Κακοποίηση (ακόμη και συναινετική) vs BDSM

Επομένως, μιλάτε για πολύ βαριά σωματική βλάβη. Σ' αυτήν την περίπτωση ζητήθηκε αυτό από τον υποτακτικό κι έτσι δικαιολογήθηκε ο Κυρίαρχος μετά;

 

Έχω ακούσει και για της δυο περιπτώσεις είτε με συναίνεση είτε χωρίς αυτή. Εδώ πρέπει αν αναφέρω ότι δεν ήμουν μπροστά οποτε αν είμαι θύμα μυθομανίας δεν μπορώ να το ξέρω

 

Συγγνώμη δεν έχεις άδικο απλά από στιγμή σε στιγμή με φωνάζουν για φαγητό γράφω στο πόδι και γράφω σε 3 4 σημεία ταυτόχρονα

 

Ποια στοιχεία είναι απαραίτητα για να ελέγξει κανείς το σαδισμό που νιώθει, κατά τη γνώμη σας;

PS. Ναι, η εναλλαγή ενικού και πληθυντικού δεν είναι comme il faut, αλλά έχει την πλάκα της  

 

Έχω ακούσει για τις επιστολές στη φυλακή και τις ερωτικές εξομολογήσεις. Δεν έχω ασχοληθεί, όμως, ποτέ με το ζήτημα. Δεν ξέρω αν οι λόγοι που μπορούν να κρύβονται πίσω από τέτοιους "έρωτες" έχουν να κάνουν με την επιθυμία υποταγής. Χωρίς να έχω καμία γνώση επί του θέματος, θα υπέθετα ότι οι γυναίκες αυτές ωθούνται σε τέτοια συναισθήματα λόγω της εξουσίας που μπορεί να πιστεύουν (λανθασμένα) ότι έχουν και επιδεικνύουν οι άντρες-δολοφόνοι ή βιαστές. Επίσης, κάποιες μπορεί να πιστεύουν, αφελώς, ότι θα τους σώσουν από τον ίδιο τους τον εαυτό, με την "αγάπη" τους. Παραμυθιάζονται, προφανώς.

Αν κάποιος γνωρίζει κάτι επί του θέματος, θα ήταν ενδιαφέρον να μας πει δυο λόγια  

 

Αυτές είναι υποχρεώσεις που θεωρώ ότι δεν νιώθει ο θύτης. Ο θύτης επιδιώκει την βλάβη, δεν θέτει όρια. Δεν εννοούσα να φροντίζει τον υποτακτικό με άλλη έννοια  

Συμφωνώ απόλυτα μ' αυτό όπως και μ' αυτό

Δεν μιλάω για καλοσύνη, μιλάω για απλή ανθρώπινη ευπρέπεια, υπό την έννοια του human decency, για το οποίο δεν έχω καλύτερη απόδοση στα ελληνικά.

Γιατί αυτό να είναι "Σύνδρομο" κι όχι απλώς δυσκολία αποδοχής ότι η σχέση τελείωσε;

 

Δώστε μου διευκρίνηση του όρου στοιχεία αν θα ήθελες...
Υποθέτω του χαρακτήρα και πιο συγκεκριμένα των όποιων σαδιστικών τάσεων του κτήτωρα τους...
ΟΚ, σαν ευρύτερο πλαίσιο παίρνουμε τον σαδισμό...Σαν πιο επικεντρωμένη ανάλυση, πάνω σε πιο σημείο θα θέλατε να κουβεντιάσουμε?

Υ.Γ. Δεν μπορείς να πεις, μπέρδεψα ενικό και πληθυντικό στην ίδια περίοδο   

 

1) Ο θύτης δεν επιδιώκει πάντα...Αυτό το ξέρετε...Τυχαίνει να επέλθουν και αποτελέσματα εκ της όλης συμπεριφοράς/πράξεων του...
Που ίσως να μην είχε λάβει διόλου υπ' όψιν του, η που δεν θεώρησε την τέλεση τους, ως σίγουρο αποτέλεσμα, αλλά ως πιθανό...

