Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Γιατί Είναι Τόσο Δημοφιλές το Αιμομικτικό Πορνό;

 

O Eddie Redmayne και η Julianne Moore στο Savage Grace, που αφορά την ιστορία μιας αιμομικτικής σχέσης μεταξύ ενός μελλοντικού κληρονόμου και της μητέρας του.

Όταν μιλάμε για πράγματα που σου «καίνε» το μυαλό, λίγα πράγματα ξεπερνούν την αιμομιξία.

Οι ενδοοικογενειακές ερωτικές σχέσεις έχουν πρόσφατα γίνει ειδησεογραφικό θέμα μετά την δημοσίευση ενός άρθρου του NY Mag σχετικά με την Genetic Sexual Attraction ή GSA (Γενετική Σεξουαλική Έλξη), καθώς και την κυκλοφορία μιας συνέντευξης με θέμα την συναινετική αιμομιξία μεταξύ μιας γυναίκας και του βιολογικού της πατέρα. Η γενική αίσθηση είναι πως δεν υπάρχουν αρκετά στον κόσμο για να χαρακτηρίσουν τα προαναφερθέντα, μιας και η αιμομιξία είναι ένα θέμα τόσο ταμπού, που δεν έχουμε καν την ορολογία ώστε να μιλήσουμε για αυτήν.

Φυσικά, όπως συμβαίνει και με οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό ή σεξουαλικό ταμπού, υπάρχει εδώ και καιρό μια αγορά για «αιμομικτικές» σκηνές στην βιομηχανία του πορνό. Τα σενάρια «μπαμπάς-κορούλα» για παράδειγμα στα οποία παίζουν δύο άγνωστοι μεταξύ τους για να ικανοποιήσουν τα πιο σκοτεινά γούστα των αυνανιστών. Αυτό το κοινό όμως -τουλάχιστον σε μερικά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών- έχει μεγαλώσει.

Νέα εκθεση έδειξε μια αύξηση της τάξης του 178% στην κατανάλωση αιμομικτικού-roleplay πορνογραφικού υλικού από τον Οκτώβρη του 2014 έως τον Γενάρη του 2015

Μια έκθεση από τον πρωτοπόρο προμηθευτή πορνογραφικού υλικού GameLink.com έδειξε μια αύξηση της τάξης του 178% στην κατανάλωση αιμομικτικού-roleplay υλικού από τον Οκτώβρη του 2014 έως τον Γενάρη του 2015. Οι στατιστικές που επικεντρώνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν πως η Utah είχε την μεγαλύτερη αύξηση με 765%. Ακολούθησε το Michigan με 698%, η Νέα Υόρκη με 669%, η Alaska με 524% και το Arkansas με 452%. Αυτές ήταν οι πολιτείες που αποτέλεσαν το Top5 των πολιτειών που τον παίζουν με τον μπαμπά και την μαμά.

Σύμφωνα με το GameLink, οι δέκα πιο δημοφιλείς τίτλοι ήταν οι: Father's Forbidden Fantasies, Friends and Family 4, Mother's Indiscretions #3, Keep it in the Family, Brothers & Sisters 2, Mommy and Me #9, Lesbian Family Affairs, Father's Day, Digital Sin, Sibling Sex Stories και αυτό που μας φάνηκε το πιο απαίσιο όλων για κάποιο λόγο, το Our Father.

Υπάρχουν πολλές εταιρίες που φτιάχνουν πολύ αιμομικτικό πράμα εκεί έξω. Επικοινώνησα με την Δρ. Chauntelle Tibbals, συγγραφέας του επερχόμενου βιβλίου Encore: A Sociologist Explores Sex, Society and Adult Entertainment, ώστε να μου δώσει μια είδους εξήγηση.

Η Tibbals με διαβεβαίωσε πως τα στατιστικά δεν δείχνουν μια αύξηση στα ποσοστά του αιμομικτικού πορνό, αλλά μια «αλματώδη αύξηση» του «ψευτο-αιμομικτικού πορνό», υλικό δηλαδή όπου δύο άτομα παίζουν τους ρόλους οικογενειακών μελών. Μου είπε ότι αυτό το υλικό είναι κυρίως δημοφιλές σε περιοχές και πολιτείες που «είναι περισσότερο σεξουαλικά καταπιεσμένες», σημειώνοντας πως η παρουσία της Νέας Υόρκης την εξέπληξε.

Πρότεινε επίσης πως η έλξη του ψευτο-αιμομικτικού πορνό είναι μια «ενδιαφέρουσα μίξη του οικείου σε συνδυασμό με το ξεκάθαρα ταμπού».

Η σεξουαλική οικειότητα μεταξύ ετεροθαλών ή θετών συγγενικών προσώπων είναι ταμπού στην Αμερικάνικη κουλτούρα, αν και πολλές οικογένειες έχουν τέτοια στοιχεία

«Η σεξουαλική οικειότητα μεταξύ ετεροθαλών ή θετών συγγενικών προσώπων είναι ταμπού στην Αμερικάνικη κουλτούρα, αν και πολλές οικογένειες έχουν τέτοια στοιχεία. Υπάρχει κάτι στα ερεθίσματα που δημιουργεί ένα τόσο ταμπού θέμα, που μπορεί να εκφράζουν κάποιους ανθρώπους. Τώρα το γιατί, εξαρτάται από την τεχνολογία και το πόσο εύκολα βρίσκει κανείς πλέον υλικό. Όλα αυτά παίζουν τον ρόλο τους».

Είμαι ένθερμος υποστηρικτής της Tibbals, αλλά τελικά η πλειονότητα των προαναφερθέντων τίτλων δεν περιλαμβάνουν ψευτο-αιμομικτικό RP (roleplay), αλλά ξεκάθαρο αιμομικτικό RP. Πάρτε το Mommy and Me 9 (2014) για παράδειγμα. Στην αρχή κάθε σκηνής, οι perfromers δηλώνουν πως δεν έχουν καμία συγγένεια. Στην πρώτη σκηνή η «μαμά» Chasey Lain δηλώνει πως «αυτή δεν είναι η κόρη μου, δεν έχουμε κάποια συγγένεια». Η «κόρη» Audrey Aguilera απαντάει πως «αυτή δεν είναι η μητέρα μου. Την συνάντησα για πρώτη φορά σήμερα».

Η Lain τελειώνει λέγοντας στην κάμερα πως «δίνουμε στον κόσμο αυτό που θέλει, το Mommy and Me 9». Αυτό όμως ψάχνει το κοινό ή μήπως είναι κάτι που προσφέρει η βιομηχανία του πορνό;

Το 2013, ο Jon Milward παρήγαγε το Deep Inside: A Study of 10,000 Porn Stars and Their Careers, με την ανάλυσή του να αποκαλύπτει μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία και αριθμούς. Από τους 20 πιο συχνούς θηλυκούς ρόλους που εμφανίζονται σε τίτλους ο έκτος πιο χρησιμοποιημένος είναι αυτός της «κόρης». Ο δέκατος είναι αυτός της «αδερφής».

Μια από τις ταινίες που συμπεριλαμβάνεται στην έρευνα του Milward είναι το κλασσικό πλέον Taboo, του 1980. Το σενάριο, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, περιέχει άφθονη αιμομιξία μεταξύ πατέρα-κόρης και μητέρας-γιου. Το Taboo θεωρείται κλασσικό και αποτέλεσε το πρώτο κεφάλαιο μιας σειράς που άντεξε για 27 χρόνια και έβγαλε 22 sequel.

Προφανώς, η αιμομιξία δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά όπως με όλα τα ρυπαρογραφήματα του σήμερα, η πανταχού παρούσα φύση του δεν αφορά μόνο τα «κανάλια» της πορνογραφίας. Αν ψάξει κανείς διαδικτυακά για «αιμομιξία» θα ανακαλύψει καραβιές από βρώμα: φόρα του Reddit με 44000 αναγνώστες, αιμομικτική λογοτεχνία, ακόμα και τον όρο «wincest», ο οποίος αναφέρεται σε αιμομικτική λογοτεχνία από οπαδούς της σειράς Supernatural οι οποίοι «φαντασιώνονται μια ρομαντική ή σεξουαλική σχέση μεταξύ του Sam και του Dean Winchester».

