Ξεπερνώντας τα όρια

Μια από τις πολλές, δυνατά συναισθηματικές στιγμές, που έχω ζήσει στο bdsm, είναι να παρακολουθώ
την εξέλιξη της υποτακτικής μου, και να τη βλέπω να ξεπερνά τα όρια που η ίδια είχε βάλει, πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιεί τη στιγμή εκείνη.

Είναι νομίζω πολύ σημαντικό να πιστέψει κάποιος ότι μπορεί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, να
ξεπεράσει αυτά που θεωρεί όρια, κατανοώντας έτσι τη δύναμη που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Αυτή η
δύναμη, μας κάνει στην πραγματική ζωή να αντιμετωπίζουμε πολύ μεγάλες δυσκολίες, πολλές φορές
μη μπορώντας να κάνουμε αλλιώς και να αναρωτιόμαστε μετά πως τα καταφέραμε.
Εκπαιδεύοντας κάποιον να ξεπερνά όρια και εμπόδια, πιστεύω τον βοηθάς να μάθει να παλεύει τα
πραγματικά προβλήματα του.

Στο bdsm, το κίνητρο μπορεί να είναι πότε η καύλα, πότε η θετική επιρροή του Κ, πότε η επιμονή
του Κ να γίνει η υπέρβαση, πότε η διάθεση του υ να ευχαριστήσει τον Κ, πάντως το ζητούμενο για
μένα, είναι η κατανόηση της εσωτερικής δύναμης του κάθε ανθρώπου.

Έχετε ξεπεράσει όρια που είχατε θέσει;. Έχετε κάνει άλλους να τα ξεπεράσουν;. Τι συναίσθημα σας
άφησε;. Το θεωρείτε θετικό για την εξέλιξη μιας προσωπικότητας;. Τι είδους όρια ήταν αυτά;.

Μιλάω πάντα εντός bdsmικού πλαισίου.

 

Όταν λέμε "όρια που είχε βάλει η υποτακτικη" τι εννουμε? Πρακτικά δηλαδή.. μπορεί να ειχε ξεκαθαρισει οτι δεν μπορεί να δεχτεί /ανεχτει δημοσιο εξευτελισμο και με τον καιρό το δέχτηκε..? Μπορεί να είχε πει όχι σε μια συγκεκριμένη σεξουαλική πρακτική και εν καιρό να της άλλαξε γνώμη ο κύριος της..? Και αυτό δείχνει εξέλιξη? η μήπως έναν ασταθή χαρακτήρα που δεν είχε ποτε πραγματικά όρια..? Ρωταω εγω τωρα η αφελης βλαχα που ειμαι και νεα στον χώρο..

 

Δε θεωρώ ότι όλα τα όρια που θέτουμε έχουν την ίδια βαρύτητα για εμάς.. Άλλα είναι πιθανό να ξεπεραστούν με τον κατάλληλο άνθρωπο και άλλα δε θα ξεπεραστούν ποτέ. Προσωπικά έχω ξεπεράσει αρκετά από τα πιο "χαλαρά" όρια που είχα βάλει, γιατί βρέθηκε το άτομο που μπορούσε να με "ξεκλειδώσει" και να τα ξεπεράσουμε παρέα.. Ξέρω όμως πολύ καλά ότι κάποια θα μείνουν ως έχουν.. Αν το κίνητρο είναι η καύλα, η απόλαυση, η αμοιβαία ευχαρίστηση το θεωρώ θετικό το να ξεπερνούνται κάποια όρια που έχουμε θέσει. Αν το κίνητρο όμως είναι η ασφυκτική πίεση του άλλου ατόμου, ή ο φόβος πως αν δεν τα ξεπεράσουμε θα φύγει από τη ζωή μας, νομίζω έχει το αντίθετο αποτέλεσμα στην εξέλιξη της προσωπικότητας..

 

Είναι φορές που το υποτακτικό άτομο θέτει σαν όριο φοβίες του, ή πράγματα που φαντάζουν τρομερά αν και δεν είναι. Το να σου ξεκλειδώσει κάποιος τη φοβία σου για το σκοτάδι ας
πούμε δεν το θεωρείς εξέλιξη;. Πιστεύεις ότι σου αρέσουν τα ίδια πράγματα που σου άρεσαν
πριν 5 χρόνια ;. Αν άλλαξες κάποια από αυτά σημαίνει ότι έχεις ασταθή χαρακτήρα;. Υπάρχουν
και ηθικά όρια, όρια χαρακτήρα ή πεποιθήσεων που δύσκολα μετακινούνται . Αν μετακινηθούν
εκούσια,αυτό δεν σημαίνει εξέλιξη ;.

