Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Στις ΗΠΑ, η βίβλος των ψυχικών διαταραχών «diagnostic and statistical manual of mental disorders» περιγράφει τη νυμφομανία ως μια ψυχική ή και παθολογική κατάσταση, κατά την οποία το άτομο νιώθει διαρκώς την ανάγκη για σεξ. Επιδιώκει μάλιστα να την εκπληρώσει, ακόμη κι αν χρειαστεί να το κάνει με ένα άγνωστο παρτενέρ. Οι νυμφομανείς ωστόσο, σχεδόν ποτέ, δε φτάνουν στην πραγματική ικανοποίηση. Η νυμφομανία (ή σατυρίαση), δεν υφίσταται ωστόσο ως νόσος στην Ψυχιατρική, αν και προσφάτως έχει προταθεί να γίνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι περίπτωση μιας 19χρονης η οποία δε δίστασε να παραδεχθεί ότι είναι η μεγαλύτερη νυμφομανής της Βρετανίας. «Το σκέφτομαι συνέχεια», παραδέχθηκε και αποκάλυψε ότι σκοπός της ήταν να έχει εικοσιπέντε οργασμούς την ημέρα. Τι λες γλυκιά μου; Εδώ εμείς παλεύουμε για τον έναν, κι εσύ έχεις θέσει ως στόχο τους εικοσιπέντε; Δε θα σταθώ στο τί προκάλεσε αυτή τη συμπεριφορά. Δε θα εμβαθύνω καν. Είτε πρόκειται για ορμονικές είτε για ψυχικές διαταραχές, το αποτέλεσμα είναι ίδιο.

Αυτή η γυναίκα επιδιώκει να κάνει σεξ όλη μέρα. Αν είσαι άντρας και διαβάζεις αυτό το άρθρο, προτού χαρείς αν έχεις σχέση με μια τέτοια γυναίκα, θέλω απλά να σε ενημερώσω ότι το σεξ της αρέσει. Αλλά όχι μόνο μαζί σου. Μια νυμφομανής επιζητά ολημερίς και ολονυχτίς το σεξ, με οποιονδήποτε τρόπο. Αυνανίζεται όποια στιγμή το σκεφτεί (δηλαδή όλη μέρα), ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου. Ακόμα κι αν είναι έξω με παρέα, δεν το έχει σε τίποτα να την αφήσει σύξυλη και να πάει στην τουαλέτα για να αυτοϊκανοποιηθεί. Κάποιες φορές δε, που θέλει και δεν μπορεί για κάποιο λόγο, την καταβάλλει το άγχος. Την ίδια στιγμή που εσύ αγχώνεσαι για το αν αύριο θα έχεις δουλειά, σ'ένα παράλληλο σύμπαν υπάρχει μια γυναίκα που έχει ως αυτοσκοπό να κάνει σεξ σαν το κουνέλι.

Μια νυμφομανής έχει ανεξέλεγκτες σεξουαλικές ορμές και είναι εθισμένη στις ταινίες πορνό. Τα συρτάρια της αποτελούν το προσωπικό της sex shop, καθώς κρύβουν ό,τι σεξουαλικό παιχνίδι θα της χρησιμεύσει προκειμένου να ικανοποιήσει την ερωτική της αδηφαγία. Δε θα διστάσει να έρθει σε επαφή με πολλούς άντρες ταυτόχρονα, καθώς πρέπει να ικανοποιήσει τα ζωώδη ένστικτά της, που δεν της επιτρέπουν να δει καθαρά. Αυτονόητο είναι επίσης ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, αποφεύγει τη δέσμευση. Μέσα στον παροξυσμό της, οι προφυλάξεις αποτελούν πολυτέλειες, με συνέπεια να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να εκτεθεί σε σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα. Η νυμφομανία αποτελεί έναν εθισμό παρόμοιο με αυτό του αλκοόλ, του τζόγου ή των ναρκωτικών. Κι όπως όλοι οι εθισμένοι, δεν καταλαβαίνουν οι ίδιοι πως νοσούν. Αν έχεις για σύντροφο μια τέτοια γυναίκα, αρχικά θα σου πω χωρίς να θέλω να σε αναστατώσω, ότι ενδεχομένως να μη χωράς να περάσεις από την αψίδα του Γαλέριου στη Θεσσαλονίκη.