Όσο πιο πολύ ψάξεις, τόσο πιο πολλά θα βρεις. Μπορεί η παρουσία τέτοιου υλικού να λέει κάτι για τις υποσυνείδητες επιθυμίες μας; Αν σκεφτεί κανείς τις θεωρίες του Freud για τα Οιδιπόδεια Συμπλέγματα, τότε θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει πως η αιμομικτική πορνογραφία είναι απλά ένας τρόπος εκπλήρωσης κάποιων φαντασιώσεων.

Έστω κι έτσι, φαίνεται υπερβολικό το να σκεφτείς ότι κάποιος που ψάχνει σε ένα porn search για το πιο taboo σεξουαλικό σενάριο, ουσιαστικά θέλει να πηδήξει κάποιο μέλος της οικογένειάς του.

Βέβαια, στο πασίγνωστο άρθρο του το 1977 στο περιοδικό Penthouse με τίτλο Incest: The Last Taboo, ο Philip Noble προτείνει πως υπάρχει πολύ περισσότερη συναινετική αιμομιξία εκεί έξω, από όσο είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε. Ναι, μιλάμε για μια άλλη δεκαετία και ναι, στηρίχθηκε πολύ στις συνεντεύξεις του Kinsey οι οποίες μας λένε πως «η αιμομιξία είναι παρούσα και πολλές φορές θετική», αλλά είχε δίκιο όταν τόνιζε πως «η αιμομιξία θα είναι ένα σημαντικό κοινωνικό θέμα την δεκαετία του '80», που ήταν άλλωστε και η δεκαετία που παρήγαγε την σειρά Taboo.

Μια πιο δυσοίωνη εξήγηση για την άνοδο του αιμομικτικού πορνό προσφέρει η ψυχολόγος Sharna Olfman στο βιβλίο της The Sexualization of Childhood (2008), όπου αναφέρει πως ίσως υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ του ψευτο-πορνό πατέρα-κόρης και της «ψευτο-παιδικής πορνογραφίας»

«Μπορούμε να ψάξουμε», γράφει, «το πώς αυτά τα site λειτουργούν ως μέσα κοινωνικοποίησης για τους χρήστες τους, με το να χτίζουν ένα συγκεκριμένο σύστημα ιδεολογίας που ομαλοποιεί την χρήση των παιδιών ως σεξουαλικούς παρτενέρ ενηλίκων». Οι αξίες που υπάρχουν στην κοινωνία, οι οποίες ορίζουν την σεξουαλική επαφή παιδιών και ενηλίκων ως αποκλίνουσα και καταχρηστική, απουσιάζουν από την ψευτο-παιδική πορνογραφία και στην θέση τους υπάρχει το μήνυμα πως «το σεξ με τα παιδιά θα είναι ωραίο για όλους μας».

Οι παραγωγοί πορνογραφικών ταινιών είναι στην φύση τους να φεύγουν από το τοπίο του κανονικού σεξ και να απεικονίζουν τα ακραία όρια της σεξουαλικής συμπεριφοράς

Το επιχείρημα της Olfman σε ανακατεύει, αλλά αν μιλάμε για το υλικό που υπάρχει σε site όπως το PornHub, το XHamster ή το YouPorn τότε δεν μιλάμε -τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο της ιντερνετικής πορνογραφίας- για κανονική αιμομιξία. Αυτό άλλωστε γίνεται και ξεκάθαρο σε κάθε σκηνή από τους ίδιους τους δημιουργούς. Όχι βέβαια πως αυτό φτάνει για να μην κάνει τέτοιες σκηνές κάπως σοκαριστικές. Υπάρχει μια αυτόματη, βασική αηδία που γεννάει ένα σενάριο μητέρας-γιου και πατέρα-κόρης, ακόμα και όταν ξέρεις πως είναι αληθινό, στο οποίο στηρίζεται μια βιομηχανία που ταΐζεται από το extreme, το ακραίο. Από το rosebud στο gokkun, το αιμομικτικό πορνό είναι άλλη μια αισχρότητα που θα φέρει κόσμο στο εκάστοτε «μαγαζί».

Ο Dan O'Connell, ιδρυτής της Girlfriend Films, μιας εταιρίας που παράγει μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές αιμομικτικού πορνό, την Mother-Daughter Exchange Club (που αυτήν την στιγμή βρίσκεται στο «κεφάλαιο» 36), μιλάει απλά για το πόσο μπορείς να σπρώξεις τα γνωστά όρια.

«Οι παραγωγοί πορνογραφικών ταινιών είναι μεταξύ των πραγματικά ανυπότακτων ατόμων της κοινωνίας», μου λέει χωρίς ίχνος ειρωνείας. «Είναι στην φύση τους να φεύγουν από το τοπίο του κανονικού σεξ και να απεικονίζουν τα ακραία όρια της σεξουαλικής συμπεριφοράς. Σήμερα, κάθε παιδί με μια αφύλακτη ιντερνετική σύνδεση μπορεί να κοιτάξει όσο σεξ θέλει».

Αυτό ίσως να ισχύει. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα παιδιά ζητήσουν κάτι ακόμα πιο ακραίο από το τελευταίο πράγμα που είδαν; Από αυτήν ακριβώς την ατμόσφαιρα του «λίγο πιο πέρα, λίγο παραπάνω» δεν τρέφεται η πορνογραφική βιομηχανία; Πώς μπορεί να είναι σωστό το να καταλήξουν να βλέπουν σενάρια μεταξύ μαμάδων και των παιδιών τους;

Ο Ο' Connell δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση για αυτό, όπως φαντάζομαι και κάθε μεγάλος παραγωγός πορνογραφικού υλικού.

«Η βιομηχανία φτιάχνει αυτές τις ταινίες επειδή πουλάνε και πολύ απλά, πουλάνε λόγω του παράγοντα ταμπού».

( http://www.vice.com/gr/read/aimomiktiko-porno )

 

Οι πολιτικές προεκτάσεις στο έργο του Σίγκμουντ Φρόυντ
A' Μέρος.

 

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 ο Φρόυντ αφού έχει θεμελιώσει την ψυχολογική γνώση και θεραπεία με την ψυχανάλυση, θέτει ερωτήματα σχετικά με την έννοια του Πολιτισμού. Η Ψυχανάλυση σύμφωνα με το δημιουργό της θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί συνοπτικά ως: μια μέθοδος για τη διερεύνηση του ασυνειδήτου, μια τεχνική θεραπείας των νευρώσεων και μια γενική θεωρία για την ψυχική ζωή του ανθρώπου[1]. Η συμβολή της ψυχανάλυσης έγκειται στο ότι είναι δυνατόν να αποτελέσει μια βάση για την ψυχολογική κατανόηση των ατόμων μέσα σε οποιαδήποτε κοινωνία[2].

Ο Φρόυντ ως σταθερός παρατηρητής της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, ασχολείται με θέματα που αφορούν το κοινωνικό γίγνεσθαι και την πραγματικότητα της εποχής του. Θεωρεί ότι η ψυχαναλυτική γνώση αποκτά νόημα όταν παρέχει απαντήσεις σχετικά με την προέλευση του πολιτισμού. Η ενασχόληση με το ερώτημα του πολιτισμού ανακύπτει το 1905 στο σύγγραμμά του «Τρεις πραγματείες για τη θεωρία της σεξουαλικότητας» όπου συναντούμε την ιδέα ότι η ενορμητική καταπίεση βρίσκεται στη βάση της γένεσης του πολιτισμού, ιδέα που θ’ αναπτύξει πιο εκτεταμένα το 1929 στο έργο του «Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας».