 

Δεν ξέρω ενδόμυχα τι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας, όλοι αναπτύσσουν την δική τους θεωρία τελικά, έτσι κι εγώ ανάλογα με τις εμπειρίες μου έχω καταλήξει σε μερικά βιωματικά συμπεράσματα....

Όλοι οι άνθρωποι όταν αλληλεπιδρούμε αφήνουμε ο ένας στον άλλον το στίγμα τους. Σύμφωνα με ένα σημείο της θεώρησης του @Vakhos ένας/μία Κ μπορεί να βοηθήσει το υ, να ξεπεράσει τα όριά του βοηθώντας το να ξεπεράσει τα εσωτερικά του "όρια".

Ακούγεται πολύ πνευματικό αυτό, και μάλλον είναι κιόλας...
Δεν είναι όμως ο/η Κ γκουρού, ούτε πνευματικός καθοδηγητής, και δεν του προσδίδει ο ρόλος του αυτοδικαίως τον τίτλο του μέντορα....

Κατ´αρχήν, ενέχει τεράστια ευθύνη το να χειραγωγείς, να καθοδηγείς, ακόμη και να συμβουλεύεις τον άλλον σχετικά με τα όριά του....
Πρώτον, πρέπει εσύ να γνωρίζεις πρώτα τα δικά σου, άρα κινείσαι και ανάλογα....

Σίγουρα πρέπει να ξέρεις ποιον άνθρωπο έχεις απέναντι σου και τι ακριβώς μπορεί να "αντέξει"....
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που το mentoring καίγεται από το "too much, too soon"....

Δεν είναι όλοι οι Κ πνευματικά και εγκεφαλικά πραγματικά ανώτεροι εξ´ορισμού, για να χειριστούν τους εκάστοτε υ. Δίνουμε ενίοτε υπερφυσικές διαστάσεις στους Κ, άνθρωποι είναι, και μπορεί και το Καππιλίκι τους να μην είναι απαραίτητα εγκεφαλικό, αλλά άλλου είδους, κυριαρχικό μεν, αλλά σε άλλους τομείς, ή με διαφορετικό τρόπο...

Αν λοιπόν αναφερόμαστε στην πλειοψηφία των σχέσεων, τότε όση εμπειρία και να έχουν οι Κ, όση διάθεση και δυνατότητα βοήθειας ως προς την προσωπική εξέλιξη των υ, άλλη τόση εν δυνάμει μπορεί να προσφέρουν αντίστοιχα και τα υ...
Τα όρια μπορεί να ξεπερνιούνται μαζί, εναλλάξ, ή εκατέρωθεν, αν υπάρχει μία τέτοια πρότερη συμφωνία...
Ας μην κάνουμε το μεγάλο μικρό, κλείνοντάς το σε κουτάκι με μία ταμπελίτσα, εξευτελισμός, σεξ, πρακτικές, εντολές κλπ.

Το θέμα είναι ότι μπορεί να γίνουν βήματα πέρα από τα συμφωνηθέντα και τα όρια να ξεπερνιούνται είτε με πρωτοβουλία του ενός, είτε του άλλου.
Μπορεί την υπέρβαση των ορίων να την επιδιώξει το υ, από ζήλο, διάθεση υποταγής, ή υπέρμετρη επιθυμία ικανοποίησης του Κ του ή λόγω χαρακτήρα, και το αποτέλεσμα να είναι θετικό και για τους δύο.
Πιστεύω ότι συν τω χρόνω, μέσα από την εξοικείωση, οι υπερβάσεις είναι τόσο συχνό φαινόμενο, που δεν παραξενεύουν κανέναν, αν η σχέση διέπεται από τέτοια δυναμική....
Όσο για την καύλα, είναι υπεράνω θεωριών και οριοθετήσεων, πολλά κάνουμε πάνω στην τρέλα και την ένταση του ερωτικού πάθους, μην ξεχνάμε ότι μπορεί να φτάσουν και οι δύο σε επίπεδα παροξυσμού, και αυτό να είναι από εκπληκτικό έως ολέθριο...
Ο καθένας παίζει το "παιχνίδι" (που μόνο παιχνίδι δεν είναι) όπως και όσο αντέχει...

 

Τα όρια είναι περίπλοκο ζήτημα. Θα συμφωνήσω με την @t.n.b.t. ότι υπάρχουν κάποια που δεν ξεπερνιούνται κι υπάρχουν κι άλλα που μπορεί να τα πιέσει ο Κυρίαρχος και να δεις πού θα σε βγάλει.

Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το βδσμ έβαζα όρια παντού. Ήταν μεγάλη η ανασφάλειά μου νομίζω. Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι κάποια από αυτά που έβαζα σαν όρια, δεν ήταν στην πραγματικότητα πράγματα που δεν ανεχόμουν να κάνω, αλλά πράγματα που δεν ήθελα να πλησιάσω, επειδή φανταζόμουν ότι δεν θα μου αρέσουν.

