Αποβανιλοποίηση

Η αποβανιλοποίηση είναι διαδικασία στην οποία θα πρέπει κανείς να υποβάλει τον εαυτό του πριν μπει στον χώρο του BDSM. Θεωρητικά, εφ' όσον όλοι σχεδόν προερχόμαστε από τον vanila κόσμο με ελάχιστες εξαιρέσεις, θα πρέπει ν' αφήνουμε της vanila αποσκευές που κουβαλάμε στην είσοδο, έστω στον προθάλαμο, κάτι που δυστυχώς, όπως έχει αναφερθεί σε άλλα νήματα, γίνεται όλο και δυσκολότερα εφικτό. Αν όχι όλες, σίγουρα κάποιες βασικές.

Ακόμη και αν περιοριστεί κανείς στο SM play το πρώτο που θα πρέπει να ξεφορτωθεί είναι η επικριτικότητα (και ναι, αυτή είναι vanila τρόπος σκέψης) αποφεύγοντας χαρακτηρισμούς που οφείλονται στην προσέγγιση "my vice is ok, yours is not" και να πάψει να ασχολείται με το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι αλλά να "αρκεστεί" στο τί είναι παράνομο και τι όχι και να εμβαθύνει στο τι είναι επικίνδυνο, πόσο, πότε, πως και γιατί, βασιζόμενος σε αντικειμενικά κριτήρια, που με τη σειρά τους απαιτούν γνώση. Και επίγνωση. Αυτή η αποσκευή, η επικριτικότητα, πρέπει να μένει στην είσοδο, ούτε καν στον προθάλαμο.

Οι σχέσεις Κ/υ, αλλά και ολόκληρο το BDSM, περιστρέφονται γύρω από την παράδοση του ελέγχου, όποιος έχει τον έλεγχο έχει και την εξουσία, όποιος παραδίδει τον έλεγχο οδηγείται σε υποταγή. Όχι μόνο στο BDSM. Ακόμη και όταν η εστίαση είναι στον πόνο, είναι η παράδοση του ελέγχου από την πλευρά του δέκτη αυτό που επιτρέπει στον δότη να τον προσφέρει.

Αντίθετα, οι vanila σχέσεις προϋποθέτουν και απαιτούν την ισότητα και την διατήρηση του ελέγχου. Μπορούμε λοιπόν να πούμε πως το κύριο vanila εν αντιθέσει με D/s χαρακτηριστικό είναι ακριβώς αυτό: η απόπειρα διατήρησης του ελέγχου σ' εκείνα τα "κομμάτια" της ζωής του υ που το ίδιο έχει αποφασίσει ότι θ' ανήκουν στο D/s, ώστε να ικανοποιηθεί η συνθήκη που πολύ σωστά και δικαιολογημένα έθεσε η dark explorer:

Λέτε:

Πρωτίστως, η υποτακτικότητα είναι δικό σας χαρακτηριστικό, όχι του Κ. Εσείς είστε, και θα είστε πάντα, ο φορέας της. Πριν λοιπόν φτάσει ένα, θηλυκό εν προκειμένω, υ να ξεκαθαρίσει τι σημαίνει να είναι υποτακτική κάποιου, πρέπει να ξεκαθαρίσει μέσα του τι σημαίνει να είναι υποτακτική. Για τον εαυτό του, για το ίδιο το υ. Από τα συμπεράσματα στα οποία θα καταλήξει εξαρτάται το που, και μέχρι που, θέλει να φτάσει και σε τι είδους σχέσεις θα εμπλακεί. Εκείνη τη στιγμή. Το πως θα φτάσει είναι δουλεία του Κ και της εκπαίδευσης. Το αν θα πάει ακόμη πιο "κάτω" είναι δουλειά και των δυο στα πλαίσια της ίδιας σχέσης. Αλλιώς, αν η σχέση λήξει, το βάρος της απόφασης πέφτει και πάλι στο υ. Τα υ δεν αγαπούν ιδιαίτερα τη λήψη αποφάσεων, αυτή όμως είτε θα πρέπει να την αναλάβουν είτε χάνουν το δικαίωμα να παραπονεθούν. Η απόφαση αυτή προσδιορίζει το ποσοστό των vanila αποσκευών που θα συνεχίσουν να κουβαλούν μαζί τους.

