Τρυφερότητα και σκληράδα στο BDSM: θέμα ρόλου ή ανθρώπου?

Η τρυφερότητα και η σκληράδα συνυπάρχουν ως ιδιότητες στον καθένα μας, και είναι απαραίτητο να υπάρχουν και να εκφράζονται ανάλογα με την περίσταση. Επί πολλά χρόνια όμως καθορίζονταν στερεοτυπικά, όπως αναφέρει η Virginia Satir στο βιβλίο της "πλάθοντας ανθρώπους":

"Στα ερωτικά στερεότυπα, που καθορίζουν στις οικογένειες πολλά απ’ όσα διδάσκονται για τα δύο φύλα, το θηλυκό θεωρείται κατά τεκμήριο μαλακό, υποτακτικό και τρυφερό, όχι σκληρό και επιθετικό. Το αρσενικό υποτίθεται ότι πρέπει να είναι σκληρό κι επιθετικό, όχι υποχωρητικό και τρυφερό. Πιστεύω πως η τρυφερότητα και η σκληρότητα είναι ιδιότητες που χρειάζεται ο καθένας μας. Πώς μπορεί ένας άντρας να ταιριάξει με την τρυφερότητα της γυναίκας, αν δεν έχει κι ο ίδιος ανεπτυγμένη τρυφερότητα; Πώς μπορεί μία γυναίκα να ταιριάξει με τη σκληράδα του άνδρα, αν δεν την έχει ποτέ χρησιμοποιήσει στη δική της ζωή; Καθένας το καταλαβαίνει ότι μ’ αυτά τα στερεότυπα σαν μοντέλα, είναι φυσικό οι άντρες να θεωρούν τις γυναίκες αδύνατες και οι γυναίκες τούς άντρες σκληρούς και βίαιους. Πώς μπορείς να ταιριάξεις με κάποιον, αν σκέπετσαι μ’ αυτόν τον τρόπο;

Γενικά, οι άντρες ζουν λιγότερο απ’ τις γυναίκες κι αυτό νομίζω ότι κατά μέγα μέρος οφείλεται στο γεγονός πως οι άντρες καταπνίγουν τα τρυφερά συναισθήματά τους. Τα τρυφερά συναισθήματά μας είναι οι χυμοί της ύπαρξής μας, αλλά δεν επιτρέπεται ποτέ σ’ έναν άντρα να κλάψει ή να πονέσει. Για να το καταφέρει αυτό, αναγκάζεται να γίνει αναίσθητος. Αν οι κανόνες, που έχει δεχτεί, του απαγορεύουν και να θυμώνει, δε θα μπορεί, ακόμη και με τον πιο κατάλληλο τρόπο να δώσει διέξοξο ούτε στα επιθετικά του συναισθήματα. Τότε αυτά τα καταπιεσμένα συναισθήματα πάνε στο βάθος, κάνουν μεγάλες ζημιές στο σώμα του και τελικά παθαίνει υπέρταση και καρδιακές προσβολές. Έχω εγώ η ίδια δει πόσο δραστικά άλλαξαν άντρες που κατέφεραν να έρθουν σ’ επαφή με τα τρυφερά τους συναισθήματα. Σχεδόν όλοι μου είπαν ότι φοβόντουσαν τη βιαιότητά τους. Αφού όμως έμαθαν να εκτιμούν την τρυφερότητά τους, η επιθετικότητά τους μετατράπηκε σε εποικοδομητική ενέργεια και όχι σε καταστροφική μανία.

Κατά παρόμοιο τρόπο, όσες γυναίκες αισθάνονται ότι τους επιτρέπεται να δείχνουν μόνον τα τρυφερά συναισθήματά τους, νιώθουν ότι κινδυνεύουν συνέχεια να τσαλαπατηθούν. Παίρνουν λοιπόν άντρες για προστάτες κι αυτό το πληρώνουν μένοντας μέσα σ’ ένα συγκινησιακό ζουρλομανδύα. Για να διατηρήσουν κάποια αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας, καταντάνε ραδιούργες. Όταν τα ανθρώπινα πλάσματα αποξενώνονται από τα τρυφερά συναισθήματά τους, γίνονται επικίνδυνα ρομπότ. Αν αποξενωθούν από τα σκληρά συναισθήματά τους, γίνονται παράσιτα ή θύματα. Στην οικογένεια μαθαίνονται όλα αυτά."

