρό ζώο είναι ραμμένο κάτω εκεί, με μαύρη τραχιά πετονιά. Και η κακιά βρώμα του νεκρού ζώου δεν φεύγει. Και ο λαιμός του είναι κομμένος και αιματώνει τα καλοκαιρινά μου φουστάνια.

Ο κόλπος μου τραγουδούσε κοριτσίστικα τραγούδια, τραγούδια που ηχούσαν προβατένια καμπανάκια, τραγούδια ανέμελων φθινοπωρινών κοιλάδων, τραγούδια γυναικείων κόλπων, τραγούδια γεμάτα οικειότητα.

Όχι από τότε που οι στρατιώτες έβαλαν ένα μακρύ παχύ πυροβόλο μέσα μου. Τόσο παγωμένο, που ο χάλυβας κατέστρεψε την ψυχή μου. Που δεν ήξερα αν θα πυροβολούσαν ή αν θα το έμπηγαν ως τον εγκέφαλό μου. Έξι απ'αυτούς, τερατώδεις γιατροί με μαύρες κουκούλες έμπηγαν μέσα μου μπουκάλια. Και κομμάτια ξύλα και την άκρη μιας σκούπας.

Ο κόλπος μου κολυμπούσε σε νερά του ποταμού, καθαρό τρεχούμενο νερό πάνω από ηλιόλουστα πετραδάκια, μικρά πετραδάκια- μικρές κλειτορίδες.

Όχι από τότε που άκουσα το δέρμα να σκίζεται σαν φλούδα λεμονιού, όχι από τότε που ένα μέρος του κόλπου μου ξέμεινε στο χέρι μου, ένα μέρος των χειλιών, και τώρα τα μισά μου χείλη λείπουν.

Ο κόλπος μου. Ένα ολοζώντανο υγρό υδάτινο χωριό. Ο κόλπος μου το σπίτι μου.

Όχι από τότε που ανταλλάζονταν με τη σειρά κάθε εφτά μέρες και μύριζαν κόπρανα και καπνιστό κρέας, καθώς άφηναν το βρωμισμένο σπέρμα τους μέσα μου. Που έγινα ένας ποταμός από δηλητήριο και πύο και όλοι οι καρποί μου και όλα τα ψάρια μου πέθαναν.

Ο κόλπος μου ένα ολοζώντανο υγρό υδάτινο χωριό.
Το παραβίασαν. Το κατακρεούργησαν και το έκαψαν.

Δεν αγγίζω πλέον.
Δεν πηγαίνω πλέον.

Μένω αλλού τώρα.
Δεν ξέρω που"

The Flood: Οι εκμυστηρεύσεις μιας ηλικιωμένης Εβραίας για τη σχέση της με το αιδοίο της:
«Εκεί κάτω; Εχω να περάσω από εκεί από το 1953. Μπα, όχι. Δεν ήταν ο Αϊζενχάουερ η αιτία. Οχι, όχι. Είναι επειδή είναι σαν υπόγειο εκεί κάτω * υγρό και γλοιώδες. [...] Τι να σου λέω τώρα; Κι εσύ, καλή μου, τι θες και πιάνεις τέτοιες κουβέντες με γριές γυναίκες για τα "από τέτοια τους";»



The Little Coochie Snorcher That Could: Οι τραυματικές σεξουαλικές εμπειρίες ενός μικρού κοριτσιού και η γιατρειά της, όπως λέει η ίδια, στην εφηβεία από μια μεγαλύτερη γυναίκα.



The Woman Who Loved to Make Vaginas Happy: Μια ερωτική αφέντρα για γυναίκες συζητά τις λεπτομέρειες της καριέρας της και την χαρά της να κάνει τις γυναίκες ευτυχισμένες.

