Cinema + BDSM = Art (?)

Ψάχνοντας νήμα περί ταινιών, έπεσα εδώ. Μα τι χαρά!
Η αγάπη μου για τον κινηματογράφο με έχει 'σύρει' σε τόσα πολλά έτσι κι αλλιώς. Θα παραθέσω κάποια δείγματα της μεγάλης οθόνης που άγγιξαν δικές μου ευαίσθητες(...) χορδές.

Lust, Caution (Taiwan, 2007)

 

A dangerous method (Germany, 2011)
www.youtube.com/watch?v=664eq7BXQcM
 

In the mood for love (2000, Hong Kong)
www.youtube.com/watch?v=BnFjSHQFVkA
 

Last tango in Paris (1972, France-Italy)

 

 

   
Τώρα τι μας θύμησες....Δύο από τις καλύτερες ερωτικές σκηνές ever....

 

Oh yes! Eίμαι απόλυτη groupie του, έτσι κι αλλιώς (κι ας μου πέφτει κοντός).

 

The Duke of Burgundy (2015)

 

Πεθαίνω.....

 

Helter Skelter (2012, Japan)

   

 

Όσοι καύλωσαν, ας ξεκαυλώσουν, ακολουθεί δοκίμιο. 

Όταν οι άνθρωποι παρακολουθούν ένα θέαμα, έχουν την τάση να ταυτίζονται με κάποιον απ’ τους πρωταγωνιστές του. Η ταύτιση αυτή είναι μια ειδική εφαρμογή του ψυχικού μηχανισμού που οι αγγλόφωνοι ατυχώς ονομάζουν empathy, όρος που στη γλώσσα μας αποδίδεται ως ενσυναίσθηση και κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί μια γενετικά κληρονομημένη ιδιότητα του ανθρώπινου είδους. Για να μιλήσουμε πιο απλά, πρόκειται για την ικανότητα που έχουμε «να μπαίνουμε στη θέση του άλλου», να μαντεύουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα του και σε κάποιον βαθμό να τα βιώνουμε σαν να ήταν δικά μας. Όλη η μαγεία της τέχνης του θεάτρου ή του κινηματογράφου βασίζεται σ’ αυτή τη ψυχική ταύτιση του θεατή με τους ήρωες της σκηνής ή του σεντονιού, όπως κατέδειξε ήδη από την κλασσική αρχαιότητα ο Αριστοτέλης με την Ποιητική του.

Αλλά ας επανέρθουμε στην δημόσια επιβολή των ποινών. Ο λόγος που οι εκτελέσεις και τα βασανιστήρια πραγματοποιούνταν ενώπιον κοινού, δεν ήταν βέβαια επειδή η εκάστοτε εξουσία μεριμνούσε για τις ερωτικές φαντασιώσεις των υπηκόων της. Σκοπός της ήταν και παραμένει ο εκφοβισμός δια του παραδειγματισμού. Οι φαντασιώσεις όμως ήταν αναπόφευκτο, αν και μη επιθυμητό παράγωγο του θεάματος. Και να γιατί:

Ας μπούμε κι εμείς για μια στιγμή στη θέση του θεατή ενός δημόσιου βασανισμού. Καταρχήν, χωρίς αμφιβολία θα επρόκειτο για μια συγκλονιστική εμπειρία που θα μας στοίχειωνε για πάντα. Θα την θυμόμασταν για όλη μας τη ζωή, θα την φέρναμε ξανά και ξανά στο μυαλό μας, θα τη συζητούσαμε αδιάκοπα. Με ποιον όμως από τους συντελεστές της θα ταυτιζόμασταν; Με τον δήμιο ή με το θύμα; Αυτό είναι το καίριο ερώτημα. Αν προσέξετε τις εκφράσεις των προσώπων στα βίντεο που επισύναψα, θα δείτε ξεκάθαρα αυτό τον διαχωρισμό του κοινού σε δυο ομάδες, των σαδιστών που επιχαίρουν και των μαζοχιστών που συμπάσχουν κι υποσυνείδητα εκδηλώνουν την τάση να πάρουν εκείνα τη θέση του θύματος ώστε να το λυτρώσουν απ’ την βάσανο.

Περαιτέρω, νομίζω πως τα βασικά κριτήρια του διαχωρισμού είναι δύο: η αδικία κι η ομοιότητα. Αν το έγκλημα του κατάδικου ήταν τόσο απεχθές ώστε να επισύρει τη γενική κατακραυγή, ελάχιστα δείγματα συμπάθειας θα γεννιόνταν στο πλήθος. Όμως αυτό δεν ήταν ο κανόνας. Συχνότερα οι θεατές συμπονούσαν τον κατάδικο, επειδή στο ικρίωμα ανέβαιναν οι όμοιοι τους: μικροκλέφτες, επαναστάτες, μοιχοί, αιρετικοί, σκλάβοι, λιποτάκτες. Αυτή η αίσθηση αδικίας σε συνδυασμό με τη φρίκη του βασανιστηρίου και την έμμεση απειλή που απευθύνονταν στους ίδιους, («Κάτσε καλά μην υποστείς τα πάνδεινα»), θα πρέπει να δημιουργούσε εκρηκτικό άγχος κι ένταση που έπρεπε κάπως να εκτονωθεί.

