Ένα σχόλιο πάνω στη ζήλια, από την Clarisse Thorn

@MasterJp
νοιώθω πως η ταπείνωση προέρχεται από την κατάλυση της κτητικότητας που πιθανόν να εμπεριέχει και το συναίσθημα της ζήλιας μα όχι μόνο και όχι πάντα.
Θα επεξεργαστώ, πάντως, ό,τι υποστηρίξατε  

 

Ενδιαφέρον ότι η ζήλια είναι η βάση του cuckolding, το βρίσκω μια πάρα πολύ σωστή ερμηνεία του cuckolding και ευχαριστώ @MasterJp για την τροπή στο θέμα. Καταλαβαίνω ότι εφόσον η ζήλια "μεταβολίζεται" εντός του ζευγαριού δεν μπαίνει θέμα εμπιστοσύνης, να το υποπτευόταν άραγε αυτό η Κλαρίσα όταν έγραφε; Να ήταν αρκετά τυχερή ώστε να το βιώσει μετά; Δεν γνωρίζουμε.

Είναι αυτή η μόνη ερμηνεία του cuckolding και της απόλαυσής του από την πλευρά του υποτακτικού προσώπου; Κατά βάση, πιθανότατα να είναι η μόνη. Το θέμα είναι σε πιο επίπεδο έχει κάποιος, στην προκειμένη το υποτακτικό πρόσωπο, διαχειριστεί τη ζήλια και πόσο έχει εσωτερικεύσει τους μηχανισμούς διαχείρισης, ώστε πια να είναι τελείως αυτονόητο ότι δεν θα βγει στην επιφάνεια των συναισθημάτων του. Μπορεί όμως και να μην είναι. Μπορεί το υποτακτικό πρόσωπο να αντλεί την απόλαυση του cuckolding, περιλαμβανομένης της ταπείνωσης, από τα πραγματικά περιστατικά. Έχω την εντύπωση ότι η ζήλια, όταν υπάρχει, δίνει το παρόν υπερβαίνοντας κάθε προσπάθεια εκλογίκευσης και αυτό πιστεύω ότι ισχύει για τον καθένα που μπορεί να τη νιώσει.

Ο σημαντικός έτερος της εποχής που το υποτακτικό πρόσωπο μάθαινε να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του τι έλεγε; Την ήθελε την ζήλια, δεν τον ένοιαζε ή ήταν απολύτως no, no, no by any mean; Ο σημαντικός Έτερος της σήμερον πού τοποθετείται ως προς τη ζήλια; Και πόσο (βαθιά υπαρξιακά) θέλει το υποτακτικό πρόσωπο να Τον ευχαριστήσει;

 

Mην ζηλεύεις... θα γεμίσεις σπυριά!

Ιndeed, εδώ όμως στα πλαίσια του βδσμ είναι διαφορετικά, ''μοιραζόμαστε'' τα πάντα.
Φταις εσύ και όχι οι άλλοι  

 

-Bdsmers μετρημένοι στα δάχτυλα.
- Βανιλο-kinky, άπειροι/ες, what's your point;

 

δεξερωδεξερω  

 

@Ice and fire

Κάνω τα χειρότερα πράγματα με τον καλύτερο τρόπο. Φαπ φαπ φαπ  

 

Προσωπικά έχω διδαχθεί ότι είναι πολύ κακή τακτική εκ μέρους ενός Κυρίαρχου να ενθαρρύνει "κατώτερα" (με την έννοια του μη συνειδητοποιημένα, προερχόμενα από το ον της ανάγκης, δηλ. το ζώο) συναισθήματα, όπως είναι η ζήλια. Πιστεύω πως ένας Κυρίαρχος είναι προτιμότερο (και για την πορεία της σχέσης και για την πορεία της sub του) να ενθαρρύνει τα "ανώτερα" συναισθήματά της, με την έννοια των συνειδητοποιημένων συναισθημάτων της, και όσων συναισθημάτων δεν προέρχονται από τον φόβο και τον θυμό, και να φροντίζει ώστε τα "κατώτερα" να μην έχουν χώρο να αναπτυχθούν, έτσι ώστε να μειώνονται ολοένα και περισσότερο. Και βέβαια να αναγνωρίζονται, όπου υπάρχουν, και να αντιμετωπίζονται από την ίδια την sub. Αυτό αυξάνει την ελευθερία και των δύο, μειώνει τα προβλήματα και τις τριβές, όπως και την ανάγκη τιμωριών, και συνεισφέρει σε μια πιο "ξεκούραστη" κυριαρχία και μια πιο απολαυστική υποταγή.