''Αφού συνέλθεις από το σοκ, καλό θα ήταν να τη βοηθήσεις να απαλλαγεί απ' τη νυμφομανία της. Πρώτον γιατί πίσω αυτή υποβόσκουν ένα σωρό ψυχικά απωθημένα που κινδυνεύουν εκτός από νυμφομανή, να την κάνουν και ναρκομανή ή αλκοολική. Και δεύτερον, γιατί στην προσπάθειά σου να την ικανοποιείς όλη μέρα, σε βλέπω άνεργο''.

 


Πηγή: (http://www.pillowfights.gr/underTheCarpet/item741/Εκείνες_που_δεν_το_χορταίνουν)

 

Σε μια νυμφομανή αξίζει οσο σε καμία άλλη το παιχνίδι στέρησης οργασμού!!!

 

O Alexandre Dupouy Είναι Αυθεντία στο Vintage Πορνό

 

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France

Ο Alexandre Dupouy είναι αρχαιολόγος του σεξ. Ο Γάλλος συλλέκτης έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του, συλλέγοντας αυτό που ο ίδιος ορίζει ως «ερωτικά και πορνογραφικά σκουπίδια». Το κατάστημά του, The Tears of Eros - που πλέον ανοίγει μόνο με ραντεβού - πουλάει εικόνες, πίνακες και αντικείμενα του σεξ εδώ και σχεδόν μισό αιώνα. Είναι ένα είδος μικρού μουσείου, που παρουσιάζει την ιστορία του φύλου στη Γαλλία.

Το 1975, έλαβε ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο βιβλιοπώλη, ο οποίος του είπε ότι είχε έναν πελάτη που «ήθελε να του δίεξει κάτι το ιδιαίτερο». Αυτό ήταν ένα πολυτελές αυτοκίνητο με ένα πορτμπαγκάζ γεμάτο ασπρόμαυρες φωτογραφίες γυμνών και χαμογελαστών εκδιδόμενων γυναικών από τη δεκαετία του 1930. Του εξήγησε ότι είχε τραβήξει τις περισσότερες εικόνες σε έναν οίκο ανοχής στην οδό Rue Pigalle, κατά την περίοδο του μεσοπολέμου. Δεδομένου ότι ο ίδιος αισθάνθηκε ότι οι μέρες του ήταν μετρημένες, ο ηλικιωμένος άνδρας συμφώνησε να αποχωριστεί το υλικό υπό τον όρο ότι θα διατηρήσει την ανωνυμία του. Αυτός ο άνθρωπος έγινε γνωστός ως "Monsieur X".

Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αργότερα, ο Alexandre Dupouy αποφάσισε να κυκλοφορήσει κάποιες φωτογραφίες από τη συλλογή σε ένα βιβλίο με τίτλο "Bad Girls" (La Manufacture books, 2014). Το βιβλίο είναι συν εγράφη από τον Alexandre και τον X. Δεδομένου ότι ο φωτογράφος δεν ζει πλέον, αποφάσισα να μιλήσω με τον Alexandre για το βιβλίο.

 

VICE: Μπορείς να περιγράψει μια τυπική παριζιάνικη πόρνη της τότε εποχής; Alexandre Dupouy: Το τυπικό προφίλ ήταν αυτό ενός κορίτσιού που ήρθε στο Παρίσι για να βγάλει λεφτά, έτσι ώστε να μπορούσε να ταΐσει την οικογένειά της στην επαρχία. Πεινασμένο και άωεργο, το κορίτσι συχνά έπεφτε πάνω σε μια κυρία που θα της υποσχόταν καταφύγιο και ζεστασιά. ΄Ετσι θα κατέληγε να μένει σε κάποιο σπίτι με άλλα 10 ή 15 κορίτσια στην ίδια κατάσταση. Εκείνη την εποχή, μια πόρνη θα έβγαζε περίπου δέκα φορές περισσότερα από ό,τι μια κοινή εργάτρια ή υπάλληλος. Το 1900, μια μέση εργάτρια θα έβγαζε 2 φράγκα ανά ημέρα, ενώ μια πόρνη χρεώνεται 5 φράγκα ανά πελάτη, και 20 φράγκα αν ήταν σε έναν οίκο ανοχής.

