Drama Queen.

yeap !  

κλαψομουνες και σπασαρχιδισσες, τσουπ! στη μανα σας.
κι ας μενει στο βλαδιβοστοκ.

 

 

Με πιάνει λίγο σε στυλ γκρινιας όταν είμαι άρρωστη με γρίπη, κρύωμα γιατί είναι αρκετά άσχημο σε μένα λόγω ενος θέματος εκ γενετής ζοριζομαι περισσότερο.
Ακόμη κ τότε το σιχαινομαι.
Ευτυχώς δεν γριπωνομαι συχνά :Ρ

 

Μελό-μαζό-χισμος       Έρχεται σε πακέτο      

 

ρούφα το τρομπόνι 

 

@smelly_cat

 

@smelly_cat μίλα εδώ για να είσαι ontopic

 

Τις συστάσεις στη κυρά σου μεσιέ.

 

Ωπα και το γαλλικό! Ομολογώ, πως με το συγκεκριμένο ποστ με ξάφνιασες.

Δεν σε είχα συνηθίσει τόσο επιθετική, αλλά πιο... "μελοδραματική". Μπράβο, μπράβο   Αλματα προόδου!

 

...

 

Μια πρώτης τάξεως προσβόλα που αξίζει πολλά και διάφορα, άμα τη εμφανίσει

 

Η φίλη μου η drama queen

Τα συναισθήματα και η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου είναι καταστάσεις περίεργα δομημένες. Σχεδόν ποτέ δεν είναι εύκολο ν’ απομονώσει κανείς ένα και μόνο συναίσθημα ανόθευτο, αν μπει στη διαδικασία να κατονομάσει τι νιώθει σε οποιαδήποτε περίσταση.

Αρκεί να σκεφτείτε ότι ακόμη κι όταν τραβάμε ζόρια, μέσα μας βαθιά κάνει τη διαφορά ένα μικρό ψήγμα μαζοχισμού πολλές φορές. Είναι αυτό που μας βάζει στη διαδικασία να σκεφτούμε το πόσο γαμάτοι είμαστε εφόσον αντέχουμε στα δύσκολα, ή το ότι ξαφνικά γίναμε επίκεντρο της προσοχής των άλλων με αφορμή την κατάστασή μας. Μέσα στον όποιο πόνο μας, τότε αισθανόμαστε ταυτόχρονα κάτι που δύσκολα θα το παραδεχόμασταν: αυταρέσκεια.

Ως έναν βαθμό είναι στη φύση μας αυτή η ωραιοπάθεια του μαζοχισμού που οφείλεται σε διάφορους λόγους και τρέφεται με πολλούς τρόπους.

Βλέπε, για παράδειγμα, όλα εκείνα τα καψουροντέρτια που, όσο διαφορετικοί χαρακτήρες κι αν είμαστε, τα περνάμε οι περισσότεροι με πανομοιότυπο τρόπο. Τόσο που ώρες-ώρες καταντάμε γραφικοί. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, «υπερπαίζουμε» όσα βιώνουμε λες και είμαστε πρωταγωνιστές σε ταινία.

Εστιάζοντας στο σημερινό θέμα, το πρόβλημα εντοπίζεται σε αυτούς που έχουν κάνει τον μαζοχισμό και την υπερβολή τρόπο ζωής. Είναι γνωστοί μας, είναι γύρω μας, είναι η ίδια σου η φίλη!

Η κολλητή σου, που όσο πάει τερματίζει τα κοντέρ του dramaqueen-ισμού και δεν ξέρεις πλέον πώς να τη διαχειριστείς για να μη νομίζει ότι αδιαφορείς για τα «προβλήματά» της.

Είναι εκείνη που θα σε πετάξει πάνω μέσα στα άγρια χαράματα για να σου πει πανικόβλητη ότι τη βρήκε μεγάλο κακό, επειδή ο γκόμενος απόψε δεν της έστειλε καληνύχτα.

Είναι εκείνη που θα τη δεις να «πνίγει τις σκέψεις της στο ποτό» και να «βλέπει τη μορφή του στον καπνό του τσιγάρου» παρέα με ασήκωτα καψουροτράγουδα, γιατί δεν της κάθεται το τεκνό που μπάνισε την προηγούμενη βδομάδα.

Είναι εκείνη που θα την πιάσεις σε φάσεις ασυμμάζευτου καημού να ρίχνει κι από καμιά κλεφτή ματιά στον πρώτο εύκαιρο καθρέφτη, θέλοντας να βεβαιωθεί ότι της πάει ο πόνος κι ότι «το κάνει σωστά». Ενίοτε στρώνει λίγο το μαλλί ανάμεσα στα «κλαψ» και τα «λυγμ» μην την πάρει και κανένα μάτι αναμαλλιασμένη.

Και φυσικά είναι εκείνη που σε περίπτωση δικού σου προβλήματος, αντί να σε ακούσει θα ψάξει ενστικτωδώς έναν τρόπο να στρέψει τα φώτα ξανά στη βασανισμένη μεγαλειότητά της.

Ο πόνος της είναι αυτός ο πόνος, ο γνωστός, που βλέπουμε στα διάφορα σήριαλ όταν η πρωταγωνίστρια παίρνει τον κατήφορο ακουμπώντας την πλάτη της στην πόρτα, ώσπου χύνεται στα πατώματα κλαίγοντας. Προαιρετικά, από την άλλη πλευρά της εν λόγω πόρτας έχει ακουμπήσει την πλάτη της -επίσης κλαίγοντας- η αιτία του πόνου της πρωταγωνίστριας, πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση να την παρατήσει για πάντα.

