Αποστολές σε ... δημόσιους χώρους

Σε πολλούς αρέσουν τα παιχνίδια σε δημόσιο χώρο, πέρα από το καθεαυτό το σεξ, προσωπικά αρέσκομαι απίστευτα να βάζω αποστολές σε τέτοιους χώρους, όπως:

α) Στο μπαράκι, να πάει στο μπάνιο, να βγάλει το εσώρουχό της, να το πάρει στο στοματάκι της και να το φέρει στο χέρι μου.

β) Να κυκλοφορεί με έναν τηλεχειριζόμενο δονητή ώστε να παίζω μαζί της όποτε και όσο θέλω.

γ) Σε παραλία, να της δίνω νερό από το χέρι μου σαν σκυλίτσα

δ) Να την στέλνω στο περίπτερο να πάρει χαρτομάντιλα ενώ μόλις έχω τελειώσει στο πρόσωπό της

ε) Να κυκλοφορεί με το κολάρο της

στ) (ακραίο) Να παζαρεύει την τιμή για το σώμα της και τις υπηρεσίες τις.

Τι έχετε κάνει? Τι θα θέλατε? Τι ανάλογες φαντασιώσεις υπάρχουν μέσα σας? Τι σας εξιτάρει σε αυτό?

 

Και να πέσει πάνω σε κανέναν του ηθών  

 

Η ουσιαστική εμπειρία μου σε ο,τι αφορά τα δημόσια 'παιχνίδια' όπως λες, είναι αρκετά περιορισμένη παρόλα αυτά είναι ένα θέμα που κάτω απο προυποθέσεις με καυλώνει πολύ και μπορεί να είναι απολαυστικότατο.

Για εμένα, καθώς είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να κρατά τους τύπους και που δεν θεωρεί ευχάριστη την άσκοπη και ανευ λόγου πρόκληση προσοχής απο αγνώστους, είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ ενός δημόσιου παιχνιδιού που θα προσφέρει απόλαυση σε εμένα και τον Κ μου ( όπως το παράδειγμα α, β, γ ) και ενός παιχνιδιού που θα το θεωρήσω τιμωρία ( όπως παράδειγμα (δ, στ).
Η διαφοροποιήση γίνεται στο εξής, στα παιχνίδια που θα αφορούν την απόλαυση μας, θα είναι μεν δημόσια, με το δημόσιο κίνδυνο να προκαλεί το απαιτούμενο άγχος σε εμένα, που θα μου μεταφραστεί σε κάυλα, αλλα είναι ελεγχόμενα.Το ''θετικό'' άγχος προκύπτει απο την εγρήγορση που θα πρέπει να μπω, ώστε να σκεφτώ τρόπο να κάνω αυτό που μου ζητείται, δημόσια μεν, χωρίς να με καταλάβει κανείς πέρα απο τον Κ μου δε..

Σε ένα δημόσιο παιχνίδι, που δεν υπάρχει εξ αρχής, τρόπος να μην γίνει αντιληπτό και απο τους υπόλοιπους, αγνώστους-περιπτερά-περαστικούς. Πού ο,τι και να σκεφτώ είναι αδιέξοδο και σίγουρα θα εκτεθώ σε κάποιον πέραν του Κ μου, ανεξάρτητα της ικανότητας μου να τα ''βγάλω εις πέρας'' παύει για εμένα να είναι παιχνίδι, το άγχος γίνεται ''αρνητικό''. Γίνεται μέθοδος εξευτελισμού και μάλιστα τιμωρία.Δεν το απολαμβάνω.

Στα πρώτα πρώτα βήματα εχω κυκλοφορήσει στο μετρό, καλοκαίρι με ραντάκι μπλούζα σχετικά διάφανη χωρίς σουτιέν. Το είχα δεχτεί ως ελαφριά τιμωρία για κάτι που είχα κάνει.
Οντως το θεώρησα τιμωρία ακούγοντας το, δεν το ήθελα, δεν με καυλωνε η ιδέα, και ένιωθα άβολα και ντροπή.
Οταν μπήκα μέσα στο μετρό όμως, και βρήκα τη ''λύση'' του να έχω τα μαλλιά μου μπροστά και να μην φαίνεται κάτι, αφέθηκα και γούσταρα.
Εδώ να πω, οτι αργότερα έφαγα μεγαλύτερη τιμωρία που βρήκα παραθυράκι στην τιμωρία! χαχα αλλά ήμουν μικρή  
Σοβαρά τώρα, λέω το παραπάνω παράδειγμα για να κάνω ακόμη πιο κατανοητό το πως λειτουργεί για εμένα ένα δημόσιο παιχνίδι, πόσο έυκολα μπορεί να πάρει άλλη τροπή και να γίνει κάτι αρνητικό.

 

Δεν έχω εφαρμόσει κάτι παρόμοιο ποτέ, αλλά αναρρωτιώμουν, αυτού του είδους οι "αποστολές" δεν περιλαμβάνονται μέσα σε ένα πρωτόκολλο που έχει συμφωνηθεί και απο τους δύο;
Δηλαδή, για να το κάνω πιο προσωπικό, δεν θα μου άρεσε να φέρνω σε δύσκολη θέση την sub μου ενώ γνωρίζω οτι κάποιο task δεν της αρέσει.

