Κακοποίηση (ακόμη και συναινετική) vs BDSM

Στο νήμα "Τρυφερότητα και σκληράδα στο BDSM: θέμα ρόλου ή ανθρώπου?", προέκυψε η εξής πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, η οποία αποτελεί αφορμή για το συγκεκριμένο νήμα και της οποίας παραθέτω τα πιο κρίσιμα σημεία κατ' εμέ:

Παίρνοντας, λοιπόν, αφορμή από αυτή τη συζήτηση (την οποία δεν σχολιάζω παρακάτω ούτε απαντώ σε κάποιον), θα παρουσιάσω εν τάχει την άποψή μου ως προς τα στοιχεία που διαφοροποιούν το bdsm και τις κακοποιητικές σχέσεις και θα ζητήσω να μου δώσετε, αν θέλετε, και τις δικές σας απόψεις επ’ αυτού.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ: Το νήμα αυτό δεν έχει ως σκοπό να θίξει ή να παράσχει συμβουλές σε θύματα κακοποίησης. Είναι παράθεση προσωπικών απόψεων και μόνον. Αν κάποιος έχει υποστεί κακοποίηση κάποιας μορφής το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας. Αν κάποιος θεωρεί ότι το θέμα της συζήτησης μπορεί να ξυπνήσει άσχημες αναμνήσεις και να τον αναστατώσει ψυχολογικά, παρακαλώ να μην συνεχίσει την ανάγνωση.

Το συχνότερο επιχείρημα και η πιο προφανής διαφορά που εντοπίζεται ανάμεσα στο bdsm και τις κακοποιητικές σχέσεις είναι ότι στο bdsm υπάρχει συναίνεση. Παρόλα αυτά, υπάρχουν πολλές κακοποιητικές σχέσεις στις οποίες η κακοποίηση από ένα σημείο και μετά ή, ακόμα και εξαρχής κάποιες φορές, υφίσταται και συνεχίζεται με την συναίνεση του θύματος, σιωπηρή ή ακόμη και ρητή.

Το παράδειγμα του Συνδρόμου της Στοκχόλμης είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτής της περίπτωσης. Το θύμα δένεται συναισθηματικά με το θύτη, τον υποστηρίζει και δεν θέλει να τον αποχωριστεί, σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι που αναπτύσσουν αυτό το σύνδρομο νιώθουν να τους λείπει ο θύτης και μετά το τέλος της κακοποιητικής σχέσης και χρειάζονται χρόνια θεραπείας για να προχωρήσουν στη ζωή τους. Τα θύματα της κακοποίησης γνωρίζουν λογικά ότι οι θύτες τους έχουν κάνει κακό, παρόλα αυτά όμως συναισθηματικά εξακολουθούν να είναι δεμένοι μαζί τους.

Αντίστοιχες αντιδράσεις παρατηρούνται σε πολλές περιπτώσεις στη λεγόμενη ενδοοικογενειακή βία. Ο σύζυγος ( ή το μέλος της οικογένειας) που υφίσταται τη βία (συνήθως αλλά όχι πάντα η γυναίκα ή κάποιο παιδί - υπάρχουν άλλωστε πολλές μορφές βίας) γνωρίζει ότι ο σύζυγος (ή το μέλος της οικογένειας) που ασκεί τη βία του κάνει κακό. Παρόλα αυτά, δυσκολεύεται να απομακρυνθεί από τη σχέση, εξακολουθεί να τρέφει συναισθήματα απέναντι στο βασανιστή και σε αρκετές περιπτώσεις λαμβάνει ένα είδος παραμορφωμένης "απόλαυσης". Είναι, μάλιστα, πολλές οι περιπτώσεις που το θύμα δεν μένει στη σχέση λόγω οικονομικών προβλημάτων ή ανηλικότητας (η ενδοοικογενειακή βία παρατηρείται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και πολλές φορές το θύμα έχει αυξημένη οικονομική επιφάνεια, περιουσία, επικερδή εργασία αλλά και δίκτυο υποστήριξης).

Άλλη γνωστή (και επίκαιρη) μορφή κακοποίησης είναι το bullying. Κι εκεί, αν κάποιος δει μόνον τις πρακτικές του bullying, θα εντοπίσει πολλές ομοιότητες με το bdsm, ιδίως ως προς τις συνήθεις πρακτικές της ταπείνωσης, του εξευτελισμού και κάποιων μορφών σωματικής βίας. Κι εκεί, το bullying δεν είναι ταξικό, ούτε το υφίστανται πάντα «αδύναμοι» άνθρωποι. Θύματα bullying είναι συχνά και άνθρωποι ταλαντούχοι, ευφυείς, με οικονομική επιφάνεια, κοινωνικοί, αντικειμενικά εμφανίσιμοι, κ.α. Άνθρωποι που θα έλεγε κανείς ότι μπορούν να αντισταθούν και να αποκρούσουν τους θύτες τους με διάφορους τρόπους. Τις περισσότερες φορές, όμως, δεν το κάνουν. Μπορεί να υποστηριχθεί κι εδώ ότι, αρκετές φορές, το θύμα του bullying λαμβάνει κάποιο είδος παραμορφωμένης «απόλαυσης» από την ίδια του την κακοποίηση.

