Τετραλογία μέρος 4 : Μετά τις κωλοχαράδρες, έρχονται οι Βυζούμπες! Olé!

Και μια άλλη χρήση του ναυτικού κλειδιού, Χειροποίητο !.

   

 

Για το υπέροχο μικρό γυναικείο στήθος
 

Aυτό το κείμενο θα μπορούσε να αποθεώνει κάθε είδους γυναικείο στήθος. Μικρό, μεγάλο, στραβό, αλλήθωρο, πεσμένο ή στητό. Σκεπτόμενος όμως το γυναικείο στήθος στην ολότητά του, συνειδητοποίησα ότι η αδικία ανάμεσα στο μικρό και το μεγάλο στήθος είναι κατάφορη. Και όντας ένας από εκείνους που στο αιώνιο δίλημμα “στήθος ή οπίσθια” ψήφισαν στήθος και με τα δύο χέρια (κλείσιμο ματιού) οφείλω αυτή την αδικία να την αναδείξω.
Ναι, σε όλους μας αρέσει ένα μεγάλο γυναικείο στήθος. Αυτό που θα τραβήξει το μάτι έτσι απλά γιατί στέκει μετέωρο στον χωροχρόνο, αυτό για το οποίο έχουν πλουτίσει τόσοι και τόσοι πλαστικοί χειρουργοί, αυτό για το οποίο σφάζονται τα γυμνασιόπαιδα. Αλλά.
Υπάρχει τόση ενέργεια σε ένα μικρό γυναικείο στήθος που είναι ικανή να φωταγωγήσει το San Francisco για τρία μερόνυχτα.

Για αυτό το στήθος γράφω σήμερα. Το μικρό αλλά θαυματουργό στήθος που μπορεί όταν έχει όρεξη και τον σωστό άνθρωπο απέναντί του, να πατάξει κάθε double D και κάθε ζευγάρι περήφανων οπισθίων.
Επίσης, να ξέρετε ότι όταν σκέφτομαι μικρό στήθος, σκέφτομαι πρώτο από όλα αυτό της Olivia Wilde στο εξώφυλλο του ιταλικού MAX τον Γενάρη του 2011. Εξ ου και η χρήση της συγκεκριμένης φωτογράφησης σε όλο το άρθρο.

Πρέπει να το αγαπήσεις το μικρό στήθος. Όχι αναγκαστικά επειδή έτυχε το κορίτσι που ερωτεύτηκες παράφορα να έχει μικρό στήθος. Αλλά επειδή σε αυτό βρήκες κάποια από τις παρακάτω - τόσο σημαντικές – αξίες. Επειδή ανακάλυψες ότι και αυτό έχει τη χάρη του.
Μικρό διάλειμμα να σας πω μία σημερινή στηθο-ιστορία.
Κατεβαίνω με τον Ηλία από το γραφείο να πάμε να πάρει μια μπουγάτσα. Στο καφέ που πήγαμε ήταν δύο κοπέλες. Η μία, δεν την είχα ξαναδεί, είχε μεγαλούτσικο στήθος. Και φορούσε ένα μαύρο ντεκολτέ το οποίο αναδείκνυε το στήθος της. Και εκείνη το περπατούσε γνωρίζοντας ότι θα την κοιτάξουμε. Ξέροντας βαθιά μέσα της ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να μην κερδίσει έστω μια κλεφτή ματιά.
Αυτό έχω βαρεθεί να σας πω την αλήθεια. Αυτή την ανυπέρβλητη αυτοπεποίθηση μιας γυναίκας με μεγάλο ή έστω μεγαλούτσικο στήθος. Αυτές τις μπλούζες που φωνάζουν “ΚΟΙΤΑ ΜΕ, ΕΧΩ ΦΟΒΕΡΟ ΣΤΗΘΟΣ”.
Είναι τόσο εύκολο να σε κοιτάξει ένας άντρας επειδή έχεις μεγάλο στήθος. Τόσο βαρετό. Το κακό είναι ότι οι περισσότερες "προσοντούχες" γυναίκες μένουν σε αυτό και θεωρούν ότι με το στήθος τους και μόνο θα κατακτήσουν τον κόσμο.
Τέλος το διάλειμμα.
Ένα μικρό στήθος έχει να ζηλέψει πολλά από ένα μεγάλο στήθος. Έχει να ζηλέψει το γεμάτο ντεκολτέ σε ένα φόρεμα, έχει να ζηλέψει το χαζεμένο βλέμμα ενός άντρα, έχει να ζηλέψει τη δυνατότητα να επιδίδεται σε σεξουαλικά παιχνίδια στα οποία το μικρό αδυνατεί να συμμετέχει. Αλλά ξέρεις κάτι; Ένα μικρό στήθος δεν (πρέπει να) ζηλεύει. Για μερικούς από τους παρακάτω λόγους.