Ποιες ήταν οι συνθήκες εργασίας για μια πόρνη της εποχής;
Μια κοπέλα θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά για περίπου δύο ή τρία χρόνια προτού καταστραφεί. Οι ασθένειες ήταν πολλές και η πρόσβαση στην προστασία ήταν μηδαμινή. Προφυλακτικά υπήρχαν, αλλά δεν ήταν υποχρεωτικά. Τα κορίτσια καθαρίζονταν με κάτι που ονομαζόταν «σφουγγάρια υγιεινής», τα οποία φυσικά δεν ήταν αποτελεσματικά.

Κάποτε λεγόταν ότι το Παρίσι ήταν η πρωτεύουσα της πορνείας;
Μέχρι το 1920, όλο αυτό είχε ηρεμήσει, αλλά έναν αιών πριν σίγουρα ίσχυε αυτό. Από την Madeleine μάχρι τη Bastille, είχε παντού γειτονιές με κόκκινα φανάρια στο Παρίσι.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, η πόλη ήταν εστία πορνείας. Εκείνη την εποχή, οι άνδρες δεν είχαν πολύ συναρπαστική σεξουαλική ζωή με τις συζύγους τους. Επίσης, αν κάποιος ανήκε στη μεσαία τάξη, θα παντρευόταν στα 35, και πάντα υπήρχε κάποιος "ευγενικός θείος" που προσφερόταν να δείξει στις κοπέλες τις χαρές του πορνείου τη στιγμή που έμπαινες στην εφηβεία.

 

Πώς αντέδρασες στην συλλογή του Monsieur X;
Ήταν αμέσως φανερό ότι ήταν μοναδικό, ποιοτικά και ποσοτικά. Περιελάμβανε εκατοντάδες φωτογραφίες. Μία προς μια, αποτύπωναν την πραγματική εικόνα για την κολασμένη ζωή στην οδό Rue Pigalle.

Πώς δοούλεψες πάνω σε αυτό το υλικό χωρίς να είσαι σε θέση να ελέγξεις τις ημερομηνίες ή ακριβή στοιχεία;
Βάσει του όγκου του υλικό, υπέθεσα ότι η συλλογή τραβήχτηκε στο χρονικό πλάισιο μιας δεκαετίας. Επίσης λαμβάνοντας υπόψη τα μοντέλα των αυτοκινήτων που βλέπουμε στις φωτογραφίες υπολόγισα ότι τραβήχτηκαν μεταξύ 1925 και 1935. Τέλος, επειδή είναι εμφανές σε κάνα δυο φωτογραφίες το μπαλκόνι, συνειδητοποίησα ότι ο οίκος ανοχής ήταν στο νούμερο 75 της οδού Jean Baptiste Pigalle.

΄Ηταν δύσκολο να βρεις περισσότερα στοιχεία;
Όχι, βρήκαμε μερικές ακόμα φωτογραφίες από τον ίδιο, οι οποίες δεν ήταν καθόλου ερωτικές. Φωτογραφίες με γυναίκες της ανώτερης εργατικής τάξης, τραβηγμένες σε όμορφα σπίτια. Οι εκτυπώσεις του Monsieur Χ" πωλούνται πλέον σε δημοπρασίες. Ο τύπος έχει αποκτήσει σίγουρα το σεβασμό μετά θάνατον.

 

Στην πίσω πλευρά των εκτυπώσεων ο Monsieur X έγραφε τα ονόματα του κάθε κοριτσιού: Mado, Suzette, Gypsi, Mimi, Nono, Pepe, κ.α.
Ο Monsieur X πρέπει είχε πολύ φιλική σχέση με τις κοπέλες. Το τρομερό είναι, ότι οι εικονιζόμενες φαίνονται πολύ άνετες και σαν να περνάνε καλά. Υπάρχουν ακόμα και φωτογραφίες τους στην Marne. Επιπροσθέτως, σκηνοθέτησε δύο 10λεπτες μικρού μήκους, οι οποίες είχαν γυριστεί σε σπίτια και εκτός. Οι δύο ταινίες αποκαλύπτουν και την μεγαλύτερη φαντασίωσή του, που ήταν να βρεθούν δύο κοπέλες μαζί. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες με το έργο του Gustave Courbet, 'The Origin of the World'.