Επανερχόμενη, λοιπόν, στην αρχική διαπίστωση ότι βασική διαφορά ανάμεσα στο bdsm και στην οποιαδήποτε κακοποιητική σχέση είναι η ύπαρξη συναίνεσης, η προσωπική μου άποψη είναι ότι η συναίνεση είναι αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει bdsm, αλλά όχι επαρκής. Και τούτο, διότι μπορεί να υποστηριχθεί η άποψη ότι υπάρχει και κακοποίηση με συναίνεση.

Προσωπικά, νομίζω ότι το bdsm και η κακοποίηση έχουν κοινά στοιχεία με καθοριστικές διαφορές. Οι ομοιότητες εντοπίζονται στην άσκηση βίας.
Οι διαφορές, θεωρώ ότι, εντοπίζονται σε τρία σημεία:

1) Στο πρόσωπο του υποτακτικού.
Ο υποτακτικός έχει τον έλεγχο της δικής του επιλογής. Κανέναν άλλον έλεγχο να μην έχει, ακόμη και σκλάβος αν έχει επιλέξει να είναι, έχει επιλέξει τη θέση του ο ίδιος, και γνωρίζει γιατί το επιλέγει, έχει, δε, αποδεχτεί αυτήν την επιλογή ως κομμάτι του εαυτού του και το εκτιμά ως τέτοιο.
Αντίθετα, το θύμα δεν έχει τέτοια επιλογή ή θεωρεί ότι δεν μπορεί να έχει. Αναπτύσσει συναισθήματα απέναντι στο θύτη για να μπορέσει να επιβιώσει. Τελεί υπό διαρκές καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας, νιώθει να κινδυνεύει, σωματικά ή/και ψυχολογικά, χωρίς να βλέπει πουθενά διέξοδο.
Ως εκ τούτου, πιστεύω, ότι βασική διαφορά ανάμεσα στο bdsm και στην κακοποίηση δεν είναι απλώς η συναίνεση, αλλά η συνειδητοποιημένη συναίνεση από έναν υποτακτικό με αυτοεκτίμηση, η οποία δεν δίνεται υπό καθεστώς φόβου.

2)Στο πρόσωπο του Κυριάρχου.
Ο Κυρίαρχος είναι άνθρωπος που εμπνέει σεβασμό και εμπιστοσύνη και, προπαντός, άνθρωπος με ενσυναίσθηση.
Η κάθε είδους κακοποίηση τελείται, συνήθως, από ανθρώπους θρασύδειλους, αδύναμους, χωρίς παιδεία και χωρίς ενσυναίσθηση. Από ανθρώπους που λαμβάνουν ικανοποίηση από το σαδισμό και την επιβολή ελέγχου, αντιμετωπίζοντας το θύμα ως κάτι που έχουν δικαίωμα να καταστρέψουν για την ευχαρίστησή τους.
Ο Κυρίαρχος δεν ζητά να καταστρέψει τον υποτακτικό, δεν ζητά να τον διαλύσει. Ο θύτης αδιαφορεί πλήρως για την καταστροφή του θύματος, ακόμη κι αν δείχνει να νοιάζεται επιφανειακά.
Νομίζω, δηλαδή ότι δεν είναι bdsm αν δεν υπάρχει Κυρίαρχος και Κυρίαρχος και θύτης έχουν εκ διαμέτρου αντίθετα χαρακτηριστικά.

3) Στα αποτελέσματα.
Το αποτέλεσμα της κακοποίησης αλλάζει το θύμα προς το χειρότερο. Θεωρώ ότι αλλάζει και το θύτη, υπό την έννοια ότι τον αποκτηνώνει εντελώς.
Το αποτέλεσμα του bdsm, αντιθέτως, δεν αλλάζει κανέναν από τους δύο. Ούτε τον υποτακτικό ούτε τον Κυρίαρχο. Αλλά τους ενισχύει. Τους εξελίσσει. Τους προσφέρει αμφίδρομη ικανοποίηση, ηρεμία και γαλήνη.


Θα ήθελα τις απόψεις και τα σχόλιά σας  

 

Προσωπικά μιλώντας επειδή έχω λίγο τον φόβο αν και δεν μου έχει συμβεί ευτυχώς μέχρι τώρα, ότι μπορεί όντως να δεθώ σε τέτοιο σημείο που να μην μπορώ να ''δω'' πια καθαρά ,ειδικά μέσα σε μια d/s σχέση φροντίζω, πριν..πριν μπω σε αυτή, να είμαι σίγουρη (στο επίπεδο που είναι εφικτό) για τον άνθρωπο με τον οποίο σκοπεύω να συσχετιστώ.
Από εκεί και πέρα, και εκεί να γίνει ''λάθος'' εκτίμηση τα στοιχεία που θα δείξουν έναν Κ-θύτη, δεν θα αργήσουν να βγούν στην επιφάνεια όσο προχωράει το πράγμα, αν λοιπόν το υ δεν έχει πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα, θεωρώ οτι μπορεί να τα δεί και να πράξει ανάλογα.

