Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Προς μια ποιητική του ερεθισμού

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο υπάρχεις εσύ, εγώ και η κάβλα. Η σάρκα να φλέγεται, οι πόθοι να ενώνονται. Αφηνόμαστε σε απέραντα λιβάδια ηδονής υπό την συνοδεία κραυγών και βογγητών. Ο φρενήρης ερωτισμός των βλεμμάτων, των αγγιγμάτων, των σωματικών υγρών, η στιγμιαία σωτηρία από τα δεινά της ύπαρξης. Το δωμάτιο κατακτούν ανάσες και αναστεναγμοί, αυτή είναι η μουσική μας, αυτή είναι η κτηνώδης ποιητική μας. Ο αυθορμητισμός που μας κατακλύζει , διασκορπά τα ρούχα μας ενώ αυτά με την σειρά τους δημιουργούν το δικό τους κολάζ στο δάπεδο. Χορός ορμών, ένωση υγρών, ξεπέρασμα ενοχών. Εδώ δεν χωρούν χαρτιά, πίξελ, αποξένωση εδώ υπάρχουν σώματα που γίνονται ένα. Ο εναγκαλισμός μας είναι η ενοποίηση, η μετατροπή του εφήμερου σε μοναδικό. Εδώ δεν υπάρχουν πανοπλίες, πέφτουν οι μάσκες βρισκόμαστε γυμνοί. Είμαστε η ζωντανή απόδειξη και ύπαρξη του πρωτόγονου μέσα στον πολιτισμό, η κατάποση και ενατένιση των σαρκικών χυμών. Νυχιές στο σώμα, ένδειξη συμπάθειας. Η πλήρης συμμετοχή ως διάχυση του εαυτού και ένωση στα πλαίσια του λυσσασμένου πόθου. Δεν μπορώ να συγκρατήσω την κάβλα μου για σένα γιατί είσαι η αρχή και το τέλος του κόσμου μου, του κόσμου αυτού της σάρκας. Επειδή το πιο αγνό βλέμμα του κόσμου είναι αυτό κατά την γέννηση και στο πιο όμορφο γαμήσι.

Θα μας κατηγορήσουν τα συμπλέγματα, η ενοχή, η χαιρεκακία, η ζηλοφθονία, το θέαμα οι τρισκατάρατοι υπερασπιστές τους και οι ρομαντικοί που δεν κατανοούν την ευτυχία του ότι είναι κάτοχοι ενός σώματος, αυτοί οι νάρκισσοι που μισούνε περισσότερο από όλα τον ίδιο τους τον εαυτό, αυτοί που στην θέα του γυμνού γυρίζουν από την άλλη το κεφάλι με μένος, αυτοί είναι οι εχθροί της σαρκώδους επιθυμίας, οι ανίκανοι να βιώσουν την μεθυστική γεύση των σωμάτων, την ειλικρίνεια του πάθους και την αυθεντικότητα της επιθυμίας.

«Όσοι δεν έχουν αισθανθεί μέχρι τα όρια τους τις απαιτήσεις της σάρκας για να τις λατρέψουν ή να τις μισήσουν είναι εξ’ ορισμού ανίκανοι να κατανοήσουν σε όλο τους το εύρος τις απαιτήσεις του πνεύματος.» P. Lewis

Αποτελεί όμως κάτι μαγικό αυτή η δίψα η ακόρεστη, η επαναληπτική ηδονή, πόθος ο αμετανόητος. Κάθε φορά που λατρεύουμε την σάρκα μαθαίνουμε κάτι ολότελα καινούργιο. Δεν θα ήθελα ποτέ να σβήσει η δίψα από μέσα μας. Γιατί η κάβλα είναι μία, από τις ουσιαστικότερες μορφές της ανθρώπινης επικοινωνίας, από τα τελευταία οχυρά που μετά βίας γλίτωσαν από την λεηλασία της ανηδονίας και της κατάθλιψης. Η κάβλα που μας κάνει να ονειρευόμαστε χωρίς να κοιμηθούμε. Η κάβλα που μεταμορφώνει τον κενό άνθρωπο σε σύμπαν ηδονών. Η κάβλα που δημιουργεί έναν άλλο κόσμο γύρω σου. Ο λόγος που τα σώματα βάζουν στις νύχτες φωτιά. Λαγνεία του βιώματος, αφορμή για φιλίες έχθρες, έρωτες. Κάβλα αβυσσάλεα. Εγώ, εσύ ο παραλογισμός, συνομωσία σάρκας, πνεύματος και φαντασίας ξέφρενης. Φιληδονία που πυροδοτεί άλλες πραγματικότητες. Η αγκαλιά γεμάτη υγρά και ζεστασιά, χείλη που ανταλλάσουν σάρκα και μικρόβια. Κάβλα σημαίνει αφήνομαι ανοίγομαι σε σένα, μπαίνω μέσα σου και γινόμαστε ένα σώμα, βγαίνω και αντικρίζω φρίκη μοναξιάς και την απώλεια.

Γιατί όταν τελειώσουν όλα, τότε έρχεται η λύπη, λύπη νοχελική μέχρι την επόμενη συνάντηση. Post coitum omne animal triste est. Αγωνία και προσμονή. Γιατί όταν ο ένας στον άλλο ολικά δινόμαστε κάνουμε έρωτα με τα άστρα και ύστερα επέρχεται επώδυνη προσγείωση. Η πορεία προς την σάρκα και η αγάπη για ζωή. Γιατί είμαστε άνθρωποι είμαστε τρωτοί και για αυτό γιορτάζουμε, για αυτό λυπόμαστε, για αυτό δακρύζουμε, ονειρευόμαστε, γευόμαστε και απολαμβάνουμε. Γιατί όσο θα γαμιόμαστε θα μας γνωρίζω περισσότερο.

 

 

"H ποίηση και η πορνογραφία μοιράζονται διακριτικά ορισμένα ύποπτα ενδιαφέροντα: το κυνήγι της ανώριμης ομορφιάς, μία πονηρή εκτίμηση της εφηβείας, τον εξωτισμό, μία εσωτερική ροπή προς τη χλιδή, μία ρομαντική και λιγάκι γελοία εκμετάλλευση της αθωότητας και μία κάπως ανατολίτικη εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις της φαντασίας να εκπληρώσει τους πιο υπερβολικούς πόθους. Ο ποιητής γράφει την Ιστορία του σώματός του. Ο πορνογράφος γράφει επίσης την Ιστορία ενός σώματος απαριθμώντας τις άγονες απολαύσεις της σάρκας. Και οι δύο θεμελιώνουν την τέχνη τους πάνω σε μία μαγική γνώση των μυστικών της ύλης."

Ευγένιος Αρανίτσης, Η Ιστορία της Ηδονής, εκδ. Άκμων.

 

 

"Ξέρετε", του είπε ενώ προχωρούσαν προς την πόρτα, "τον κόσμο δεν τον χαλάνε οι χειρότεροι, τον χαλάνε οι καλύτεροι..."

Ευγένιος Αρανίτσης, Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου

 

 

@Ice and fire

 

 

"Οι επαναστατικές και οι ηφαιστιακές ερωτικές αναφλέξεις ανταγωνίζονται τον ουρανό΄"
Georges Bataille απο το ποίημα "Ο ηλιακός πρωκτός"

 

Απλά ........ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ !!! ☺

 

; )