Το μικρό γυναικείο στήθος...

Είναι ανεξάρτητο
Σαν μικρό κρατίδιο που αδιαφορεί για το κόσμο που καίγεται γύρω του. Μακριά από υπερδυνάμεις και πολέμους συμφερόντων, ένα μικρό στήθος σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ελεύθερο, ανεξάρτητο, εθνικά κυρίαρχο (μα να μην έχουμε μια σοβαρή λέξη να πούμε στα ελληνικά το “sovereign” .

Σε κοιτά παραπονεμένο
Που δεν το προσέχεις, που δεν ασχολείσαι και πολύ μαζί του, που προτιμάς να εξερευνήσεις κάθε άλλη πτυχή του σώματος που το φέρει από το να παίξει μαζί του. Αυτό το παράπονο είναι κάτι στο οποίο μπορείς να οικοδομήσεις. Το ξέρει η κοπέλα ότι το στήθος της είναι μικρό. Το ξέρει και μπορεί να νιώθει ακόμα και μειονεκτικά για αυτό. Το να την αποθεώσεις, το να την ανεβάσεις εκείνη και το στήθος της στα ουράνια, δεν θα σου βγάλει και κλειδί για τον παράδεισο αλλά θα σε αφήσει να βάλεις το χέρι σου στο μπωλ με την αμβροσία.

 

Σε κάνει να αγαπήσεις τις θηλές
Γιατί θες να εξερευνήσεις το στήθος. Στο μεγάλο στήθος χάνεσαι στη μάζα. Πιάνεις, πιάνεις, τρελαίνεσαι, εκστασιάζεσαι, το χάνεις. Στο μικρό στήθος θα μάθεις να αγαπάς τη λεπτομέρεια, το μέγεθος της θηλής, την ευαισθησία της, το χρώμα της, τα πάντα της. Αλλά το κυριότερο, θα ασχοληθείς. Και θα είναι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη η κοπέλα που θα το κάνεις αυτό.

Ταιριάζει περισσότερο σε κάποια κορίτσια
Κακά τα ψέματα. Δεν είναι όλες οι γυναίκες ωραίες αν πας και τους κοτσάρεις ένα μεγάλο στήθος. Από τα κοντά κορίτσια με τεράστιο στήθος που είναι σαν ντολμαδάκια μέχρι εκείνες τις πολύ αδύνατες μετρίου αναστήματος που δεν μπορείς καν να τις φανταστείς με μεγάλο στήθος. Σε κάποια κορίτσια ταιριάζει περισσότερο ένα νορμάλ στήθος, μικρό και ωραίο.

Επιτρέπει σε μια γυναίκα να κυκλοφορήσει χωρίς σουτιέν
Και μας αρέσουν οι γυναίκες χωρίς σουτιέν. Που φοράνε ένα μπλουζάκι καλοκαιρινό χωρίς την φυλακή του στηθόδεσμου απλά επειδή μπορούν. Αδιαφορώντας για τις θηλές τους που αχνοφαίνονται μέσα από το ύφασμα. Πες μου εσύ ότι δεν έχεις αγαπήσει ένα τέτοιο κορίτσι βλέποντάς το να χορεύει.

 

Κρύβει μια αθωότητα
Σαν να πέρασε και να μην ακούμπησε η σεξουαλική απελευθέρωση. Το μεγάλο στήθος σε μια κοπέλα, σπάνια δεν θα είναι πρόστυχο. Κι αν δεν είναι εμφανισιακά πρόστυχο, πρωταγωνιστεί μετά βεβαιότητας στα πιο άρρωστα όνειρα κάποιου άνδρα. Και είναι σχεδόν ρομαντικό να βλέπεις ένα κορίτσι που δεν χρειάζεται σουτιέν να ανησυχεί μήπως το στήθος της φανεί κάπου.
Αψηφά τη βαρύτητα
Για ευνόητους λόγους. Αλλά ακόμα και αυτό προσθέτει στην ανεξαρτησία του. Στο ότι τρέχει ανέμελο στην παραλία χωρίς να γίνεται δημόσιο θέαμα. Στο ότι δεν αποτελεί “πρόβλημα” με κανέναν τρόπο. Στο ότι δεν έχει ανάγκη καμία σούπερ μπανέλα να το συγκρατεί.