Κοινώς, χωρίς να έχω εμπειρία στο συγκεκριμένο θέμα, και βρίσκοντας απόλυτα ικανοποιητική την ανάλυση σου πάνω σε αυτό, γνώμη μου είναι οτι μια καλή ''λύση'' στο θέμα θα ήταν το υ να δίνει λίγο χρόνο πριν εμπλακεί συναισθηματικά,και να είναι πολύ ειλικρινές με τον εαυτό του.
Χρόνο και στον εαυτό του να αφουγκραστεί σωστά τι συμβαίνει ( ειδικά αν είναι άπειρο) και χρόνο στον Κ του να καθοδηγήσει τα πράγματα, ωστε το υ να δει, θεωρώ σε αυτή τη πρώτη φάση με αρκετά πιο καθαρό μυαλό, προς ποια κατευθυνση το πάει ο Κ του, αν αυτή η κατευθυνση του ταιριάζει, και για να μην ξεφύγω απο το θέμα, αν αυτή η κατέυθυνση εχει θετική ή αρνητική επιδραση πάνω του.

Τώρα, σε καταστάσεις οι οποίες για τον α, β λόγο έχουν ήδη ''ξεφύγει''. Πραγματικά δεν είμαι αρμόδια για να δώσω λύση. Δεν γνωρίζω πως θα το διαχειριζόμουν.

 

Το κυριότερο, ο Κυρίαρχος δεν είναι κακοποιός. Ο απαγωγέας είναι. Το επόμενο κυριώτερο, ο Κυρίαρχος και ο υποτακτικός που συνδέονται αποσκοπούν στην απόλαυσή τους. Η αναζήτηση της απόλαυσης κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να είναι καλοί και όμορφοι ο ένας με τον άλλον, να έχουν μια στοργή και αποδοχή μεταξύ τους, σε κάποιον βαθμό, και να αποδέχονται.

Απλά, χωρίς να τους κατακρίνω, υπάρχουν πολλοί που φοβούνται το είδος της σχέσης, την υποταγή, το άφημα που συνεπάγεται μια σχέση Κυριαρχίας - υποταγής. Γι αυτόν τον λόγο προσπαθούν να είναι το σασί βανίλλα και όπου δεν αρκεί αυτό για την απόλαυσή τους να γίνεται η σχέση BDSM. Χάνοντας έτσι το μεγαλύτερο κομμάτι της απόλαυσης, χωρίς κατ ανάγκη να κερδίζουν σε ασφάλεια.

Κατά τα λοιπά, το μόνο που μπορεί να κάνει μια σχέση BDSM κακοποιητική, κατά τη γνώμη μου, είναι οι κρυφές ατζέντες ή η προσέγγιση του Άλλου για λόγους ξέχωρους από την προσωπική απόλαυση / αυτοπραγμάτωση / ευτυχία / κάλυψη ανάγκης στο κάτω κάτω, όπως θέλετε πέστε το.

 

Πολύ ωραίο θέμα και πολύ καλή ανάλυση που δεν αφήνει πολλά περιθώρια να προσθέσω
σκέψεις. Το μόνο ίσως που μπορώ να πω είναι η ύπαρξη κινήτρου από πλευράς του υ να
εμπλακεί στη βδσμική σχέση, ενω στην περίπτωση της κακοποίησης το θύμα, όχι απλά δεν
έχει κίνητρο αλλά η εμπλοκή του, επιβάλλεται από τον θύτη.

 

Μερικά πράματα είναι αυτονόητα και δεν χρειάζονται πολλά λόγια εξηγήσεις και αναλύσεις.
Αν ύπαρξη κακοποίηση με αποτέλεσμα τις σωματικές βλάβες με συναίνεση η χωρίς τότε τα πράματα είναι σε παρα πολύ λάθος δρόμο και ισοσ χριαζεται να παρεμβουν αλλου ειδους γιατροι
Η μονη κατάσταση που θα (δικαιολογούσε) κάτι τέτοιο είναι μια λάθος εκτίμηση από τον K που και πάλι δεν του δίνει πολλά ελαφρυντικά γιατί άμα κάτι τελικά δεν το κατέχεις η δεν μπορείς να το μετράς και το χάνεις πάνω στο πάθος σου αστο καλύτερα.
Και εκεί που γίνετε ακόμα πιο ηλίθιο είναι αν το ζητήσει η ίδια η U και μετά ο K γυρίσει να πει ότι "αφού αυτή το ζήτησε" για να δικαιολογηθεί γιατί το έχω ακούσει και αυτό.

 

Το λοιπόν φίλτατη @Janine διάβασα και ξαναδιάβασα τις σκέψεις σου...
Και μπορώ να πω, ότι τις παρέθεσες πολύ ξεκάθαρα...
Και ότι τις "έδεσες" με τα κατάλληλα σχοινιά/επιχειρήματα...
Έχεις τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια....

Πριν προχωρήσω σε παράθεση κάποιου άλλου δικού μου "θραύσματος"...
Να πω κι εγώ ότι το αρχικό μου ερώτημα και τ' οποίο ήταν ένα από εναύσματα του νήματος σου αυτού...
Ήταν μια απλή "φιλοσοφική/φιλολογική" ερώτηση...
Και ότι, ούτε εγώ θέλω να πιστεύω, ότι κανείς στα πλαίσια του BDSM θα σκεπτόταν καν να "κακοποιήσει", η κακοποιήσει τον/την όποια/α παρτενέρ του...
Κράτα το "κακοποιήσει" σε εισαγωγικά κυρίως...
Γιατί το δεύτερο (δηλαδή η κακοποίηση δίχως εισαγωγικά ) μπορεί και να τύχει σ' ένα οποιοδήποτε είδους σχέση...
Μπορώντας η κακοποίηση να είναι τόσο σωματική, όσο και ψυχολογική...
Και σε κείνη την περίπτωση η όποια συναίνεση πάει καλιά της...

