Αλήθεια, τι θέλουμε, αλλά και τι δίνουμε σε μια D/s σχέση; .

Ζητώ συγνώμη αν παρανόησα τα λεγόμενα σου. Διέκρινα μια γενίκευση και γι αυτό σχολίασα ετσι.

 

Δεν χρειαζεται να ζητας συγνωμη.

 

Θα έλεγα ότι όλες οι σχέσεις, αν είναι ουσιαστικές, είναι απαιτητικές. Επίσης, ότι το βδσμ μπορεί να είναι λιγότερο απαιτητικό για κάποιον απ' ό,τι οι σχέσεις βανίλα. Ίσως αυτό να εννοείτε όταν μιλάτε για όσους δεν μπορούν να το αποφύγουν.

Συμφωνώ σε όλα, εκτός από το ότι οι υποτακτικοί ικανοποιούνται με λίγα. Νομίζω, αντιθέτως, ότι είμαστε απαιτητικό "είδος"   , απλά οι απαιτήσεις μας διαφέρουν σε αρκετά σημεία από αυτές των Κυριάρχων.

Είναι εξαιρετική ερώτηση. Υπάρχει μια φράση που έχω ακούσει σχετικά με τις μάνες και η οποία έχει ως εξής "Ευτυχισμένη είναι η μάνα που διάλεξε για πατέρα του παιδιού της κάποιον στον οποίο μπορεί να εμπιστευτεί το παιδί της". Θα έλεγα ότι ευτυχισμένος και σε σωστή D/s σχέση είναι ο υποτακτικός που έχει έναν Κυρίαρχο στον οποίο μπορεί να εμπιστευτεί το παιδί του. Αντίστοιχα, ένας Κυρίαρχος που έχει έναν υποτακτικό στον οποίο μπορεί να εμπιστευτεί το παιδί του.
Το D/s είναι ο άξονας της σχέσης, αλλά σε σχέση με τα παιδιά δεν μπορεί και δεν πρέπει ίσως να είναι φανερός αυτός ο άξονας. Αντιθέτως, το ζευγάρι καλό θα είναι να λειτουργεί σαν γροθιά, να προάγει το διάλογο και να παρουσιάζει στα παιδιά μια εικόνα ισοτιμίας. Θα πρέπει να υπάρχει προσοχή να μην περάσει το bdsm στο παιδί ως μορφή ενδοοικογενειακής βίας που θα αναπαράγει και το ίδιο στις σχέσεις του αργότερα.
Αυτά με κάθε επιφύλαξη, αφού δεν έχω δικά μου παιδιά και δεν μπορώ να ξέρω από πρώτο χέρι  

 

Η συμμετοχή των γονέων σε μία d/s σχέση δεν προεξοφλεί σε καμία περίπτωση την συναίνεση του παιδιού σε αυτή. Η άποψη μου είναι ότι οι γονείς πρέπει να διασφαλίζουν με κάθε τρόπο το καλύτερο περιβάλλον για την ψυχική και σωματική υγεία του τέκνου τους και φυσικά για την ευημερία του. Από εκεί και πέρα το d/s δεν μπορεί να αποτελεί άξονα της σχέσης, αλλά κομμάτι της, γι αυτό φρόνιμα πρίν το αποκάλεσα κομμάτι της σχέσης, γιατί δεν πρέπει ποτέ να θεωρούμε ότι η εξέλιξη της σχέσης θα είναι ασυνεπής για τις ζωές μας, όπως επίσης, ο άνθρωπος, ο γονιός, ανεξάρτητα της ύπαρξης bdsm status, θα πρέπει να γεννά και να τήκτει το παιδί για το παιδί και όχι για την ικανοποίηση της προσωπικότητας του.

 

Απαιτητικό είδος συμφωνώ, ως προς την ποιότητα όμως. Γιαυτό είπα λίγα αλλά συγκεκριμένα.
Από προσωπική εμπειρία πάντα, έχω δει ότι αν καλυφτούν οι βασικές συναισθηματικές ανάγκες επέρχεται πληρότητα.Είναι αυτό που λέμε " βρήκα το κουμπί σου".

Μα και στο κοντινό περιβάλλον δεν επικοινωνεί bdsmικά συνήθως ένα ζευγάρι. Εκτός αν είναι
του χώρου. Εννοείται πως δεν είναι δυνατόν το παιδί να είναι παρόν, στην άσκηση βίας , ή στην
οποιαδήποτε bdsmική δραστηριότητα. Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα.Ούτε τροχοπέδη.