Because He Liked to Look At It: Πώς μια γυναίκα πίστευε ότι το αιδοίο της είναι άσχημο και ντρεπόταν ακόμη και να το σκέφτεται αλλά άλλαξε γνώμη εξʼ αιτίας ενός άνδρα που του άρεσε να το κοιτάζει επί ώρες.



Was There In The Room: Η Ηβ Ενσλερ περιγράφει τη γέννηση της εγγονής της.

Κάθε χρόνο προστίθεται και ένας νέος μονόλογος για να υπογραμμίσει τρέχοντα ζητήματα που αφορούν κυρίως την κακοποίηση γυναικών σε όλο τον κόσμο.

Δημιουργήθηκε έτσι ένα κίνημα βασισμένο στην παράσταση γνωστό ως V-Day, που παρουσιάζεται κάθε χρόνο μέσα στο Φεβρουάριο και το Μάρτιο και έχει ως στόχο τη συγκέντρωση εσόδων για την υποστήριξη κακοποιημένων γυναικών.

Το κανάλι HBO ανέβασε μια τηλεοπτική εκδοχή της παράστασης στην οποία παρεμβάλλονται γυναίκες όλων των ηλικιών που μιλούν για τα ερωτήματα που τους έθεσε η Ενσλερ.

Το βιβλίο της Ηβ Ενσλερ, Αιδοίων Μονόλογοι, κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Νίκη (ISBN:960-7974-03-4). Αξίζει να διαβάσετε τον πρόλογο, γραμμένο από τον Αντώνη Σουρούνη:
....θυμάμαι κι εγώ τη μέρα που το είδα για πρώτη φορά. Δεν ήταν ένα,ούτε και διακόσια αλλά καμιά τριανταριά ήταν σίγουρα.Η μάνα μου με είχε πάρει μαζί της στο χαμάμ, όπου πήγαινε κάθε βδομάδα με τις γειτόνισσες και θα πρέπει να ήμουν πολύ μικρός,για να μου επιτρέψουν την είσοδο. Ήμουν όμως αρκετά ψηλός, για να φτάνω μέχρι το ύψος του. Όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα αντίκρυζα τούφες ξανθές,τούφες μαύρες,καστανές,κατάμαυρες, σαν θάμνοι σε γωνίες από άσπρα βράχια κι ήταν φυσικό να παίζω με ότι έφτανα. Δεν ήξερα ακόμα οτι κρύβανε την είσοδο της σπηλιάς με τους θησαυρούς, ωστόσο θάπρεπε να αισθανόμουν κάτι, γιατί τα ψαχούλευα. Οι γυναίκες γελούσαν όσο έψαχνα. Το πρόσωπο μου βρισκόταν στο ίδιο σημείο με τις πολύχρωμες φούντες τους κι όταν εκείνες με τραβούσαν κοντά τους να με χαιδέψουν,η μύτη μου,το στόμα μου,τα μάτια μου,τα μάγουλά μου έρχονταν σε επαφή μαζί τους. Η εποχή που είχα εκείνο το μπόι ,νομίζω πως ήταν η ωραιότερη και πιο απόκρυφη ερωτικά εποχή της ζωής μου. Δεν ήθελα να παίζω με κοριτσάκια της ηλικίας μου επειδή το πρόσωπο μου ήταν στο ίδιο επίπεδο με το δικό τους, ήθελα πάντα να είμαι με κοπέλες που το μούτρο μου συνέπιπτε να βρίσκονται στον ίδιο παράλληλο του πλανήτη μ'εκείνο το μέρος της γυναίκας, που άκουγα να λένε οι μεγάλοι πως «Όλα στον κόσμο γι'αυτό γίνονται». Δυστυχώς όμως ψήλωνα. Ψήλωνα συνέχεια, ώσπου κάποτε το γατάκι,το κουτάκι,το πουλάκι, το πράγμα, αυτό, χάθηκε τελείως από τον ορίζοντα μου κι έπρεπε τώρα να κατεβαίνω και να το ψάχνω. Εκείνοι που με κατηγορούσαν πως μόνο αυτό σκέφτομαι, είχαν δίκιο, εφόσον εξαφανίστηκε από μπροστά μου, μόνο αυτό σκεφτόμουν... Διαπίστωσα ότι και το εκτεθειμένο στον κόσμο πρόσωπο τους διέθετε όσα και το κρυμμένο μέρος που είχα πρωτογνωρίσει. Μαλλιά, μάγουλα, χείλη, στόμα. Το μόνο που έλλειπε ήταν εκείνο ακριβώς το σημείο που έκανε χαρούμενες τις γυναίκες και σε πολλά μέρη του κόσμου τους το αφαιρούν για να τους αφαιρέσουν τη χαρά και την περηφάνεια τους, η κλειτορίδα. Αυτό εξακολουθούσε να παραμένει καταχωνιασμένο κι όποιος επιθυμούσε να το δει, να το χαρεί και να παίξει μαζί του έπρεπε να κατέβει στο υπόγειο. Ήταν φυσικό λοιπόν να αγαπήσω και το πρόσωπο των γυναικών και να θέλγομαι από αυτό όπως κάποτε με το αιδοίο. Άλλωστε τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του προσώπου τους απεικονίζουν τα εσωτερικά του αιδοίου. Κι όποιος αναφωνεί «ωραίο μουνί», στη θέα μιας όμορφης γυναίκας, άθελα του αυτό λέει.
( είναι ολίγον σεξιστικό/θεατρινίστικο αλλά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον)
[/QUOTE]

