Αλήθεια, τι θέλουμε, αλλά και τι δίνουμε σε μια D/s σχέση; .

Επί προσωπικού, αυτά τα δύο ταυτίζονται και έτσι λειτουργώ, αλλά είναι μία καθαρά υποκειμενική φύση. Τίποτα παραπάνω. Οπότε και δεν υπάρχει κάποιο μπέρδεμα εκ μέρους μου. Σε ευχαριστώ για την απάντηση.

 

Να κάνω δύο παρατηρήσεις σε αυτά που καταθέτεις (γιατί ως κατάθεση ψυχής το αντιλαμβάνομαι).

Ο δοτικός άνθρωπος δίνει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Έτσι είναι φτιαγμένος, δεν το
κάνει υστερόβουλα, και αν κρίνω και από τον εαυτό μου όσο δίνει, για έναν περίεργο τρόπο
δεν αδειάζει. Μπορεί να καταλάβει κάποια στιγμή ότι δεν άξιζε αυτός που του έδινε και να
τον κάνει πέρα, αλλά στον επόμενο θα κάνει πάλι τα ίδια.

Ίσως δεν γνώρισες τους κατάλληλους ανθρώπους, και έχεις πληγωθεί όπως λες πολύ.
Όμως αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να αγαπούν. Εγώ
πιστεύω ότι έχουμε βάλει τον πήχη πολύ ψηλά και χάσαμε την ουσία. Την ευτυχία την
απολαμβάνουμε στα απλά καθημερινά πράγματα.

 

ο καθενας και η καθεμια μας, κραταει το καλαθι που του/της αξιζει. Ενα ηττοπαθες ατομο κραταει εξ ορισμου μικροτερο καλαθι απο καποιον/αν που εχει προσδοκιες.

 

δεν πειραζει. στην αρχη λες μαλακια που δεν κρατησα μικρο καλαθι, κι οταν αρχισεις να συνερχεσαι λες πολυ καλα εκανα... μπορει να παρει κανα χρονο αλλα οκ τι να κανουμε μαν ετσι ειναι αυτα...

νομιζω ειναι στο στυλ του ανθρωπου το αν ειναι εμπορακος η οχι. αυτο δεν ειναι τελικα οποιος μετραει κουκια?

 

πολυ σωστο οτι δεν αδειαζει... μεγαλο παραμυθι το αντιθετο. προσωπικα οταν τ ακουσω το μεταφραζω σε 'φοβαμαι και τη σκια μου'

στο πρωτο δεν συμφωνω. βεβαιως και μπορει. απλα δεν του ταιριαζει, δεν θεωρει οτι αξιζει κατι τετοιο ετσι επιλεγει να μην το κανει και το κοβει.

 

Απαιτητικό "ως προς την ποιότητα" του τι ζητάει και "δύσκολα και σπάνια" αυτά που ζητάει ένας υποτακτικός. Δεν διαφωνούμε  

Νομίζω, τελικά, ότι όλα είναι θέμα σεβασμού στον εαυτό μας, στις επιλογές και τις επιθυμίες μας, και στους άλλους ανθρώπους. Για τις κατηγορίες ανθρώπων που αναφέρετε το bdsm θα είναι όχι απλά δύσκολο, θα είναι αδιανόητο. Όχι επειδή είναι καθαυτό τόσο δύσκολο, όσο επειδή δεν τους ταιριάζει, δεν το θέλουν και δεν το πιστεύουν. Δεν μπορείς να πετύχεις εύκολα σε κάτι που δεν πιστεύεις, αργά ή γρήγορα θα εγκαταλείψεις. Το κακό είναι ότι μέχρι να εγκαταλείψουν, ταλαιπωρούν κι άλλους που δεν φταίνε σε τίποτα. Το να δοκιμάσεις κάτι για να δεις αν σου ταιριάζει και μετά να το απορρίψεις δεν είναι κακό, κακό είναι να μην το σέβεσαι και να προσπαθείς να το εκμεταλλευτείς, ενώ μάλιστα ξέρεις ότι τίποτα ουσιαστικά δεν σε τραβάει σ' αυτό.
Ως προς την παράθεση, δεν ξέρω ειλικρινά τι να πω  

 