 

a) Ναι και όχι.
b) ''Παιχνίδι'' είναι, μια πρακτική humiliation, η επιβολή πραγματοποίησης δημόσια μια πράξης που θα μπορούσε να θεωρηθεί εξευτελιστική, είτε της αρέσει είτε όχι. :- )

 

@Madeleine Rk δεν θεωρώ οτι ''παιχνίδι'' και μάλιστα ''δημόσιο παιχνίδι'' είναι απαραίτητα πρακτική εξευτελισμού μπορεί να είναι απλά καυλοπαίχνιδο μεταξύ Κ και υ.
Τα όρια είναι λεπτά, και μπορεί πανεύκολα να γίνει παιχνίδι εξευτελισμού και ακόμη και τιμωρία ανάλογα το υ και τις συνθήκες που θα θέσει ο Κ.

@Lacrima απο το να ''φέρω σε δύσκολη θέση την υ μου , επειδή κάτι δεν της αρέσει '' μέχρι το '' αγγίζω πτυχές που είναι εκτός του πεδίου Κυριαρχίας μου και έχει δηλωθεί απο το υ, και εγώ σαν Κ το έχω αποδεχθεί και συνεχίσει με αυτό το υ'' υπάρχει τεράστια απόσταση.

 

Αποστολή σε δημόσιο χώρο.
Την στέλνεις να πάρει 10 κουτιά προφυλακτικά από τον περιπτερά της γειτονιάς.
10 πακέτα γκάφερ από τα ηλεκτρολογικά.
Την βάζεις να ηχογραφήσει τις συνδιαλέξεις...
Απολαμβάνεις.

 

Omg

 

Χμ... το να πηγαίνεις να αγοράζεις με τη σύντροφο μου,τίποτα όργανα ''παιχνιδιών'',και να γδύνεσαι εκεί για να τα ''δοκιμάσει'' πάνω σου,και άμα βρίσκεται εκεί και καμιά γυναίκα υπάλληλος [ή κανά δυο],ο εξευτελισμός είναι εντονότερος....και η έξαρση επίσης.

 

Αρκετά χρόνια πριν, εγώ ετών 35, αυτή ετών 19. Υποτακτική...έλεγε. Βρισκόμασταν για δείπνο. Ενώ συζητούσαμε, γύρισε και μου είπε στο αυτί:

"Το ότι είσαι ο Κυριαρχικός μου, δε συνεπάγεται ότι θα κάνω ό,τι μου πεις. Εάν θέλω σε γαμάω κιόλας. Νομίζεις ψαρώνω από τα μελιά μάτια σου και το σκληρό πρόσωπό σου; Σε γαμάω Δημήτρη μου, το ακούς; Σε γαμάω...".

Είχε πολύ μακριά μαλλιά, τα οποία τα κοντρόλλαρε με πολλά μικρά πιαστράκια με δοντάκια. Τα είδα και της είπα, με ήρεμη, χαλαρή φωνή, δίχως νεύρα, αλλά με ένα έντονο διαπεραστικό βλέμμα:

"Όπως είσαι, σηκώνεσαι, πηγαίνεις στην τουαλέτα, αφαιρείς δύο από τα πιαστράκια σου και τοποθετείς το ένα στο ένα μουνόχειλό σου, το άλλο στο άλλο. Σήκω. Τώρα."

Με μια οκά μούτρα σηκώνεται και πηγαίνει. Ύστερα από λίγα λεπτά επιστρέφει φανερά με στοιχεία πόνου στο πρόσωπό της.

-"Πονάς καυλίτσα μου;"
-"Πολύ Δημήτρη μου, δε μπορώ να περπατήσω. Σα να με χτυπά ρεύμα..."
-"Για να δω..."

Βάζω το χέρι μου κάτω από το τραπέζι και πιάνω το μουνάκι της (φορούσε ολόσωμο μαύρο μίνι, είχε ανεπανάληπτο κορμί). Όντως τα είχε τοποθετήσει αλλά διαπίστωσα και μία υγρασία...της άρεσε κατά βάθος και ας το έπαιζε ιστορία το βρωμοθήλυκο...

-"Ωραία. Πληρώνω. Σηκωνόμαστε και πάει ο καθένας στο σπίτι του."
-"Μα..."
-"Μαμούνια. Να με σεβόσουνα πουτανάκι ΜΟΥ. ΜΟΛΙΣ επιστρέψεις σπίτι, με παίρνεις τηλέφωνο και τα βγάζεις..."

Το δείπνο το είχαμε στο Κολωνάκι (Σκουφά), πράγμα που σήμαινε πως θα έπρεπε να πάρει το Μετρό και να πάει προς Περιστέρι μεριά, δηλαδή να καλύψει απόσταση και βέβαια θα της έπαιρνε και ώρα. Ύστερα από μία ώρα και, όντως μου τηλεφώνησε και τα έβγαζε ενώ την άκουγα:

-"Θεέ μου...έχουνε αφήσει σημάδια επάνω στα μουνοχειλάκια μου..."
-"Θα μου ξαναβγάλεις γλώσσα; Θα το ξαναπαίξεις brat και καλά;"
-"Όχι Δημήτρη μου, δεν πρόκειται...σου ζητώ συγγνώμη...δε θα επαναληφθεί."

Real mission. Real life. Real story. 2008.