Κυριαρχία, βιοτικό επίπεδο και φιλότιμο

Αν εκείνη δεν έχει μία δεδομένη στιγμή να φάει ή να ζήσει αξιοπρεπώς, θα δώσω από αυτά, που έχω. Όσα μπορώ. Ώστε να νιώσει και στο πρακτικό και ουσιαστικό κομμάτι ότι δεν είναι μόνη. Και υπάρχουν πολλοί και όμορφοι τρόποι, για να περάσει γλυκά μία τέτοια πρόθεση.

Αν βέβαια μιλάμε για προχωρημένη σχέση, τότε γίνομαι πολύ παραδοσιακός και λέω ότι το ταμείο είναι ΕΝΑ-ΚΟΙΝΟ.

 

Κι ένα γαρούμφαλο στο αυτί

 

Οι λατέρνες έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Η φτώχεια δυστυχώς όχι. Αλλά δεν ευθυνόμαστε απόλυτα εμείς γι'αυτήν... Τι μένει λοιπόν;

Μη σκας μόνο, γιατί δεν αξίζει. Συνέχισε να χαμογελάς...  

 

Κατα την δική μου καθαρά οπτική και για τους δικούς μου λόγους, το BDSM έχει νόημα αποκλειστικά και μόνο σε οτι εχει να κάνει με το σεξ και σταματάει εκεί, πέρα απο αυτό στις σχέσεις μας ήμαστε άνθρωποι με τα ιδια προβλήματα και με παρόμοιο ήθος και αξίες χωρίς τίτλους κυρίαρχου ή υποτακτικού.

Συνεπώς ένας τέτοιος προβληματισμος πιθανόν να έχει νόημα για κάποιον που σκέφτεται ή βλέπει το BDSM σαν τρόπο ζωής 24/7.
Προσωπικά, όσον αφορά στο ερώτημα του νήματος, θα απαντούσα με τα ίδια που λένε οι περισσότεροι χωρίς όμως να εμπλέκω ρόλους κυρίαρχου, υποτακτικού, σκλαβου κλπ.

 

Άρα και τα λεφτά να φαγώθηκαν αμέσως, εσένα αυτό σε πλούτισε, γιατί σ΄έκανε να αισθανθείς τυχερή και να αλλάξει η ψυχολογία σου 
Οι άνθρωποι κοπελιά είναι μεγαλύτερο λαχείο από τα λεφτά, και το ξέρεις....
Και οποιος το ζησε, το ξέρει...
''Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη μου την ζωή'', λέει ο Λειβαδίτης, γιατί ξέρει...
Ζήστην λοιπόν...
Γιατί τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...σου αφιερώνω το κομμάτι από την λατρεμένη αυτή ταινία....
Ποιος απ΄τους δύο θαρρείς πως κέρδισε το λαχείο και με ποιον τρόπο?


Κι ας μην είναι ιστορία bdsm, δεν έχει καμία σημασία, είναι ιστορία ζωής, καθόλου ωραιοποιημένη, είναι η καταπληκτική ανθρώπινη φύση, που μας κάνει μέσα από το μοίρασμα ακόμη και της αναπηρίας να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι...
Άρα τίποτα δεν μπαίνει στο ίδιο ζύγι, αυτό που για τον άλλον μοιάζει αξεπέραστο, για μένα μπορεί να είναι η πιο όμορφη εμπειρία της ζωής μου....
Και μπορεί ο ανάπηρος να χαίρεται πραγματικά όταν βλέπει τους ανθρώπους που αγαπά και τον αγαπούν να χορεύουν γύρω του, χωρίς μιζέρια και χωρίς ηττοπάθεια....
Το καλό με το μυαλό είναι ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει το πραγματικό με το φαντασιακό και δίνει τις ίδιες εντολές στο σώμα, άρα ακόμη κι αν δεν το ζει πραγματικά και μόνο το φαντάζεται, το προβάλλει όμως έντονα μέσα του, το σώμα εισπράττει τα ίδια οφέλη, σα να το βίωσε πραγματικά.... 

 

Μιλάς για μια υποθετική εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση και όποιος είναι έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια ξέρει. Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά πώς θα αντιδρούσε αν δεν είναι μέσα στην κατάσταση;

Τέλος πάντων, κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν περιπτώσεις που η Κυριαρχία και η υποταγή ξεπερνούν τον σεξουαλικό τομέα, και εκεί δεν ξέρω κατά πόσον η σωστή οπτική γωνία είναι ότι ο Κυρίαρχος έχει ανάγκη τον υποτακτικό περισσότερο από ποτέ. Μήπως θα έπρεπε να το δούμε από την οπτική ότι ο υποτακτικός εξακολουθεί να έχει ανάγκη τον Κυρίαρχό του ακόμη κι υπό αυτές τις συνθήκες; Η ασυμμετρία δεν παύει να υφίσταται. Βέβαια, αυτό είναι κάτι που πρέπει να γνωρίζουν και να θέλουν και οι δύο.