μα αμα δεν σεβεσαι τον εαυτο σου πως θα σεβαστεις τους αλλους?οσο για τα υπολοιπα θεωρω πως δεν ειναι πολεμικες τεχνες ενα βημα μπροστα δυο πισω αμυνα επιθεση(στην τυχη τα εγραψα ειμαι παντελως ασχετος )ειναι συναισθηματα αρα δεν ξερεις τι θα σου βγει.μπορει καποιος να πιστευει πραγματικα πως τον εκφραζει και στην ποροια να μην του βγει.μπορει να υπαρχουν πολλοι λογοι γιαυτο.σαν καινουργιος/α πρεπει να εισαι και τυχερος/η να πεσεις σε ταιρι που θα σε βοηθησει να εκφρασεις και να βγαλεις σωστα αυτα τα θελω σου.ακομα να εχεις τα σωστα ατομα στο περιβαλλον σου που θα σου δειξουν ενα σωστο δρομο.ειπα ενα και οχι το σωστο γιατι πιστευω δεν υπαρχει μονο ενας δρομος.τελος υπαρχουν και αυτοι/ες που το βλεπουν απλως σαν μια κινκυ περιπετεια και τιποτα αλλο.αυτο που εχω να πω ας εχουν τα ματια τους ανοιχτα τα σε εισαγωγικα υποψηφια θυματα.μια καλη λυση οχι βιαστικες επιλογες 

 

Και το σχόλιό σου είναι από τα καλύτερα γραφόμενα που έχω διαβάσει τους τελευταίους μήνες εδώ μέσα.

 

Αν και η παράθεση στηριζόταν σε μία απάντηση διαφορετικού περιεχομένου, εγώ εδώ βρίσκω την ουσία των διαφορών μεταξύ ανθρώπινων απόψεων στο bdsm και όχι μόνο...
Όταν βλέπεις μέσα σου και διαπιστώνεις ότι ο πυρήνας είναι αλώβητος, συνεχίζεις να δίνεις, γιατί δεν προσδοκάς πρωτίστως από τον άλλον, προσδοκάς από τον εαυτό σου, γιατί το ταξίδι είναι διαφορετικό κάθε φορά, ανάλογα με τον άνθρωπο...
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχεις τα συναισθηματικά σου μπαγκάζια, όλοι τα κουβαλάμε, αλλά κι αυτό πια με τους πληγωμένους εγωισμούς πρέπει να το ξεπεράσουμε...
Θα πέσω, θα σηκωθώ, αυτή είναι η νομοτέλεια, δεν μπορούμε να καταλογίζουμε στους άλλους την δική μας συναισθηματική φοβία ή απροθυμία για δόσιμο και για μοίρασμα....
Αν έχουμε απλά εξαντληθεί, αυτό σημαίνει ότι δεν διαχειριστήκαμε καλά τις δυνάμεις μας και τα ψυχικά μας αποθέματα....
Εγώ τις προσδοκίες τις έχω κυρίως από τον εαυτό μου και δευτερευόντως από τους άλλους....
Η ειδοποιός διαφορά για μένα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι μας βγάζουν τον χειρότερο κι άλλοι τον καλύτερό μας εαυτό...
Αυτό ίσως να είναι το βασικό κριτήριο επιλογής για να τα δώσουμε όλα και να τα απαιτήσουμε αντίστοιχα.... 

 

Η ηττοπάθεια πολλές φορές προκύπτει από τις προσδοκίες. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Όταν κάποιος για παράδειγμα επί 20 χρόνια γνωρίζει όλα τα σουβλατζίδικα της περιοχής, όλες τις πιτσαρίες και όλα τα βρώμικα όσο και να θέλει να ακολουθήσει το πρόγραμμα διατροφής ενός αθλητή δεν θα το καταφέρει και κάθε φορά που θα προσπαθεί από τη μία στιγμή στην άλλη να κάνει αυτή την απότομη αλλαγή κατά 95% θα αποτυγχάνει. Αν έθετε ένα πιο μικρό στόχο θα είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες να επιτύχει, να νιώσει την ικανοποίηση και να θέσει ένα μεγαλύτερο στόχο. Και οι ηττοπαθείς έχουν προσδοκίες, αλλά οι προσδοκίες που έχουν είναι τεράστιες για αυτό και αποτυγχάνουν.

Όπως λέει και ο Brian Tracy φάε το βάτραχο κομμάτι κομμάτι και όχι ολόκληρο...

 

Step-by-step. Έπαθα και έμαθα.