3) Η ανθρώπινη ευπρέπεια ως οποιαδήποτε "φιλοσοφική" έως αρκετά -τουλάχιστον' για μένα ομιχλώδης έννοια...
Είναι και αυτή αρκετά υποκειμενική...
Να υποδυόμαστε εθελούσια (ακόμα και η μη άρνηση, είναι αποδοχή ) ρόλους ζώων, η άψυχων αντικειμένων...
Να θέτουμε εαυτόν σκλάβο κάποιου/ας...
Να δεχόμαστε/θέλουμε την ταπείνωση...κτλ κτλ...
Για την κοινή/ "κοινωνική" λογική πολλές BDSMικες πρακτικές είναι ευτελισμός της ανθρώπινης ευπρέπειας...

4) Όταν η μη αποδοχή της λήξης μιας σχέσεως συνοδεύεται και από αρκετά μεγάλο διάστημα "συμπεριφορών" που θα ήταν γεμάτες ψυχολογική βία...
Όταν η άρνηση ν' αποχωριστεί το "θύμα" το "ανήκειν" σε κάποιον, η ότι κάποιος θα συνέχιζε να του "ανήκε"...
Όταν ο πρώην πλέον "κτήτωρ" που είχε την βίαιη συμπεριφορά...
"Αναγκάζεται" να συνεχίσει με άλλες συμπεριφορές εξίσου αν όχι πιο βλαβερές ως προς το πρόσωπο του εξαρτημένου ατόμου...
Και τ' οποίο τελευταίο "αποζητά" την συνέχιση του όποιου "δεσμού" μέσω πρακτικών ουδόλως "ευχάριστων" που θα συνέχιζε να του προσφέρει "απλόχερα" ο πρώην πλέον "θύτης"...

Για μένα πάντα, είναι ένα είδος Συνδρόμου...
Αφού το "θύμα" συνεχίζει να ψάχνει ψήγματα "ενδιαφέροντος" στην όποια χείριστη συμπεριφορά του πρώην πια "θύτη" του....
Ακόμη και εξιδανικεύοντας τον και μην θέλοντας ν' αποχωρήσει από την "σκιά" εκείνου/ης...
Και αυτό είναι κάτι που δεν έχει να κάνει με το BDSM αυτό καθαυτό...
Αλλά με την ψυχοσύνθεση των "εμπλεκόμενων"...
Και το συγκεκριμένο Σύνδρομο, δεν συναντάται μόνο σε περιπτώσεις απαγωγής -και νομίζω ότι το έγραψες κι εσύ-, αλλά ακόμα και σε "κανονικές" σχέσεις, η και σε γάμους...

 

Αν οι αποδεκτές ψυχολογικές και φαρμακευτικές αγωγές, δεν συμβάλλουν ουδόλως στην καλυτέρευση της ποιότητας ζωής ενός ατόμου, πως μπορούμε και με ποιο δικαίωμα να κρίνουμε αν η "κακοποίηση" κατά τα χρηστά ήθη αποτελεί κακοποίηση για το συγκεκριμένο άτομο; Αν στη συνέχεια υποστεί ανεπιστρεπτί βλάβη της υγείας του, λόγω της μη εύρεσης συντρόφου που να του προσφέρει τη σωματική κακοποίηση που αναζητά και το θύμα τελικώς προβεί σε απονενοημένη πράξη, εξηγώντας εγγράφως σε σημείωμα που άφησε τους λόγους που προέβη σε αυτήν, ποιος θα λογοδοτήσει; Κάποιος πρέπει να λογοδοτήσει! Ένας άνθρωπος προέβη σε αυτοκτονία γιατί τα χρηστά ήθη, η κοινωνία, ο νομοθέτης, τα δικαστήρια, η δημοκρατία, του στέρησαν το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής, όταν ο ίδιος ή η ίδια προσπάθησε να απεγκλωβιστεί από το ψυχολογικό του πάθος απευθυνόμενος σε ειδικούς χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ποιος θα λογοδοτήσει για αυτήν την αυτοκτονία;