Μπορούμε να δούμε την τακτική αυτή στο D/s ως μία διαδικασία κατά την οποία ο χώρος όπου αναπτύσσονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα της υποτακτικής, λούζεται ολοένα και περισσότερο στο φως, σαν ένα δωμάτιο τόσο ξεκάθαρα ενοποιημένο, που παύει να αποτελείται από τοίχους (τείχη) και σκοτεινές γωνίες, αλλά γίνεται ολοένα και περισσότερο ένα τέλειο, ολοστρόγγυλο δωμάτιο, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται η υποτακτική (που δεν νιώθει διόλου ταπεινωμένη - τουναντίον). Βλέπει, γνωρίζει, νιώθει, το όλον της, και απολαμβάνει την αρμονία του. Ακόμη και τα πιο "ζωώδη" κομμάτια της έχουν αναγνωριστεί και έχουν ενταχθεί στο όλον, υποταγμένα πλέον στα ανώτερα τμήματα της συνείδησής της. Έχουν πάψει οι εσωτερικές συγκρούσεις. Το αποτέλεσμα: μεγαλύτερη περίσσεια ενέργειας, περισσότερος ερωτισμός. 

Η μόνη δυνατή κίνηση εκ μέρους μίας υποτακτικής που έχει περάσει - και περνάει βέβαια αενάως - από την διαδικασία αυτή, είναι να γονατίζει μπροστά στον Κυρίαρχο που φέρει το φως στη ζωή της, ξανά και ξανά, με ευγνωμοσύνη και έρωτα. Τι να την κάνουν την ταπείνωση μία τέτοια υποτακτική και ένας τέτοιος Κυρίαρχος; Τους είναι άχρηστη. Το γονάτισμα προκύπτει από την αναγνώριση της ισχύος - και η ισχύς προκύπτει από το δώρο του φωτός.

Το cuckolding, η πρόκληση της ζήλιας, η εμπλοκή με μία τέτοια διαδικασία με στόχο την ταπείνωση - όταν η τελευταία δεν είναι εθελούσια, αλλά "αυτοματοποιημένος" μηχανισμός - παραπέμπουν σε μία "σκοτεινή" διαδικασία, όπου αντί να φωτίζεται ο εσωτερικός κόσμος της υποτακτικής, επέρχεται συσκότιση. Είναι πράγματι γοητευτικό το σκοτάδι, όμως πρέπει να είναι απαραίτητα και επιλογή μας;

Πιστεύω πως το να χειρίζεται ο Κυρίαρχος τα σκοτεινά σημεία του ψυχισμού της υποτακτικής του (ή και της σκλάβας του) καταλήγουν σε χαμηλότερης ποιότητας υποταγή - και επομένως σε χαμηλότερης ποιότητας απόλαυση.

Εκφράζω προσωπικές απόψεις ασφαλώς και δεν κατακρίνω τις προτιμήσεις κανενός. Η ποιότητα εξάλλου προκύπτει από συγκρίσεις και αποτιμήσεις σύμφωνα με προσωπικά κριτήρια, που προέρχονται πάντα από την παιδεία του καθενός από μας. Επομένως, όταν μιλώ για χαμηλότερης ποιότητας απόλαυση, αναφέρομαι σε προσωπική εκτίμηση και μόνο, πάντα σε συνάρτηση με την δική μου παιδεία και τις δικές μου αξίες. Η ελευθερία των επιλογών όλων μας είναι και πρέπει να παραμένει απολύτως σεβαστή.