Το βδσμ βασίζεται εν πολλοίς στην ύπαρξη ρόλων. Οι ρόλοι κωδικοποιούν τη συμπεριφορά με σκοπό την απελευθέρωση/διευκόλυνση της ερωτικής έκφρασης των συμμετεχόντων. Μήπως στα πλαίσια αυτά περιχαρακώνεται ακόμα περισσότερο η έκφραση της τρυφερότητας και της σκηράδας εντός των ρόλων? Πόσο επιτρέπεται σε έναν κυρίαρχο να εκφράζει τρυφερότητα και πόσο σε έναν υποτακτικό να φέρεται με σκληρότητα?

Μήπως το βδσμ, αντί να απελευθερώνει την έκφραση των αντιθέσεών μας την παγιώνει ακόμα περισσότερο μέσα από στερεότυπα ρόλων, τα οποία απλώς υποκαθιστούν τα παλιά στερεότυπα των φύλων? Πώς βιώνετε την τρυφερή και πώς τη σκληρή σας πλευρά μέσα σε μιά κ/υ σχέση?

 

Φίλε μου όπως πάντα θ' αφήσω το κλούβιο μου μυαλό, να "κολυμπήσει" και όπου βγάλει...
Αλλά πριν το κάνω, να επαναλάβω ξανά τ' αυτονόητο...Δηλαδή ότι μιλάω για τον εαυτό μου και για κεινον μονάχα...

Το BDSM βασίζεται σε ρόλους, αλλά δεν νομίζω ότι όλοι και όλες τον ρόλο ανοίγουν την ντουλάπα, τον παίρνουν από την κρεμάστρα και τον φορούν...
Για κάποιους/ες (δεν ξέρω για πόσους/ες, είπα ήδη ότι μιλάω για τον εαυτό μου...Για οποιονδήποτε άλλο/η κάνω υπόθεση ) ο ρόλος τους είναι απλά το ποιοι/ποιες είναι...
Είναι κομμάτι του εαυτού του/της, του ποιος/α είναι στην εκτός "σεξουαλικής σφαίρας" ζωή του...
Και που απλά σ'αυτήν την τελευταία προβάλλεται μαζί με όλα τα κουσούρια και τα προτερήματα του/της...

Η όποια τρυφερότητα η σκληράδα -κατ' εμέ πάντα- υπάρχει, η δεν υπάρχει στις αποσκευές του καθενός μας ( κι όμως έχω γνωρίσει ανθρώπους που το ένα η το άλλο δεν το είχαν καθόλου, η ίσως το "έκρυβαν" τόσο καλά, που να έμοιαζε ανύπαρκτο )...
Το BDSM ίσως αμβλύνει, ίσως περιορίζει την μια η την άλλη...
Μα δεν μπορεί να "γεννήσει", κάτι που δεν υφίσταται...
Μετά το "ζήτημα" είναι πάντα υποκειμενικό...
Κάτι που κάποιος/α θεωρεί τρυφεράδα, η σκληρότητα...
Για κάποιον άλλο/η ίσως και να είναι το αντίθετο του...
Σ' εμένα το BDSM δεν απελευθερώνει ούτε τρυφερότητα, ούτε σκληράδα...
Όταν την τρυφερότητα την νιώθω για κάποια, δεν την "καταπίνω" για να μην έρθω σε αντίθεση με τον BDSMικό μου ρόλο...
Αν νιώθω να είμαι/γίνω σκληρός (για να μην πω τρελός μπάσταρδος), δεν χρειάζομαι καμία "ετικέτα", για ν' αφήσω την σκληράδα μου να βγει...