Αυτοί οι οίκοι ανοχής ήταν νόμιμοι;
Τα μπουρδέλα στο Παρίσι ήταν απολύτως νόμιμα μέχρι και το 1946. Τα μεγαλύτερα ομως είχαν κλείσει κοντά στο 1925. Το Sphinx ήταν ένα τυπικό μπουρδέλο για το 1930: είχε μπαρ, εστιατόριο και μπορούσαν να το επισκεφτούν και γυναίκες. Υπήρχε μια διαφορετική κατάσταση από τα πρώτους οίκους ανοχής. Τα καινούρια λεγόντουσαν "σπίτια για ραντεβού" ή "σπίτια ανοχής". Πολιτικοί της εποχής, είχαν κατηγορήσει πολλούς οίκους ότι εργάζονταν με τους Γερμανούς κατα τη περίδο της κατοχής.

 

Ίσχυε αυτό;
Εξαρτάται. Το 122 στην οδό de Provence χρησιμοποιούνταν όντως από τους Γερμανούς. Το Sphinx, σύμφωνα με τα απομνημονεύματα της Μαντάμ του, ήταν πιο κοντά με τις ομάδες της αντίστασης. Αυτό που ενόχλησαε τον περισσότερο κόσμο, ήταν το ότι οι Γερμανοί τα τροφοδοτούσαν με σαμπάνιες και καλό φαγητό. Με τη λογική, ότι εάν το κακό κορίτσι γινόταν πιο τροφαντό ενώ η μέση εργάτρια λιμοκτονούσε, έτσι θεωρούνταν ότι δεν την ενδιέφερε η χειραφέτησή της.

Πώς βλέπεις την σημερινή κατάσταση της πορνείας στην Γαλλία;
Αυτό που βλέπω, είναι ότι η πορνεία έχει μειωθεί σε τεράστιο βαθμό. Ενδεχομένως να έχεις να κάνει με τη σύγχρονη ιδέα του γάμου και τις σεξουαλικές σχέσεις. Τον 19ο αιώνα, έαν ζήταγες από μία bourgeois κοπέλα να σου κάνει στοματικό, δεν θα το έκανε. Και ένα έλεγε ναι, δεν θα το έκανε σωστά, asked for fellatio, it would often be denied. Μέχρι τη δεκαετιά του '70, η σεξουαλικότητα στα ζευγάρια ήταν πολύ διαφορετική.

 

 

 

 

 

 


TOPICS: prostitutes, 1930s, Paris, France, photography, nudity, NSFW, brothels, vintage muff, πορνεία, Γαλλία, οίκοι ανοχής, γυναίκες, υγεία, σεξουαλική ζωή, σεξουαλικότητα, σεξουαλική επιθυμία, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, Υγιεινή, 1920, 1930, 1970, Πόλεμος, τάξη, κοινωνική τάξη, Παρίσι, κίνδυνος, επαρχία, κόσμος, συλλογή, φωτογραφική συλλογή, άνθρωποι, φύλο, ετεροκανονικότητα, ετεροφυλοφιλία, bourgeois, Bourgeoisie, Monseiur X, Alexandre Dupouy, porn, πορνό, μικρού μήκους ταινίες, vintage πορνό, γυναικείο σώμα, δημοπρασία, ισότητα, culture, LGBT

( http://www.vice.com/gr/read/the-life-of-1930s-parisian-prostitutes-440 )

 

Καύλωσέ με! (Αν Μπορείς)

 

Mε σύνθημα «Καύλωσέ με! (αν μπορείς...)» η ομάδα που διοργανώνει τα τελευταία τρία χρόνια το Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας στη Θεσσαλονίκη, εμπνεύστηκε έναν διαφορετικό λογοτεχνικό διαγωνισμό προκειμένου να γεμίσει το κενό στη σύγχρονη λογοτεχνία με πορνογραφικό και ερωτικό περιεχόμενο στην Ελλάδα. Τι κάνει άραγε ένα κείμενο καυλωτικό; Όπως λένε: «Δεν υπάρχουν φόρμες και συνταγές για την καύλα. Ένα πράγμα χρειάζεται για να είναι ένα κείμενο καυλωτικό. Να σε κάνει να καυλώσεις».