Κι εδώ ανακύπτει το άλλο "κλασικό" ερώτημα...
Μέχρι που και μέχρι πότε η συναίνεση μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ισχύει...
Το γεγονός της αρχικής της "προσφοράς" την καθιστά διαρκή?
Είναι απίθανο με την πάροδο του χρόνου εκείνος/η που βρίσκεται στη θέση "δύναμης", να την καταστρατηγήσει?
Η σιωπή ισοδυναμεί με αποδοχή στον τομέα του δικαίου...
Αλλά εδώ μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις και για αποτελέσματα που θα μπορούσαν να είναι αρκετά επιβλαβή σε σημαντικά σημεία των μερών τους...

Τεσπα, κάνε υπομονή μαζί μου αν θα το ήθελες...
Στο τέλος εσύ μου έριξες κόκκινο χαλί χαχαχα.. 

Σε κάποιο σημείο της αναλύσεως σου μιλάς για το πως βρίσκεται σε σύγκρουση η μορφή του σαδιστή με κείνη του Κυρίαρχου...
Κατ' εμέ οι δυο "χαρακτήρες"/ρόλοι δεν είναι πάντα αλληλοσυγκρουόμενοι, ούτε ο ένας εξουδετερώνει τον άλλο...
Μπορώντας κάλλιστα ένας Κυρίαρχος να μην είναι και σαδιστής, ένας σαδιστής να μην είναι Κυρίαρχος, η κάποιος/α να είναι και τα δυο ταυτόχρονα...
Ο σαδιστής by default δρέπει ηδονή από τον πόνο που προκαλεί στον σαδιζόμενο...
Σαδισμός χωρίς ηδονή σεξουαλικής μορφής ( η παρόμοιας σε σεξουαλική ) δεν υφίσταται...
Σε αυτή την τελευταία περίπτωση θα ήταν απλά κακοποιός αν ξεπερνούσε το οποιοδήποτε λογικό όριο...
Και υπογραμμίζω το λογικό, γιατί τ' ότι κάποιος/α συναινεί σε μια οποιαδήποτε μορφή βίας επάνω του/της...
Δεν νομιμοποιεί κανέναν/καμία να τελέσει πάνω του/της πράξεις, που πάντα με βάση την σύνεση, θα μπορούσαν να του/της αφήσουν"κουσούρια" από αρκετά έως πολύ βαριά...

Η συναίνεση βασίζεται πάντα στην συνειδητότητα...
Κάποιος/α για να συναινέσει στ' οτιδήποτε...
Πρέπει να έχει ακέραιο τον καταλογισμό...
Συναίνεση που δίνεται υπό καθεστώς έστω και ελαττωμένου καταλογισμού, δεν υπάρχει...

Και συνεχίζω και συγνώμη αν "χοροπηδάω" από το ένα σημείο στο άλλο...
Είμαι λίγο άναρχος στην σκέψη μου...
Στο νήμα περί τρυφερότητας και σκληράδας είχα μιλήσει για ένα είδος Συνδρόμου της Στοκχόλμης...
Επειδή σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και να έμοιαζε...
Δεν νομίζω ότι κανείς/καμία θ' απήγαγε ποτέ κάποιον/α για να τον/την βουδουσουμιάσει χαχαχα...
Ακριβώς, το BDSM είναι "παιχνίδι" για δυο οι περισσοτέρους και οι οποίοι/ες το επέλεξαν...
Δεν μπορεί να τους επιβληθεί...Αλλιώς θα μιλούσαμε για ποινικά κολάσιμες πράξεις...

Ουπς, μια μικρή υποσημείωση που έχω ξανακάνει στο παρελθόν...
Μας αρέσει η όχι, κάποιες πράξεις που αποτελούν μέρος του BDSMικού ρεπερτορίου...
Θεωρούνται ποινικά κολάσιμες από τον νομοθέτη, συναινούμε σε κεινες η όχι...
Το έγραψα πληροφοριακά, όχι γιατί κατακρίνω...
Αν κατέκρινα, δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι καν στον χώρο...

Έλεγα (και το σεντονάκι συνεχίζεται)...Το σύνδρομο όπως κι εσύ έγραψες, δεν είναι μόνο ζήτημα απόλαυσης του θύτη...
Είναι και ζήτημα ταύτισης του θύματος με τον θύτη...
Και μπορεί κάλλιστα να συνεχίσει και μετά την απομάκρυνση του θύματος από τον θύτη...
Πως θα μπορούσε να "συνδεθεί" με μια BDSMική σχέση, υπάρχουσα η ήδη λήξασα?
Σχέση μεταξύ ανθρώπων που θα είχε περισσότερα η λιγότερα BDSMικά στοιχεία, εγώ θα προτιμούσα να την αποκαλέσω με αυτό τον τρόπο...
Όπως μια οποιαδήποτε άλλη σχέση εξάρτησης με την μόνη διαφορά ότι μια βουδουσουμιάρικη σχέση by default εμπεριέχει μεγαλύτερους τουλάχιστον κινδύνους για την σωματική υγεία του υποτακτικού στοιχείου, αντί μια vanilla...
Μπορώντας πολύ εύκολα μια καθαρά vanilla σχέση να είναι εξίσου, μπορεί και περισσότερο βίαιη ψυχολογικά...