Η μαζοχιστική φαντασίωση προσφέρει διέξοδο ακριβώς επειδή μετατρέπει το άγχος σε απόλαυση και ηδονή. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότερες σαδομαζοχιστικές πρακτικές, (δέσιμο, φίμωμα, μαστίγωμα, ηλεκτροσόκ, ραβδισμοί κλπ), αποτελούν «νερωμένες» αντιγραφές των βασανιστηρίων της εξουσίας. Η μορφή τους δείχνει την καταγωγή τους κι η καταγωγή τους προδίδει τη σημασία τους. Βρίσκοντας όμως τι ακριβώς μιμούμαστε, καταλήγουμε ν’ ανακαλύψουμε από πού πηγάζουν οι φαντασιώσεις μας. Εμείς λοιπόν οι BDSM άνθρωποι, δεν μιμούμαστε τ' άγρια θηρία, τη γάτα με το ποντίκι ή τον τίγρη που κατασπαράζει το ελαφάκι, ούτε καν τον πρωτόγονο Νεάτερνταλ με το ροπαλάκι ή τη ροπαλάρα του. Μιμούμαστε τις μεθόδους βασανισμού και καταναγκασμού, τον δήμιο και τον επιστάτη της φάρμας ή της γαλέρας. Αντίστοιχα ο μαζοχιστής που υποβάλλεται σ’ αυτές τις πρακτικές οικειοθελώς, δι' ελέου και φόβου οδηγείται στην καθαρση, εφαρμόζοντας έναν αυτοσχέδιο ψυχικό Μιθριδατισμό: παίρνει μικρές, τακτικές δόσεις «δηλητηρίου» ώστε ν’ αποκτήσει ανοσία, ξορκίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τους πιο μύχιους φόβους του. Είναι όπως ο εμβολιασμός, που γίνεται μ’ εξασθενημένα στελέχη ενός ιού ώστε ο οργανισμός ν’ αναπτύξει αντισώματα.

Συμπληρώνω την εικόνα με μια τροχάδην αναφορά στον σημαντικό ρόλο που έπαιξε η θρησκεία γενικά αλλά κι ο χριστιανισμός ειδικότερα στην εξάπλωση του φαινομένου. Αυτός ο τελευταίος επιβάλλει κι απαιτεί ρητά από τον πιστό να ταυτιστεί με τον Πάσχοντα-Εσταυρωμένο, προτροπή με ανυπολόγιστες πολιτισμικές συνέπειες.

vautrin

 

  http://  

The cook, the thief, his wife and her lover- Peter Greenaway ( 1989 )

Να πω, πως δεν νομίζω να ξεχάσω ποτέ αυτή τη ταινία, όσα χρόνια και να περάσουν..δεν θα πω οτι είναι η αγάπημενη μου, οχι δεν είναι..αλλά είναι αυτή που με έκανε να καυλώσω τόσο πολύ χωρίς να επικεντρωθώ στο στόρυ, χωρίς να ''ταυτιστώ'' με κανέναν πρωταγωνιστή χωρίς να μείνω στο σενάριο.
Αισθητική καυλά, για να πιάσω και το επίκαιρο νήμα, που έγινε πολύ πολύ αληθινή και στην συνέχεια ήρθε και έδεσε με δικούς μου συνειρμούς, θέλω κτλ κτλ

Ας ξεκινήσω απο τα πιο ''κοντα στο σεναριο-υπόθεση'' , δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί οτι έχει bdsmικά στοιχεία..καθαρά, το στοιχείο της επιβολής ελέγχου πάντως, το έχει. Και μάλιστα με έναν τρόπο δοσμένο πολύ κοντά στη δική μου αισθητική.
Το υπερ στυλιζάρισμα των σκηνικών του Γκριναγουει, τα κουστουμια η λεπτομέρεια της λεπτομέρειας ακόμη και στα ποτήρια πάνω στο τραπέζι, το γενικότερο ''καθωσπρεπει-μεγαλειωδες'' σκηνικό περιβάλλον σε αντίθεση με την ωμότητα των κινήσεων του ''κλέφτη'' και την προσπάθεια συγκάλυψης της ταραχής και κάθε συναίσθηματος απο την πλευρά της ''γυναίκας του'' ήταν απλά η αρχή για να ''κολλήσω'' .