Είμαι οι αντιθέσεις μου, που να δρω εντός η εκτός BDSM...
Εγώ πως βιώνεται η τρυφερότητα, η η σκληράδα σε μια Κ/υ σχέση δεν θα μπορούσα να στο γράψω...
Απλά γιατί η όποια σχέση μου, πρώτα είναι σχέση και μετά έρχεται το Κ/υ...
Και τα όποια BDSMικά στοιχεία της εγώ τουλάχιστον δεν τα εξετάζω υπό το πρίσμα της τρυφερότητας η της σκληράδας...
Απλά τα ζω...
Π.χ. όταν "τιμωρώ" κάποια, το κάνω επειδή με φτιάχνει (ούτε καν σαν τιμωρία), επειδή είμαι και σαδιστής...
Κι επειδή μπορώ να το κάνω στα όρια που έχουμε συμφωνήσει...
Να την "γράψω" επειδή μου τα έκανε θρύψαλα, να της τα "χώσω" ακόμη και σκληρά, δεν το θεωρώ κομμάτι του D/s αλλά της σχέσης στην οποία κάτι δεν πάει καλά...
Να προβώ στο Aftercare μετά την περίπτυξη, δεν το θεωρώ τρυφεράδα, αλλά υποχρέωση μου...
Να την χαιδέψω η να της πω κάποια καλή κουβέντα, το θεωρώ λογικό σε μια σχέση...
Και ας μοιάζει αντίθετο σε όποια ιδέα του D/s ( που δεν το νομίζω )...

Η τρυφερότητα η η σκληράδα κατ' εμέ πάντα έχει να κάνει με το τι νιώθεις, η δεν νιώθεις για κάποιον/α...
Η το αν και κατά πόσο κάποια συμπεριφορά του/της σ' έχει πληγώσει/εξοργίσει...
Αν με κάποιον/α είσαι καλά, είσαι και τρυφερός/η ( τ' οποίο δεν σημαίνει μαλθακός/η, αδύναμος/η )
Αν δεν είσαι καλά, η δεν σ' ενδιαφέρει, μπορείς άνετα να γίνεις ελεεινά σκληρός/η...

H τρυφερότητα και η σκληράδα έχει να κάνει με τον άνθρωπο και το πως είναι "φτιαγμένος/η"...

Τεσπα, τα προσωπεία εκείνος/η που γουστάρει/έχει συνηθίσει να τα φοράει...
Τα φοράει και εκτός και εντός BDSM...
Και αν του/της αρέσουν καλά κάνει και τα φοράει...
Επίσης αν κάποιος/α έχει την ανάγκη "πλαισίου", για να εκφράσει τρυφερότητα, η σκληράδα...
Καλά κάνει και το "πλαίσιο" το χρησιμοποιεί...

Περί ορέξεως... 

 

Ωραίο θέμα αλλα όπως όλα τα ωραία είναι και δύσκολο.
Αν μιλάμε για ένα ζευγάρι bdsm K/U που βρισκονται μια στο τόσο με σκοπό μονο την σεξουαλική ικανοποίηση τότε δεν τίθεται κανένα θέμα συναισθημάτων και καλύτερα να μείνουν εκτος εντελώς, επίσης δεν κρίβω ότι όσες φορες είχα τέτοια σχέση ήταν ίσος και καλύτερα γιατί τελειωσαν ψυχικά αναίμακτα περάσαμε και οι 2 καλά και όλα τελειώσανε ήρεμα και ωραία.
Το δύσκολο κομμάτι είναι όταν το bdsm εντάσσεται σε μια πιο πολύπλοκη σχεση ζευγαριου που έχει μέσα την καθημερινότητα τους τριγύρω ανθρώπους τους εξωτερικούς παράγοντες και ακόμα ένα σορό πράματα που επηρεάζουν την όλη σχέση με αποτέλεσμα να φτάνουν και στο κομμάτι του κρεβατιού και του bdsm.
Προσωπικά πιστεύω ότι σε μια τέτοια σχέση είναι βασικό ο Κ να μπορεί να είναι και τρυφερός και να βγάζει συναισθήματα και τελειώνοντας όλα να εξισορροπούνε τα πράματα για να μπορείς να ζήσεις κιόλας.
ωραίο το 24/7 δεν λέω αλλα μάλλον θα μπορούσαμε να το κάνουμε αν είχαμε κανένα εκατομμύριο euro στην άκρη και όλη μέρα μπορούσαμε χωρίς να μας επηρεάζει τίποτα να είμαστε σε αυτό το mood.
από την άλλη πάλι δεν ξέρω ποιος θα ηθελε μια Υ εντελώς άβουλο πλάσμα που δέχεται όλα τα θέλω του υπερεγώ μου χωρίς να μιλάει η ποιος θα ήθελε έναν Master εντελώς κτήνος και κατά ποσο και στην μια και στην άλλη περίπτωση είναι καλο για τον αυτοσεβασμό κάποιου να είναι με κάποιο άτομο σαν αυτά που περιέγραψα.
Βασικός κανόνας πιστεύω για έναν Master πρέπει να είναι ότι μπορεί η θέση σου να είναι στα ποδια μου αλλα σύγχρονος είσαι και η βασίλισσα της ψυχής μου.
επαναλαμβάνω είναι η προσωπική μου άποψη και δεν προσπαθώ να την επιβάλω σε κανένα άλλωστε οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες όλοι έχουμε μια