Αποκλείεται μια ασυμμετρία να περάσει στην "άλλη όχθη"?
Δηλαδή να γίνει μια σχέση εξάρτησης τέτοιας που το Κ στοιχείο να "καταπατά" μετά από ένα σημείο αργά και σταθερά τα όποια συμφωνηθέντα...
Και το υ στοιχείο να "αδυνατεί" ν' απαγκιστρωθεί?
Επειδή στο μυαλό του η ύπαρξη του βλαβερού Κ στην ζωή του θα ήταν θέμα "επιβίωσης" ?
Το Κ στοιχείο να έχει συνείδηση της εξάρτησης του υ και να μην υπαναχωρεί απ' το όποιο ξεπέρασμα των ορίων?
Το υ να έχει επίγνωση του τοξικού της εμπλοκής του με το Κ, αλλά να φτάσει να δέχεται/δικαιολογεί τ' αδικαιολόγητα?
Ακόμη και αφού για χ, ψ, ω λόγο η σχέση/ασυμμετρία να έχει διαλυθεί?...
Αλλά να παραμένει στο Κ "προσκολλημένο" έστω και με την σκέψη, σε σημείο που να μην μπορεί να προχωρήσει από μόνο του η με κάποιον/α άλλο/η?
Και ν' αναζητεί ένα είδους "επαφή" έστω και αρρωστημένης με τον πρώην ( και σίγουρα ακόμα παρών, άρα και νυν ) "θύτη" του?
Ν' αναζητά εν είδει έξης την βλαβερή συμπεριφορά/πρακτικές του Κ/ "θύτη" του, όσο και αν συνειδητά η λιγότερο συνειδητά θα γνώριζε, ότι με βάση την λογική δεν θα ήταν για καλό του/της ?

Κατ' εμέ θα μπορούσε και να συμβεί...Κι εδώ θα ήταν το simil syndrome...

Μια τελευταία σκέψη...Η κακοποίηση σίγουρα το θύμα το αλλοιώνει, σίγουρα το καταστρέφει...σίγουρα δεν το βελτιώνει...
Το BDSM μπορεί να βελτιώσει, μπορεί και να αφήσει "άσχημα" κατάλοιπα...
Αλλά όπως έγραψες κι εσύ, καθώς και άλλοι συμφορουμμίτες, το ν' ασχοληθεί κάποιος με δαύτο, είναι θέμα επιλογής...
Η κακοποίηση επιλογή δεν είναι...

Σ' ευχαριστώ για τον χρόνο σου και αν κατάφερες να διαβάσεις τον πάπυρο συγχαρητήρια, αλλά δεν κέρδισες τίποτε χαχαχα... 

Υ.Γ. Αν οι σκέψεις μου ήταν ακόμη πιο μπουρδουκλωμένες από το σύνηθες, σου ζητώ συγνώμη, κοιμήθηκα ελάχιστα χθες το βράδυ και είμαι μόνο με δυο καφέδες...
Με την πάροδο των ωρών, ίσως και να φύγει λίγη ομίχλη απ' το σάπιο μου μυαλό....
Και να καταφέρω να συμμαζέψω πιθανές ασυναρτησίες, που να έγραψα εδώ... 

 

Πάγια θέση μου είναι πως η εξασφάλιση της συναίνεσης από μόνη της δεν αρκεί. Η συναίνεση μπορεί να αποσπάται δια του ψυχολογικού εκβιασμού ή της εξαπάτησης. Η χαώδης απόσταση που χωρίζει μιά σχέση βδσμ από μιά σχέση βασανιστή-θύματος συνοψίζεται σε μία φράση: την αμοιβαιότητα στην πρόθεση του ενός απέναντι στον άλλο. Η απόλαυσή μου σχετίζεται με τη δική σου απόλαυση. Και, όπως ισχύει σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, ο πιό σοφός εκ των δύο έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης...

 

Θα προσπαθήσω να διευκρινίσω αυτό το σημείο της άποψής μου. Τόσο ο Κυρίαρχος-σαδιστής όσο και ο θύτης-σαδιστής, λαμβάνουν ευχαρίστηση από την πρόκληση πόνου στον υποτακτικό και στο θύμα. Θεωρώ, όμως, ότι αυτό είναι η μόνη τους ομοιότητα. Βασικότερες διαφορές είναι πρώτον ότι ο Κυρίαρχος-σαδιστής χαρακτηρίζεται από ενσυναίσθηση, επικοινωνεί δηλαδή με τον υποτακτικό του και τον κατανοεί, δεύτερον επιζητά την ικανοποίηση και την ολοκλήρωση και του υποτακτικού, την οποία επιτυγχάνει μέσω των τρόπων που ανακαλύπτει από τη βαθιά κατανόηση του υποτακτικού και της ψυχολογίας του. Θεωρώ ότι ο Κυρίαρχος-σαδιστής εκτιμά και σέβεται τον υποτακτικό του και τις ανάγκες του, μια εκτίμηση που δεν έχει την έννοια του "πολιτικώς ορθού" ούτε εκδηλώνεται με τους ίδιους τρόπους, αλλά είναι παρόλα αυτά βαθιά εκτίμηση.