847 λέξεις μετά, έκανα μια βόλτα στα προηγούμενα κείμενα του ONEMAN στην κατηγορία Γυναίκες. Και προσπαθούσα να δω κατά πόσο τα παραπάνω στέκουν ή αν απλά παρασύρθηκα στην ανάγκη να στηρίξω την άποψή μου.

Δεν θα αλλάξει ποτέ κανένας την άρρηκτη σχέση ενός άνδρα με ένα υπέροχα σχηματισμένο, μεγάλο γυναικείο στήθος. Άρα ούτε και την δική μου.
Αλλά αν έχεις φτάσεις να εξερευνήσεις, να εκτιμήσεις και πραγματικά να αγαπήσεις ένα όμορφο μικρό γυναικείο στήθος, δεν μπορεί παρά να είσαι κι εσύ σίγουρος ότι αυτή η σχέση είναι μακράν πιο αληθινή.

Το μικρό στήθος το αγαπάς με την καρδιά σου. Το άλλο, ξέρεις.

( http://www.oneman.gr/keimena/diabas...dium=epiloges_home&utm_campaign=24MediaWidget)

 

Οι άνδρες, οι γυναίκες και το μεγάλο στήθος

Η κοινή πεποίθηση που θέλει την εμμονή των ανδρών με το μεγάλο γυναικείο στήθος να είναι φυσιολογική, αναμενόμενη και πατροπαράδοτη δεν ισχύει. Πρόκειται για μια καθήλωση που περιορίζεται σε συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο και δεν έχει καθολικό χαρακτήρα.

Σε προηγούμενες περιόδους για παράδειγμα το μικρό στήθος ήταν πιο δημοφιλές από το μεγάλο. Άλλωστε, τα πρότυπα της ομορφιάς έχουν αλλάξει πολύ ανάμεσα στους αιώνες. Ας μην ξεχνάμε ότι στα χρόνια του Ρούμπενς οι παχύσαρκες γυναίκες θεωρούνταν ιδιαίτερα ελκυστικές.

Η αντίληψη του όμορφου και του ελκυστικού φαίνεται πάνω από όλα να επηρεάζεται από την κουλτούρα. Διαφορετικές κουλτούρες επικεντρώνονται σε διαφορετικά σημεία του γυναικείου σώματος και τα αναδεικνύουν ως ελκυστικά. Στην Ιαπωνία, για παράδειγμα, για μια μεγάλη περίοδο όμορφα θεωρούνταν τα πολύ μικρά πόδια, γεγονός που επέβαλε τις γυναίκες σε μια ιδιαίτερα επώδυνη δοκιμασία κατά την οποία χρησιμοποιούσαν ειδικά παπούτσια, με αποτέλεσμα να παραμορφώσουν τα πέλματα τους, ώστε να είναι μικροσκοπικά. Μπορεί να έφταναν σε σημείο να μη μπορούν να περπατήσουν, αλλά τα παραμορφωμένα τους πόδια θεωρούνταν ιδιαίτερα ερωτικά.

Είναι πολύ εύκολο για τον καθένα να κρίνει μια ξένη προς αυτόν κουλτούρα ως γελοία, αλλά παράλληλα να διατηρεί τις προκαταλήψεις της δικής του κουλτούρας. Σε μια πρώτη φάση στην ποίηση και την τέχνη, το γυναικείο στήθος ήταν σύμβολο των ιερών άξιων της μητρότητας. Στο χρονικό διάστημα ανάμεσα στο 15ο και το 17ο αιώνα άρχισε σταδιακά να λαμβάνει ερωτικό χαρακτήρα.