 

Όσο κι αν ακουστεί οξύμορο ή ακόμη και άτοπο, προσωπικά πιστεύω ότι δίχως τρυφερότητα δε μπορεί να σταθεί τίποτα, έστω κι αν αυτό λέγεται bdsm.

Η τρυφερότητα είναι αυτή, που φέρνει καταρχήν δύο ανθρώπους σε σωστή και όμορφη επικοινωνία. Που αναδεικνύει τη "χημεία" τους και συχνά παραχωρεί μετά τη θέση της σε πιο σκληρές καταστάσεις και παιχνίδια. Αν και πιο συχνά νομίζω ότι στη (σωστή) πορεία τρυφερότητα και σκληράδα εναλλάσσονται διαρκώς. Αυτό είναι τουλάχιστον το δικό μου ζητούμενο.

Αν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο; Και πιο ειδικά σκληράδα δίχως συναισθηματισμό και τρυφερότητα; Σαφέστατα και υπάρχει. Όμως θεωρώ ότι εκεί δε μπορεί να υπάρξει ούτε τόση διάρκεια ούτε τόση μαγεία και κυρίως ουσία. Πάνω σε κάτι τρυφερό μπορώ να στηριχτώ απείρως καλύτερα, για να νιώσω πιο άνετα και να δοθώ. Να προσφέρω αλλά και να εισπράξω πόνο και ηδονή στα όριά μου... και λίγο πάνω από αυτά.

Και, αν τελικά υπάρχει σκληρότητα χωρίς ίχνος τρυφερότητας και μάλιστα με μεγάλη κατά τεκμήριο διάρκεια αλλά και πάθος, τότε απλά δεν είναι για μένα. 

Κάποιες φορές με ορισμένες επιλογές μου νιώθω ότι χάνω. Ότι δεν κάνω "εκπτώσεις" και λογικά πια δεν "πουλάω". Όμως αυτό δεν αλλάζει εύκολα. Είναι θέμα χαρακτήρα και γαλούχησης. Ούτε και θέλω όμως.

 

Αυτή την απάντηση περίμενα από εσένα, φίλτατε. Οταν κάποιος αφουγκράζεται τις εσωτερικές φωνές του δεν έχει ανάγκη από πλαίσια ή ρόλους για να εκφραστεί... 

 

Αγαπητέ εγώ κι εσύ δεν έχουμε ανάγκη από πλαίσια και ρόλους, για να εκφράσουμε το ποιοι είμαστε και στο "καλό" και στο "κακό"...
Άλλοι/ες τους έχουν...
Και είμαι σίγουρος ότι και για σένα όπως και για μένα, ο κόσμος είναι όμορφος γιατί είναι διαφορετικός...
Σίγουρα περίμενες και αυτή μου την απάντηση χαχαχα...

Υ.Γ. Λατρεύω τα νήματα και τις σκέψεις σου...Και όχι, δεν με πλήρωσες για να το γράψω χαχαχα... 

 

Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, αλλά συνήθως κατά την άσκηση της οποιασδήποτε μορφής
βίας ( λεκτική, σωματική, ψυχολογική, κτλ.) αισθάνομαι απίστευτη τρυφερότητα για το
υποτακτικό άτομο που είναι ο αποδέκτης. Ανάλογα την περίσταση την εξωτερικεύω ή όχι.
Πάντως την αισθάνομαι. Και απ΄ότι διαβάζω στα μάτια της το ίδιο αισθάνεται και εκείνη
για μένα.