Γιατί οι drama queens αγάπη μου μπορεί να σφαδάζουν –που λέει ο λόγος– αλλά το κάνουν με στιλ! Αυτό είναι και το point, αν μ’ έννοεις.

Δημιουργώντας, λοιπόν, σκηνοθετημένες αντιδράσεις, εκβιάζει από τον εαυτό της κονσερβοποιημένα συναισθήματα κι ένα εξίσου κονσερβοποιημένο ντάντεμα από σένα. Ναι, σε αυτές τις περιπτώσεις δε μιλάμε για συμπαράσταση αλλά για πασιφανές, απόλυτα ξεκάθαρο ντάντεμα.

Έρχονται μέρες που αναρωτιέσαι αν ήρθε η ώρα να της διαλύσεις το «μαύρο συννεφάκι» που σέρνει πάνω από το κεφάλι της τόσα χρόνια; Ή να την αφήσεις να βολοδέρνει παρέα με μια μαύρη μοίρα που η ίδια τραβολογάει με το στανιό παντού, ώστε να μη σου καταλογίσει πως δεν την καταλαβαίνεις;

Κάποια στιγμή, σου γίνεται αντιληπτό ότι άνθρωποι σαν την εθισμένη στο προσωπικό της δράμα φίλη σου κρύβουν βαθύτερα ψυχολογικά προβλήματα ή τεράστιες ανασφάλειες. Όλα αυτά, τους οδηγούν στο να ηδονίζονται μέσα από την αυτολύπηση και τη λύπηση των άλλων, αφού έτσι η υπόστασή τους αποκτά νόημα. Λαμβάνουν επιτέλους την προσοχή που ενδεχομένως στερήθηκαν κάποτε.

Άσε που ρίχνοντάς τα όλα στην κακή τους τύχη –πράγμα που συνηθίζουν– αποποιούνται την οποιαδήποτε προσωπική ευθύνη. Λίγο το ‘χεις να μπορείς να βγαίνεις λάδι έχοντας παράλληλα όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω σου; Κι ας είναι για να σε πούνε καημένο.

Όχι, δεν το παίζω ψυχολόγος. Φταίει που έχω συναναστραφεί με άτομα τέτοιας ιδιοσυγκρασίας και καλώς ή κακώς προσπάθησα κάπως να τα ψυχολογήσω. Για να τα αντιμετωπίσω. Δε θα έλεγα βέβαια με σιγουριά πως όλοι κατατάσσονται στην παραπάνω κατηγορία, υπάρχουν ασφαλώς και οι γνήσιοι κλαψιάρηδες χωρίς εμφανή βαθύτερα αίτια.

Τα αποτελέσματα πάντως είναι τα ίδια για τον καθέναν παρά τις αιτίες. Αν η φίλη σου συνεχίσει να κλαίγεται αδιακρίτως, θα αποκτήσει τον ανθρωποδιώχτη, αφού την κλάψα πολλοί αγάπησαν τον κλαψιάρη ουδείς.

Κανείς δε θέλει δίπλα του έναν άνθρωπο που βρωμάει από χιλιόμετρα μιζέρια και καντήφλα. Κανείς δε θα επιλέξει για οποιονδήποτε λόγο κάποιον που βλέπει παντού ευκαιρίες για νέα προβλήματα. Πόσο μάλλον όταν το κάνει σε μορφή κακοπαιγμένου one (wo)man show. Έτσι, θα δημιουργηθεί τελικά ένας ωραιότατος φαύλος κύκλος, με κείνη στη μέση να φωνάζει «ωιμέ» που έμεινε ξαφνικά μόνη κι έρημη. Εσύ από την άλλη, κερί αναμμένο, θα σφουγγαρίζεις κάθε τόσο το δάκρυ που θα στάζει κορόμηλο από τα όμορφα μάγουλα της πληγωμένης πριγκίπισσας.

Ως πότε; Θα έρθει εκείνη η ώρα –να μου το θυμηθείς– όταν, έχοντας μπουκώσει με όλη αυτήν την ατέλειωτη μίρλα, θα σταθείς απέναντί της με το poker face της «άκαρδης σκύλας» που δεν μπορεί να νιώσει πια τίποτε μπροστά σε έναν τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά πόνο. Μη σου πω ότι μπορεί και να το χαρείς λιγάκι μέσα σου την επόμενη φορά που θα τη βλέπεις να «σπαράζει», περιμένοντας να της χαϊδέψεις ως συνήθως τ’ αυτιά, ενώ εσύ δε θα το κάνεις.

Δε θα είσαι κακός άνθρωπος. Θα είσαι ένας αγανακτισμένος άνθρωπος που δε γεννήθηκε για να γεμίζει με ηλίθιους τρόπους τα κενά των άλλων. Πράγμα που καλό θα ήταν να γίνει ξεκάθαρο πριν φτάσεις στο σημείο να σιχαθείς την παρουσία της δίπλα σου. Εξάλλου, αν είναι όντως φίλη σου, θα εκτιμήσει την ειλικρίνειά σου. Διαφορετικά ο λόγος πλέον για να απομακρυνθείς δε θα είναι το σύνδρομο «Μάρθα Βούρτση» που τη διακρίνει, άλλα το ότι θα έχει κάνει εμφανές πως σε χρησιμοποιεί απλώς ως θεατή στα ατέλειωτα σόου της, για την επιβεβαίωση που της προσφέρει το «χειροκρότημά» σου.

(http://pillowfights.gr/devil_angel/item2872/Η_φίλη_μου_η_drama_queen)