Οι σχέσεις Κ/υ, για να αποφύγουν την παγίδα της "κακοποίησης" αλλά και χωρίς τα εισαγωγικά, απαιτούν επικοινωνία, πολλή επικοινωνία. Και ειλικρίνεια, πολλή ειλικρίνεια. Και από τις δύο πλευρές. Είναι φυσικό κάποιος καινούργιος να μην γνωρίζει τα όρια του, πρέπει όμως να γνωρίζει τα θέλω του, σε γενικές έστω γραμμές, και να θέλει και να μην διστάζει να τα επικοινωνήσει. Ντροπές, κρυφτό και τερτίπια δεν χωρούν στο σημείο αυτό. Δημιουργούν εσφαλμένες εντυπώσεις. Το παιχνίδι των εντυπώσεων δεν χωράει στο BDSM. Εγκυμονεί κινδύνους. Και ψυχικούς και σωματικούς. Είναι απαραίτητο να μάθει κανείς να εννοεί αυτό που λέει και να λέει αυτό που εννοεί. Το κρυφτούλι είναι vanila, άσχετα αν πολλοί το βλέπουν πως προσθέτει στο μυστήριο. Ένα υ βρίσκεται "εδώ" για να ξεγυμνωθεί μπροστά στο Κ του, να του παραδώσει τον έλεγχο, όχι να τον κρύβει σε σκοτεινές γωνιές.

@Madeleine Rk θα σας προέτρεπα να ξανασκεφτείτε το "Πολύ συναισθηματικές", η αποβολή των συναισθημάτων είναι χαρακτηριστικό των σ όχι των υ, που προτιμούν να μην νιώθουν καθώς συχνά τα αποσυντονίζει και χάνουν την εστίαση τους από τον πρωταρχικό τους στόχο και επιθυμία: να υπηρετούν όσο το δυνατόν καλύτερα. Τα υ βρίθουν και είναι έρμαια των συναισθημάτων τους που συχνά δεν γνωρίζουν πως να τα διαχειριστούν. Κατά βάση, αυτό δεν είναι κακό, είναι εγγενές χαρακτηριστικό τους, σε κάποιο βαθμό είναι αυτό που τα κάνει υ και αυτό που, κατ' εμέ, θέλει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ένα υ είναι να αφεθεί και να νιώσει. Είναι δουλειά του Κ να διαχειριστεί τα συναισθήματά τους και πρέπει να θέλει και να είναι διαθετημένος να το κάνει. Τόσο στα πλαίσια μιας συνεδρίας, όσο και στα πλαίσια της σχέσης. Κακό είναι το υ να μην του επιτρέπει (βλ. παράδοση ελέγχου) να τα διαχειριστεί. Υποθέτω πως έχετε κατά νου την πολύ γνωστή ασθένεια γνωστή ως "κλαψομουνίαση" (ενδημική όχι μόνον στα υ) που όμως είναι αποτέλεσμα κακής διαχείρισης των συναισθημάτων και όχι της παρουσίας τους. Ο διαχωρισμός όμως του σεξ από το συναίσθημα είναι ένα πολύ θετικό βήμα.

Η πιθανή ερώτηση "πως διαχειρίζεται το υ τα συναισθήματά του, όταν το Κ δεν είναι παρόν" ανάγεται στη γενικότερη "πως διαχειρίζεται το υ την υποτακτικότητά του, όταν το Κ δεν είναι παρόν" που δεν είναι του παρόντος. Το ίδιο ισχύει και για το "Να λέει «ναι» σ όλους". Ένα υ, αυθόρμητα θέλει να λέει "ναι", ακριβέστερα, δεν θέλει να δυσαρεστεί, αν προσπαθήσει να το διαχειριστεί μόνο του το πιθανότερο θα καταλήξει ένα αυθάδικο υ που θα βγάζει παντού "νύχια", άλλωστε, κάτι που τα brats γνωρίζουν πολύ καλά, όταν ένα υ αρχίσει να λέει "ναι" σε κάποιον συγκεκριμένο η ανάγκη να λέει "ναι" σε όλους περιορίζεται Η εξάλειψή της δεν μπορεί να συμβεί απλά με μια εντολή χωρίς παρενέργειες. Τίθεται όμως το ερώτημα: πρέπει πραγματικά να εξαλειφθεί; Σίγουρα δεν ανήκει στα vanila χαρακτηριστικά. Τουναντίον.