Το ενδιαφέρον της ψυχανάλυσης όσον αφορά την πολιτική σκέψη έγκειται στην πιθανή συνεισφορά της σε μια φιλοσοφική και πολιτική ανθρωπολογία[3]. Στα κείμενά του ο Φρόυντ εκθέτει τις απόψεις του σχετικά με τη λειτουργία της κοινωνίας, δεν γράφει όμως, συστηματικά πολιτικά έργα ούτε δεσμεύτηκε ποτέ σε ένα κόμμα ή ένα ρεύμα πολιτικών ιδεών. Η ψυχανάλυση είναι ικανή να διαφωτίσει την ουσία των πιο σημαντικών πολιτισμικών θεσμών, όπως της θρησκείας, της ηθικής, της δικαιοσύνης, της φιλοσοφίας[4].

Στα 1912- 1913, ο Φρόυντ αναπτύσσει τη γενεαλογία του πολιτισμού στο έργο του «Τοτέμ και Ταμπού». Συνεχίζει να εξελίσσει τη σκέψη του σε σχέση με έννοιες που αφορούν τη συλλογικότητα και σε μετέπειτα έργα του, όπως «Η Ψυχολογία των Μαζών και Ανάλυση του Εγώ» (1921), «Το μέλλον μιας αυταπάτης» (1927), «Ο Πολιτισμός πηγή δυστυχίας» (1929). Στη συνέχεια, θα αναφερθούμε διεξοδικά στα κείμενα αυτά έχοντας ως στόχο να κατανοήσουμε πώς η σκέψη του Φρόυντ προεκτείνεται στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα.

Τοτέμ και Ταμπού

Ο Φρόυντ συγγράφει το έργο του «Τοτέμ και Ταμπού» το 1913 στο οποίο, με βάση τις μονογραφίες και τις αφηγήσεις της εποχής τις οποίες έχει στη διάθεση του, επιχειρεί να διατυπώσει μια θεωρία για τον πολιτισμό σε σχέση με την ψυχανάλυση.

Περιγράφει λοιπόν, ότι στις πρωτόγονες φυλές της Αυστραλίας, αλλά και άλλων περιοχών, απουσιάζουν οι θρησκευτικοί και κοινωνικοί θεσμοί και αντί αυτών οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το σύστημα του τοτεμισμού. Το σύστημα αυτό, το οποίο απαγορεύει τις αιμομικτικές σεξουαλικές
σχέσεις και τη θανάτωση του ζώου- τοτέμ, «αποτελεί τη βάση κάθε κοινωνικής υποχρέωσης και ηθικού περιορισμού της φυλής»[5]. Με άλλα λόγια το τοτεμικό σύστημα υποκαθιστά το ρόλο της θρησκείας και συνιστά τη βάση της κοινωνικής οργάνωσης.

Το ταμπού, λέξη πολυνησιακή, εκφράζει τους περιορισμούς τους οποίους οι πρωτόγονοι επιβάλλουν στους εαυτούς τους. «Το ταμπού είναι μια πανάρχαιη απαγόρευση, που επιβάλλεται εξωτερικά (από μια εξουσία) και αναφέρεται στις πιο ισχυρές επιθυμίες του ανθρώπου»[6]. Πρόκειται για μια απαγόρευση για την οποία ο άνθρωπος νιώθει μια ισχυρή ασυνείδητη ροπή,
στοχεύει στη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων και συνιστά αυτό που στη συνέχεια
θα εξελιχθεί σε νομοθεσία.

Δύο είναι οι πιο σημαντικές απαγορεύσεις που συναντούμε στο τοτεμικό σύστημα: α) η απαγόρευση του φόνου του ζώου- τοτέμ και β) η απαγόρευση της αιμομιξίας. Φαίνεται λοιπόν, πως η εξωγαμία σχετίζεται στενά με τον τοτεμισμό, οι θρησκευτικές πρακτικές του οποίου
παρουσιάζουν σημαντική ομοιότητα με τις ιδεοληπτικές πράξεις και πίστεις των νευρωτικών ατόμων. Οι ιδεοληπτικές νευρώσεις αποτελούν μια άμυνα ενάντια στις αιμομικτικές επιθυμίες που εμφανίζονται κατά την παιδική ηλικία. Οι θρησκευτικές πρακτικές συνιστούν μια άμυνα ενάντια στο φόβο, που διακατέχει τα άτομα σαν μια αίσθηση ενοχής για την επιθετικότητά τους και για τις εξεγερτικές τους επιθυμίες ενάντια στη σεξουαλική ηθική που επικρατεί στην κοινότητά τους[7].

Για την ψυχανάλυση το ζώο- τοτέμ συμβολίζει τον πατέρα για τον οποίο το νεαρό αγόρι έχει αμφιθυμικά συναισθήματα: από τη μια πλευρά τον θαυμάζει και τον φοβάται και από την άλλη
επιθυμεί το θάνατο του για να λάβει τη θέση του. Ο Φρόυντ αναπτύσσει με τον τρόπο αυτό την ιδέα ότι «αν το ζώο- τοτέμ είναι ο πατέρας, τότε οι δυο κύριες εντολές του τοτεμισμού, οι δυο απαγορεύσεις ταμπού, που αποτελούν τον πυρήνα του- απαγορεύεται να σκοτώσεις το τοτέμ και απαγορεύεται να έχεις σεξουαλικές σχέσεις με τη γυναίκα που ανήκει στο τοτέμ, συμπίπτουν στο
περιεχόμενό τους με τα δυο εγκλήματα του Οιδίποδα [..] και με τις δυο πρωταρχικές επιθυμίες του παιδιού»[8]. Με άλλα λόγια, εφόσον έχουμε αποδεχτεί ότι το τοτεμικό σύστημα βρίσκεται στη βάση κάθε συλλογικότητας, θα λέγαμε ότι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα δείχνει την ουσία του πολιτισμού από τη σκοπιά της ψυχανάλυσης. Ο Φρόυντ το δηλώνει άλλωστε στο τέλος του βιβλίου του υποστηρίζοντας ότι «η αρχή κάθε θρησκείας, ηθικότητας, κοινωνικότητας και τέχνης συνυπάρχει στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα»[9].

Εμπνευσμένος από τις ιδέες του Robertson Smith για το τοτεμικό γεύμα ως σημαντικό στοιχείο της τοτεμικής θρησκείας και τη θυσία ως πράξη που συμβολίζει την κοινωνική συντροφικότητα μεταξύ των θεών και των πιστών, αφηγείται έναν επιστημονικό μύθο. Στηρίζεται στις υποθέσεις που διατύπωσαν αρχικά ο Δαρβίνος (1871), στη συνέχεια ο Atkinson (1903) και ο Robertson Smith (1894)[10] και υιοθετεί την υπόθεση της πρωτόγονης κοινωνίας. Εκεί συναντούμε έναν βίαιο, ζηλότυπο πατέρα που εξουσιάζει απόλυτα όλα τα θηλυκά και διώχνει τους γιους του καθώς μεγαλώνουν. Κάποια μέρα οι γιοι αποφασίζουν να εξεγερθούν, σκοτώνουν συλλογικά τον τύραννο πατέρα και τον κατασπαράσσουν. Mέσω της πράξης αυτής ταυτίζονται με αυτόν και αποκτούν ένα μέρος από τη δύναμή του, ενώ ο τοτεμικός μύθος λύνεται με την εγκατάσταση ενός θεσμού κοινωνικής ισότητας. Ο φόνος δηλαδή του πρωταρχικού πατέρα γίνεται συμβολικά η αιτία συνένωσης των ανθρωπίνων μαζών. «Το τοτεμικό γεύμα, που είναι ίσως η πρώτη γιορτή της ανθρωπότητας, είναι η επανάληψη και το μνημόσυνο αυτής της αξιομνημόνευτης, εγκληματικής πράξης, που στάθηκε αφετηρία για τόσα πολλά πράγματα, για τις κοινωνικές οργανώσεις, τους ηθικούς περιορισμούς και τη θρησκεία»[11].

