Αλήθεια, τι θέλουμε, αλλά και τι δίνουμε σε μια D/s σχέση; .

Πιστεύω πως σε όλες τις σχέσεις κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο (αν κ καλό θα ήταν μερικές φορές μη με παρεξηγείτε απλά σαν δέσμευση το λέω υπακοής σε κανόνες). Όλοι λοιπόν παλεύουν να ισορροπήσουν τις ανάγκες της καθημερινότητας με το σεξουαλισμό τους και να βρουν την ταυτότητα τους... Πιο εύκολο θα ήταν να το γνωρίζαμε όλοι σε νεαρή ηλικία και να χτίζαμε σταθερά πάνω σε γερά θεμέλια αλλα δεν είμαστε όλοι τυχεροί.... Το μόνο λοιπόν που θέλω να δηλώσω (πρώτα για μένα κ μετά για όλους τους άλλους) ειναι μια λέξη... ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ και αποστασιοποίηση μέχρι να φτάσουμε σ΄ενα σημείο να ανακαλύψουμε ένα μέρος του τι θέλουμε αλλά και να έχουμε την οξυδέρκεια να αναγνωρίσουμε και στον άλλο αν είναι αυτό που ζητάμε. Γιατί να απαιτούμε στη τελική??? Εαν θέλει ο άλλος και έχει ενσυναίσθηση θα καταλάβει μόνος του τι έχουμε ανάγκη!!! Με το ζόρι παντρειά δε γίνεται....

Κάτι τελευταίο για όλους εμάς που απαιτούμε.. Εσύ μπορεί να θές τον ουρανό με τ' άστρα εσυ.... όμως είσαι κάτι ανάλογο?? Γιατι να σου δωθεί εσένα ο ουρανός ολάκερος όταν εσύ δεν δίνεις μια δεκάρα??
Συμπέρασμα?? Προσπάθησε κ εσύ να φτιάξεις το κόσμο σου για να γίνεις δελεαστικός/ή γι΄αυτο που αποζητάς (πρωτα το λεω σ εμενα μετα στους άλλους)

 

Το δούναι και λαβείν σε μιά σχέση προϋποθέτει τα εξής απλά:
1) Να ξέρεις τι θέλεις
2) Να γνωρίζεις τα όριά σου (άρα ως πού μπορείς να δώσεις)
3) Να είσαι σε θέση να διατυπώσεις ξεκάθαρα τα (1) και (2) στον άλλο

Αναφέρομαι σε όρια. Ειδικά σε μιά d/s σχέση, οφείλουν να είναι απολύτως σαφή.
Συχνά τα όρια μετατοπίζονται. Αυτό είναι εντάξει, αρκεί η επανατοποθέτησή τους να γίνεται με κοινή συμφωνία. Ας μην ξεχνάμε οτι η σχέση είναι δυναμική. Μόνον εφ' όσον τα όρια είναι ξεκάθαρα μπορεί να λειτουργήσει μιά σχέση. Με την παραδοχή αυτή, μιά σχέση d/s δεν είναι ετεροβαρής κι ας φαίνεται ως τέτοια κατά συνθήκη.

Ας μην ξεχνάμε πως, όπου δεν υπάρχουν όρια, μπαίνουν όροι. ΄Και οι όροι είναι που κάνουν ετεροβαρή μιά σχέση, γιατί συνήθως τίθενται από τον πιό ισχυρό.

 

Για μένα το D/s δεν είναι κομμάτι της σχέσης αλλά ο άξονας γύρω από τον οποίο γυρνάει.
Για την εξέλιξη συμφωνώ και δίνω την κύρια ευθύνη στον Κ.

Το να δίνεις μόνο για να πάρεις σίγουρα δε λειτουργεί, αλλά το να προσπαθείς να ικανοποιείς
τον σύντροφό σου δημιουργεί προϋποθέσεις ισορροπίας. Η ποσότητα του τι δίνει καθένας δε
μπαίνει σε ζυγαριά, μιας και εξαρτάται από τις ανάγκες του αποδέκτη. Συνήθως τα υποτακτικά
άτομα είναι πολύ δοτικά και ικανοποιούνται με λίγα, αλλά συγκεκριμένα.

 

Γιατί η δυσκολία να είναι αποθαρρυντική ; . Κάνοντας εκπτώσεις χάνουμε την ουσία μας. Μέχρι
μικρούς συμβιβασμούς νομίζω είναι καλά.

