Αγάπη και κυριαρχικότητα: Εννοιες ασύμβατες?

Γνωρίζω οτι το θέμα έχει τεθεί αρκετές φορές και με διάφορες μορφές στο παρελθόν, αλλά διάβασα πρόσφατα μιά συνέντευξη του Ματθαίου Γιωσαφάτ, από τους πλέον αναγνωρισμένους ψυχιάτρους και ψυχαναλυτές στη χώρα μας, που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Παραθέτω μικρό απόσπασμα:


«Η αγάπη ξεκινάει από την ευγνωμοσύνη»

Στο βιβλίο του με τίτλο «Να παντρευτείς ή να μην παντρευτείς» υποστηρίζει ότι υπάρχουν 12 είδη έρωτα, απολύτως αντίστοιχα της σχέσης που αναπτύξαμε με τη μητέρα μας στον πρώτο χρόνο της ζωής μας: «Ένας στερημένος άντρας περιμένει να πάρει από τη γυναίκα ό,τι δεν πήρε από τη μητέρα του, άλλος δημιουργεί εξαρτητική σχέση. Επιλέγεις κάποιον για να κυριαρχείς ή να σε κυριαρχούν. Κι αυτό δεν είναι αγάπη, είναι ανάγκη».

Θέλετε να πείτε ότι δεν υπάρχει πραγματική αγάπη;

Στους ώριμους ανθρώπους υπάρχει. Έχουν δεχτεί τα δικά τους ελαττώματα και του συντρόφου τους, έχουν ζήσει την υπαρξιακή μοναξιά. Τον πρώτο χρόνο της ζωής τους έχουν πάρει αρκετή αγάπη από τη μητέρα τους κι έχουν δεχτεί ότι δεν μπορούν να τα έχουν όλα. Η αγάπη ξεκινάει από την ευγνωμοσύνη.

Δηλαδή;

Η ευγνωμοσύνη δημιουργεί συνθήκες ενδιαφέροντος για τον άλλον. Ο έρωτας διαρκεί πόσο; Έναν χρόνο; Μετά ή μεταμορφώνεται σε αγάπη με στοιχεία ευγνωμοσύνης ή διαλύεται. Οι εξαρτημένοι, οι στερημένοι από μητρική αγάπη, ονειρεύονται καρβέλια, μια ιδανική γυναίκα. Ακριβώς όπως τα παιδιά πιστεύουν ότι η μάνα τους είναι όλος ο κόσμος.


Πρόκειται για την κλασσική ψυχαναλυτική προσέγγιση. Προσωπικά τη θεωρώ υπεραπλούστευση της πραγματικότητας. Νομίζω οτι για κάποιους από εδώ η απάντηση είναι ξεκάθαρη...

 

..Finally!...  

ναι, υπάρχει, τι θα επέλεγες, αγάπη ή έρωτα; Τον έρωτα, φυσικά, και ας καταστραφώ.

 

@Madeleine Rk , 

Κατανοώ γιατί φέρομαι όπως φέρομαι. Πρώτο στάδιο (α, ρε μάνα...)
Ξεκαθαρίζω τα θέλω μου. Δεύτερο στάδιο (α, ρε μεγάλε...)
Αναλαμβάνω την ευθύνη του εαυτού μου και παντρεύω τις επιλογές με τα θέλω μου (α, ρε Σούλα...)  

 

 
p.s: ..και ας μην ξεχνάμε και τις γυναίκες που βλέπουν τους Κυρίαρχους, σαν το ''Μπαμπάκα'' , (δεν μιλώ για role play που γουστάρω) αυτή και αν είναι σχέση εξάρτησης.
( συμπεριΛΑΒΟΥ και moi, mile merci).

 

και να μην αγνοήσουμε και κάποιους άντρες που βλέπουν στις υποτακτικές ένα πεδίο διάπλασης και επιθυμούν να αναλάβουν τις υποχρεώσεις του "μπαμπάκα" . Αυτό σε συνδυασμό με τις "απολαβές" του σεξουαλικού πλαισίου μπορεί να τροφοδοτήσει τον έρωτα και την αγάπη.