Η πράξη αυτή ως επακόλουθο δε θα μπορούσε να έχει τίποτε άλλο από την ενοχή- συναίσθημα συλλογικό- την οποία οι υπεύθυνοι του φόνου αντιμετωπίζουν με τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής τάξης η οποία βασίζεται στην εξωγαμία (παραίτηση από τις γυναίκες του πατέρα) και
στον τοτεμισμό (παραίτηση από το φόνο του πατέρα)[12]. Συζητώντας κάποια χρόνια αργότερα το θέμα της ψυχολογίας της μάζας, ο Φρόυντ θα αναφερθεί στον τοτεμισμό και θα σημειώσει ότι
«περικλείει τις απαρχές της θρησκείας, της ηθικότητας και της κοινωνικής διάρθρωσης, συνδέεται με τη βίαια θανάτωση του αρχηγού και τη μετατροπή της
πατρική ορδής σε κοινότητα αδελφών»[13].

Ο μύθος του «Τοτέμ και Ταμπού» δε θα πρέπει να εκκληφθεί ως θέση που εξηγεί πραγματικά την ύπαρξη του πρωτογενούς τοτεμισμού, υπόθεση που έχει απορριφθεί από τη σύγχρονη ανθρωπολογία[14] αλλά ως μια απόπειρα από τη σκοπιά της ψυχανάλυσης για τη διαύγαση των ψυχικών διαδικασιών που καθορίζουν την εσωτερίκευση από το ανθρώπινο ον, στην παιδική του κατάσταση των θεσμών και των κοινωνικών σημασιών[15].

 

«Οι πολιτικές προεκτάσεις στο έργο του Σίγκμουντ Φρόυντ»
Β' Mέρος.

 

Ψυχολογία των μαζών κι ανάλυση του εγώ

Η “Ψυχολογία των μαζών κι ανάλυση του Εγώ”, έργο σημαντικό, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1921, θέτει το πρόβλημα των σχέσεων του ατόμου με την μάζα στην οποία τοποθετείται και βιώνει. “Η ψυχολογία των μαζών πραγματεύεται λοιπόν τον μεμονωμένο άνθρωπο ως μέλος μιας φυλής, ενός λαού, μιας κάστας, ενός στρώματος, ενός θεσμού ή ως μέλος ενός ανθρώπινου σωρού, ο οποίος σε έναν ορισμένο χρόνο για έναν ορισμένο σκοπό οργανώνεται σε μάζα[1]”. Ο Φρόυντ, όπως έγραφε ο Romain Rolland, επιθυμούσε με το βιβλίο αυτό να δείξει το μονοπάτι από την ανάλυση του ατόμου στην κατανόηση της κοινωνίας[2].

Εκκινά τη μελέτη αυτή βασιζόμενος σε προηγούμενες εργασίες σχετικές με την έννοια και τη συμπεριφορά της μάζας, όπως αυτές των Le Bon και McDougall[3], που εξέταζαν τις μάζες από φαινομενολογική κυρίως σκοπιά. Ο Φρόυντ συμμερίζεται την άποψη των προηγούμενων συγγραφέων ότι μέσα στη μάζα διαπιστώνεται μια ψυχική μεταβολή του ατόμου και μια αλλαγή στη συμπεριφορά του. Για να ερμηνεύσει τα φαινόμενα αυτά χρησιμοποιεί τα διανοητικά εργαλεία της ψυχανάλυσης, με πρώτη την έννοια της λίμπιντο.

Ως λίμπιντο “ονομάζουμε την παρατηρούμενη ως ποσοτικό μέγεθος- αν και προς το παρόν μη μετρήσιμη- ενέργεια τέτοιων ορμών, οι οποίες έχουν να κάνουν με όλα αυτά που μπορούμε να περιλάβουμε ως αγάπη[4]”. Πραγματεύεται την έννοια της αγάπης ως την ενέργεια που παρέχει η σεξουαλική αγάπη με στόχο τη σεξουαλική ένωση και θεωρεί ότι είναι αυτό ακριβώς που κινητοποιεί τους ανθρώπους να ενώνονται σε κοινότητες, να αποκτούν δηλαδή μαζική ψυχή. Υποστηρίζει πως ο πλατωνικό “έρως” και η “αγάπη” του Αποστόλου Παύλου ταυτίζεται με τη διευρυμένη έννοια της αγάπης της ψυχανάλυσης, δηλαδή της λίμπιντο.

Αντίθετα από τις αυθόρμητες μάζες, οι οποίες δεν έχουν αρχηγό, οι τεχνητές μάζες, με αρχηγό, είναι προϊόντα του πολιτισμού: η εκκλησία και ο στρατός είναι τα δύο πιο σημαντικά παραδείγματα, τα πολιτικά κόμματα επίσης[5]. Κοινό σημείο είναι η αυταπάτη της αγάπης του αρχηγού (Χριστός, στρατηγός) εξίσου προς τα μέλη της μάζας και η αγάπη των μελών μεταξύ τους- “Κάθε άτομο συνδέεται αφενός με τον οδηγό και αφετέρου με τα άλλα άτομα της μάζας”[6].

Ο Φρόυντ αποδέχεται ότι ο άνθρωπος είναι “ζώον πολιτικόν”, κατά τον ορισμό του Αριστοτέλη, γιατί όπως εξηγεί το άτομο αισθάνεται ατελές όταν είναι μόνο του. Οι κοινωνικοί σχηματιμοί στους οποίους βιώνει πρέπει να εξετάζονται σε σχέση πάντα με την ύπαρξη ενός αρχηγού γιατί “η ουσία της μάζας δεν μπορεί να γίνει κατανοητή αν παραμελήσουμε τον οδηγό[7]”. Παρομοιάζει τη σύσταση της ανθρώπινης κοινωνίας με αυτήν της οικογένειας: το μικρό παιδί που αποκτά μικρότερο αδερφάκι έχει εχθρικά αισθήματα προς αυτό, αντιλαμβάνεται όμως γρήγορα ότι για να παραμείνει αγαπητό στους γονείς πρέπει να αποδεχτεί τον αδελφό (ή την αδελφή) και να μοιραστεί την αγάπη τους. Έτσι, ταυτίζεται μαζί του μέσω της αγάπης προς τους γονείς αφού πρώτα απαιτήσει από αυτούς ίση μεταχείριση. Με τον ίδιο τρόπο τα μέλη μιας κοινωνικής ομάδας ταυτίζονται μεταξύ τους και απαιτούν ισότητα και δικαιοσύνη από τον αρχηγό. “Το κοινωνικό αίσθημα στηρίζεται λοιπόν στη μεταστροφή ενός αρχικά εχθρικού αισθήματος σε έναν θετικά τονισμένο δεσμό της φύσης μιας ταύτισης. [...] Η μεταστροφή πραγματοποιείται κάτω από την επίδραση ενός κοινού τρυφερού δεσμού με ένα έξω από τη μάζα ευρισκόμενο πρόσωπο[8]” (τον αρχηγό).

Η δικαιοσύνη απορρέει από αυτήν ακριβώς την απαίτηση της ίσης μεταχείρισης και αποτελεί την ρίζα της κοινωνικής συνείδησης και του αισθήματος του καθήκοντος. “Κοινωνική δικαιοσύνη σημαίνει ότι παραιτείται κανείς από πολλά, για να υποχρεωθούν και οι άλλοι να παραιτηθούν από αυτά, ή πράγμα που είναι το ίδιο, να μην μπορούν να τα απαιτήσουν”[9]. Η απαίτηση βέβαια για ισότητα και δικαιοσύνη αφορά στα μέλης της μάζας και όχι στον αρχηγό.