 

Συμφωνώ, ιδίως όταν αναφέρονται οι ανάγκες του αποδέκτη - αποδέκτες είναι και οι δύο, νομίζω; Συμφωνώ ότι τα υποτακτικά άτομα ικανοποιούνται με λίγα, αλλά συγκεκριμένα και προσθέτω ότι καμιά φορά όχι μόνο συγκεκριμένα αλλά και δύσκολα και σπάνια.

Υπάρχουν και τα "high maintenance" υποτακτικά πρόσωπα αλλά δεν είναι όλα έτσι και πολύ συχνά ισχύει αυτό που γράφει ο Vakhos, η αιτία κατά τη γνώμη μου είναι ότι σε αυτά τα "λίγα αλλά συγκεκριμένα" υπάρχει και πολύ ένταση και είναι μια ιδιαίτερα θερμή επαφή όταν δίνονται.

 

εχεις απολυτο δικιο. προσωπικα εγω εδινα και το δεξι μου @ any day αν μπορουσα να απαλαγω απ αυτην την καταρα, αλλα οκ, αλλη συζητηση αυτη...

 

Tο τι δίνουμε και το τι παίρνουμε από μία σχέση, εξαρτάται από το άτομο που δημιουργούμε μία σχέση. Κάποιες φορές παίρνουμε, κάποιες φορές δίνουμε, κάποιες φορές μοιραζόμαστε και δεν υπάρχει κανόνας σε αυτό. Προσωπικά πιστεύω πως αυτοί/ες που ισχυρίζονται ότι δίνουν τα πάντα αλλά δεν παίρνουν τίποτα κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους. Έτσι λειτουργεί και η χημεία και εμείς δεν μπορούμε να αποτελούμε εξαίρεση.

 

Δε θα συμφωνήσω. Εάν οι ανάγκες και επιθυμίες μας στην πορεία μίας τέτοιας σχέσης είναι δοτικές, δηλαδή αρέσκεσαι στο να δίνεις ενώ στην πορεία διαπιστώνεις ότι έχεις αποζυμηθεί ενεργειακά/ψυχικά, τότε σκέφτεσαι την κλισέ και λαϊκή φράση "μακάρι να κρατούσα μικρό καλάθι". Είμαι δοτικός άνθρωπος, δίνω στην υποτακτική μου, στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, στον περίγυρό μου. Εννοείται πως πονά πάνω από όλα όταν είσαι δοτικός στον ερωτικό τομέα και μένεις ξεκρέμαστος, ένας ΨΥΧΙΚΟΣ ΒΙΑΣΜΟΣ, ένα κενό, δεν έχεις τη δύναμη ΟΥΤΕ ΝΑ ΚΛΑΨΕΙΣ, τόσο πολύ έχει κομματιαστεί ο ψυχικός σου πυρήνας. Και επανέρχομαι "μαλακία δικιά μου, που δεν κράτησα μικρό καλάθι...". Πίστεψέ με, έχω πληγωθεί (όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος) πάρα πολύ και έχω διαπιστώσει πως οι σύγχρονοι άνθρωποι δε γνωρίζουν πως να αγαπήσουν/ερωτευτούν. Στρατηγικές, σκάκι, πονηριά, να τον κάνω να ζηλέψει, να εξαφανιστώ, κτλ., (αλήθεια...γιατί; για την ικανοποίηση του εγωϊστικού γονιδίου; ) όλα αυτά μόνο με απωθούν. Και προφανώς δε συμβαίνουν ΟΤΑΝ ΚΡΑΤΑΣ ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΑΘΙ...

Κατανοώ πως είναι θέμα για μεγάλη συζήτηση και είναι προφανές πως συγκρούονται πολλαπλές σχολές σκέψεις, οπότε και δε θα λυθεί μέσα σε αυτό το νήμα, παρά μόνο ως κατάθεση απόψεων...και τίποτα παραπάνω...

Ευχές για ήρεμο Σαββατοκύριακο...

 

Μπέρδεψες τα καλάθια, @Wolverine , νομίζω  

Αναφέρεσαι στο "καλάθι" των προσδοκιών, αναφέρομαι στο "καλάθι" των προσωπικώνεπιθυμιών και αναγκών.