Η εκδήλωση τρυφερότητας, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ο,τι με ρίχνει στα μάτια
της ( θα έλεγα το αντίθετο) αν γίνεται με μέτρο και τη στιγμή που την έχει ανάγκη.
Δεν τη θεωρώ στιγμή αδυναμίας που είναι ασύμβατη με το ρόλο μου ως Κ και πολλές
φορές η εναλλαγή της με τη σκληρότητα, αναγκάζει την υποτακτική να κατέβει από το
συννεφάκι της και να προσγειωθεί.

 

-Κανε μου ο,τι θελεις(αρκει βεβαιως να μου αρεσει).
-Κανε μου ο,τι θελεις(αρκει να ειναι απο σενα).
Στην δευτερη περιπτωση που ενδιαφερει εν προκειμενω,με αλλα λογια στις προσυμφωνημενα ασυμμετρες σχεσεις,το χερι που επιλεγει(για οποιονδηποτε λογο) να χαιδεψει και το χερι που επιλεγει-ομοιως-να χαστουκισει,ανηκουν στο ιδιο Προσωπο.Ειναι υποχρεωτικο και θα γινουν δεκτα απο το υ μελος της σχεσης και τα δυο,ανεξαρτητα απο τον αν καυλωνει η ξεκαυλωνει.Αν ολα πανε καλα,το τελικο αποτελεσμα μεσα της θα ειναι το ιδιο και απο τα δυο,οπως κοινη ειναι και η αιτια τους.
Ετσι κι αλλιως,ο συνδυασμος χαστουκι-χαδι ειναι λιαν απολαυστικος και αποτελεσματικος.

Ο δε σαδιστης,μπορει να ειναι(θεωρηθει ως) ενας τρυφερος ανθρωπος ο οποιος παρορμητικα αντι να χαιδεψει,δινει πονο,οπως κανει πχ οταν εκδηλωνει την τρυφεροτητα του προς εναν μαζοχιστη,σαδιζοντας τον και απολαμβανοντας.Κατι που ομως μπορει να εχει,εστω και ποιοτικα διαφορετικο,φερομενος σκληρα,απλως μην πραττοντας αυτο που εχει φροντισει να περιμενουν απο εκεινον,κατα το γνωστο ανεκδοτακι.

Οσο για τα RPG,..οσο βολικα,χρησιμα ή ευχαριστα κι αν ειναι,διαρκουν λιγο,μεχρι το πεσιμο της αυλαιας.Βεβαιως,καποιες φορες και για καποιους,αυτο ειναι υπερ-αρκετο.

 

Δεν είσαι ο μόνος...

 

Oχι, δεν το πιστέυω αυτό. Ισως να ίσχυε αν τα μόνα σχήματα που υπήρχαν ήταν άντρας Κ/ γυναίκα υ. Αλλα ευτυχώς δεν είναι τα μόνα.Ισα ισα που το bdsm έρχεται κόντρα πολλές φορές με αυτά τα φυλετικά στερεότυπα, αρκεί να κοιτάμε όλη την εικόνα.

Προσωπικά, την τρυφερή μου πλευρά την βιώνω πολύ πιο ουσιαστικά μέσα στην Κ/υ σχέση.
Συνήθιζα πάντα να υπερβάλλω στον τρόπο έκφρασης μου, είτε απο ενθουσιασμό, είτε απο αφέλεια, είτε επειδή δεν καθόμουν πολύ να σκεφτώ τη σημασία κάθε κίνησης μου ή λέξης μου.Υπερβολή που πολλές φορές με οδηγούσε στην παραπλάνηση και του άλλου, και του εαυτού μου, σίγουρα έχανα την ουσία του τι ενιωθα.

Βρέθηκα λοιπόν να έχω έναν κάποιο... ''περιορισμό'' στον τρόπο έκφρασης μου, όχι υπερβολές, όχι περιττές γλύκες και γούτσου,οχι τσαχπινιές. Θα ήταν ψέμα να πω οτι στην αρχή αρχή δεν μου κακοφάνηκε. Επρεπε να συγκρατώ αυτό που εγώ ονόμαζα αυθορμητισμό και παρορμητισμό και θεωρούσα μέγιστο προσόν μου. Στην πορεία κατάλαβα, ή καλύτερα ένιωσα πόσο πιο ουσιαστικά βίωνα κάποια πράγματα και ίσως τα περνούσα και στον άλλον, χωρίς να χρειαζεται να τα πω δυνατά πάντα, ή να τα δείξω με υπερβολές.