Όπως υποστηρίζει ο Φρόυντ στο «Τοτέμ και Ταμπού», η εξέλιξη της κοινωνικής οργάνωσης έχει ως αφετηρία την πρωταρχική ορδή η οποία εξουσιαζόταν από ένα ισχυρό αρσενικό[10], στη συνέχεια, συναντούμε την τοτεμική φυλή στην οποία τα αδέλφια είναι συνδεδμένα όλα με το ίδιο δικαίωμα και με τις απαγορεύσεις των ταμπού και έπειτα, την οικογένεια. Σε κάθε περίπτωση, η ταύτιση αποτελεί το μηχανισμό εκείνο που συνδέει τα άτομα σε αμοιβαίο δεσμό.

Ο Φρόυντ εξηγεί την ταύτιση ως την ικανότητα ή την επιθυμία να τοποθετούμαστε στη ίδια θέση ή κατάσταση με αυτή ενός άλλου ατόμου. Κάθε άτομο αποτελεί μέλος πολλών ομάδων, “έχει μερίδιο σε πολλές μαζικές ψυχές, σε αυτή της φυλής του, της κοινωνικής θέσης, της θρησκευτικής κοινότητας, του κράτους, κλπ[11]”. Η ταύτιση λοιπόν, αποτελεί την αρχή που ενώνει τα μέλη της κοινότητας γύρω από τον αρχηγό τους, ο οποίος τοποθετείται στη θέση του “ιδανικού του εγώ”[12] για καθένα από αυτά. “Ο αμοιβαίος δεσμός των ατόμων της μάζας έχει τη φύση μιας τέτοιας τάυτισης μέσω μιας σημαντικής συναισθηματικής κοινότητας, και μπορούμε να εικάσουμε ότι αυτή η κοινότητα έγκειται στο είδος του δεσμού με τον οδηγό[13]”.


Το μέλλον μιας αυταπάτης

Με αυτό το βιβλίο που γράφτηκε το 1927, ο Φρόυντ ασχολείται με τη διάσταση της πίστης και τις ψυχολογικές καταβολές του θρησκευτικού συναισθήματος στα πλαίσια του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο πολιτισμός για τον Φρόυντ “περικλείει όλες τις γνώσεις και τις ικανότητες που έχουν αποκτήσει οι άνθρωποι για να εξουσιάσουν τις δυνάμεις της φύσης και να της αποσπάσουν τα αγαθά της για την ικανοποίηση των αναγκών τους, από την άλλη πλευρά όλους τους θεσμούς που είναι αναγκαίοι για τη ρύθμιση των σχέσεων των ανθρώπων μεταξύ τους και ιδιαίτερα για την κατανομή των διαθέσιμων αγαθών[14]”. Ο πολιτισμός, η ανθρώπινη δηλαδή κοινωνία, έχει από τα μέλη της απαιτήσεις που είναι συχνά δυσάρεστες για το μεμονωμένο άτομο, γιατί δε συνιστά ένα τέλειο δημιούργημα. Για το λόγο αυτό ο άνθρωπος αναπτύσσει εχθρικά αισθήματα προς αυτόν, ενώ οι νόμοι και οι θεσμοί αποτελούν τα μέσα προστασίας του πολιτισμού έναντι της ανθρώπινης εχθρότητας.

Το αίσθημα της δυσαρέσκειας που έχει η πλειοψηφία των ανθρώπων από τον πολιτισμό δίνει την εντύπωση, σύμφωνα με τον Φρόυντ, ότι πρόκειται για μια συνθήκη που “επιβλήθηκε σε μια απρόθυμη πλειοψηφία από μια μειοψηφία, η οποία κατάφερε να πάρει στην κατοχή της τα μέσα εξουσίας και καταναγκασμού[15]”. Επομένως, η πλειοψηφία των ανθρώπων σκιαγραφείται ως μια μάζα που διακατέχεται από νωθρότητα και ακρισία, ενώ ταυτόχρονα επιθυμεί την ικανοποίηση των ενορμήσεων της. Η μάζα δεν χαρακτηρίζεται από πηγαία εργατικότητα, αλλά από αντικοινωνικές και αντιπολιτισμικές τάσεις. Η συμπεριφορά της μεταβάλλεται υπό την καθοδήγηση ενός χαρισματικού ηγέτη που λειτουργεί ως υπόδειγμα εφόσον διαθέτει “υψηλή διορατική ικανότητα για τις αναγκαιότητες της ζωής” και εάν έχει κυριεύσει τις δικές του ορμικές επιθυμίες[16]. Επίσης, η διαπαιδαγώγηση είναι δυνατόν να αποτελέσει τον καταλύτη για την πολιτισμική αλλαγή, να επηρεάσει δηλαδή τους ανθρώπους να σέβονται τον πολιτισμό και να βιώνουν τις ευεργεσίες του.

Οι πρωταρχικές πολιτισμικές απαγορεύσεις, όπως αυτές της αιμομιξίας, του κανιβαλισμού και του φόνου, είναι αυτές που συνιστούν τον πυρήνα του πολιτισμού και οι οποίες διαχωρίζουν τον άνθρωπο από το ζώο. Οι απαγορεύσεις αυτές ενδοβάλλονται κατά την ανάπτυξη του κάθε ατόμου και δημιουργούν το Υπερεγώ, το ψυχικό αυτό στοιχείο που ελέγχει τις ενορμήσεις με βάση τους ηθικούς και κοινωνικούς κανόνες. Το Υπερεγώ, βέβαια, διαφέρει από άτομο σε άτομο όσον αφορά τις μεμονωμένες απαγορεύσεις των ενορμήσεων. Αναφορικά με τις ευρύτερες πολιτισμικές απαγορεύσεις, οι άνθρωποι υπακούουν υπό το καθεστώς του φόβου και του καταναγκασμού λόγω της ηθικής αναξιοπιστίας που τους διακρίνει.

Σχετικά με τη διαφορά στις κοινωνικές τάξεις, ο Φρόυντ αναφέρει ότι οι καταπιεσμένες τάξεις είναι λογικό να δείχνουν μικρό βαθμό σεβασμού προς τον πολιτισμό και να αισθάνονται εχθρότητα και δυσαρέσκεια λόγω των πολλαπλών στερήσεων που τους επιβάλλονται. “Εάν ένας πολιτισμός δεν καταφέρει να υπερβεί την κατάσταση εκείνη κατά την οποία η ικανοποίηση ενός αριθμού μελών του έχει ως προϋπόθεση την καταπίεση ενός άλλου αριθμού, ίσως και της πλειοψηφίας- και αυτό συμβαίνει σε όλους τους σημερινούς πολιτισμούς- είναι λογικό αυτοί οι καταπιεσμένοι να αναπτύξουν μια έντονη εχθρότητα ενάντια στον πολιτισμό, τον οποίο καθιστούν μεν δυνατό μέσω της εργασίας τους, δεν έχουν όμως παρά ένα ελάχιστο μερίδιο στα αγαθά του[17]”. Το αίσθημα αυτό της δυσαρέσκειας μπορεί να οδηγήσει τις καταπιεσμένες τάξεις στην εξέγερση.

Εκτός από το βαθμό εσωτερίκευσης των πολιτισμικών απαιτήσεων, η ποιότητα ενός πολιτισμού διακρίνεται επίσης, από την περιουσία του σε ιδεώδη, από την καλλιτεχνική δημιουργία και από τις θρησκευτικές του παραστάσεις. Οι θρησκευτικές παραστάσεις κρίνονται ως το πιο σημαντικό απόκτημα του πολιτισμού γιατί μέσω αυτών έχουν τη δυνατότητα να ανακουφίζονται από το άγχος που προκαλεί η δύναμη της φύσης, συμφιλιώνονται με το φόβο του θανάτου και μπορούν να αντέχουν τις δυκολίες που προκαλεί η συμβίωση με τους άλλους ανθρώπους.