Η φαντασία είναι πολλές φορές μακριά από την πραγματικότητα. Δραστηριότητες που νόμιζα ότι ήταν όρια, κατέληξα να τις απολαμβάνω. Ήταν αποκαλυπτικό για μένα.

Για να καθοριστούν σωστά τα όρια, θέλει δουλειά και σκέψη, προσαρμοστικότητα και ιδίως ειλικρίνεια, απέναντι στον Κυρίαρχο αλλά κι απέναντι στον εαυτό μας. Είναι διπλός ο κίνδυνος: Από τη μια, μπορεί να βάζει ο ίδιος ο υποτακτικός εμπόδια στον εαυτό του και να μην αφήνεται στον Κυρίαρχο, κάνοντας τη ζωή και των δύο δύσκολη. Από την άλλη, μπορεί, θέλοντας να ευχαριστήσει τον Κυρίαρχο ή για άλλους λόγους, να πιεστεί για να κάνει κάτι που πραγματικά εκείνη τη στιγμή δεν είναι έτοιμος να κάνει. Τότε θα "καεί" όπως λέει η @brenda από το "too much, too soon".

Οι ισορροπίες είναι λεπτές. Το κλειδί, πιστεύω, είναι η εμπιστοσύνη και η συναισθηματική ασφάλεια. Αν υπάρχουν αυτά, Κ και υ μπορούν να ξεπεράσουν πολλά «όρια» και τα συναισθήματα που γεννιούνται είναι εξαιρετικά. Αν δεν υπάρχουν αυτά, ακόμα κι αν ξεπεράσει ο υποτακτικός κάποιο όριο δεν θα το χαρεί τόσο, ίσως ακόμη και να του αφήσει και κάποια πίκρα.

Είχα ακούσει μια συμβουλή κάποτε. Αν ξεκινάς στο bdsm πάρε το χρόνο σου.

Είναι, νομίζω, σωστή συμβουλή, ειδικά ως προς τα όρια. Διάβασε, μίλησε, σκέψου. Ξαναδιάβασε, ξαναμίλησε, ξανασκέψου. Και δοκίμασε σιγά σιγά, μην προσπαθήσεις να φας όλο το βάζο με το γλυκό με τη μία, γιατί θα σου κάτσει στο στομάχι  

Κανείς δεν μπήκε στο bdsm κάνοντας αμέσως τα πάντα. Μπορεί ποτέ να μην είσαι σε θέση να κάνεις τα πάντα. Μπορεί να μην είσαι σε θέση να κάνεις ούτε τα μισά. Αλλά όσοι μπαίνουν κάποιο λόγο έχουν. Για να πετύχουν αυτόν τον στόχο, θα πρέπει να προσπαθούν να έχουν ανοιχτό μυαλό και να προσπαθούν να ξεχωρίζουν ποια όντως είναι αυτά που δεν είναι σε θέση να κάνουν και ποια τα αποφεύγουν γιατί φαντάζονται ότι δεν είναι σε θέση να τα κάνουν. Κι αυτό παίρνει χρόνο και εξοικείωση με το "σπορ"  .

 

Συμφωνώ με όλα αυτά που γράφεις, στο δεύτερο μισό του κειμένου, στο πρώτο κομμάτι
όμως έχω διαφορετική άποψη για το ρόλο του Κ σε μια D/s σχέση. Η επικρατούσα στο φόρουμ
άποψη είναι πως ένας καλός εραστής με λίγο πικάντικα γούστα στο σεξ και στην καθημερινότητα
του, είναι ο κατάλληλος να χριστεί Κ μιας υποτακτικής. Για μένα αυτό είναι πολύ λίγο.
Επιτρέψτε μου (απευθύνομαι στο φόρουμ), να θεωρώ τον ρόλο του Κ λίγο πιο εγκεφαλικό.
Σίγουρα δεν είναι αλάνθαστος , αλλά τον θέλω να σκέφτεται με το πάνω κεφάλι και να έχει
τη δυνατότητα και τις εμπειρίες να καθοδηγήσει την υ του.

 

Πάντα οι λέξεις είναι που μας γυμνώνουν την ψυχή...

 

Το να να κάψεις το λίπος είναι εύκολο. Το να ακολουθήσεις τον τρόπο όμως δεν είναι καθόλου. Ο νοών νοείτο....

Ταδε έφη

 

 

πολλες φορες ακομα και το πως θα σου παρουσιασουν κατι μπορει να κανει ολη τη διαφορα σε σχεση με τα ορια. το ιδιο ισχυει και για πραγματα που σου φαινονται απλα αδιαφορα, καποια που σκαμπαζει μπορει να στα κανει πολυ ενδιαφεροντα και ιδιετερως sexy (βανιλολεξη?)