Εξαρτάται, θα έλεγα, από τους ανθρώπους. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους τυχαίνει ένα προσωπικό πρόβλημα, για παράδειγμα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας όπως λες, θέλουν να απομονωθούν και δεν νιώθουν ικανοί να έχουν περισσότερες ευθύνες. Υπάρχουν κι άνθρωποι που αποδέχονται το πρόβλημα (είναι μια διαδικασία διόλου εύκολη η αποδοχή βέβαια, αλλά είναι εφικτή) και προσαρμόζονται αναλόγως. Πολλές φορές, στη δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, οι επιπλέον ευθύνες μπορεί να τους κάνουν καλό. Παλεύουν και βελτιώνονται και ζουν (ζουν, όχι απλά επιβιώνουν), όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για έναν ακόμη άνθρωπο που τους χρειάζεται.

Στον σεξουαλικό τομέα που αναφέρεις, νομίζω ότι οι επιλογές που έχει ειδικά ένα ζευγάρι στο βδσμ είναι πολύ περισσότερες από το "insert tab A into slot B" (τουτέστιν στην ερώτηση ποιος θα χώσει τι και πού, υπάρχουν πολλές απαντήσεις).

Αν πρόκειται για σχέση ζωής, εγώ ξέρω ότι οι οικογένειες αντιμετωπίζουν τα προβλήματα μαζί. Και νοιάζονται ο ένας για τον άλλο. Τώρα, όπως είπα στην αρχή, όλα είναι σχετικά και εξαρτώνται από την κατάσταση και τους ανθρώπους, αλλά η γνώμη μου είναι ότι τελικά, τα προβλήματα δεν επηρεάζουν απαραίτητα το D/s. Εξαρτάται.

Θα έλεγα δηλαδή, με κάθε επιφύλαξη, για να απαντήσω και σ' αυτό που ρωτάς ευθέως, ότι θα του ζητούσα όχι να μείνω κοντά του, αλλά να με κρατήσει κοντά του, όχι γιατί εκείνος με έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ, αλλά γιατί εγώ εξακολουθώ να τον σέβομαι και να τον χρειάζομαι ανεξάρτητα από το πρόβλημα. Ίσως ακόμα γιατί εγώ θα τον είχα ανάγκη περισσότερο από ποτέ, γιατί κάτι τέτοιο που περιγράφεις δεν τραβάει το χαλί μόνο κάτω από τα πόδια του Κυριάρχου αλλά και του υποτακτικού. Τα υπόλοιπα είναι πρακτικές προσαρμογές που θα χρειαζόταν να γίνουν (οδυνηρές και δύσκολες ίσως αλλά κι οι θεοί ακόμα πείθονται μπροστά στην ανάγκη) και για τις οποίες θα έπαιρνε αυτός τις αποφάσεις, ως συνήθως.

Τώρα, αν επέμενε να τελειώσει τη σχέση, όπως είπα δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο από το να το δεχτώ.

 

Πάνω που σχεδίαζα να απαντήσω, προκύπτει δουλειά και το αναβάλλω και όταν ξαναμπαίνω, βλέπω πως η @Janine με έχει προλάβει και τα έχει πει όλα.
Μα ΟΛΑ!
Respect.

 

Παιδιά δεν ζείτε στη Ζιμπάμπουε. Όταν σε κάποιον τυχαίνει ένα τέτοιο ατύχημα που τον καθιστά ανίκανο, οι υπηρεσίες γνωρίζουν πως τόσο ο ίδιος όσο και οι συγγενείς του δεν ξέρουν πως να το χειριστούν και ξεκινούν μια ψυχολογική αποκατάσταση μέσω της οποίας ο παθών αρχίζει να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες που προκύπτουν. Οι συγγενείς και οι φίλοι παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, αλλά επειδή το προσωπικό της ψυχολογικής υποστήριξης γνωρίζει πως ενδεχομένως η τάδε σύντροφος να θέλει να παρατήσει τον παθών φροντίζει και για αυτό το ενδεχόμενο. Ο παθών δεν έχει επιλογή εκείνη τη στιγμή, βρίσκεται σε ένα σημείο που δεν έχει ξαναβρεθεί ποτέ στη ζωή του και οι ψυχολόγοι έχουν τον τρόπο αν το θέλει η σύντροφος να μπορέσουν να τους δώσουν τα εφόδια να συνεχίσουν τη ζωή τους στις νέες καταστάσεις που προέκυψαν...