Ένας Κυρίαρχος ως άλλος Πυγμαλίων γιατί να μη μπορεί να αγαπήσει το δημιούργημά του (ξέρω, βαριά κουβέντα το "δημιούργημα", αλλά την χρησιμοποίησα για να μείνω πιστός στο Μύθο); Γίνεται, και το ξέρω!!

 

Μπαμπά, μπορώ να αγοράσω μια ώρα από το χρόνο σου; .... Μπαμπά θέλω το τροχόσπιτο της ''Barbie".

 

 

Καλή και η ψυχανάλυση, δεν λέω, αλλά μήπως η απάντηση στο ερώτημα είναι πολύ προσωπική, εξαρτώμενη από άπειρους παράγοντες που μας διαμόρφωσαν ως προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένων της αγάπης της μάνας και του πατέρα?
(Αυτό που υποβαθμίζουμε την αγάπη και τον ρόλο του πατέρα με κάνει τρελή!)

Είναι οι επιλογές συντρόφων προβολές του υποσυνείδητου?
Peut etre....

Στην προσωπική μου αναζήτηση, από νωρίς είχα ξεκαθαρίσει ότι έχω μπαμπάκα, τον οποίο υπεραγαπώ για όλα όσα μου πρόσφερε σε ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο...

Οι προβολές και πάλι γίνονται, γιατί αυτό είναι το πρότυπο του φύλου που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας...

Δεν είναι απλά ότι ψάχνουμε μαμάκα ή μπαμπάκα σε σχέση με ότι βιώσαμε ή ότι στερηθήκαμε, ψάχνουμε συναισθηματική ασφάλεια και αποδοχή (αλλά το ίδιο κάνουν και όσοι μεγάλωσαν σε ορφανοτροφείο, so what?)

Πως "δένει" αυτό με τον γάμο και τους ενδεχόμενους συμβιβασμούς, δεν ξέρω....

Διότι σίγουρα για μία σειρά λόγων, κάποιοι άνθρωποι δεν είναι marriage material....

Η καλή εκδοχή είναι να το πάρουν χαμπάρι πριν....

Η συνηθισμένη είναι να το καταλαβαίνουν μετά...(αφού έχουν τρόπο τινά εγκλωβιστεί...)

Εκεί ή υφίστασαι τις συνέπειες της επιλογής σου, ή με θάρρος κάνεις άλλη επιλογή....

Εγώ δεν θα μενα σε ένα γάμο ή μία σχέση μόνο από ευγνωμοσύνη πάντως...

 

Κανείς δεν υποτιμά την αγάπη των γονιών, ούτε την πρόθεσή τους. Πολλές φορές όμως η αγάπη χωρίς διάκριση μπορεί να γίνει ευνουχιστική. Η ίδια αγκαλιά που προστατεύει, μπορεί και να στραγγαλίσει...

Ολες μας οι πράξεις υπαγορεύονται από το ασυνείδητο. Το πρόβλημα ξεκινά όταν εξακολουθούμε να το παραβλέπουμε, πιστεύοντας οτι έχουμε τον πλήρη έλεγχο στις αποφάσεις μας, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουμε διαρκώς τα ίδια λάθη.

 

Τα λάθη συνάδουν με τα πάθη...
Δυστυχώς...
Το να μαθαίνεις απ´αυτά είναι σοφία.
Το να ξαναυποκύπτεις είναι άνθρωπινη φύση όμως...
Έχοντας επίγνωση των αδυναμιών μας, παίρνουμε λίγο πιο "λελογισμένα" ρίσκα...
Και αλοίμονο αν σταματήσουμε να ρισκάρουμε για να μην πληγωθούμε...
Τότε έχουμε πεθάνει και απλά δεν μας το έχουν πει...

 

Το να κάνεις ένα νέο λάθος είναι ρίσκο.
Το να κάνεις το ίδιο λάθος είναι α-νοησία, που τη βαφτίζουμε ανθρώπινη φύση.