Ο θύτης-σαδιστής δεν ενδιαφέρεται για το θύμα, δεν νιώθει εκτίμηση και σεβασμό γι' αυτό (αμφιβάλω αν νιώθει εκτίμηση και σεβασμό γενικά για οποιονδήποτε). Αν κάνει τον κόπο ή έχει την ικανότητα να κατανοεί το θύμα, το κάνει μόνον για την προσωπική του ικανοποίηση, για να εντοπίσει πιο γρήγορα τους τρόπους που θα σπάσουν κάθε έννοια αυτοσεβασμού και αυτοπεποίθησης στο θύμα. Ο Κυρίαρχος-σαδιστής εντοπίζει ομορφιά στον υποτακτικό του και στις ανάγκες του και προστατεύει αυτή την ομορφιά (με την γενικότερη έννοια, όχι μόνον σωματική), ενισχύει την αυτοπεποίθηση του υποτακτικού. Ο θύτης-σαδιστής εντοπίζει είτε τους φαινομενικά ή πραγματικά ευάλωτους ανθρώπους και επιζητά να εντείνει τις πληγές τους, είτε τους ανθρώπους που έχουν πάνω τους μια ομορφιά (οποιαδήποτε και πάλι, όχι μόνον σωματική) κι αυτήν την ομορφιά επιζητά να την καταστρέψει, όσο πιο γρήγορα κι όσο πιο αποτελεσματικά τόσο το καλύτερο.

Ο θύτης δεν νιώθει τύψεις, δεν νιώθει υποχρεώσεις, δεν έχει κανένα σεβασμό στην ανθρώπινη φύση. Είναι άνθρωπος θρασύδειλος και κομπλεξικός, που βγάζει το σαδισμό του εκεί που νομίζει ότι του περνάει. Αποφεύγει τις ευθύνες που του επιρρίπτουν οι άλλοι, γι' αυτόν φταίνε πάντοτε μόνον οι άλλοι που τον προκαλούν με τη συμπεριφορά τους. Δεν κάνει αυτοκριτική, δεν έχει αυτοέλεγχο.

Χαρακτηριστικές φράσεις θυτών είναι "Αυτή έφταιγε που ήταν έτσι ντυμένη, σαν πουτάνα", "Αυτός φταίει που είναι τόσο φλώρος, με εκνευρίζει", "Αυτή φταίει που μας κάνει την έξυπνη", "Ο γιος σου φταίει που δεν κάνει ποτέ αυτό που του λέω", "Και γιατί να το σεβαστώ το πουστράκι/αλβανάκι/πουτανάκι/βλαμμένο/κ.λπ.;", και άλλες παρόμοιες.

Δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής στη διάκριση που κάνω.

Ανοίγοντας μια παρένθεση για την έννοια του σεβασμού, έχει ειπωθεί πολλές φορές και λέγεται πολύ συχνά η φράση "ο σεβασμός κερδίζεται". Κι από μένα. Αλλά αναρωτιέμαι μερικές φορές, ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε όλοι μας για να θέτουμε τα δικά μας προσωπικά κριτήρια και standards και να απαιτούμε από όλους τους υπόλοιπους να κερδίσουν το σεβασμό μας, ανταποκρινόμενοι σ’αυτές τις, πολλές φορές παράλογες, απαιτήσεις μας. Κι αν τα κριτήρια τα δικά μου είναι διαφορετικά από τα δικά σου και διαφορετικά από του διπλανού μου; Τελικά πώς κρίνεται αυτός ο σεβασμός, τον πέλεκυ του οποίου κουβαλάμε μαζί μας δεξιά κι αριστερά;

Αναρωτιέμαι, επίσης, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν όλοι μας στις συναναστροφές μας με τους άλλους, ξεκινούσαμε από ένα σημείο «σε σέβομαι γιατί είσαι ανθρώπινο πλάσμα». Αν όλοι μας θεωρούσαμε ότι ο σεβασμός είναι κάτι που οφείλουμε να δείχνουμε και οφείλουν να μας δείχνουν απλώς και μόνον επειδή είμαστε άνθρωποι και η ανθρώπινη αξία είναι εγγενής, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα. Αναρωτιέμαι αν αυτό θα μεταφερόταν στις σχέσεις των χωρών μεταξύ τους, στη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον, στη σχέση του ανθρώπου με το ζωικό βασίλειο.

Μήπως τελικά, ο σεβασμός δεν θα έπρεπε να κερδίζεται, αλλά θα έπρεπε να υπάρχει; Αυτά που κερδίζονται, αν είναι δόκιμη κι εδώ αυτή η λέξη, είναι η συμπάθεια, η αγάπη, η προτίμηση, και άλλα τέτοιου είδους θετικά συναισθήματα. Το να σεβόμαστε, όμως, τον συνάνθρωπό μας, επειδή είναι συνάνθρωπός μας, γιατί πρέπει να αποτελεί βραβείο που δίνουμε κατά το δοκούν;

Για να επιστρέψω, όμως, στο θέμα, θεωρώ ότι ο Κυρίαρχος-σαδιστής σέβεται την ανθρώπινη φύση και ζητά να την προστατεύσει και να την αναδείξει. Ο θύτης δεν την σέβεται, ζητά να την διαστρεβλώσει και να την καταστρέψει.