 

Oποιαδηποτε σχεση ειναι δυσκολη ,ποσο μαλλον οταν προκειται για D/s.
Οπως εχω ξαναγραψει σε αλλο θρεντ πρωτα απ ολα ειναι επικοινωνια και αλλαγη στασης και μετα ολα τα υπολοιπα.
Δεν υπαρχει λιστα συμβιβασμων (οχι εκπτωσεων με προλαβε ο βακχος),κατι που με καποιον θα το θεωρουσες συμβιβασμο ,με καποιον αλλο ισως το θεωρησεις αυτονοητο.
Οπως γραφτηκε πολλακις,η αναφορα γινεται σε ενα δυναμικο περιβαλλον που μεταβαλλεται συνεχως αναλογα με τους συμμετεχοντες και τις εμπειριες τους.

 

Τι θελω απο την σεξουαλικη μου ζωη; Εχω αναγκη και απο συναισθημα η οχι; Εχω κατασταλαξει στο ποιος ειμαι, η ψαχνομαι ακομη; Τι ειμαι διατεθειμενος να δωσω στο ετερο μερος; Τι θελω να λαβω απο το ετερο μερος; Ειμαι διατεθειμενος να μπω σε αμφισβητηση, να κανω λαθη, να μαθω; Ειμαι αποκομμενος απο ψευδαισθησεις και φουσκωμενες προσδοκιες; Μπορω η δεν μπορω να λειτουργησω εξω απο τα πλαισια του εναλλακτικου ερωτισμου; Απαντησα σε αυτες τις ερωτησεις; Αν οχι, θελω να ζοριστω για να μου τις απαντησω; Αν ναι, αργα η γρηγορα θα φτασω στον προορισμο μου, αλλιως θα χαθω στο δρομο η απλα θα τον εγκαταλειψω, το σημαντικο ειναι να ειμαι καλα με τον εαυτο μου και να μου ομολογησω οτι ωραιος ο αλτρουισμος, αλλα ολα απο μενα ξεκινουν και ολα σε μενα καταληγουν. Μια D/s σχεση χρειαζεται ξεκαθαρα ορια, ξεκαθαρες συμφωνιες, δεν δεχεται παρεκτροπες -μα ουτε αγκυλωσεις-, δεν θελει βιασυνη και οπως ολες οι αλλες, κραταει οσο δινει στα μερη της κατι που να τα γεμιζει. Τι θα ηταν αυτο, διαφερει απο ατομο σε ατομο, απο χρονικη συγκυρια σε χρονικη συγκυρια. Κανεις δεν κανει καμια σχεση για την ψυχη των πεθαμενων του. Αν τυχει τα θελω του ενος να συμπιπτουν με εκεινα του αλλου, εχει καλως

 

Δεν ειναι κακο να ειναι δυσκολο ισα ισα ...και το ενδιαφερον σε αυτο ειναι ασε που η εξεληξη ειναι το πιο ομορφο κομματι ...αυτο ομως νομιζω στο πλαισιο που εχουμε βρει αυτο που θελουμε...

Απο την αλλη σκεφτομαι οτι η διαδρομη προς αυτο ειναι η μαγεια ολη

 

Συχνά κάνουμε το λάθος να μη διατυπώνουμε ξεκάθαρα τα θέλω μας, γιατί περιμένουμε από τον άλλο να τα καταλάβει από μόνος του. Μάλιστα, το θεωρούμε και ένδειξη του ενδιαφέροντός του για μας.
Ενσυναίσθηση δεν είναι να ξέρεις ΤΙ θέλω, αλλά ΓΙΑΤΙ θέλω αυτά που θέλω, αφού όμως προηγούμενα σου τα έχω κοινοποιήσει. Κι αυτό είναι δική μου ευθύνη.

Ως προς το άκυρο της απαίτησης, έχεις δίκιο. Οφείλουμε να αρθώσουμε τα θέλω μας, αλλά δε μπορούμε να απαιτήσουμε από τον άλλο να τα εκπληρώσει.

 

Εχω εναν προβληματισμο να προσθεσω, οταν σε αυτη τη σχεση προσθεσουμε εναν καρπο της, ενα παιδι, παραμενει στον αξονα της το d/s; Αυτο ειναι μια μορφης εξελιξης. Αντε ο κ και το υ εχουν συμφωνησει με το d/s μεταξυ τους. Με το ετερο μελος της σχεσης τι γινεται;

 

Εκει τελειωνει το παραμυθι.