 

Πράγματι νομίζω η απάντηση για πολλούς εξ ημών είναι προφανής  


Διαφωνώ νομίζω επί της αρχής με τον κ. Γιωσαφάτ (σημειωτέον τον εκτιμώ πάρα πολύ και τον έχω απολαύσει στα βιβλία του αλλά και σε πολλές ομιλίες του), δηλαδή διαφωνώ σε επίπεδο παραδοχών: μόνον οι στερημένοι κάνουν σχέσεις κυριαρχίας; Η κυριαρχία σχετίζεται αναγκαστικά με μια έλλειψη και μάλιστα τόσο έντονη; Η κυριαρχία είναι αναγκαστικά εξαρτησιακή σχέση;

"Η αγάπη ξεκινάει από την ευγνωμοσύνη". Ναι φυσικά! Αυτό όμως που συγκρούεται με την κυριαρχία; Και οι κυρίαρχοι και οι κυριαρχούμενοι δεν έχουν συναισθήματα ευγνωμοσύνης για τον Κυρίαρχο/υποτακτικό τους;

Νομίζω ότι ο κ. Γιωσαφάτ αναφέρεται κυρίως στον τύπο συναισθηματικού δεσμού (εξάλλου έχει πολύ συχνές αναφορές στο Bowlby), που αυτός αναπτύσσεται πολύ νωρίς στη ζωή μας και εξαρτάται απόλυτα από τη σχέση με τους γονείς ή αυτούς που μας φροντίζουν ως μωρά.

Ίσως έχω ξαναγράψει ότι θεωρώ ότι το μοτίβο της D/s σχέσης είναι αυτό που είναι πιο κοντά από όλα κατ' εμέ στο μοτίβο της σχέσης γονέα/παιδιού.

Υπό αυτή την έννοια θεωρώ ότι οι σχέσεις που είχε/έχει κάποιος με τους γονείς του επηρεάζει άμεσα τον τρόπο που θα σχετιστεί ερωτικά, πολλώ δε μάλλον σε σχέσεις Κυριαρχίας/υποταγής.

Οι γονείς κυριαρχούν στα παιδιά τους; Ναι, το θεωρώ αναπόφευκτο και υποχρεωτικό μέχρι κάποια φάση της ζωής του παιδιού. Η κυριαρχία τους αυτή, πολύ αργά και σταδιακά υποχωρεί για να δώσει τη θέση της σε άλλα πράγματα όπως η εμπιστοσύνη, ο σεβασμός, η εκτίμηση και τελικά η αγάπη.

Το κλειδί κατά τη γνώμη μου δεν βρίσκεται στην αγάπη αλλά στην εξαρτησιακή, προβληματική σχέση, που έχει ο καθένας ως πάτερν στο μυαλό του. Ή και δεν την έχει, πάντως έχει μάθει να σχετίζεται έτσι.

Η Κυριαρχία με την έννοια που την ορίζουμε στο BDSM, έχει πολύ περισσότερο να κάνει με την αγάπη παρά με την καταπίεση για μένα.

Για αυτό δεν θεωρώ ότι το BDSM έχει να κάνει με ελλείμματα και πλεονάσματα και θεωρώ επικίνδυνο το BDSM που γίνεται εξ αυτών.

Θεωρώ ότι το BDSM έχει να κάνει με την αγάπη: αρχικά με την αγάπη προς ένα κοινό σκοπό, προς μια κοινή θεώρηση των σχέσεων, προς αγάπη για τη σχέση και τελικά την αγάπη του Έ/ενός για τον Ά/άλλο.  

 

Πεποιθήσεις και κακό software στο κεφάλι θεωρώ ότι μας δημιουργούν ανάγκες που καλύπτουν ένα μόνο κομμάτι (πχ κυριαρχία, υποταγή). Αυτό με τον καιρό γίνεται συνήθεια και μετά τρόπος ζωής. Εγω αναρωτιέμαι εσυ ως κυρίαρχος εάν κάποια στιγμή θέλεις να λιώσεις στην αγκαλιά της κοπέλας σου, δεν θα το κανείς ποτέ; Που ειναι ο αυθορμητισμός, ο έρωτας, τα αστεία.. ; Ίσως κάτι δεν έχω καταλάβει ή έχω καταλάβει και κάτι δεν με καλύπτει.