Συγχωρήστε με αν και πάλι δεν γίνομαι σαφής  

Αν και μιλάμε αυτή τη στιγμή για τη σύγκριση Κυριάρχου και θύτη, θα ήθελα να προσθέσω και την παράμετρο του θύτη υποτακτικού. Μπορεί ο υποτακτικός να γίνει θύτης και να έχει κακοποιητική συμπεριφορά μέσα στο bdsm;

Θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω την άποψή σας για το πώς ακριβώς θεωρείτε ότι μια σχέση μπορεί να γίνει εξ ολοκλήρου bdsm (αν δεν είναι M/s) και γιατί αυτό θα προσέφερε μεγαλύτερη απόλαυση από το αν παραμένει το σασί βανίλα, αν θα σας ενδιέφερε να ανοίξετε ένα νήμα με θέμα τη σύνδεση του bdsm με βανίλα στοιχεία σε μια σχέση, αφού το θέμα διαφεύγει του συγκεκριμένου νήματος.  
Πιστεύω ότι είναι προσωπική προτίμηση του καθενός κι ότι η πίεση του να αποφύγουμε το βανίλα σε κάθε πτυχή της σχέσης, όπως αυτό ορίζεται τέλος πάντων, δεν είναι εποικοδομητική. Έπειτα, δεν σημαίνει ότι όποιος θέλει και βανίλα στοιχεία στο συσχετισμό του, πράττει τούτο για να κερδίσει σε ασφάλεια και μόνον. Συμφωνώ, όμως, ότι αν το κάνει γι’ αυτό, δεν σημαίνει ότι πράγματι θα είναι πιο ασφαλής. Η κακοποίηση στις βανίλα σχέσεις είναι συχνότατη, δυστυχώς.

Θα μπορούσατε να διευκρινίσετε τι εννοείτε με τον όρο «σωματικές βλάβες»; Οι μώλωπες και οι εκδορές που προκύπτουν από το bdsm, ειδικά από εργαλεία όπως μαστίγια, βίτσες, σχοινιά, μαχαίρια, βελόνες, clamps, κ.α. αλλά κι από το χέρι του Κ, είναι σωματικές βλάβες, η πρόκληση των οποίων είναι ποινικά κολάσιμη ακόμη και όταν γίνεται συναινετικά, διότι η συναίνεση στην Ελλάδα για να έχει νομική ισχύ θα πρέπει να μην αντιτίθεται στα χρηστά ήθη, όπως είπε ο @Tenebra_Silente . Είναι, όμως, πολλά από αυτά συνήθη στο bdsm.  

 

Εντάξει...Εσύ με πας άνετα κόντρα στους "μουσαμάδες" χαχαχα...
Πήρα όλη σου την παρέμβαση και την έβαλα σε σελίδα word...Για να την διαβάσω...
Θα επανέλθω σε καμιά ώρα με την απάντηση μου  

 

Να το κάνεις pdf είναι πιο εύκολο στην ανάγνωση        

 

Den tha to ekana logo an milousame gia merikes ekdores h merikous molopes dustixos exoun kata kairous sumvei kai xeirotera   ENA PARADEIGMA AN THELEIS PLIREIS KATASTROFH GENITIKON ORGANON ESOTERIKA

 

Το λοιπόν, ήμουν αρκετά γρήγορος στο να σας διαβάσω @Janine
Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν σας διάβασα προσεκτικά ( ομολογώ ότι να χρησιμοποιούμε τον πληθυντικό στα νήματα. Μαζί σας μου αρέσει χαχαχα )...

Στο δια ταύτα και ξεκινώ από την έννοια του σεβασμού...
Τα "ήταν ντυμένη σαν πουτάνα"..." το αλβανάκι"..."ο ηλίθιος" κλπ, για μένα είναι απλά καφρίλα, ρατσισμός, αμάθεια και σίγουρα έλλειψη σεβασμού...
Ο σεβασμός στον άνθρωπο σαν οντότητα δεν κερδίζεται...
Πρέπει να υπάρχει πάντα...
Κάποιον/α μπορούμε να μην στον σεβόμαστε σαν επαγγελματία, σαν άτομο κτλ κτλ...
Αλλά στα περί υπάρξεως του, στο δικαίωμα του/της να "περιφέρεται" όπως γουστάρει...
Να είναι ο/η εαυτός του/της και ας μην μας κάνει...
Εκεί ο σεβασμός δεν είναι optional...
Πρέπει να υπάρχει, μας αρέσει η όχι...
Άποψη η δική μου...Όπως κι εκείνες που θ' ακολουθήσουν...

Τώρα πηγαίνω στα περί σαδισμού, Κυρίαρχου, υποτακτικού, θύτη κτλ...

Τ' ότι κάποιος είναι σαδιστής, δεν σημαίνει ότι είναι κτήνος...
Ούτε σημαίνει ότι δεν σέβεται τον/την υποτακτικό του/της...
Ούτε ότι ο/η υποτακτικός/η που θα ήταν σαδιστής/ρια, δεν θα σεβόταν τον/την Κυρίαρχο/η του/της...

Επαναλαμβάνω ξανά ότι μιλάω για την πάρτη μου...
Ελεύθερος/η όποιος/α θα ήθελε να διαφωνήσει...

Ο σαδισμός αποκομμένος από την παραμικρή λογική η όριο...
Απαλλαγμένος από την όποια σεξουαλική ηδονή...
Δεν είναι σαδισμός αλλά στυγνή βιαιοπραγία...
Άρα για μένα, βγαίνουμε εκτός πλαισίου BDSM...
Αν θα θέλατε να μιλήσουμε γενικότερα περί σαδισμού, είναι άλλο ζήτημα...