Αναφορές στο στήθος και τον ιδιαίτερο ρόλο του έχουμε επίσης στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Ο μύθος, για παράδειγμα, θέλει τον Ηρακλή να αποκτά τη δύναμη του δαγκώνοντας, όταν ήταν βρέφος, το στήθος της θεάς Ήρας. Ακόμα και στο χριστιανισμό του μεσαίωνα υπάρχουν μύθοι και τραγούδια που δίνουν στο γάλα και στο στήθος της παναγίας χαρακτήρα θαυματοποιών στοιχείων.

Στην αρχαία Ελλάδα επίσης, το γυναικείο στήθος είχε ιδιαίτερη αξία, αν και σε γενικές γραμμές οι περισσότερες κοινωνίες εξύψωναν τους άνδρες και τοποθετούσαν τις γυναίκες στο σπίτι, χωρίς δικαιώματα. Στη μινωική κοινωνία, όμως, που οι γυναίκες είχαν πιο ισχυρή θέση στην κοινωνία, η ενδυμασία τους ήταν τέτοια που άφηνε το στήθος τους εκτεθειμένο. Έλληνας μάλιστα, ονόματι Απόδημος, ήταν μάλλον και ο κατασκευαστής του πρώτου στηθόδεσμου, ο οποίος όμως ήταν σχεδιασμένος περισσότερο για να κρύβει, παρά για να αναδεικνύει το γυναικείο μπούστο.

Η έκθεση του γυναικείου μαστού περιορίστηκε σημαντικά με την εμφάνιση του χριστιανισμού.

Φαίνεται ότι η έκθεση του γυναικείου στήθους ήρθε πάλι στο προσκήνιο το 14ο αιώνα, όταν ο Λουδοβίκος ο 14ος επέμενε οι γυναίκες της αυλής να φορούν βαθύ ντεκολτέ σαν ένδειξη τιμής προς τον ίδιο και προς τον Θεό. Μετά τη γαλλική επανάσταση, η αποκάλυψη του γυναικείου στήθους έγινε μόδα, και ένα είδος διαφανούς ενδύματος έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές. Το 1893 η Marie Tucek λανσάρισε τον πρώτο στηθόδεσμο με τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα, ο οποίος όμως χρειάστηκε αρκετά χρόνια, μέχρι το 1920 για να γίνει πιο δημοφιλής από τον κορσέ.

Το 1960 ξεκινά μια άλλη εποχή επαναστατικής διάθεσης και έκφρασης της προσωπικής ελευθερίας και κάποιες γυναίκες, με σκοπό να περάσουν μηνύματα πολιτικού περιεχομένου σταμάτησαν να φορούν στηθόδεσμο, ή ακόμα και εξέθεταν το γυμνό στήθος τους σε κοινή θέα.

Κατά τη δεκαετία του ‘80 και παρά την έμφαση που δινόταν στην υγεία και τη φυσική άσκηση, έρχεται στη μόδα το μεγάλο στήθος. Παράλληλα, στο ζήτημα του θηλασμού προσδίδεται ενίοτε πολιτικός χαρακτήρας. Ενώ για παράδειγμα, στην Ολλανδία του 17ου αιώνα η θηλάζουσα μητέρα ήταν σύμβολο πολιτικής ορθότητας, εξαιτίας της συνεισφοράς της στην υγεία της οικογένειας και της κοινότητας, 199 χρόνια αργότερα έγινε μόδα οι γυναίκες να προστατεύουν την εικόνα του σώματος τους και να δίνουν τα παιδιά τους σε φτωχές γυναίκες γα να τα θηλάσουν. Τότε ήταν, λοιπόν, που εμφανίστηκαν τα πρώτα κινήματα προαγωγής του μητρικού θηλασμού, τα οποία εμφανίστηκαν πάλι πρόσφατα για να έρθουν αντιμέτωπα με το τεχνητό γάλα και τις συνθετικές σκόνες που χρησιμοποιούνται για τη βρεφική διατροφή.

Το μέγεθος του ιδανικού στήθους, καθώς και ο βαθμός της έκθεσης του φαίνεται να διαφέρει ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε εποχής. Το 1920 στη μόδα ήταν οι γυναίκες που είχαν πολύ μικρό στήθος, ενώ το ιδανικό μέγεθος άρχισε να μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς ανάμεσα στις δεκαετίες του ’50 και του ’60.