Αυτό που περιγράφετε δημιουργεί τις προϋποθέσεις για εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Αν δεν μπορεί να σας επιβληθεί αρκούν για να του ανήκετε; και, θα το θέλατε;

Εκτός αν δεν σας κατάλαβα σωστά, αν το υ έχει ισχυρό internal locus of control τι το χρειάζεται το Κ ; Για να συναγωνίζονται ποιος θα έχει τον έλεγχο;

Περιγράφετε άλλο ένα από τα εγγενή χαρακτηριστικά ενός υ: την ανάγκη ετεροπροσδιορισμού. Φρονώ όμως πως δίνετε περισσότερα ελαφρυντικά απ' όσα αρμόζει. Δεν σας χρειάζεται η παρουσία Κ για να αντιληφθείτε και γνωρίζετε πότε θα θέλατε να παραδώσετε τον έλεγχο και πότε όχι και τι στις πράξεις σας το προσδιορίζει. Δεν θα βρεθεί μπροστά σας μόνο ένα Κ. Αναλογιστείτε τις πράξεις σας, και αναρωτηθείτε ποιες δείχνουν παράδοση ελέγχου και ποιες διατήρησή του. Θα έχετε βρει μόνη σας τις συμπεριφορές που αποκαλείτε τοξικές. Μην μπερδεύετε την επιβολή της κυριαρχίας, τον "εξαναγκασμό" δηλαδή της παράδοσης του ελέγχου από το Κ (βλ. δράση - αντίδραση), άσχετα του πόσο την επιθυμείτε, με την δική σας επιθυμία παράδοσης του ελέγχου που σας οδήγησε στο BDSM. Σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε οι ερωτήσεις σας να απευθύνονται σε συγκεκριμένο Κ. Το ζητούμενο της αποβανιλοποίησης δεν είναι το υ να κόψει συγκεκριμένες συμπεριφορές αλλά να σταματήσει να σκέφτεται με vanila τρόπο. Είτε ανήκει σε κάποιο Κ είτε όχι.

Όσον αφορά τις μεθόδους εσωτερίκευσης μιας τεχνικής ή μιας συμπεριφοράς ή του οτιδήποτε πρέπει να καταλήξει να γίνεται αυθόρμητα θα συμφωνήσω με τη gaby, στο θέμα που εξετάζουμε όμως πρόκειται για αλλαγή νοοτροπίας και όχι για εκμάθηση. Είναι γεγονός πως πολλά κατάλοιπα vanila τρόπου σκέψης είναι τόσο βαθειά ριζωμένα, που είναι πρακτικά αδύνατο για ένα άπειρο υ να τα αφήσει πίσω του, ιδιαίτερα όταν εκ των πραγμάτων δεν έχει "γευτεί την άλλη πλευρά" (και ταυτόχρονα η σκέψη "θα με κάνει το Κ να τα ξεπεράσω είναι ιδιαίτερα δελεαστική") με αποτέλεσμα να τα κουβαλάει μαζί του στις πρώτες του σχέσεις. Το κλειδί στις περιπτώσεις αυτές είναι η επικοινωνία και δη η γραπτή.

Συστήνω ανεπιφύλακτα στα Κ που έχουν πραγματική και ουσιαστική επιθυμία το υ τους ν' αλλάξει νοοτροπία να του επιβάλουν να επικοινωνεί μαζί τους γραπτώς πάνω στα συγκεκριμένα θέματα καταγράφοντας τις αντιδράσεις του και αιτιολογώντας τες υπό το πρίσμα του πλαισίου της σχέσης και να αρνηθούν κατηγορηματικά κάθε άλλη μορφή επικοινωνίας επ' αυτού, ακόμη και αν ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Αν το υ δυσανασχετήσει σθεναρά αναρωτηθείτε αν αξίζει τον κόπο ν' ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο υ. Στην περίπτωση που παρά την έλευση του ποθητού αποτελέσματος (που θα έρθει αν το υ είναι πραγματικά ειλικρινές αφ' ενός στην έκφραση των σκέψεών του και δεν γράφει απλώς αυτά που πιστεύει πως περιμένει να ακούσει το Κ και αφ' ετέρου στην επιθυμία του ν' αποβάλει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά και τρόπο σκέψης αλλά συναντά δυσκολίες) το υ υποτροπιάσει στο μέλλον θα υπάρξουν κυρώσεις ανάλογες του βαθμού υποτροπιασμού. Αν το πρόβλημα επανέλθει για τρίτη φορά ... η λύση της σχέσης εκ των πραγμάτων είναι πρό των πυλών.

Η διαδικασία που περιέγραψα είναι χρονοβόρα και απαιτεί επένδυση χρόνου, διάθεσης και ενέργειας και από τα δύο μέρη. Η Ρώμη όμως δεν χτίσθηκε εν μια νυκτί. Τα αποτελέσματα κατ' εμέ δικαιώνουν την προσπάθεια και, για άλλη μια φορά, BDSM να κάνουν μόνον όσοι δεν μπορούν να το αποφύγουν. Δεν είναι περίπατος.