Για μένα δεν είναι πουθενά γραμμένο ότι ο/η Κυρίαρχος πρέπει να "φροντίσει" το "μπουμπούκι" υποτακτικό/η...
Να είναι γνώμονας του πως να το κάνει ν "ανθίσει"...
Εννοείται ότι δεν θα το τσαλαπατήσει κιόλας...
Αλλά παραμένω της γνώμης ότι εκείνο που για έναν/μια Κυρίαρχο/η είναι πάνω απ' όλα...
Είναι η δική του/της ικανοποίηση...

Ο σεβασμός, η αυτοκριτική, ο αυτοέλεγχος δεν "κοτσάρονται" μαζί με την ετικέτα/status...
Κάποιος/α η τα έχει στις αποσκευές του/της...
Η δεν τα έχει, έτσι απλά...

Για μένα ανετότατα και ένας/μια υποτακτικός/η θα μπορούσαν να είναι σαδιστές...
Ίσως όχι χειριζόμενοι την σωματική βία...Που έτσι κι αλλιώς ο ρόλος που επέλεξαν, δεν θα τους επέτρεπε...
Αλλά την ψυχολογική βία σίγουρα θα μπορούσαν να την χειριστούν...
Με πιο τρόπο? Με συμπεριφορές που συνειδητά θα είχαν σκοπό, να κουρελιάσουν τα νεύρα του Κ τους....
Η να του δυσχεραίνουν την ζωή, προκαλώντας του/της ερωτηματικά εκεί που δεν θα χρειάζονταν...
Βάζοντας τον/την σε ανώφελες και παιδικές "δοκιμασίες", μόνο για να ηρεμήσουν τις όποιες ανασφάλειες τους...
Για να κατευνάσουν τις όποιες φοβίες τους...
Εκεί που θα έφτανε απλά να εκφράσουν τους προβληματισμούς τους στον/στην Κ τους...
Γιατί ίσως και να ξεχνιόμαστε...
Αλλά πέρα και πάνω από Κ, υ, σαδιστές κλπ κλπ είμαστε άνθρωποι...
Και κάποια ζητήματα που ανακύπτουν στις σχέσεις μας...
Κατ' εμέ πάντα δεν είναι δυνατόν να λυθούν ακολουθώντας BDSMικά "μονοπάτια"...

Κλείνοντας και εύχομαι να έγινα κατανοητός κι εγώ...
Δεν αποκλείω σε μια σχέση με βάση το BDSM, η που το BDSM να είχε σαν στενότερο η χαλαρότερο ρούχο ( πείτε το όπως θέλετε )...
Να μπορούσε να υπάρξει και κάποιο είδος κακοποίησης...
Που να τελούταν από το ένα η το άλλο μέρος...

Όπως σε μια οποιαδήποτε άλλη σχέση...
Δεν αποκλείω το συναίσθημα, όπως σε μια οποιαδήποτε άλλη σχέση...
Εγώ για μένα όμως αποκλείω "υποχρεώσεις" πέραν των αναγκαίων, για να μην δημιουργήσω βλάβη σε κείνη που με μένα θα εμπλεκόταν...
Σίγουρα δεν θα μπορούσα να έχω κανενός είδους σχέση, πόσο μάλλον ασύμμετρη, με κάποια για την οποία δεν θα έτρεφα/ η δε θα έτρεφα πια καμία εκτίμηση...

Ως προς το "Σύνδρομο" το έχω δυστυχώς βιώσει, κυρίως από την πλευρά του "θύτη" και μάλιστα για τουλάχιστον δυο φορές...
Και κυρίως μετά το τέλος της σχέσης/ασυμμετρίας...
Όπου οι σύντροφοι-υποτακτικές δεν έλεγαν ν' αποκολληθούν...
Και με την συμπεριφορά τους, έριχναν "λάδι στην φωτιά" του ήδη φουντωμένου μαζί τους σαδισμού μου...
Ο οποίος βέβαια (και δεν το λέω για να μην περάσω για κτήνος, επειδή δεν είμαι...) και θα μπορούσε από μένα να ελεγχθεί...
Η λύση? Το κόψιμο με μαχαίρι του "γόρδιου δεσμού" αφού ήταν πλέον καταστάσεις, που ξεπερνούσαν την αρρώστια για τα δικά μου πάντα γούστα...
Τεσπα, εγώ στην "καλοσύνη" του/της Κυρίαρχου/ης μόνο σαν φωτοστέφανο που θα έβαζε στο κεφάλι του/της, η επιλογή του ρόλου του/της...
Δεν πιστεύω...
Καθώς και δεν πιστεύω στην παντελή απουσία ψήγματος σαδισμού από ένα οποιοδήποτε άτομο Κυριαρχικής χροιάς...
Και όπως πάντα, περί ορέξεως...

Υ.Γ. Εγώ και ενσυναίσθηση έχω και τους ανθρώπους που έχω πολύ κοντά μου, μπορώ ν'αφουγκραστώ...
Αλλά αυτό δεν αναιρεί τα όποια σαδιστικά μου στοιχεία...Άλλο αν γνωρίζω να τα ελέγχω...
Και δεν σημαίνει ότι το ν'αφουγκράζομαι τις ανάγκες της όποιας υ μου...
Ενδιαφέρομαι για κείνες πάνω και πέρα από τις δικές μου...

Υ.Γ. 2 Τι PDF βρε χαμένο? Χαχαχα...
Πάει το chic του πληθυντικού...