Την σκληρότητα μου, την βιώνω πάλι με τελείως διαφορετικό τρόπο μέσα στην Κ/υ σχέση.
Απο εκεί που σκληρότητα θα αφορούσε κάποιον άλλον, ίσως λόγια πιο πολύ πάλι.. ξαφνικά αφορά εμένα.
Είμαι σκληρή με τον εαυτό μου, απαραίτητη διαδικασία κατα τη γνώμη μου για να ανταπεξέλθω στην Κ/υ σχέση.
Σκληρότητα που θα φιλτραριστεί και θα ελεγχθεί με έναν περίεργο τρόπο ( αυτό πραγματικά δεν ξέρω να εξηγήσω πως γίνεται) απο τον Κ μου.

Σε παραπάνω ποστ ο @Tenebra_Silente λέει κάτι πολύ βασικό, κατα τη γνώμη μου, ότι κάτι τρυφερό για κάποιον είναι σκληρό για κάποιον άλλον.

Θεωρώ οτι ο Κ μπορεί αν θέλει και αν νιώσει τρυφερότητα να την εκφράσει, δεν θα γράψω πρέπει γιατι διαφωνώ υπερβολικά πολύ με τη λογική ''δείχνω τρυφερότητα επειδή πρέπει, επειδή είναι ευάλωτη αυτή τη στιγμή μετα το μαστίγωμα π.χ, επειδή αυτό θα με κάνει σωστό '', όχι, αν δεν νιώσει, να μην δείξει όπως και αν νιώσει ή το υ το κερδίσει, να δείξει.

Τρυφερότητα ενός Κ δεν είναι απαραίτητα το ''έλα να σε πάρω αγκαλιά'' ή το '' 'ελα να σου πω όλα αυτά που νιώθω για εσένα, τώρα'' , δεν χρειάζεται καν να είναι κάποια γλυκιά ή καλή λέξη. Για εμένα, και όπως το βλέπω εγώ..ένα απλό ''μου'' στο τέλος της προσφώνησης που σου έχει, για παράδειγμα, αρκεί, και πάλι αυτό είναι απο τα πιο ''επιφανειακά'' που μπορώ να γράψω.
Να είναι κουρασμένος, να έχει ένα σωρό στο κεφάλι του και να σου πεί, σχεδόν με επιτακτικότητα εντολής, οτι πρέπει να του στέλνεις για να πηγαίνει καλύτερα η μέρα του. Εγώ αυτό το νιώθω τρομερά τρυφερό απο πλευράς του, χωρίς να χάνεται η ουσία.

Αλλα και με λόγια να το πει κάποιος, και με μια αγκαλιά ή ένα χάδι δεν θεωρώ οτι απειλείται κανένας ρόλος. Ο ρόλος του Κ απειλείται όταν προσπαθεί να δείξει κάτι διαφορετικό απο αυτό που θα του βγεί την κάθε στιγμή. Εκεί χάνει την αυτοκυριαρχία του και ξεκινά να παίζει ''ρόλο'' και εκεί χάνεται το παιχνίδι. Οχι στο πόσο τρυφερότητα θα νιώσει ή πόση σκληρότητα.

Τώρα αν για κάποιο υ ο ένας Κ είναι πιο 'μαλακός' απο οτι θα ήθελε ή πιο 'σκληρός' εκεί πια έχουμε να κάνουμε με το ταίριασμα.

 

Εφαρμόζω την "Τρυφερή βία"

 

Στην περίπτωση μου που είναι σχέση συγκατοίκησης, και οι ρόλοι ξεκαθαρισμένοι από την αρχή ισχύει το εξής. Υπάρχει το παιχνίδι, υπάρχουν και οι υποχρεώσεις. Όσον αφορά το παιχνίδι είναι τρυφερό, είναι κατανόηση ας πούμε, να δέχεσαι ότι το κρεβάτι είναι πόλεμος, δηλαδή το Κ επιτίθεται ποικιλοτρόπως και το υ προστατεύεται μόνο από το safeword. Υπάρχει μια σύγκλιση δηλαδή. Τώρα όσον αφορά τις υποχρεώσεις, οι οποίες κινούνται εκτός ερωτικού πεδίου, μια α σκληρότητα και μια 2α επιμονή, είχε θαυματουργά αποτελέσματα