Περι ζήλιας.
Αναντίρρητα η ζήλια είναι ένα δύσκολο συναίσθημα, που ελέγχεται δύσκολα και δεν θα έπρεπε να υπάρχει σε κανενός είδους σχέση. Ο λεξικολογικός ορισμός της είναι

ζήλια η [zíla] : α. το συναίσθημα από το οποίο κατέχεται κάποιος, όταν επιθυμεί κτ. που ανήκει σε άλλον και γι΄ αυτό λυπάται ή φθονεί. || αμφιβολία για την ερωτική ή συζυγική πίστη, το συναίσθημα που νιώθει κάποιος, όταν επιθυμεί την αποκλειστικότητα της αγάπης ενός αγαπημένου προσώπου ή φοβάται ότι θα την χάσει

και όπως ανέφερε η dark explorer είναι θηλυκό παράγωγό από το ζήλος και δικαιολογημένα, βάσει του ορισμού της λέξης την συνδέει με την επιθυμία για αποκλειστικότητα, που διατήρησε την θετική σημασία της επιθυμία να εκτελεστεί μια εργασία κατά τον καλύτερο τρόπο, της όρεξης, του ενθουσιασμού για τη δουλειά και τη αφοσίωση σ' αυτήν, ενώ το θηλυκό ζήλεια και αργότερα ζήλια απέκτησε αυτή του ζήλος + φθόνος, με τον οποίο οι έννοιές τους συχνά συγχέονται ή σε περιπτώσεις, θεωρούνται συνώνυμα:

φθόνος ο [fθónos] : το αρνητικό συναίσθημα της λύπης, της στενοχώριας και της δυσαρέσκειας που αισθάνεται κάποιος για την ευτυχία, την επιτυχία ή την υπεροχή των άλλων

Η ζήλια δεν πηγάζει από τον εγωισμό, αλλά από την ανασφάλεια και τον φόβο της ανεπάρκειας, η σύνδεσή της με τον εγωισμός είναι απλώς προσπάθεια εκλογίκευσης της ύπαρξής της χωρίς την αποδοχή των ανασφαλειών. Η ζήλια όχι μόνον δεν συνάδει με την παράδοση του ελέγχου αλλά αντιθέτως αποτελεί προσπάθεια επιβολής του και υπό αυτή την οπτική είναι όντως vanila τρόπος σκέψης, όπως και η επιθυμία για αποκλειστικότητα για ακριβώς τους ίδιους λόγους, τη στιγμή που ως αποκλειστικότητα ορίζουμε:

αποκλειστικότητα η [apoklistikótita] : το δικαίωμα που έχει κάποιος και μόνον αυτός πάνω σε κτ.: Έχω / διατηρώ (την) ~ στην εκμετάλλευση προϊόντος / στην έκδοση βιβλίου. H ~ στις σεξουαλικές σχέσεις θεωρείται από πολλούς ξεπερασμένη.

που αναφέρεται ευθαρσώς σε κατοχή, άρα επιβολή ελέγχου και μάλιστα απόλυτου, καθώς αυτός είναι και ο λόγος για να κατέχει κάποιος κάτι.

Το αν και κατά πόσον είναι αποδεκτή η ζήλια ή η αποκλειστικότητα στο D/s εξαρτάται άμεσα από το ποσοστό ελέγχου που διατίθεται να παραδώσει το υ και στο σημείο αυτό θα διαφωνήσω με τη Janine, που θεωρεί την μη αποδοχή της (με συνέπεια το ενδεχόμενο εισαγωγής τρίτου, τέταρτου κ.ο.κ. στη σχέση) απλώς πρόφαση για την επιβολή ενός kink. Εκτός αυτού, γνωρίζω αρκετά υ που καλοδέχονται τον δανεισμό τους ή την κοινή τους χρήση κατ' επιθυμία του Κ τους αλλά θέτουν θέμα σκληρών ορίων για την εισαγωγή άλλου υ στη σχέση. My vice is ok, yours is not?.
Οπωσδήποτε συμφωνώ πως

προσθέτοντας: όχι απλώς έντιμο αλλά και σύμφωνο με την παράδοση του ελέγχου και την ειλικρίνεια και πως, παρότι το ποσοστό παράδοσης ελέγχου είναι συνάρτηση vanila αποσκευών ο αφορισμός τύπου

δεν στέκει.

 

@golden slave : Κανένα