VICE: Πώς εμπνευστήκατε το λογοτεχνικό διαγωνισμό "Καύλωσέ με! (αν μπορείς...)";
Ομάδα φεστιβάλ σεξουαλικότητας: Παρατηρώντας την έλλειψη σύγχρονης λογοτεχνίας με πορνογραφικό/ερωτικό περιεχόμενο στα ελληνικά, θεωρήσαμε χρήσιμο να οργανώσουμε έναν λογοτεχνικό αγώνα - και όχι διαγωνισμό. Προτιμούμε αυτήν την ονομασία, επειδή σκοπεύαμε να εκδώσουμε όλα τα κείμενα που έχουν σταλεί. Αποφασίσαμε να αποκλείσουμε όσα κείμενα κρίνουμε ότι έχουν σεξιστικό ή ρατσιστικό περιεχόμενο ή είναι εκτός θέματος. Πρόκειται για μια έκδοση που θα μείνει μετά το Φεστιβάλ, κάτι που προσφέρουμε στην ελληνική γλώσσα και στην πόλη, πέρα από το τριήμερο εκδηλώσεων και προβολών.

Είχε ανταπόκριση; Πόσα άτομα σας έστειλαν κείμενα;
Συμμετείχαν 34 άτομα, κάποια με περισσότερα από ένα έργα. Έχουμε ποίηση και πεζά. Αν και ο αγώνας ήταν ανοιχτός και σε άλλου τύπου δημιουργίες (όπως κόμικ), λάβαμε μονάχα ένα σχέδιο.

Τι χαρακτηριστικά έχουν οι ιστορίες που σας έστειλαν;
Είναι ερωτικές και σεξουαλικές ιστορίες. Είναι αρκετά σπάνιο και πολύ όμορφο να μπορείς να μοιραστείς και να διαβάσεις στιγμές προσωπικές που όμως μας ενώνουν και εκφράζουν παράλληλα τις διαφορετικότητές μας. Στιγμές που το να τις μοιράζεσαι αποτελεί ταμπού στην κοινωνία. Μέσα από τις ιστορίες, οι οποίες έχουν αναλυτικές περιγραφές, πολύ ειλικρίνεια αλλά και φαντασία, νιώσαμε ότι επικοινωνούμε και στο επίπεδο της σεξουαλικότητας, του έρωτα και του σεξ, κάτι που δε βιώνουμε συχνά.

Τι πρέπει να έχει ένα κείμενο για να είναι καυλωτικό;
Δεν υπάρχουν φόρμες και συνταγές για την καύλα. Ένα πράγμα χρειάζεται για να είναι ένα κείμενο καυλωτικό. Να σε κάνει να καυλώσεις.

 

Ο λογοτεχνικός διαγωνισμός είναι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας. Πότε ξεκίνησε το φεστιβάλ; Είστε φοιτητές που το διοργανώνετε;
Η ιδέα δημιουργίας του Τριήμερου Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας προέκυψε ύστερα από ένα κάλεσμα για συζήτηση το Νοέμβριο του 2012 στη Σχολή Θετικών Επιστημών γύρω από μια θεματολογία σχετική με τη σεξουαλικότητα. Μέσα από τη ζύμωση των ιδεών μας, προέκυψε μια ομάδα που ανέλαβε την πρωτοβουλία για τη διοργάνωση και διεξαγωγή του πρώτου Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας, το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 22-23-24 Φλεβάρη του 2013. Η ομάδα που το διοργανώνει εδώ και δύο χρόνια αποτελείται από εργαζόμενους, φοιτητές, άνεργους κι άλλους. Είμαστε μια ανοιχτή ομάδα στην οποία είναι ευπρόσδεκτα όλα τα άτομα που ενδιαφέρονται για θέματα «σεξουαλικότητας». Θέματα που επίσης μας ενδιαφέρουν είναι το φύλο, το πορνό, η αναπηρία.