Η δημιουργία της θρησκείας εξηγείται από την παιδική αδυναμία, την κατάσταση δηλαδή του παιδιού απέναντι στην προστατευτική μα δεσμευτική εξουσία των γονιών, και ιδιαιτέρως του πατέρα. “Η άμυνα της παιδικής ανημποριάς λοιπόν δανείζει στην αντίδραση του ενήλικα απέναντι στη δική του αδυναμία, δανείζει δηλαδή στο σχηματισμό της θρησκείας, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της[18]”. Οι τρομακτικές δυνάμεις που πρέπει να αντιμετωπίσει το παιδί (που στην πορεία θα γίνει ενήλικας) το οδηγούν στο να τις εξανθρωπίζει ταυτίζοντάς τις με έναν πατέρα, ο οποίος μετατρέπεται σε αιώνιο πατέρα με απόλυτη δύναμη, το Θεό[19].

Για τον Φρόυντ, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, όσον αφορά την ψυχολογική τους φύση, είναι αυταπάτες, με την έννοια ότι σε αυτές προβάλλονται οι ανθρώπινες επιθυμίες παραβλέποντας τη σχέση τους με την πραγματικότητα.“Όπως είναι μη αποδείξιμες, έτσι είναι και μη διαψεύσιμες”[20]. Πρόκειται δηλαδή για πεποιθήσεις υπεράνω της λογικής οι οποίες όμως, έχουν μεγάλη σπουδαιότητα για τη διατήρηση της κοινωνίας αφού μέσω των κανόνων επιβάλλουν ελέγχουν τις αντικοινωνικές ενορμήσεις.

Η θρησκεία διδάσκει τους ανθρώπους να μην σκοτώνει ο ένας τον άλλο όταν επιθυμεί τα αγαθά που διαθέτει, όταν του είναι εμπόδιο ή όταν τον μισεί, και άλλες ηθικές αξίες που κάνουν δυνατή την ανθρώπινη συμβίωση. Η πρόοδος της επιστημονικής γνώσης έχει θέσει σε αμφισβήτηση τις θρησκευτικές διδαχές καθώς παρέχει μια εξήγηση ανθρώπινης προέλευσης των θεσμών και των διατάξεων του πολιτισμού.

Ο Φρόυντ, ως υπέρμαχος της επιστήμης, θεωρεί ότι η αποδέσμευση των ανθρώπων από τις θρησκευτικές ερμηνείες δε θα κατέστρεφε την κοινωνία των ανθρώπων, όπως θα υποστήριζαν οι επικριτές του. Αντίθετα, θα συντελούσε ώστε οι άνθρωποι να έχουν την δυνατότητα να κατανοήσουν ότι “οι νόμοι δημιουργήθηκαν όχι τόσο για να τους εξουσιάζουν, αλλά μάλλον για να υπηρετούν τα συμφέροντά τους, θα αποκτούσαν μια πιο φιλική σχέση με αυτούς, θα έθεταν ως στόχο, αντί για την κατάργηση, τη βελτίωσή τους. Αυτή θα ήταν μια σημαντική εξέλιξη στο δρόμο προς τη συμφιλίωση με την πίεση που ασκεί ο πολιτισμός”[21].

Αναγνωρίζει ότι ο πολιτισμός βασίστηκε στους νόμους για να επιβιώσει και ότι η θρησκεία δεν είναι τίποτε άλλο παρά παρηγοριά, η αποζημίωση των ανθρώπων για τις απαγορεύσεις που επιβάλλονται από τη συμβίωση μεταξύ τους και για τις απογοητεύσεις από τη φύση. Τελικά όμως, δείχνει πίστη στην ανθρώπινη λογική και άρα στην επιστήμη σχετικά με την πρόοδο του πολιτισμού, χωρίς όμως να υποβιβάζει τη δύναμη της φύσης και της ορμικής ζωής του ανθρώπου.

( http://psychografimata.com/8007/i-politikes-proektasis-sto-ergo-tou-sigkmount-froint/ )

 

 

Dali Love
Salvador Dalí,, Nude with Garter, (1969-1970)
By 1969 #Dali was very engaged with the hippies and
identifies with the "flower child" & "Peace" movements

 

"Have no fear of perfection- you'll never reach it." #SalvadorDalí.

#Dali was almost as prolific a writer as he was a painter.
His adrenaline was to create and create he did constantly.

 

The Bleeding Roses 1930 Reference #Dali's dead mother and older brother, who had his same first name.
This is one of the origins of Dali's motif of intertwined doubles

 

One of Dalis playful weekend escapades !

#Dali was a youngster during the Dada movement, yet collage along with his ability to recreate his dreams always endured.

 

 

Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΗΔΟΝΩΝ

«…Αν ο ερωτας ειναι τυφλος, ο λογος ειναι οτι δεν βλεπει τιποτα με τα ματια της εξουσιας. Μην ελπιζετε να κρινει και να κυβερνησει, γιατι αγνοει την ανταλλακτικη σχεση. Αρκειται στον εαυτο του. Οντας το κερας της Αμαλθειας της σεξουαλικοτητας, εκφραζει καλυτερα απ’οτιδηποτε αλλο στον κοσμο του ευνουχισμου τη θεληση για ζωη και την υπεροχη αγριαδα της.

Αν , παντως, οι εραστες που χτες λατρευονταν χωριζουν ξαφνικα μεσα στο μισος και στην περιφρονηση, η αιτια δεν βρισκεται σε καποιο αναλλοιωτο νομο της παρακμης, σε καποια αδυσωπητη μοιρα της κουρασης. Προερχεται απο τη μεγγενη των ανταλλαγων, που μαραινει τα παθη, σβηνει τις φλογες της καρδιας, πνιγει τις παρορμησεις…

Αντι να μεινουν απληστοι για τα παντα μεχρι την εσχατια του κορεσμου, να που οι εραστες επικαλουνται το καθηκον, απαιτουν αποδειξεις, αναζητουν μια παραγωγικοτητα της στοργης. Επιβαλλονται νορμες συνοδευομενες απο την απαιτηση της αυστηρης τηρησης τους, δεν γινεται πια ανεκτη η απερισκεπτη ληθη, η αδεξιοτητα, το αναρμοστο, η φαντασιοκοπια, τα παντα αποτελουν αφορμη επιπληξεων και κυρωσεων. Επειδη τους λειπει η θεληση να δημιουργησουν την αλλαγη οπου θα ξαναβρεθουν, δανειζονται τα δεκανικια της κοινωνιας που τους ακρωτηριαζει απο τη γενναιοδωρια τους.

Η ψυχρη λογικη αποδιωχνει την τρελλα της αφθονιας και ερχεται να κανει απολογισμο των πραγματων. Εφτασαν οι υπουλοι καιροι του να ζητας και να δινεις λογαριασμο, των υποχρεωσεων που πληρωνουν εντοκως τα αναγνωριζομενα δικαιωματα, των φιλιων εναντι φιλιων που προαναγγελλουν το ‘‘μια σου και μια μου’’ του απελπισμενου γοητρου.

Με το να ιδιοποιουνται ο ενας τον αλλο, με το να μετρανε την αμοιβαια στοργη, ο καθενας καταληγει να πειστει οτι… τα προτερηματα του αλλου ηταν προϊον της φαντασιας, οτι η γενναιοδωρια δεν ανταμειβεται οπως πρεπει κι οτι η ελξη δεν ηταν καθολου δικαιολογημενη. Ο ερωτας διαμαρτυρεται οτι εκχωρηθηκε σε αφερεγγυο οφειλετη, οι απογοητευσεις συντασσουν ενα πιστοποιητικο χρεωκοπιας, το παθος καταληγει στη μικροπρεπεια, η στοργη στο παζαρεμα, η φιλια στη συκοφαντηση…

Πως να ζησουμε σ’ενα κοσμο οπου τα παντα πληρωνονται; Τις λιγες απολαυσεις που σας απεμειναν να προσφερετε στους αλλους και στον εαυτο σας, εχετε βαλθει να τις ανταλλαξετε, να τις λογαριασετε, να τις ζυγισετε [να ορισετε ισοτιμιες]…

…Το να πινουμε με ακορεστη διψα απο το ποτηρι της ζωης ειναι η καλυτερη εγγυηση οτι δεν θα στερεψει ποτε. Αυτο το ξερουν τα παιδια, που παιρνουν τα παντα για να τα προσφερουν στην τυχη. Η αισθησιανη αφθονια ζωογονει τις τοπιογραφιες τους πριν η οικονομικη επιταγη αρχισει την αντιστροφη μετρηση του βιωματος. Πριν μαθουν την ανταποδοτικοτητα, πριν μυηθουν στο να αξιζουν ενα δωρο, να απαιτουν τα οφειλομενα, να ανταμειβουν για ενα κερδος, να τιμωρουν για μια υποτιμηση, να ευχαριστουν εκεινους που τους αφαιρουν ενα προς ενα τα θελγητρα μιας υπαρξης διχως ανταλλαγμα.