 

Εγώ συνεχίζω να επιμένω ότι το αιδοίο δεν έχει καμία σοφία, δεν είναι τόπος, δεν είναι προορισμός.
Δεν έχω μνήμες από την εμβρυακή μου ηλικία ( εκτός και είναι θαμμένες στο υποσυνείδητο μου ).
Από εκεί μέσα βγήκα την πρώτη φορά όπως όλοι μας, μα παρ' όλη την ζέστη του, παρ' όλη την στοργή, μου έκανε φυλακή με χρυσά κάγκελα.
Και τις φυλακές πολέμησα πολύ στα χρόνια για να τις αποτινάξω από πάνω μου...
Κάποιες μου "έμειναν", αλλά καμία δεν βρίσκεται ανάμεσα στα σκέλια μιας γυναίκας...
Όσον αφορά εμένα, δεν σέρνει τίποτε το αιδοίο, ούτε ένα μου δαχτυλάκι.
Αλλά ένα δαχτυλάκι που για μένα θ' άξιζε πολύ, θα ήταν ικανό να με κάνει να διασχίσω όλο τον Ατλαντικό κολυμπώντας γυμνός...
Μονάχα για ν' αντικρίσω το βλέμμα της, η ν' ακούσω την αναπνοή της γι' άλλη μια φορά...
Και μετά ας ψόφαγα...
Αλλά μου φαίνεται, ότι θα μείνω "στεγνός"...

 

Άμα πηδιόμουν οσο κοιμόμουν δεν θα είχα μουνί τώρα.-

 

Ειρωνεία είναι να λέει μια λεσβία στην άλλη "άσε το μουνί μου έχεις δικό σου".

 

Το φοβερά αστείο είναι όταν ακούς γυναίκα να λέει ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ με στόμφο - δεν έχω ακούσει ποτέ άνδρα να λέει στο ΜΟΥΝΙ ΜΟΥ.

 

Διακαής υποσυνείδητος πόθος;

 

ενα μουνι εσυρε ολα τα Ελληνικα καραβια στην Τροια....

 

Παρα- σύρεται όποιος/ό,τι θέλει να παρα-συρθεί και καταστρέφεται ό,τι/ όποιος δεν ισορροπεί.

Το μ... δεν κατηγορείται. Απλώς αποτελεί μια εύκολη -και όμορφη -δικαιολογία.