Τι περιλαμβάνει για εσάς ο όρος σεξουαλικότητα με τον οποίο προσδιορίζετε το φεστιβάλ σας;
Η σεξουαλικότητα είναι ένα ζήτημα που ξεφεύγει από τα όρια της σεξουαλικής πράξης αυτής καθ' αυτής και αγγίζει ένα ευρύτερο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο. Αφορά τις έμφυλες σχέσεις και τους κοινωνικούς ρόλους, όπως αυτοί προβάλλονται και εσωτερικεύονται από τα πρόσωπα. Σχετίζεται, επίσης, με το σώμα μας, το οποίο γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης με στόχο το κέρδος. Αφορά την καταπίεση της ποικιλομορφίας του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας του φύλου, όπως αυτή εμφανίζεται μέσα από την παθολογικοποίηση, το στιγματισμό και την περιθωριοποίηση του διαφορετικού. Για εμάς, η σεξουαλικότητα είναι ένα πλούσιο και ευρύτατο φάσμα που προσπαθούμε να εξετάζουμε σε συνάρτηση με πολλαπλά - και φαινομενικά ασυναφή - στοιχεία, από τη φυλή και την τάξη έως το φύλο και την αναπηρία.

Έχουν δημιουργηθεί ευτράπελα κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ;
Μερικά ναι, Από το να μην παίζει η ταινία την τελευταία στιγμή, να μη δουλεύουν τα μικρόφωνα μέχρι και σοβαρότερα. Για παράδειγμα, πέρσι είχαμε αντιδράσεις από τον κοσμήτορα της Σχολής Θετικών Επιστημών, καθώς το φεστιβάλ το διοργανώνουμε χωρίς να πάρουμε άδεια. Κάθε χρόνο όμως ενημερώνουμε ότι θα το υλοποιήσουμε χωρίς να εμποδίσουμε με κάποιο τρόπο την εκπαιδευτική διαδικασία, αναλαμβάνοντας την καθαριότητα και την προστασία του χώρου, και δίνοντας τη δυνατότητα σε όλους και όλες να συμμετέχουν ελεύθερα. Πέρσι η στάση τους απέναντί μας ήταν να απειλήσουν ότι δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε το φεστιβάλ στο συγκεκριμένο χώρο χωρίς την άδειά τους και μάλιστα να κλειδώσουν άτομα μέσα στη σχολή φράσσοντας ακόμα και την έξοδο κινδύνου, που σύμφωνα με την προσέγγιση τους έγινε από αμέλεια.

Είχατε ποτέ αντιδράσεις από άλλους συμφοιτητές σας;
Γενικά, όχι. Μερικές φορές βρίσκουμε ξεκρεμασμένες κάποιες αφίσες που ίσως «πειράζουν» το χριστιανικό αίσθημα κάποιων. Πριν δύο χρόνια είχαμε δημιουργήσει στο χώρο της Σχολής Θετικών Επιστημών ένα μέρος με καθίσματα και μια βιβλιοθηκούλα που είχε αναγνώσματα ερωτικού - σεξουαλικού περιεχομένου και μέσα σε λίγο διάστημα τα βιβλία εξαφανίστηκαν και η διοίκηση της σχολής απέσυρε αυθαίρετα και τα έπιπλα. Άλλες φορές, διάφορες φοιτητικές ομάδες μας κάνουν κάποια αρνητικά σχόλια. Για παράδειγμα, κάποιες οργανωμένες πολιτικά ομάδες κατηγορούν το εγχείρημά μας ως απολίτικο (γιατί η σεξουαλικότητα είναι δευτερεύουσας σημασίας) ή κάποιοι φοιτητές κρίνουν ότι η αθυροστομία μας ή η προώθηση διαφορετικών σεξουαλικών αναπαραστάσεων προσβάλλει τη δημόσια αιδώ. Ωστόσο, όλα αυτά θα τα χαρακτηρίζαμε ως μεμονωμένα περιστατικά.