Το ιδιο ισχυει και για τους παθιασμενους, αυτα τα παιδια που ξαναανακαλυφθηκαν μεσα στον εαυτο τους. Οι εραστες δινουν τα παντα και παιρνουν τα παντα ανεπιφυλακτα. Σαν να συναγωνιζονται ποιος θα προσφερει τα περισσοτερα διχως να ζητα τιποτα σε ανταποδωση. Κι αυτο δεν παυει να δινει περισσοτερη δυναμη στον ερωτα, που αντλει νεες απολαυσεις ακομα κι απο τις ατονιες του και τις εξαντλησεις του…

Αν η συγκυρια των συναντησεων μου προσφερει τον ερωτα σου και σου προσφερει τον δικο μου, μην υποβιβαζεις την αρμονια των επιθυμιων μας σε ανταλλαγη… [Πρεπει να ζητω ανταποδοση] για να αγαπησω; …τοσο λιγο αγαπω τον εαυτο μου; …Οποιος δεν ειναι γεματος απο τις δικες του επιθυμιες δεν μπορει να δωσει τιποτα. Οποιος βαδιζει στο δρομο του δουναι και λαβειν, προχωρα σιγα σιγα προς την ανια, την κουραση και το θανατο…

…Οποιος ξερει να αφουγκραζεται προσεκτικα την απολαυση, αγνοει πατριδες και συνορα, αφεντες και δουλους, κερδος και ζημια. Η σεξουαλικη πληθωρα ειναι αυταρκης, εχει στο χωρο της και στο χρονο της αρκετη τολμη για να συντριψει ο,τι την εμποδιζει…»

( https://isotita.wordpress.com/raoul-vaneigem-η-βιβλοσ-των-ηδονων/ )

 

ρε gas mask φοραει???

 

 

Monsters...



 

 

 

I'll take a little champagne.

 

To «Cam Girlz» Είναι ένα Ντοκιμαντέρ για τον Sexy Κόσμο του Camming

Στο επεισόδιο «Reverse Peephole» του Seinfeld o Kramer και ο Newman ζητούν μια πένσα από τον Jerry έτσι ώστε να αλλάξουν φορά στα «ματάκια» που έχουν στις πόρτες των διαμερισμάτων τους. «Μα τότε θα μπορεί ο καθένας να σας βλέπει», διαμαρτύρεται ο Jerry. «Η πολιτική μας είναι πως είμαστε απόλυτα άνετοι με τα σώματά μας», απαντάει ο Kramer. «Αν κάποιος θέλει να πάρει μάτι, εμείς του λέμε καλή διασκέδαση».

Αυτή η λογική είναι ουσιαστικά η βάση για όλη την βιομηχανία του «camming», ένα υβρίδιο chat room, peep shot και στριπτιτζάδικου που προσφέρει στους θεατές μια ματιά -μέσω webcam- στις προσωπικές και συνήθως γυμνές στιγμές διαφόρων γυναικών από όλον τον κόσμο. Ο σκηνοθέτης Sean Dunne (ο δημιουργός του American Juggalo, για το οποίο έχουμε μιλήσει παλαιότερα, αλλά και του Florida Man που επίσης έχουμε δει) ρίχνει φως στην πληθώρα προσωπικοτήτων καθώς και στα κίνητρα αυτών των γυναικών, μέσω προσωπικών συνεντεύξεων αλλά και πλάνων από τα καθημερινά τους σόου. Με βάση τα άτομα στα οποία μίλησε, ο Dunne ένιωσε να αντιλαμβάνεται το επάγγελμά τους, ως έναν χώρο στον οποίον οι cammers βρίσκουν επαγγελματική ικανοποίηση, αλλά και αυτοπεποίθηση ανάμεσα στους οργασμούς.

Μιλήσαμε στον Dunne σχετικά με το μέλλον της πορνογραφίας καθώς και το τι συμβαίνει με όλο αυτό το spanking που βρίσκει κανείς στο camming, ενώ σας προσφέρουμε και ένα αποκλειστικό teaser της νέας του ταινίας.

https://vimeo.com/ondemand/camgirlz/87495067

VICE: Τι ήξερες για το camming πριν από αυτό το project;
Sean Dunne: Στην πραγματικότητα δεν ήξερα και πολλά για τα cam girls πριν από αυτό. Το είχα στο μυαλό μου ως κάτι πιο ξέφρενο από αυτό που πραγματικά είναι, ενώ σκεπτόμουν έχοντας ως βάση κάποιες αρκετά απαρχαιωμένες ιδέες. Έλεγα «ω θεέ μου, δεν θα έπρεπε να το κάνουν αυτό, κάποιος πρέπει να σώσει αυτά τα κορίτσια. Τι έχει γίνει;»

Όσο περισσότερο έψαχνα όμως, τόσο περισσότερο καταλάβαινα ότι αυτή μου η ιδέα δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα, γιατί δεν χρειάζονται καμία βοήθεια. Αυτές οι κοπέλες είναι αρκετά δυνατές και μέσω της δουλειάς τους διεκδικούν και παίρνουν την ανεξαρτησία τους. Η άποψή μου έχει αλλάξει πλήρως σχετικά με το τι κάνουν αυτά τα κορίτσια.

Ποια ήταν η σχέση σου με την πορνογραφία μεγαλώνοντας ; Σου φάνηκε πολύ ξένος αυτός ο κόσμος;
Ως ένα σημείο ναι, γιατί είμαι 33 και θυμάμαι και την εποχή πριν από το ίντερνετ, όταν έπρεπε να βρεις τον τρόπο να αποκτήσεις ένα Playboy, ένα Penthouse ή ένα Sports Illustrated Swimsuit Edition. Μέχρι που μια μέρα, έγινε πανεύκολο να βρίσκεις τσόντες, τζάμπα κιόλας. Από εκείνη την ημέρα και μέχρι σήμερα, όλο αυτό έχει αναπτυχθεί σε ένα εξαιρετικά διαδραστικό και εξαιρετικά συναισθηματικό πράγμα που θα είμαι σίγουρος ότι θα εξέπληττε εκείνους που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με αυτό.

Μα είναι πολύ διαφορετικό. Δεν θα μπορούσες ποτέ να έχεις κάποια τέτοια επαφή με ένα περιοδικό ή ένα πορνογραφικό βίντεο, αλλά ο κόσμος μπορεί να μιλάει με αυτά τα cam girls.
Ναι, αυτή η διαδραστικότητα είναι το στοιχείο που είναι τόσο διαφορετικό με το camming. Μπαίνεις πλέον σε κάτι που είναι δύσκολο να ορίσεις και που σίγουρα ξεπερνάει την έννοια της πορνογραφίας.