Φωτισμός!
Πρωτη φορά φωτισμός χρησιμοποιείται..οχι για να αναδείξει απλά, οχι για να τονίσει ή να κατευθύνει, όχι για να φτιάξει διαθεση..αλλα συμμετέχει στην ροή της ταινίας σαν ένας αλλος ηθοποιός..εκπληκτικό!
Ανάλογα το δωμάτιο και ένας φωτισμός που τον ακολουθούν τα κουστουμια, τα επιπλα και οτιδήποτε αφορά το σκηνικό!..και οχι μόνο! τον ακολουθούν και οι ίδιοι οι ηθοποιοί, το ίδιο το συναίσθημα..ο ίδιος ο θεατής!
δεν θα αναλύσω τα χρώματα, ο καθένας δίνει την ερμηνεία του αλλα σίγουρα κανείς δεν θα νιώσει το ίδιο ''αλλάζοντας'' δωμάτιο!

Αντιθέσεις και ωμότητες!
Στημένη στα γόνατα σε μια τουαλέτα ..και όμως καθόλου δεν ''ενοχλεί '' την αισθητική μου, ισα ισα τι ωραία που είναι δοσμένο!
Σεξ ανάμεσα απο περιφερόμενα ωμά κρέατα, μυρωδιές και κόσμο που πηγαινοέρχεται, καθόλου δεν ενοχλέι την αισθητική μου, είναι όλα έτσι δοσμένα και τοποθετημένα που αγγίζει μάλιστα την αισθητική μου κατα 70%
Προκλητική συμπεριφορά και χυδαίο πέσιμο απο τη ''γυναικα'' στον μάγειρα, λεπτά αφού έχει πεθάνει ο εραστής της..και όμως..οχι απλά δεν με ενοχλέι , δεν μου κλωτσάει..είναι άκρως κατανοητό..και δοσμένο με τέτοιο τρόπο ( απο το στήισιμο και των δυο στην κουζίνα μέχρι το πρασινοπό φώς που τους λούζει) που μόνο να νιώσω την στεναχωρια της και την ανάγκη της να εκφραστεί κάπως..με κάθε τρόπο.., μπορώ!

Εκεί που θέλω να καταλήξω και δεν ξέρω αν έπρεπε να γράψω σε αυτό το νήμα ( αφού ήθελα να πω για την ταινία) ή στο άλλο της @soutzoukakia - Αισθητική και Καύλα. Έννοιες ασύμβατες στο bdsm;
Είναι πως εμείς οι ίδιοι είμαστε η αισθητική μας, στο πως βλέπουμε τα πραγματα, που κάνουμε φόκους, τι λεπτομέρεια θα εντοπίσουμε για να μας καυλώσει και πως θα την ερμήνευσουμε πάλι μέσω της δικής μας αισθητικής.
Κάποιος άλλος μπορεί να δει την ίδια ταινία, να σχολιάσει τα ίδια πραγματα και να καυλώσει εξίσου, αλλα..να εχει κάνει φόκους τόσο αλλού και να τον έχουν τραβήξει ( γιατί όχι) τα ίδια στοιχεία αλλα να στα περιγράψει με τελείως διαφορετική ματιά.
Δεν θεωρώ λοιπόν πως το bdsm, οι χυδαίες-βρώμικες καταστάσεις , οι ''δευτεριες'' και οι εξευτελισμοι και ότι αλλο ''αγχώνει '' τελοσπαντων μπορούν να επηρεάσουν την αισθητική μας γιατι πολύ απλα είναι πράξεις..το πως θα αποδοθούν είναι στο χέρι των συμμετεχόντων.
Και τέλος, προσωπικά μιλώντας πάντα, δεν νομίζω οτι μπορούμε όντως να καυλώσουμε με κάτι που είναι μακρυά απο την αισθητική μας..νομίζουμε ή μπερδευόμαστε πως συμβαίνει..γιατι ίσως με μια πρώτη ματιά το σύνολο αυτού που μας καυλώνει να είναι τέρμα μακρυά απο την αισθητική μας, αν όμως ψάξουμε και αναλύσουμε το τι ειναι αυτό που μας κάυλωσε..θα δούμε οτι θα έχουμε επικεντρωθεί σε κάτι ή πολύ κοντά στην αισθητική μας ή σε κάτι που αν το πέρναμε εμείς θα το κάναμε δικό μας , με τον δικό μας τρόπο.

 

http://www.imdb.com/title/tt2914838/?ref_=ttpl_pl_tt
 

 

the_defiance_of_good 1975
http://www.imdb.com/title/tt0124367/
http://www.xvideos.com/video14970559/the_defiance_of_good_-_1975_