Η τέχνη της χειρουργικής χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να μπορέσει να χαρίσει στις γυναίκες ένα μεγαλύτερο στήθος. Η ζήτηση μάλιστα, ήταν τεράστια ακόμα και στις πρώτες απόπειρες των ειδικών, όταν υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός επιπλοκών. Κατά τις πρώτες απόπειρες χρησιμοποιούνταν διάφορα υλικά, όπως υγρή παραφίνη, γάλα κατσίκας, γυάλινες μπάλες, σπόγγοι και στη συνέχεια τεφλόν και σιλικόνη.

Πρώτος ένας ιατρός στη Βιέννη δοκίμασε την έγχυση παραφίνης, με αποτέλεσμα όμως, οι μαστοί να γίνουν σκληροί και μη ελκυστικοί. Το 1920 δοκιμάστηκαν για πρώτη φορά τα αυτόλογα μοσχεύματα λίπους από τη κοιλία, ή τους γλουτούς των γυναικών, αλλά ο οργανισμός απορροφούσε σταδιακά το λίπος, αφήνοντας ένα ασύμμετρο χαλαρό, μη ελκυστικό στήθος. Μετά από μια σειρά πειραμάτων οι χειρουργοί αγνόησαν το ζήτημα μέχρι το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Φαίνεται ότι οι ενέσεις σιλικόνης χρησιμοποιήθηκαν αρχικά από τους Ιάπωνες σε ιερόδουλες, οι οποίες ήθελαν να είναι πιο ελκυστικές για τους αμερικανούς πελάτες τους. Στη συνέχεια άρχισαν να χρησιμοποιούνται και στην Αμερική κι εκτιμάται ότι μέχρι το 1976, όταν η εν λόγο διαδικασία απαγορεύτηκε εξαιτίας σοβαρών επιπλοκών, είχαν υποβληθεί σε αυτή 12.000-40000 γυναίκες. Στις επιπλοκές περιλαμβάνονταν ο πόνος, τα έλκη, ο αποχρωματισμός, οι φλεγμονές, η παραμόρφωση , ενώ παράλληλα υπάρχει η υποψία ότι κάποιοι θάνατοι οφείλονταν στη διαδικασία.

Με την εξέλιξη της αισθητικής χειρουργικής και τη χρησιμοποίηση εμφυτευμάτων, οι ιατρό άρχισαν να αναγνωρίζουν τα ψυχολογικά ζητήματα που οδηγούν μια γυναίκα στο χειρουργείο. Βαθμιαία απλά και μόνο η επιθυμία για ένα μεγαλύτερο στήθος άρχισε να αποτελεί επαρκή ένδειξη για τους περισσότερους χειρουργούς, ώστε να προχωρήσουν σε χειρουργείο μεγέθυνσης του μαστού.

Το άγχος των γυναικών να ανταποκρίνεται η εικόνα τους στα δημοφιλή πρότυπα της γυναικείας τελειότητας, είχαν αρχίσει να το αναγνωρίζουν οι ψυχίατροι ήδη από τη δεκαετία του ‘50.

Το σύγχρονο πρότυπο είναι αυτό της σχεδόν ανορεξικής γυναίκας με το μεγάλο στήθος. Βεβαίως, αυτό παραβιάζει εντελώς το φυσικό νόμο που θέλει το στήθος να είναι ιστός που έχει υψηλά ποσοστά λίπους, σε αναλογία με το λίπος του υπόλοιπου σώματος. Όταν λοιπόν μια γυναίκα έχει απώλεια βάρους, συνήθως μειώνεται και το μέγεθος του στήθους της. Το πολύ αδύνατο σώμα με το πολύ μεγάλο στήθος είναι ένας συνδυασμός όχι μόνο αφύσικος, αλλά και δυσαρμονικός.

Πηγή : health24

 

Όποιος δεν έχει κοιμηθεί μεσημέρι σε στήθος τύπου Σαμάνθα Φοξ, λυπάμαι αλλά δεν ξέρει γιατί μιλάει. Καλύτερη εμπειρία κι από πιτόγυρο.

 

The unfortunate story of my life... 

 

Αγαπητέ έχω καταλήξει μαξιλάρι.....
Πίστεψε με θα ήθελα να έχω ένα πιο μέτριο στήθος

 

Βεβαίως και τον προσέξαμε τον γκοτζίλα...

Εδω δεν θα τον προσεχαμε:
 

 

εσύ μπορείς να την βλέπεις γατούλα, αλλά εγώ πάλι την βλέπω γατάκι.....