Είχες συναίσθηση του πόσο ακριβώς σεξουαλικό υλικό θα είχε η ταινία; Τι το απέτρεψε από το να είναι απλά μια έκθεση «καλλιτεχνικής» πορνογραφίας;
Διατηρήσαμε μια αίσθηση ισορροπίας με την παρουσία των ηχητικών συνεντεύξεων, οι οποίες άλλωστε είναι και ο ήχος όλης της ταινίας. Μέσω αυτών επιτρέψαμε στις αληθινές φωνές των κοριτσιών να βγουν προς τα έξω. Από εκεί μας ήρθε η ιδέα να αντιπαραθέσουμε τις συνεντεύξεις με το οπτικό υλικό που τις έδειχνε να κάνουν αυτήν την υπέροχη, δημιουργική και διασκεδαστική δουλειά τους και από εκεί και πέρα να αφήσουμε τον θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του. Το αν θα αναθεωρήσει τις απόψεις και τις ιδέες του για αυτά τα άτομα είναι πια δική του επιλογή.

Μοιάζει σαν μια λογική συνέχεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της κουλτούρας των likes όλο αυτό, μιας και πολλά από τα κορίτσια δείχνουν να απολαμβάνουν την άμεση επιβεβαίωση που τους παρέχει όλο αυτό.
Σίγουρα υπάρχουν στοιχεία αυτού που αναφέρεις σε όλη την διάρκεια της ταινίας και είναι κάτι που ελπίζω να αντιληφθούν και οι θεατές. Όλα αυτά τα μικρά «διαμαντάκια» τα οποία βρίσκονται κρυμμένα στον σχολιασμό και αφορούν το που οδεύουμε με όλη αυτήν την τεχνολογία, με την ικανότητα που έχουμε πλέον να συνδεόμαστε και την ανάγκη που έχουμε να μας προσέχουν, να ασχολούνται μαζί μας. Οι άντρες που επιζητούν την προσοχή των γυναικών, οι γυναίκες που επιζητούν την προσοχή των αντρών, είναι μια περίεργη και μοντέρνα δυναμική αυτή που συναντάμε σε όλο αυτό. Και είναι ιδιαίτερα ώριμο, πολύ πιο ώριμο από όσο θα φανταζόσουν. Δεν είναι απλά μια σειρά συζητήσεων από αυτές που θα νόμιζε κανείς ότι θα είχαν τα άτομα που συχνάζουν σε αυτά τα chat rooms. Η δυναμική μεταξύ των μελών και των cam girls είναι συναρπαστική. Είδα την ταινία Her λίγο πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα και σκέφτηκα πως υπήρχαν τόσα πολλά κοινά χαρακτηριστικά σε αυτήν την ταινία που την ένιωσα σαν prequel. Βλέπαμε διάφορα άτομα να κοιτάζουν τις συσκευές τους, αλλά όλοι έπαιρναν από αυτή την εμπειρία κάτι που τους γέμιζε. Είμαι περίεργος να δω που θα πάει όλο αυτό, ίσως πλέον είμαστε κοντά σε μια μεγάλη αλλαγή σχετικά με το πώς αλληλεπιδρούμε ο ένας με τον άλλον.

Μια κοπέλα στην ταινία αναφέρει πως κάποιος την «κυνήγησε» πέρα από την κάμερα. Συνάντησες πολλές τέτοιες ιστορίες ή νομίζεις ότι γενικά έχουμε να κάνουμε με μια ασφαλή κουλτούρα;
Από τις δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος στον τομέα του αγοραίου σεξ, είναι με άνεση η πιο ασφαλής. Ακούω κόσμο να μιλάει άσχημα για αυτήν την δουλειά και πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Ποιος ακριβώς παθαίνει κάτι κακό; Μιλάμε για ανθρώπους που κάθονται μόνοι τους σε ένα δωμάτιο και κοιτάνε μια οθόνη. Σίγουρα βέβαια υπάρχουν πολλά συναισθήματα σε όλο αυτό. Νομίζω πως κάθε κοπέλα που μας μίλησε είχε μια παρόμοια ιστορία σαν αυτή που ανέφερες, ενός δηλαδή οπαδού ή μέλους κάποιου chat room που πήγε την διαδικτυακή σχέση πολύ μακριά στο μυαλό του και το παράκανε. Δεν νομίζω όμως πως είναι κάτι το οποίο ελέγχει τις ζωές αυτών των κοριτσιών. Ένας από τους λόγους που αυτό είναι τόσο ασφαλές είναι πως ο έλεγχος είναι με τα κορίτσια, μπορούν να μπλοκάρουν συγκεκριμένες περιοχές, μια ολόκληρη πόλη ή μια ολόκληρη πολιτεία. Μπορείς να μπλοκάρεις άνετα διάφορα μέλη άμεσα. Πολλές από τις κοπέλες αντλούν πολύ δύναμη από αυτήν την δουλειά, γιατί έχουν αυτά τα μέσα στην διάθεσή τους και δεν χρειάζεται να ανέχονται πολλά-πολλά.

Γιατί τόσο spanking;
(Γελάει) Είναι κάτι που το κατάλαβα κι εγώ. Ανεξάρτητα με την καταγωγή ή το ύφος του κάθε κοριτσιού, ανεξάρτητα με το είδος του σόου, το spanking υπάρχει παντού. Νομίζω ότι απλά λέει κάτι για μας, για την κουλτούρα μας, το γεγονός δηλαδή ότι το spanking έχει πολύ πιο έντονη παρουσία από αυτό που θα περιμέναμε, τουλάχιστον για μένα σίγουρα. Δεν είμαι μεγάλος οπαδός του, αλλά όλα τα cam girls το κάνουν και έχουν κα αποδείξεις ότι το κάνουν δυνατά! Για αυτές ήταν σαν να αγοράζεις έναν καφέ καθώς πηγαίνεις στην δουλειά σου. Το άλλο πράγμα που αρέσει σε αυτούς που παρακολουθούν τα cam girls είναι όταν τα σόου είναι σε δημόσια θέα, γιατί τότε δεν μπορείς να προσποιηθείς, είσαι σε μια πιο ευάλωτη θέση. Είναι αληθινό. Αυτό είναι και το στοιχείο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον για όλη αυτήν την κοινότητα: η ιδέα πως αυτό είναι αυτό που έχουμε στο μυαλό μας στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Το κορίτσι της διπλανή πόρτας, όχι του Playboy. Δεν μιλάμε για πορνοστάρ. Για μένα είναι κινηματογραφίστριες.

http://www.vice.com/en_ca/read/ever...amming-according-to-cam-girlz-documentary-798

Πώς βλέπεις την εξέλιξη του camming;
Πολλές από τις κοπέλες στις οποίες μίλησα, μου είπαν ότι τα ολογράμματα ίσως είναι το επόμενο βήμα, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να κοιτάς τον υπολογιστή. Με το ολόγραμμα θα κοιτάς την κοπέλα μέσα στον χώρο σου. Υπάρχουν επίσης μηχανήματα που ακόμα τεστάρονται που σου επιτρέπουν να τα συνδέσεις με τον υπολογιστή και να κάνεις σεξ με αυτά, έτσι ώστε να νιώθεις ότι κάνεις σεξ με κάποια από τις κοπέλες. Όσο έχει να κάνει με την σεξουαλικότητα, αν είναι δυνατόν να γίνει, θα γίνει. Νομίζω ότι βρισκόμαστε στην αυγή ενός νέου φαινομένου. Την δημοκρατικοποίηση της πορνογραφίας. Είναι φοβερό.

Δεν υπάρχει η ανησυχία ότι μεγαλώνει το χάσμα που μας χωρίζει από την φυσική επαφή;
Όχι, είμαι αισιόδοξος σχετικά με το μέλλον, μου αρέσει να υιοθετώ οτιδήποτε το νέο που μπορεί να φοβίζει τους άλλους. Νομίζω πως είναι αναπόφευκτο, γινόμαστε ένα με τις μηχανές και εγώ είμαι οκ με αυτό, το κάνουμε εδώ και πολύ καιρό και προφανώς στο μέλλον θα το κάνουμε όλο και περισσότερο.

( http://www.vice.com/gr/read/cam-girlz-ntokimanter-camming )