Τι προσπαθείτε να πείτε με αυτό το φεστιβάλ;
Αποφασίσαμε πως ένα τριήμερο φεστιβάλ για τη σεξουαλικότητα είναι ένας εποικοδομητικός τρόπος για να διατυπώσουμε τις σκέψεις μας και να επικοινωνήσουμε ξεκινώντας ένα διάλογο γύρω από θέματα που μας αφορούν όλους και όλες. Παράλληλα, αποτελεί το μέσο αυτοκριτικής για τις επιλογές μας και για την εύρεση ενός τρόπου συλλογικής και ατομικής διαχείρισης των ζωών μας. Μέσα από το εγχείρημα του φεστιβάλ θέλουμε να αναδείξουμε τις αφανείς και αποσιωπημένες πλευρές της επιθυμίας, του έρωτα, των έμφυλων ρόλων και, τελικά, του ίδιου του συνδιαλέγεσθαι.

Η κοινή συνάντηση και αλληλεπίδραση ατόμων που μπορεί να έχουν διαφορετικές αφετηρίες σε έναν ανοιχτό χώρο όπως το πανεπιστήμιο θεωρούμε ότι μπορεί να συμβάλλει στην αλλαγή στάσεων απέναντι σε ορισμένα ζητήματα-ταμπού και, κατ' επέκταση, να προάγει την ανάδειξη, αν όχι την αποδοχή (σεξουαλικών) συμπεριφορών και πρακτικών που διαφοροποιούνται από την επιβεβλημένη νόρμα. Και επίσης να συμβάλλει στη δόμηση δικών μας αφηγήσεων και πρακτικών για το ποιες είμαστε, τι κάνουμε στη ζωή μας και πώς το πραγματοποιούμε.

Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι στην Ελλάδα ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού είναι συντηρητικό με τέτοιου είδους θέματα;
Η ελληνική κοινωνία είναι μια συντηρητική και στερεοτυπική κοινωνία στην πλειοψηφία της, αν και μπορούμε να πούμε ότι χρόνο με το χρόνο και προσπάθεια στην προσπάθεια σημειώνεται πρόοδος. Για παράδειγμα, μπορεί κανείς να πάει σε κάποια πάρτι (κυρίως ομάδων που έχουν τη σεξουαλικότητα και το φύλο ως θεματική τους και αγωνίζονται για τέτοια ζητήματα) στο πολυτεχνείο που είναι ανοιχτά σε όλο τον κόσμο και να δει κάθε είδους ζευγάρια να φιλιούνται ελεύθερα. Ωστόσο, εξακολουθούν να επικρατούν πολύ συγκεκριμένες ιδέες και για να είσαι εντάξει σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά της κοινωνίας, θα πρέπει να τις ακολουθείς πιστά. Οτιδήποτε παρεκκλίνει από τις δομές της χριστιανικής και πατριαρχικής κοινωνίας, οτιδήποτε δεν ανταποκρίνεται στα γούστα αυτών των δομών, θεωρείται ξένο και ταυτόχρονα γίνεται δακτυλοδεικτούμενο. Όλες οι άλλες που προσπαθούμε να αντιδράσουμε σε όλα αυτά, που δε συμβιβαζόμαστε με αυτές τις ταυτότητες και επιθυμούμε να ξεφύγουμε από τα στάνταρ της καταπίεσης και να νιώσουμε ελεύθερες αποδομώντας έννοιες, θεωρίες και πράξεις, είμαστε η ντροπή του έθνους, οι «ανώμαλες».

( http://www.vice.com/gr/read/festival-sexoualikotitas-thessaloniki )

The end :- )

 

Αμήν, αδελφοί.

 

 

Δε μας αφηνουν να αγιασουμε εδω περα μεσα...

 

Για να αγιάσεις πρέπει πρώτα να αμαρτήσεις.

 

...αν μπορείς! μεγάλη και πολύ ταιριαστή στην περίσταση, κουβέντα...

 

E ποσες φορες να αμαρτησω πια;

 

Θελω να ανοιξω το μουνακι σου με τα δαχτυλα μου.
Θελω να ανοιξεις το μουνακι μου με τα δαχτυλα σου.

 

εχεις μια αναστατωση,ενα σκιρτημα πρωι πρωι ε?